tag:blogger.com,1999:blog-68276230532802169552024-03-13T14:55:41.647+02:00.Διάλογος μπροστά στην πανελλαδική σύσκεψη του φθινοπώρου<br>27-28 Οκτώβρη 2012Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comBlogger19125tag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-26870898081097545562012-11-09T01:38:00.002+02:002012-11-09T01:38:53.714+02:00Ο δικός μας δρόμος
<i>Το κείμενο αυτό είναι η μια από τις δύο εισηγήσεις που συζητήθηκαν στη πανελλαδική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) στις 27 - 28 Οκτώβρη.</i> <i>Δημοσιεύτηκε
στην έντυπη Προλεταριακή Σημαία αποσπασματικά, η άλλη είναι το κείμενο με τον τίτλο: <a href="http://kkemld.blogspot.gr/2012/10/2008-2012.html">Πολιτικός απολογισμός της περιόδου 2008 - 2012</a></i><br />
<br />
Ήδη από τις παραμονές της σύσκεψης του 2012, είχαμε θέσει την
αναγκαιότητα να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και εξοπλισμένοι σε σχέση με
τους στόχους, τις επιδιώξεις, τη γραμμή και τις μορφές με τις οποίες θα
πορευτούμε, ξεκινώντας φυσικά από το σήμερα, από το άμεσο, με έναν
ορίζοντα σχετικά μεσοπρόθεσμο και στον οποίο σαν «όριο» έχουμε θέσει την
αλλαγή των συσχετισμών.<br />
Το γεγονός ότι οι συνθήκες σήμερα αλλά και στο μέλλον θα είναι ρευστές
και αβέβαιες, δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε στάση μετάθεσης και
παραπομπής της όλης αυτής προσπάθειας, μιας και, στο βαθμό που
καταλήγουμε και ενσωματώνουμε στη φυσιογνωμία μας τέτοιες μεσοπρόθεσμες
κατευθύνσεις, με κριτή την εξυπηρέτηση της ταξικής πάλης, συμβάλουμε από
καλύτερες θέσεις και στην ενίσχυση του κινήματος αλλά και της
ιδιαίτερης κομμουνιστικής τάσης που υπηρετούμε.<br />
<a name='more'></a><br />
Ταυτόχρονα γινόμαστε και σοφότεροι στο βαθμό που κάποιες απ’ αυτές τις
κατευθύνσεις μέσα στη ζωή μπορούν να αποδειχθούν λάθος και να
αναγκαστούμε να τις τροποποιήσουμε και να τις καταργήσουμε. Οι ίδιες οι
εξελίξεις μας αναγκάζουν να δρούμε, να παρεμβαίνουμε όλο και πιο
συστηματικά και αυτή η ανάγκη να δρούμε επιβάλλει την ανάγκη να
παράγουμε, να σκεφτόμαστε, κα καταλήγουμε σε κατευθύνσεις, σε ιδέες και
στο πολιτικό και στο οργανωτικό και στη μορφή αλλά κυρίως στο
περιεχόμενο.<br />
<b><br />Από πού ν’ αρχίσουμε - Τι μας αναλογεί;</b><br />
Προφανώς από δύο αλληλένδετα ζητήματα: Το ένα αφορά το περιεχόμενο, τον
χαρακτήρα, τις αντιθέσεις, τα όρια και τις δυνατότητες αυτού που
πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη θέλει και μπορεί να ανατρέψει, του
καπιταλισμού δηλαδή. Το δεύτερο, που συνδέεται με το πρώτο, αφορά τις
κοινωνικές δυνάμεις, τα κοινωνικά στρώματα και τα όπλα που πρέπει να
έχουν για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό.<br />
Προφανώς, βέβαια, αναφερόμαστε στον καπιταλισμό που βιώνουμε καταρχήν
στην Ελλάδα και, φυσικά, στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις -επίσης
στη χώρα μας- που θα πάρουν στους ώμους τους την ιστορική ευθύνη να
ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Όχι επειδή είμαστε τοπικιστές, αλλά επειδή
σαν κομμουνιστές και επαναστάτες έχουμε ως πρώτιστο καθήκον να
προωθήσουμε την επανάσταση στην ίδια μας τη χώρα. Επειδή σαν κάτοικοι
αυτού του εδάφους επικοινωνούμε καλύτερα με τους ανθρώπους εκείνους που
έχουμε κοινές συνήθειες, κοινές καταβολές, κοινές εμπειρίες και βιώματα.
Και δεν περιοριζόμαστε σ’ αυτούς που αποτελούν το έθνος, αλλά και σε
μια σειρά γειτονικούς λαούς με τους οποίους πολύ λίγα μας «χωρίζουν» και
πολύ περισσότερα μας ενώνουν. <b>Άλλωστε, δεν κρύψαμε ποτέ ότι
παραμένουμε υποστηρικτές της άποψης της ανισόμετρης ανάπτυξης του
καπιταλισμού, παρά τις όποιες αλλαγές έχουν συντελεστεί, και γι’ αυτό
κατά συνέπεια δεν θα πρέπει να παραιτηθούμε από την προοπτική της
επαναστατικής ανατροπής στη χώρα μας και ας μην ξέρουμε εκ των προτέρων
αν είμαστε «τυχεροί» που θα ζούμε στους αδύναμους κρίκους της αλυσίδας.</b><br />
Αν και τα δύο τελευταία χρόνια, μετά από όσα έχουμε βιώσει, δεν θα ήταν
υπερβολή να πούμε ότι στη χώρα μας εκφράζονται και συμπυκνώνονται πολλοί
παράγοντες και παράμετροι με αποτέλεσμα τα όσα μας συμβαίνουν να έχουν
μεγάλη βαρύτητα στις τοπικές και διεθνείς εξελίξεις σε σχέση με το
μέγεθός της. Ένα πρώτο, λοιπόν, αφετηριακό ζήτημα έχει να κάνει με το αν
και κατά πόσο εμείς σαν κομμουνιστές και αγωνιστές θα βρεθούμε να
παρεμβαίνουμε και να γινόμαστε καθοριστικός παράγοντας εξελίξεων και
ανατροπών στη χώρα που θα ξεφεύγουν από τα στενά της όρια και
-βοηθούντων των σχέσεων αλληλεγγύης και διεθνισμού με άλλους λαούς- θα
σηματοδοτήσουμε γενικότερες εξελίξεις που θα επιδράσουν ευρύτερα στη
συνείδηση και άλλων λαών.<br />
Φυσικά και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να απαντηθεί εκ των προτέρων και ασφαλώς. <b>Το
κατ’ αρχήν ζήτημα είναι ότι πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά τις επιλογές
μας και τις αποφάσεις μας και να «αφήσουμε» τις ίδιες τις εξελίξεις να
«απαντήσουν».</b> Δεν παλεύουμε μόνο για τους εαυτούς μας ή για την
οργάνωσή μας. Πρέπει να συναισθανθούμε ότι έχουμε φιλοδοξίες να
συμβάλουμε σε μια γενικότερη πορεία αφύπνισης και εκ νέου συγκρότησης
του κινήματος. Κυρίως, πρέπει να πειστούμε μέσα από την πάλη μας ότι
έχουμε τις δυνάμεις, τις αντοχές, τα φόντα να παραμείνουμε στη ροή των
εξελίξεων και να μη μείνουμε στο περιθώριο.<br />
<b><br />Τα τρία αλληλένδετα επίπεδα: Αντίσταση - Διεκδίκηση - Ανατροπή</b><br />
Και στα τρία επίπεδα (Αντίσταση - Διεκδίκηση - Ανατροπή) που δεν
διαχωρίζονται αυθαίρετα, μπορεί να εκφράζεται η διάκριση της
επαναστατικής γραμμής από τη ρεφορμιστική. Το «σχολείο» είναι «τριτάξιο»
και δεν περιέχει μόνο τη «βαθμίδα» της αντίστασης. Εμείς έχουμε πάει
καλά στη βαθμίδα της αντίστασης.(1) <br />
Και τα τρία, ωστόσο, συνιστούν αυτό που έχουμε χαρακτηρίσει σαν το «δικό μας δρόμο», κόντρα στο μονόδρομο του καπιταλισμού. <br />
Τα τρία αυτά επίπεδα συμπυκνώνουν αυτά που αντιλαμβανόμαστε σαν την
πρώτη φάση της αναμέτρησης στο έδαφος του καπιταλισμού. Εκφράζουν τα
αλληλένδετα πεδία δράσης στη φάση που ξανοίγεται μπροστά μας, στα οποία
(και μέσω των οποίων) θα πραγματωθεί ένα σημαντικό μέρος της
προετοιμασίας των όρων της επανάστασης και της συγκέντρωσης δυνάμεων.<br />
Εννοείται ότι τα τρία αυτά πεδία δράσης θα προετοιμάζουν το έδαφος από
κάθε άποψη για την ανατροπή του συστήματος και το πάρσιμο της εξουσίας.
Μ’ αυτό το πρίσμα δεν καλούμαστε σήμερα να λύσουμε ζητήματα που αφορούν
την ανατροπή και την κατάληψη της εξουσίας. Δηλαδή ζητήματα που αφορούν
τον χαρακτήρα της αλλαγής, το πρόγραμμα κ.λπ. Αποτελούν, λοιπόν, τακτικά
-ας πούμε- ζητήματα που ο ορίζοντάς τους είναι μακρινός, γι’ αυτό και
έχουν μια στρατηγική βαρύτητα. Είμαστε έτοιμοι να αναδείξουμε τέτοια
συζήτηση και να την προχωρήσουμε με όρους ουσίας; Οι καταστάσεις, από
κάθε άποψη, πιέζουν και οι εξελίξεις θα τρέξουν πολύ πιο γρήγορα.<br />
Το σίγουρο πάντως είναι ότι όσο και όπως προχωρήσουμε αυτήν την
προσπάθεια (κι ας κάνουμε λάθος) θα έχουμε πολλά να διδαχτούμε από την
προηγούμενη επαναστατική εμπειρία, τακτική και στρατηγική. Επίσης, θα
ξαναφέρει στο προσκήνιο σαν μάχιμα ζητήματα την ιδεολογική και πολιτική
αντιπαράθεση μεταξύ του επαναστατικού δρόμου και του καπιταλιστικού
μονόδρομου. <br />
Ας διευκρινίσουμε ότι δεν πρέπει «ξεκινώντας» να υποτιμήσουμε κανένα από
τα τρία επίπεδα. Δεν θεωρούμε «εύκολο» κανένα και όλα απαιτούν
προσδιορισμό πολιτικού περιεχομένου και ανάλογα βήματα συγκρότησης των
υποκειμενικών προϋποθέσεων. Ούτε η αντίσταση, ούτε η διεκδίκηση, ο
αγώνας κ.λπ. γίνονται με τον αυτόματο πιλότο, αυθόρμητα κ.λπ. Διότι τότε
θα υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να εγκλωβιστούν εκ νέου στα ασφυκτικά
πλαίσια του συστήματος. <br />
Τέλος, την ανατροπή, την οποία αναφέρουμε ως τρίτο επίπεδο, στην πράξη
την αντιλαμβανόμαστε σαν ανατροπή των ταξικών, πολιτικών, κοινωνικών
συσχετισμών. Ωστόσο, θα είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι αυτή η φάση που
προσδιορίζουμε θα είναι μια απλή επιβεβαίωση και επανάληψη προηγούμενων
επαναστατικών και ανατρεπτικών εγχειρημάτων. Θα πρέπει να χτίσουμε και
εμείς και ο λαός όχι με υλικά από τις προηγούμενες «κατεδαφίσεις» αλλά
με καινούρια υλικά. Και σ’ αυτήν την περίοδο, έτσι όπως την
αντιλαμβανόμαστε, θα παίρνει σάρκα και οστά το ΑΡΙΣΤΕΡΟ
κοινωνικό-πολιτικό ΜΕΤΩΠΟ. Τι θα έχει δηλαδή, επί της ουσίας, αναδειχτεί
και κριθεί.<br />
Θα έχει αναδειχθεί, αλλά και υπηρετηθεί, η αναγκαιότητα της συγκρότησης
του κορμού ενός τέτοιου μετώπου, δηλαδή της εργατικής τάξης. Θα έχουν
γίνει σαφή βήματα προς την κατεύθυνση της συγκρότησης (ανασυγκρότησης)<b> ενός ταξικού εργατικού κινήματος</b>
με ό,τι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά την ανταγωνιστική σχέση του με το
κράτος και το κεφάλαιο, αλλά και τη σαφή του στοχοπροσήλωση ενάντια στο
καθεστώς της εξάρτησης και ό,τι το στηρίζει, εντός και εκτός Ελλάδας
(ΗΠΑ, ΕΕ, ΔΝΤ, βάσεις, στρατιωτικά σύμφωνα κ.λπ.).<br />
• Σαν κομμουνιστές πρέπει να έχουμε υπόψη μας και ορισμένες πολύ σοβαρές
πλευρές, έστω και αν δεν αναμένονται να εμφανιστούν μπροστά μας άμεσα.
Δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε την πορεία, τη διαδρομή και τη σχέση της
ταξικο-κοινωνικής συμμαχίας του ΑΡ.Μ.Α.Δ.Α με την τομή (ανατροπή της
αστικής εξουσίας και το πέρασμα στη μεταβατική φάση υπό το καθεστώς της
ηγεμονίας-δικτατορίας της εργατικής τάξης). Ακόμη, δεν μπορούμε να
προδιαγράψουμε το πόσο αποφασιστικό θα είναι το Μέτωπο αυτό όσον αφορά
το ριζικό χτύπημα και την απαλλαγή της χώρας από την εξάρτηση, ούτε τη
στάση του σαν σύνολο απέναντι στην επίθεση του ιμπεριαλισμού που σίγουρα
αναμένεται εφόσον αμφισβητηθεί στην πράξη η κυριαρχία του.<br />
Το τι θα συμβεί είναι συνάρτηση μιας σειράς αντικειμενικών δεδομένων του
τότε σε συνδυασμό με τον υποκειμενικό παράγοντα. Εμείς, βέβαια, πρέπει
από σήμερα να βάζουμε τις βάσεις για δύο ταυτόχρονες,
αλληλοτροφοδοτούμενες, αλλά και «ανεξάρτητες» μεταξύ τους πορείες.<br />
Η μια θα είναι ολόκληρη η πορεία για τη διαμόρφωση -στην κοινωνία, στους
συσχετισμούς και στην πολιτική- των όρων της πολιτικής-κοινωνικής
συμμαχίας που επιχειρούμε να προσδιορίσουμε πιο καθαρά (όσο μας
επιτρέπεται) από «σήμερα» (στόχοι, συμμαχίες, όρια κ.λπ.). Χρειάζεται,
όμως, να σφυρηλατήσουμε εφόδια και καλύτερο εξοπλισμό όσον αφορά την όλη
μας δράση και παρέμβαση στην ελληνική κοινωνία. Σημαντικός εδώ ο ρόλος
μιας στοιχειώδους πολιτικής και ταξικής ανάλυσης που -ενώ δεν θα
αμφισβητεί την εν γένει ταξική διαίρεση μιας καπιταλιστικής κοινωνίας-
θα έχει να προσθέσει και να παρακολουθήσει τις τάσεις, τις δυνατότητες
και τα όρια της τάξης και των κοινωνικών στρωμάτων στα οποία
αναφερόμαστε και θέλουμε να υπηρετήσουμε. Ιδιαίτερα, τη στάση τους και
τη στήριξή τους σε μια πολιτική ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ την οποία κανένα
κομμάτι της κυρίαρχης τάξης δεν μπορεί να υλοποιήσει ούτε σε
καπιταλιστικά πλαίσια. Και, φυσικά, μια ανεξάρτητη Ελλάδα θα είναι μια
λαϊκή Ελλάδα και όχι μια «ανεξαρτησία» που απολαμβάνουν οι μεγάλες
ιμπεριαλιστικές χώρες. Θα είναι μια ανεξαρτησία που θα ευνοεί τη
μετάβαση προς το σοσιαλισμό.<br />
Η πολιτική, λοιπόν, που έχουμε (όσο έχουμε) υλοποιήσει και προωθήσει,
αυτή που -ίσως «αδικώντας» την- την ονομάζουμε κοινή δράση, ακριβώς έναν
τέτοιον ορίζοντα έχει. Γι’ αυτό και δεν την ρίξαμε σαν μια
κοντοπρόθεσμη τακτική κίνηση, αλλά της δίνουμε σίγουρα μακροπρόθεσμα
χαρακτηριστικά.<br />
Διότι, όπως ήδη είπαμε, μια Ελλάδα ανεξάρτητη, με το λαό της να έχει
οικοδομήσει συμμαχίες και συνεργασίες όχι μόνο με ευρωπαϊκούς λαούς αλλά
και Βαλκάνιους και στη Μ. Ανατολή, που να έχει διαφοροποιήσει τους
συσχετισμούς στη χώρα καταρχήν, που θα έχει αμφισβητήσει τη σημερινή
εξαρτημένη πολιτική τάξη πραγμάτων και που θα έχει βάλει στο ντουλάπι
της Ιστορίας το αστικό προσωπικό, θα είναι καρφί στα μάτια των
ιμπεριαλιστών.<br />
Θα χρειαστούν, λοιπόν, ισχυροί δεσμοί μεταξύ των στρωμάτων που θα έχουν
συμμαχήσει έτσι ώστε να αντέξουνε τα χτυπήματα, αλλά και παρθούν εκείνα
τα μέτρα ώστε ο λαός να ξεπεράσει προς τα μπροστά τα εμπόδια και τα
δεινά.<br />
Ωστόσο, όσο μας αφορά, θεωρούμε ότι θα πρέπει να δούμε πώς θα
υπηρετήσουμε την ισχυροποίηση της κομμουνιστικής τάσης και -σε μια
πορεία- την οικοδόμηση του κομμουνιστικού κόμματος που θα συνδέεται με
τη συγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος και την εν γένει
συγκρότηση της εργατικής τάξης.<br />
Η όλη αυτή δεύτερη προτεραιότητα δεν είναι αποκομμένη από την πρώτη
διαδρομή. Αν θέλετε, η πρώτη διαδρομή είναι και το πεδίο στο οποίο θα
ενσαρκώνεται και η δεύτερη. Ωστόσο, έχει την «ανεξαρτησία» της. Γι’ αυτό
στο ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό επίπεδο πρέπει με αυτοπεποίθηση να
κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να δυναμώνουμε, να
οργανώνουμε και να αναβαθμίζουμε την κομμουνιστική σύγχρονη τάση που
θέλουμε να εκπροσωπήσουμε.<br />
Δεν έχουμε όμως καμία διάθεση να συνεχίσουμε την «αφήγηση» και θα
αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη το να «φανταζόμαστε» πώς θα είναι
«τότε» τα πράγματα, πόσο θα «κρατήσει» αυτή η φάση, πόσο μακριά ή
κοντά θα βρίσκεται τότε η τελική αναμέτρηση. Ας τα καταφέρουμε να
δυναμώσουμε, να περάσουμε και εμείς και ο λαός σε μια άλλη ποιότητα και
θα συζητήσουμε δεκάδες, εκατοντάδες φορές και θα προσαρμόσουμε ένα κάρο
φορές τα προγράμματά μας.<br />
Σ’ αυτή τη φάση που βρισκόμαστε και για να υπηρετήσουμε τις ανάγκες που
βάζουμε μεσοπρόθεσμα, πρέπει να ρίξουμε το βάρος σε συγκεκριμένα
καθήκοντα και να μπορούμε να ελέγξουμε την αποτελεσματικότητα τους.<br />
1. Στόχοι, γραμμή πάλης για την αντίσταση, που να την πολιτικοποιούν,
να τη ζωντανεύουν, να της δίνουν ορίζοντα. Στόχοι, συνθήματα, στάση που
να αφορούν το προχώρημα αυτού που θεωρούμε πάλη ενάντια στην εξάρτηση,
αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.<br />
2. Συγκεκριμενοποίηση των βημάτων για την προώθηση της κοινής δράσης
κατά βάση με επίκεντρο την ΠΑΑΣ και τη σωστή συνεργασία με το Μ-Λ ΚΚΕ
στη γειτονιά αλλά και στη νεολαία, τουλάχιστον άμεσα.<br />
Συνεπώς, το ταυτόχρονο κάλεσμα πέραν της κοινής δράσης (που θα χτίζεται
και από τα πάνω και από τα κάτω, άρα χρειάζεται οργανωμένη «ατμομηχανή»)
για το δυνάμωμα της κομμουνιστικής τάσης, πρέπει να απευθύνεται επίσης
από τα «σήμερα» προς αγωνιστές, συλλογικότητες, οργανώσεις με επίμονο
και συστηματικό τρόπο. Πρέπει να δυναμώσει και να βρει αποφασιστικούς
υποστηρικτές και στη νεολαία και στους εργαζόμενους και στους άνεργους
και στους αγρότες, στους μετανάστες και στο λαό, με τις απαραίτητες
τροποποιήσεις, φυσικά, που θα επιφέρει η ταξική πάλη. Και φυσικά (όχι
σαν κύριο, αλλά μόνιμο) η όλη αυτή διαδρομή (με τις δύο πλευρές της)
έχει σαν απαραίτητο συμπλήρωμα την προσπάθειά μας σε διεθνές επίπεδο
(και το αντιιμπεριαλιστικό και το κομμουνιστικό).<br />
Ας θέσουμε όμως ξανά το ερώτημα: Αυτό που πήγε να διαμορφωθεί τα
δύο-τρία τελευταία χρόνια, έμοιαζε αντικειμενικά σε επίπεδο συμμαχιών,
καταρχήν διάθεσης κόσμου σε μια κατάσταση που χονδρικά περιγράψαμε και
που σαν στόχο της θα είχε μια καταρχήν ανεξάρτητη Ελλάδα;<br />
Έχουμε απαντήσει πολλές φορές και το επαναλαμβάνουμε: ΟΧΙ! Έλειπαν
«τότε» προϋποθέσεις από υποκειμενική άποψη -που, δυστυχώς, διαμόρφωσαν
και την αντικειμενική εικόνα- και το όλο ξέσπασμα «εκτονώθηκε»,
«προσγειώθηκε» σ’ αυτό που μας πρόκυψε μετά τα αποτελέσματα της 17ης
Ιούνη του 2012.<br />
Μην ξεχνάμε ότι είχαμε στο περιθώριο μια ασυγκρότητη εργατική τάξη (με
ό,τι αυτό συνεπάγεται στο κοινωνικό πεδίο) και ουσιαστικά πολύ μικρής
εμβέλειας κομμουνιστικές οργανώσεις (με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο
πολιτικό, ιδεολογικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο - και δεν αναφερόμαστε
μόνο στη Χ.Α.). Δεν ισχυριζόμαστε, βέβαια, ότι αλλαγή, αντίσταση και
ανατροπή δεν γίνονται χωρίς κομμουνιστές! Χωρίς, όμως, τους κομμουνιστές
και το ταξικό εργατικό κίνημα είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι αυτές οι
ανατροπές μπορούν να οδηγηθούν σε επαναστατική κατεύθυνση.<br />
<b><br />Μερικές επισημάνσεις για το δικό μας δρόμο</b><br />
• Το κίνημα που κατά καιρούς αναπτύσσεται, αφού πέρασαν τα πρώτα χρόνια
της μεταπολίτευσης, είναι σαφώς υποβαθμισμένο ως προς τα
αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά του. Μια
πραγματικότητα που εμφανίζεται με διάφορες μορφές και με διάφορες
εκφράσεις στο βάθος, στο περιεχόμενο, στους στόχους κ.λπ. Μια έκφρασή
του, επίσης, είναι και οι διακυμάνσεις του με βάση διάφορα τυχαία
γεγονότα και με βάση την τρέχουσα κάθε φορά συγκυρία.<br />
Έχουμε, και σωστά, αποδώσει τις ευθύνες γι’ αυτό στην -επίσημη και μη-
Αριστερά, και ιδιαίτερα όπως εξελίχθηκε στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση.
Ωστόσο, μην υποτιμάμε καθόλου τα ταξικά και κοινωνικά δεδομένα (όχι μόνο
στη χώρα μας) που ευνόησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τη
«μικροαστικοποίηση» του κινήματος, την άμβλυνση των ταξικών του
χαρακτηριστικών, τον εγκλωβισμό του στον καπιταλιστικό μονόδρομο.
Χαρακτηριστικά που σιγά-σιγά αποτυπώνονταν όχι μόνο σε αριστερές
οργανώσεις, αλλά και στην οργάνωση του λαού γενικότερα. <br />
<b>Μια σαφής έκφραση,</b> επίσης, είναι ότι το κίνημα στη χώρα, ακόμα και στις πιο άγριες και δυναμικές του εκφράσεις, ακόμα και σε <b>περιόδους μεγάλης αγανάκτησης,</b>
κράτησε σοβαρές αποστάσεις από τη συνεχή, επίμονη, σταθερή, οργανωμένη
και πειθαρχημένη δράση. Το σύστημα, δηλαδή, κατάφερνε ακόμα και όταν
φαινόταν ότι έχανε τον έλεγχο, να στήσει υγειονομική ζώνη και να
κρατήσει ζωντανές τις ιδέες της «ατομικότητας», της «ατομικής στάσης»,
την «αξία της μονάδας» απέναντι στο «ισοπεδωτικό» σύνολο, την απολιτική
και όλα αυτά τα ελιτίστικα. Κατόρθωσε, δηλαδή, το σύστημα <b>(με τις απεριόριστες βοήθειες που έπαιρνε από την πορεία ήττας του κομμουνιστικού κινήματος)</b>
να περιορίζει τις αμφισβητήσεις από λαϊκή σκοπιά, ή σε αδιέξοδες
μικροαστικές αντιδράσεις, ή σε απαίτηση των μεσαίων και χαμηλών λαϊκών
στρωμάτων να βελτιώσουν τη θέση τους πάντα σε συνδιαλλαγή -και όχι σε
ρήξη- με την άρχουσα τάξη. Δεν συμφωνούμε, βεβαίως, με μια υποτιθέμενη
υπερεπαναστατική προσέγγιση (τροτσκιστικής καταβολής) που θεωρεί ως
πρόβλημα μόνο την υποβάθμιση του αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα του
κινήματος, γιατί δήθεν -κατ’ αυτούς- τα αντιιμπεριαλιστικά
χαρακτηριστικά υπάρχουν, αλλά δεν οδηγούν πουθενά. Θεωρούμε μεταφυσική
την προσέγγιση (και πολύ περισσότερο για χώρες με τα χαρακτηριστικά της
Ελλάδας) που ξεχωρίζει αυτά τα δύο αλληλένδετα ζητήματα. Δεν μπορεί να
εξηγηθεί πειστικά το γιατί το ένα χαρακτηριστικό μπορεί να υποβαθμίζεται
και το άλλο να ακολουθεί ανεξάρτητη πορεία προς άλλη κατεύθυνση!<br />
Πάνω-κάτω είναι ίδιες οι αιτίες που η οργή και η αγανάκτηση απέναντι
στην καπιταλιστική επίθεση έχουν τόσες αυταπάτες και εξαντλούνται σε
επαναδιαπραγμάτευση των όρων του συμβολαίου με την άρχουσα τάξη στα
πλαίσια του συστήματος, μ’ αυτές που οδηγούν την οργή και το θυμό
απέναντι στον ιμπεριαλισμό να εκφυλίζεται σε ξενοφοβία, αντιξενισμό,
ρατσισμό. Είναι οι ίδιες αιτίες που δεν αφήνουν (ακόμη) το λαό να
πιστέψει ότι μπορεί να αναμετρηθεί με την άρχουσα τάξη, με τις αιτίες
που δεν του επιτρέπουν να φανταστεί ότι πρέπει να έρθει σε ρήξη με την
ΕΕ, το ΝΑΤΟ και γενικότερα. Ειδικά όπως φάνηκε τα τελευταία χρόνια της
σκληρής επίθεσης, παρά τις όποιες ρεφορμιστικές προσπάθειες να
«ξεχωρίσουν» την Ευρώπη από την επίθεση, ο λαός αρχίζει και βλέπει ότι
παραμονή στην ΕΕ ισοδυναμεί με εγκλωβισμό στην άγρια καπιταλιστική
επίθεση.<br />
Φυσικά, τα τελευταία χρόνια, με το προχώρημα της επίθεσης και το βάθεμα της <b>ραγδαίας επιδείνωσης</b>
της θέσης των εργαζομένων διαφοροποιούνται πολύ γρήγορα τα κοινωνικά
και πολιτικά δεδομένα που (σημαδιακά) βιώσαμε μέχρι τις εκλογές του
2009.(2) (Από τότε και μετά «ξεκίνησαν τα όργανα», τουλάχιστον
φανερά).<br />
Η πρόκληση μπροστά μας (μία από τις αρκετές) είναι να μελετάμε αυτά τα
δεδομένα (όχι στατικά, αλλά στη δυναμική τους) και να δούμε πιο
ουσιαστικά τη δυνατότητα, αλλά και την αναγκαιότητα, οι αντιστάσεις, οι
εκρήξεις, οι εξεγέρσεις -που θα έρχονται και θα παρέρχονται ως κύματα-
να αποκτούν τα απαραίτητα για την προοπτική και τη δυναμική του ταξικού
εργατικού και λαϊκού κινήματος, αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά
χαρακτηριστικά.<br />
Από γενική άποψη, είναι οπωσδήποτε εφικτό και μέσα στις δυνατότητες της
εποχής να ευνοηθεί αυτή η πορεία «ταξικοποίησης», «επαναστατικοποίησης»
και «κομμουνιστικοποίησης» του κινήματος. Όχι μόνο γιατί η νέα Αριστερά
θα κάνει «σωστά» τη «δουλειά» της, αλλά και γιατί τα αντικειμενικά
δεδομένα ευνοούν μια τέτοια εξέλιξη. Θα είναι, βέβαια, αφέλεια η
απογείωση να μη βλέπουμε το σύνθετο ρόλο και τα μπρος-πίσω που μπορούν
να προκύψουν από μια σειρά καινούρια κοινωνικά δεδομένα που έχουν
διαμορφωθεί. Δεδομένα που ουσιαστικά έχουν να κάνουν με τη διάλυση του
κοινωνικού ιστού και την αμφισβήτηση (κυρίως) των κοινωνικών συμβολαίων
της προηγούμενης πορείας. Ενδεικτικά αναφέρουμε:<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
• Νέοι εργαζόμενοι, νέοι ασφαλισμένοι (;) σε συνθήκες πολυδιάσπασης,
ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων, με τη λιτότητα να τσακίζει κόκαλα
και τους μισθούς πείνας να γίνονται (ακόμη και αυτοί) «περιζήτητοι».<br />
• Το σύγχρονο (ντόπιο και ξένο) προλεταριάτο και ιδιαίτερα αυτό που είναι συγκεντρωμένο.<br />
• Υπαλληλία (μόνιμη και όχι) (δημόσιο-ιδιωτικό) (Το θέμα της μονιμότητας)<br />
• Άνεργοι (πόσο ρήξη και πόσο κρέμονται από τα καπιταλιστικά σχέδια;)<br />
• Αγρότες («τροφοδοτούν» με ανέργους!)<br />
• Ποιος ο χαρακτήρας της δουλειάς μας σε Πανεπιστήμιο και γενικά σε
σπουδαστικούς χώρους (ιδεολογική, πολιτική, «συντεχνιακή»,
συνδικαλιστική).</blockquote>
Έτσι όπως έχουν τα πράγματα είναι γεγονός ότι το αντικαπιταλιστικό και
το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της πάλης και του κινήματος δεν
έρχονται σε διάσταση, σε αντίθεση, δεν ξεχωρίζονται απόλυτα. Αυτή μας η
προσέγγιση που <b>φυσικά δεν είναι καινούρια</b> είναι απόρροια της εξάρτησης της χώρας και της άρχουσας τάξης από τους ιμπεριαλιστές.<br />
Μια εξάρτηση που φυσικά και δεν εμπόδισε την Ελλάδα να «αναπτυχθεί» σαν
καπιταλιστική χώρα μέσης ανάπτυξης όπως λέγαμε, αλλά που προφανώς
καθόριζε τα όρια, το βάθος και τις ιδιομορφίες αυτής της ανάπτυξης.<br />
Μια Ελλάδα χωρισμένη σε τάξεις, με διογκωμένα μεσοστρώματα και μέχρι
πρόσφατα με αρκετά αναπτυγμένο αγροτικό τομέα. Μια Ελλάδα που η
«ανάπτυξή» της προάγονταν με άμεση και στενή κρατική εποπτεία και
επίβλεψη, μιας και το κράτος υπήρξε και θα συνεχίσει να είναι ο βασικός
δίαυλος μέσα από τον οποίο πέρναγε η εξάρτηση, χωρίς να είναι βέβαια ο
μόνος.<br />
Μια εξάρτηση, που όπως έχει εξελιχθεί η χώρα, ιδιαίτερα μετά την ένταξη
στην ΕΕ, απόκτησε πολυπλόκαμη και δαιδαλώδη εμπλοκή στο εσωτερικό. Με
αποτέλεσμα να βάλει τη σφραγίδα της όχι μόνο στα προφανή (πολιτικές
πιέσεις, στρατιωτική εμπλοκή σε μηχανισμούς) αλλά και στα πιο «δεύτερα»
και «αφανή» της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, κατορθώνοντας να απλώσει την
επιρροή της όχι μόνο στη μεγαλοαστική τάξη (κορφή της πυραμίδας) αλλά
και σε μια σειρά ακόμη μεσοστρώματα που -ακριβώς λόγω της ισχυροποίησής
τους- αποτέλεσαν ισχυρά στηρίγματα της εξάρτησης κυρίως από την ΕΕ και
δευτερευόντως από τους Αμερικάνους. <br />
Δεν παραγνωρίζουμε τα ρήγματα και τις ρωγμές που εμφανίζονται και θα εμφανίζονται στα διάφορα βάθρα της εξάρτησης. <b>Δεν
υποτιμάμε, πολύ περισσότερο στις μέρες μας, τις αντιθέσεις που μπορεί
να προκύψουν ανάμεσα σε τμήματα της άρχουσας τάξης και του
ιμπεριαλισμού.</b><br />
Θεωρούμε ότι αυτές τις αντιθέσεις πρέπει και μπορεί να τις αξιοποιήσει
το κίνημα. Με μία προϋπόθεση: να υπάρχει σαν τέτοιο με καθαρό ταξικό
προσανατολισμό. Όμως η εξάρτηση που βιώνουμε, αφού διανύσαμε και τόσες
δεκαετίες μετά την αμερικανοκίνητη δικτατορία, διαμόρφωσε ένα στάτους
όπου η διεθνής άγρια καπιταλιστική επίθεση και η απόπειρα επιβολής της
και στη χώρα έρχεται γάντι στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Γι’ αυτό
και φαντάζει όλο και πιο απομακρυσμένο το ενδεχόμενο, οι στόχοι της
εξόδου από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, το κλείσιμο των βάσεων, να παίρνουν
τακτικά χαρακτηριστικά και μη μας θολώνουν τον ορίζοντα οι όποιες
τακτικές κινήσεις των έξω ή των μέσα που περισσότερο γίνονται στο όνομα
των εκβιασμών.<br />
• Χέρι-χέρι με την ανάγκη επεξεργασίας γραμμής και στόχων πάλης που να
μας συνδέουν με την εργατική τάξη, τη νεολαία, τους άνεργους, τους
μετανάστες, το λαό ευρύτερα πάει και η ανάγκη της κομματικής ενίσχυσης,
αλλά και της δημιουργίας-αξιοποίησης πλατιών σχημάτων που να έχουν
τέτοιο στίγμα που να μας επιτρέπουν να παρεμβαίνουμε εκεί, να τα
στηρίζουμε, να τα αξιοποιούμε. Πλατιά σχήματα που να συγκεντρώνουν τις
δικές μας δυνάμεις μαζί με ανένταχτους αγωνιστές, αλλά και δυνάμεις από
άλλες συλλογικότητες, όπως έχουμε αποφασίσει και σε αναφορά με την
προώθηση της Πρωτοβουλίας.<br />
Μέχρι στιγμής, και αν εξαιρέσουμε (τα τελευταία χρόνια) τις Αγωνιστικές
Κινήσεις, τα υπόλοιπα σχήματα που τολμήσαμε ουσιαστικά
σφραγιδοποιήθηκαν, έγιναν κομματικά παραρτήματα και αδράνησαν, αν δεν
εξαφανίστηκαν. (Μια ιδιομορφία είναι η Ταξική Πορεία που παραμένει
ενεργή σαν παρουσία και πρέπει να το δούμε.)<br />
Με αφορμή την προώθηση της Πρωτοβουλίας, αλλά και την εμπειρία που
είχαμε από την προσπάθειά μας στην Αθήνα, αλλά κυρίως στη Θεσσαλονίκη,
τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το <b>Σύνταγμα, μπορούμε να προχωρήσουμε.</b>
Έχουμε την άποψη ότι αυτά τα πλατιά σχήματα για να έχουν πλατύτητα και
εύρος πρέπει να υιοθετήσουν αντιλήψεις και πρακτικές που να βοηθούν προς
αυτή την κατεύθυνση. Εξυπακούεται ότι η επίκληση της πλατύτητας δεν
μπορεί να είναι άλλοθι για να μην προωθούμε συστηματικά, επίμονα και
φυσικά με «τέχνη» τις απόψεις μας, τις εκτιμήσεις μας, τις κατευθύνσεις
μας. Πρέπει επίσης να είμαστε καθαροί και ειλικρινείς μ’ αυτούς τους
αγωνιστές που θέλουν να πλαισιώσουν τα σχήματα. Να επιδιώκουμε τα
σχήματα αυτά να λειτουργούν ανοιχτά, να αποφασίζουν με όσο γίνεται πιο
δημοκρατικό τρόπο και όχι διοικητικά. Να έχουν το δικαίωμα αυτοί που
συμμετέχουν να διαφωνούν, να ελέγχουν, να ζητούν διαφοροποίηση πλαισίων
και στόχων. Όλα αυτά είναι απαραίτητα προκειμένου να ανέβει η
συνειδητοποίηση αυτών των ανθρώπων, η υπεροχή της συλλογικής δουλειάς
από τον ατομισμό. Δεν είναι όμως αυτά τα σχήματα, σχήματα εσωτερικής
λειτουργίας, αλλά κυρίως παρέμβασης στις εξελίξεις και αυτή καθορίζει
τις προτεραιότητες. Η εσωτερική λειτουργία να εξυπηρετεί την παρέμβαση.
Συνεπώς τα σχήματα αυτά θα συνδυάζουν και «την από τα κάτω» και την «απ’
τα πάνω» συνεννόηση και προετοιμασία.<br />
<b>Τα πλατιά σχήματα, είτε αποτελούν συναγωνιστικά αλλά και αυτοφυή
τμήματα της Πρωτοβουλίας, είτε συσπειρώνουν άλλες δυνάμεις εκτός Μ-Λ
ΚΚΕ, θα είναι «υποσύνολα»</b> που θα παρεμβαίνουν στη συνέλευση
γειτονιάς, στις επιτροπές ανέργων κ.λπ. Θα επιδιώκεται, όχι βεβιασμένα,
το πολιτικό τους στίγμα να είναι αναβαθμισμένο και συμβατό με το
χαρακτήρα της ευρύτερης λαϊκής προσπάθειας. <br />
Μα, δεν θα υπάρξει πρόβλημα δυνάμεων; Πού θα τις ρίξουμε; Στο στήσιμο
της οργάνωσης της λαϊκής πρωτοβουλίας ή στην ιδιαίτερη «δική μας»
(κομματική πρωτοβουλία πλατιά δικιά μας). Γενικό συνταγολόγιο δεν
υπάρχει! Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι, ανεξάρτητα πού θα δίνουμε
συγκυριακά το βάρος, πρόκειται για διπλό καθήκον. Η προώθηση ενός
τέτοιου διπλού καθήκοντος αποτελεί σχολείο όχι μόνο για μας αλλά και για
όποιους λαϊκούς ανθρώπους θα το υποστηρίξουν. <br />
Είναι πεδίο δοκιμής και δοκιμασίας του ευρύτερου Μετώπου, θα αποτελέσει
πεδίο εμπέδωσης, συνεννόησης, συνεργασίας ανάμεσα σε ανθρώπους από
διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, πεδίο εμπέδωσης αλληλεγγύης,
συλλογικότητας, χτυπήματος του ρατσισμού κ.λπ.<br />
Άμεσα βέβαια, αν θέλουμε να γίνουμε πιο σαφείς, με βάση την επίθεση, τη
φάση και τις δυνάμεις μας, όλη αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να
διοχετευθεί στην κομματική ενίσχυση αφενός και στην προώθηση των
κατευθύνσεων που σχετίζονται στα διάφορα επίπεδα με την Πρωτοβουλία.<br />
Τελευταία, έχει φουντώσει μια συζήτηση που αφορά έναν «απολογισμό» της
Πρωτοβουλίας. Υπάρχουν αρκετές αρνητικές κριτικές και από μέσα και απ’
έξω, όχι πάντα με τις ίδιες αφετηρίες, που καταλήγουν στην καθυστέρηση,
στην έλλειψη πλατύτητας, στη μονομερή και «προαποφασισμένη» παρέμβασή
της σε ορισμένα κεντρικά και μόνο γεγονότα. Δεν προχωράει στις
γειτονιές, στους επιμέρους χώρους, δεν βρίσκει περιεχόμενο στην πάλη
ενάντια στον φασισμό. Πέρα όμως από τις όποιες «προφανείς» διαπιστώσεις,
έχουν ανοίξει και μια σειρά ζητήματα που αφορούν το πολιτικό πλαίσιο,
τις στοχεύσεις, τις προτεραιότητες της Πρωτοβουλίας. <br />
Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε δίκαιοι και πριν δώσουμε εξηγήσεις για
τις καθυστερήσεις, τις ανακολουθίες, τις ταλαντεύσεις και τις αμηχανίες
στην οργάνωσή μας, στην προώθηση της Πρωτοβουλίας (κεντρικά και τοπικά),
ας δούμε μια ιδιαίτερη πλευρά της όλης μας προσπάθειας που με τις
αναλογίες και τις διαφορές τους το είχαμε συναντήσει και κατά τη
δημιουργία της Μαχόμενης Αριστεράς. Την πλευρά της πρόκλησης-
γονιμοποίησης για το βάθεμα των πολιτικών μας απόψεων και της γραμμής
μας. Ας εξηγηθούμε, βέβαια, ότι την πρόκληση την βάζει η ζωή με τις
ανάγκες και τις απαιτήσεις της. Φάνηκε, όμως, ότι η δημιουργία της
Πρωτοβουλίας λειτουργεί ως καταλύτης προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο
άναρχα και ασυντόνιστα να γίνεται ο διάλογος μέχρι στιγμής (μέσα από τις
Αντιγειτονιές κυρίως), έχει ήδη αναδείξει αυτό που λέμε.<br />
Μη θεωρηθεί, βέβαια, ότι προσερχόμαστε στην Πρωτοβουλία ως λευκό και
άγραφο χαρτί. Τέτοια εντύπωση δεν πρέπει να υπάρχει. Μπαίνουμε και θα
μείνουμε προωθώντας στα πλαίσιά της ό,τι θεωρούμε ότι εξυπηρετεί το λαό
και τις ανάγκες του. Κριτήριο για το τι προωθούμε, πού κάνουμε
«έκπτωση», πού είμαστε «αμετακίνητοι» όταν λέμε όχι μέσα στην
Πρωτοβουλία, δεν είναι τίποτε άλλο απ’ το να συνδεθούμε με το λαό. Δεν
είναι άλλα τα κριτήριά μας, ούτε το πρόβλημά μας είναι να γίνουμε
«αρεστοί» σε άλλες δυνάμεις που παρεμβαίνουν, ούτε να τις «προκαλέσουμε»
σώνει και ντε για να οξύνουμε τον «κομματικό» ανταγωνισμό. Όμως, η
εποχή μας είναι τόσο πολύπλοκη και απαιτητική που όλο και πρέπει να
περιορίζεται η κακώς εννοούμενη έννοια της «αυτάρκειας» ή των «λυμένων».
Αυτό που απαιτεί η εποχή είναι η γραμμή να ανταποκρίνεται στο σήμερα.
Απαραίτητη προϋπόθεση, η εκτίμηση της συγκυρίας και της πολιτικής
κατάστασης.<br />
Οι προκλήσεις αυτές δεν είναι σώνει και ντε «ξεκίνημα από το μηδέν».
Αφορούν (η σειρά είναι τυχαία) π.χ. αυτό που εμείς θεωρούμε
αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Με την αφορμή
της δημιουργίας της ΠΑΑΣ και κυρίως μέσω των Αντιγειτονιών, αλλά και εν
μέρει στην οργάνωση, τροφοδοτήθηκε μια ολόκληρη συζήτηση, δεν θα λέγαμε
αδικαιολόγητη! Μην υποτιμάμε, επίσης, την πίεση που δημιουργεί τόσο η
στροφή του ΚΚΕ όσο και ο πληθωρισμός προσφοράς, ιδιαίτερα τα τελευταία
δύο χρόνια, διαφόρων «πατριωτικών» κινημάτων.<br />
Με τους συντρόφους του Μ-Λ ΚΚΕ, όπως έχουμε διαπιστώσει, έχουμε μια
σύμπτωση που μας επέτρεψε να συνεννοηθούμε στο πλαίσιο της ΠΑΑΣ, χωρίς
όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε και διαφορές που αφήνουν αρκετά
ζητήματα ανοιχτά ή «στην άκρη». Η οργάνωση, όμως, και όσοι απευθυνόμαστε
και θέλουμε να πλαισιώσουν την ΠΑΑΣ, πρέπει να έχουν ουσιαστική
επίγνωση των διαφορών και των συμφωνιών και να μην «παρασύρονται».
Προφανώς, μια τέτοια δυνατότητα θα την έδινε και ένας διάλογος
(υπεύθυνος και με υπογραφές) γύρω από αυτά τα ζητήματα. Στόχος είναι να
μην αδικεί και απαξιώνει ο ένας τις θέσεις του άλλου, αλλά και <b>ούτε να θεωρεί ότι υπάρχει ομοφωνία και συμφωνία στα πάντα.</b>
Και βέβαια, αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να μην «παρασύρονται» ή
να μην «ξεχνιούνται» οι δικές μας θέσεις, επειδή π.χ. αναγκαστήκαμε να
κάνουμε έναν συμβιβασμό ή ένα βήμα πίσω. Πού λοιπόν έχουν παρατηρηθεί
τέτοια θέματα;<br />
Εμείς, λοιπόν, «αγαπάμε», «ενδιαφερόμαστε» γι’ αυτό που εννοούμε
πατρίδα, απαραβίαστο συνόρων, κυριαρχικά δικαιώματα. Σαφώς θέλουμε να
δίνουμε σ’ αυτά ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο από την σκοπιά των
καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Πώς είναι δυνατόν να θέλουμε ένα
καλύτερο μέλλον για το λαό, μια σημαντική βελτίωση της θέσης της
εργατικής τάξης, μιαν άλλη ανακατανομή του πλούτου και να
παρουσιαζόμαστε «αδιάφοροι» και «ουδέτεροι» για το χώρο που μας πέφτει,
κατά πως λέμε. Ας μην ξεχνάμε ότι πιστεύουμε στη δυνατότητα επανάστασης
σε μια χώρα. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να βρεθεί ο λαός και η εργατική
τάξη σε μια φάση της επανάστασης, να έχει ως μοναδικό της «χτήμα» αυτό
τον τόπο, τον αέρα του, τη γη του, το υπέδαφός της, τις θάλασσές της.
Δυστυχώς, η λεγόμενη «διεθνής επανάσταση» μπορεί να αργήσει ή να μην
είναι τόσο «ανοιχτοχέρα» για να παραχωρήσει ένα άλλο «οικόπεδο» στο λαό
αυτό για να ζήσει.<br />
Φυσικά και ενδιαφερόμαστε έμπρακτα και για τις άλλες πατρίδες. Φυσικά
και είμαστε αλληλέγγυοι και διεθνιστές και δεν θέλουμε να καταστρέφονται
οι πατρίδες των «άλλων» για να «ευημερεί» ο δικός μας τόπος. Φυσικά και
δεν θέλουμε να καταληστεύεται ο τόπος μας, φυσικά και είμαστε ενάντια
σε συρρίκνωση, σε μπακλαβαδοποίηση του τόπου μας από ιμπεριαλιστικές
επεμβάσεις ή από τυχοδιωκτικές πολεμικές ενέργειες, είτε ξεκινάνε από το
εσωτερικό είτε προέρχονται από το εξωτερικό. Ούτε να γίνεται ορμητήριο.
Επειδή, λοιπόν, ενδιαφερόμαστε γι’ αυτόν τον τόπο θέλουμε να αλλάξουν
οι παραγωγικές σχέσεις και οι κοινωνικές σχέσεις γενικότερα σ’ αυτόν.
Γι’ αυτό και δεν ενδιαφερόμαστε να οικοδομήσουμε πατριωτικό κίνημα αλλά
πολιτικό-ταξικό. Το πατριωτικό κίνημα, έτσι όπως έχει καταγραφεί, ακόμα
και αν δεν παίρνει ανοιχτά εθνικιστική και σοβινιστική θέση, αποτελεί
κίνημα σωτηρίας στα ίδια πάνω κάτω καπιταλιστικά πλαίσια (πιο ανθρώπινο,
πιο φιλικό). Υπ’ αυτό το πρίσμα θέλουμε τη χώρα μας ανεξάρτητη για να
έχουμε σαν λαός και κυρίως σαν εργατική τάξη, τη δυνατότητα να
οικοδομήσουμε τις νέες παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις ανατρέποντας
τις προηγούμενες. Απ’ την άλλη, θέλουμε άλλες σχέσεις για να παραμείνει η
χώρα ανεξάρτητη. Το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας το έχουμε γενικά
στο «ρεπερτόριο» χωρίς να το έχουμε προμετωπίδα. Έστω με αδυναμίες και
χωρίς να διευκρινίζει το σύνθημα το κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενό
του, δεν έχουμε πρόβλημα να το εμφανίζουμε. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε
ότι ο αγώνας για μας δεν είναι «εθνικοανεξαρτησιακός». Γι’ αυτό, και
ανεξάρτητα από το αν πεισθεί το Μ-Λ ΚΚΕ να κάνει χρήση ή όχι αυτού του
όρου στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας, δεν θα κάνουμε παραχώρηση.<br />
Θέλουμε, λοιπόν, πατρίδα ανεξάρτητη, με άλλο καθεστώς και άλλη σημαία.
Δεν παλεύουμε για συντήρηση και αναπαραγωγή της σημερινής «πατρίδας»,
ούτε θα αρνηθούμε ότι η σημερινή σημαία έχει ταυτιστεί με μια σειρά
αντιδραστικά, φασιστικά, τυχοδιωκτικά και ταυτόχρονα υποτελή
χαρακτηριστικά.<br />
Βέβαια, μια απαραίτητη παρατήρηση που χρειάζεται να κάνουμε είναι να μην
κάνουμε την τρίχα τριχιά και να σκεφτόμαστε με βάση το λαό και όχι της
«ανησυχίες» του κάθε «σχολαστικού» διανοούμενου της «Αριστεράς». Κατά
ένα περίεργο και παράξενο τρόπο, ενώ εδώ και τρία τέσσερα χρόνια έχει
βουίξει ο τόπος και ο ντουνιάς ότι η Ελλάδα (αν και καπιταλιστική χώρα
«Β΄Εθνικής») έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι και μια σειρά πολιτικές δυνάμεις
βρίσκονται εκτεθειμένες με τις θέσεις και τις εκτιμήσεις τους για τα
χαρακτηριστικά της Ελλάδας, εκδηλώνουμε μερικές φορές μια τάση
απολογητισμού (απέναντι σε ποιόν;) για τις πάγιες εκτιμήσεις μας σε
σχέση με τα χαρακτηριστικά του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού.<br />
Μην παίζουμε με τους όρους και τις διατυπώσεις. Η άποψη και η εκτίμηση
ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, σύμμαχος και συνεταίρος του
ιμπεριαλισμού, είναι μια βαθιά λαθεμένη προσέγγιση που έχει κάνει αρκετή
ζημιά στον προσανατολισμό του ταξικού εργατικού κινήματος και στην
καθυστέρηση της επανασυγκρότησής του.<br />
Έχουμε μια σχετικά ικανοποιητική τοποθέτηση αρχής και αφετηριακή που μας
κρατάει σε μια σωστή κατεύθυνση και μας επιτρέπει να κάνουμε στο μέλλον
τις πιο ουσιαστικές προσεγγίσεις και αναλύσεις που θα σχετίζονται και
με το πρόγραμμα συμμαχιών της εργατικής τάξης, παράλληλα με την πορεία
συγκρότησής της, αλλά και με τον χαρακτήρα της επαναστατικής ανατροπής
και της κοινωνίας που θα οικοδομηθεί.<br />
Και σ’ αυτή την προσέγγιση που έχουμε, δεν έχουμε κάνει και ούτε πρέπει
να κάνουμε το λάθος του εφησυχασμού και της απολυτοποίησης. Πρέπει να
παρακολουθούμε όσο μπορούμε καλύτερα, συνεχόμενα και βαθύτερα τις
ανατροπές που φέρνει στον κοινωνικό ιστό όλη αυτή η επίθεση του
κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Έχουμε κάθε υποχρέωση να μελετάμε τις
αντιθέσεις που εκφράζονται στη χώρα μας, στην περιοχή και διεθνώς, χωρίς
να παραγνωρίζουμε καμία.<br />
Το να εθελοτυφλούμε στη μεγάλη όξυνση της αντίθεσης που παρατηρείται
μεταξύ του ιμπεριαλισμού και των λαών, είναι σαν να αυτοκτονούμε και να
απομονωνόμαστε από τη μεγάλη μάζα του λαού. Αν η αντίθεση αυτή δεν είχε
οξυνθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και αν η ΕΕ δεν είχε ταυτιστεί στα
μάτια των πλατιών μαζών με μια λυκοσυμμαχία που ρουφάει αίμα, δεν θα
έβρισκαν τόσα πατήματα και ερείσματα μια σειρά εθνικοπατριωτικές απόψεις
και πρακτικές που ακριβώς αυτή την αντίθεση εκμεταλλεύονται για να
στρέψουν τα πράγματα σε ανώδυνες κατευθύνσεις κάθε άλλο παρά
αντιιμπεριαλιστικές.<br />
Δεν είναι καθόλου σωστό να προσπερνάμε την όξυνση της αντίθεσης
ιμπεριαλισμού-λαών επειδή οξύνθηκε ταυτόχρονα η αντίθεση
κεφάλαιο-εργασία. Ούτε πρέπει να αγνοούμε την όξυνση των αντιφάσεων και
των αντιθέσεων στο πλαίσιο της μεγαλοαστικής τάξης και των άλλων μεσαίων
αστικών στρωμάτων με μερίδες των ιμπεριαλιστών και με διάφορες
διασταυρώσεις. Αντιθέσεις και αντιφάσεις που οδηγούν ή μπορούν να
οδηγήσουν και αυτές σε ανακατατάξεις και αναστατώσεις στα πλαίσια του
αστικού συστήματος διακυβέρνησης. Δεν σημαίνει ότι, επειδή η Ελλάδα δεν
είναι προτεκτοράτο ή υπό ξένη στρατιωτική κατοχή, οι σχέσεις ντόπιων
αστών και ντόπιου κεφαλαίου είναι αρμονικές με τον ιμπεριαλισμό, όταν
αυτός επεμβαίνει με όλα τα μέσα στη χώρα μας, και με το ξένο κεφάλαιο
που έχει την οπτική να μετατρέψει τη χώρα σε νεκροταφείο.<br />
Το ότι η εξάρτηση επέτρεψε μια «ανάπτυξη» του καπιταλισμού στην Ελλάδα
και οδήγησε με τους γνωστούς τρόπους στην «ισχυρή» Ελλάδα του Σημίτη,
δεν σημαίνει ότι στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται πρέπει να πάψουμε
να βλέπουμε όλες τις δραματικές συνέπειες που θα φορτωθεί προοπτικά η
χώρα και ο λαός. Ούτε να ξεχνάμε ότι θα τις φορτωθεί σαν βαρίδια η όποια
επαναστατική προσπάθεια με κορμό την εργατική τάξη.<br />
Το ότι βιώνουμε μια τρομακτική όξυνση όλων των αντιθέσεων και αντιφάσεων
του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού δεν υπάρχει θέμα. Το ότι η
πολιτική ήττας, υποχώρησης και εγκατάλειψης του λαού που ακολουθούσε και
ακολουθεί η Αριστερά «μας» δεν οδηγεί σε λύση των αντιθέσεων αυτών υπέρ
του λαού και σε βάρος των εχθρών του λαού, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί
ευκαιριακά. <br />
Είτε συνεχίσουμε και μπούμε στη συζήτηση περί κύριας και βασικής
αντίθεσης είτε μείνουμε σ’ αυτά που έχουμε, θα πρέπει να παραδεχτούμε
ότι την πρωτοβουλία για την όξυνση όλων αυτών των αντιθέσεων την έχει
κατά βάση το σύστημα. <b>Γι αυτό και με την όξυνση αυτή μέχρι στιγμής βγαίνουν νικητές οι άλλοι πόλοι των αντιθέσεων και όχι ο λαός και η εργατική τάξη.</b><br />
Αναγνωρίζουμε, λοιπόν, την ύπαρξη πατρίδας και το απαραβίαστο των
συνόρων, αλλά δεν οικοδομούμε πατριωτικό κίνημα. Αναγνωρίζουμε και
προσβλέπουμε σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη, αλλά δεν οικοδομούμε
εθνικοανεξαρτησιακό κίνημα. Ανάλογα παλεύουμε και διακηρύσσουμε την
ειρήνη και την εναντίωσή μας στον πόλεμο. Δεν οικοδομούμε πασιφιστικό
κίνημα, δεν μπερδευόμαστε για το ποιος τροφοδοτεί τους πολέμους, τη βία.
Και θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας να ξεσηκωθεί ο λαός υπέρ
της ειρήνης και κατά του πολέμου. Και θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι
μας ώστε μέσα σ’ αυτή την πάλη και όσο είναι ζωντανή να οικοδομηθεί μια
κομμουνιστική ταξική αντίληψη. Αν θέλουμε να περάσει το κίνημά μας σε
άλλη φάση, πρέπει να οχυρωθεί όχι μόνο απέναντι στον κύριο εχθρό που
είναι από τα δεξιά, αλλά να κοιτάζεται που και που στον καθρέφτη μήπως
και περνάει «αριστερίστικες» ιώσεις. <br />
Αν μας έχουν πιάσει «τέτοιες» ευαισθησίες και απεμπολούμε συνθήματα όπως
αυτά που αναφέρομαι, τότε γιατί δεν το επεκτείνουμε και στην άλλη
αντίθεση. Αφού αυτά τα συνθήματα νοθεύουν τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα,
συσκοτίζουν και αμβλύνουν την αντίθεση ιμπεριαλισμού-λαού τότε να
κρατήσουμε αποστάσεις και από τα συνθήματα για αντίσταση, για ψωμί,
δουλειά, για αυξήσεις, για συνδικαλιστικές ελευθερίες, που -με ανάλογο
σκεπτικό- δεν συνιστούν αντικαπιταλιστικό αγώνα, αλλά ωραιοποίηση του
συστήματος και συντεχνιασμό.<br />
Ας το προχωρήσουμε και ας κρατήσουμε αποστάσεις από την υπεράσπιση
στοιχειωδών δικαιωμάτων αστικής δημοκρατίας. Δεν το κάνουμε, όμως, και
δεν θα το κάνουμε γιατί έχουμε αποκτήσει εμπιστοσύνη στις θέσεις μας και
δεν επηρεαζόμαστε από τις δεξιές αλλά ούτε από τις «αριστερίστικες»
πιέσεις που η μια τροφοδοτεί την άλλη.<br />
Σε εποχές σαν τη σημερινή κανένας κομμουνιστής και κανένας αριστερός δεν
πρέπει να είναι «μαζεμένος» και «φοβισμένος» μήπως και κατηγορηθεί.
Ποιο κομμάτι του λαού θα μας στρέψει την πλάτη αν μας δει να παλεύουμε
έμπρακτα για την ειρήνη, αν μας αναγνωρίσει ως δυνάμεις που
υπερασπίζονται τη χώρα, τον πλούτο, το λαό από την ιμπεριαλιστική
κτηνωδία και την καπιταλιστική απληστία; Ποιο κομμάτι λαού θα μας
κοιτάξει καχύποπτα επειδή πρωτοστατήσαμε στον αγώνα για Δημοκρατία, για
δικαιώματα και ελευθερίες; Όχι, τέτοια κόμπλεξ και τέτοιες αναστολές δεν
μας χρειάζονται. Οφείλουμε να τα βάλουμε στην άκρη και να κινηθούμε με
γνώμονα τις ανάγκες του λαού και του κινήματος.<br />
Αν, λοιπόν, θέλουμε να δούμε τη συσχέτιση, την αλληλοεπίδραση των δύο
αντιθέσεων που αναφέραμε, θα διαπιστώσουμε ότι η λύση και των δύο αυτών
αντιθέσεων βρίσκεται, πρώτα και κύρια, στην αρμοδιότητα της εργατικής
τάξης (υπό τις γνωστές προϋποθέσεις). Δεν θεωρούμε ότι η λύση της
αντίθεσης ιμπεριαλισμός-λαοί προς όφελος του δεύτερου είναι αρμοδιότητα
άλλων κοινωνικών στρωμάτων στα οποία η εργατική τάξη οφείλει να
υποταχτεί ή να ακολουθήσει. Όχι γιατί δεν εμπλέκονται τέτοια στρώματα σ’
αυτή την αντίθεση (ίσα-ίσα), αλλά γιατί τα άλλα κοινωνικά στρώματα
(αγρότες, μεσαία στρώματα) στέκονται απέναντι σ’ αυτήν την αντίθεση με
θολό και συγκεχυμένο τρόπο.<br />
Επιμένουμε ότι στη διαδρομή της εξέλιξης της ταξικής και λαϊκής πάλης, η
λύση της αντίθεσης ιμπεριαλισμού-λαών «προηγείται» της λύσης της
αντίθεσης κεφάλαιο-εργασία, αλλά με αρκετές διαφοροποιήσεις από ό,τι την
δεκαετία ’50-60 αλλά και πιο μετά. Και με αρκετά πλέον σημάδια
σύμπλευσης της μιας με την άλλη.<br />
Μ’ αυτή την έννοια παραμένουμε ότι η πρώτη είναι η κύρια και η δεύτερη η
βασική, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να αφήσουμε αρκετά ζητήματα «ανοιχτά»
μιας και, όπως εξελίσσεται η επίθεση, πολλά δεδομένα θα διαφοροποιηθούν
στην πορεία.<br />
<br />
Σύντροφοι,<br />
Ζούμε μια εποχή φανερού πισωγυρίσματος, ανεξάρτητα των δεδομένων της,
όλο και πιο διευρυνόμενης, αντίστασης των λαών στην επίθεση.<br />
Το κύριο χαρακτηριστικό που συνιστά το πισωγύρισμα είναι ότι όλα τα
δικαιώματα έχουν τεθεί σε αμφισβήτηση, ενώ πολλά ήδη έχουν καταργηθεί
και οι συνθήκες δείχνουν ότι αυτή η πορεία δεν είναι εύκολα
αντιστρέψιμη. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η πορεία μετράει ήδη δεκαετίες
με αποτέλεσμα οι νέες γενιές εργαζομένων και οι υποψήφιοι άνεργοι
βγαίνουν στη ζωή και την παραγωγή με όλο και μειωμένη τη συλλογική μνήμη
και συνείδηση.<br />
Το σώμα απόψεων και η εμπειρία των αντιστάσεων που έχουν σωρεύσει, αν
λάβουμε υπόψη και τη συνεχιζόμενη διαστρέβλωση της ιστορίας του
εργατικού, λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος αλλά και τη γενικευμένη
κυριαρχία των αστικών και παρα-αστικών αντιλήψεων, δεν είναι αρκετό για
να οδηγήσει εύκολα αυτόν τον κόσμο στην οργάνωση, στην αντίσταση, στην
πάλη.<br />
Το σώμα αυτών των απόψεων υπονομεύει τη δυνατότητα συγκρότησης αυτού του
κόσμου σαν δύναμη κρούσης της επανάστασης και της σύγκρουσης και τους
καθιστά ευάλωτους στην επίθεση. Αυτό το «ντιλίτ» που επιχειρείται να
γίνει στη συλλογική μνήμη φέρνει εμάς, όλους όσους θέλουμε να συμβάλουμε
στη χάραξη γραμμής και κατεύθυνσης έτσι ώστε να αντιστραφεί αυτή η
πορεία, να αισθανόμαστε ότι είμαστε «στην αρχή». Αισθανόμαστε ότι
βρισκόμαστε ακόμα στο ξεκίνημα της πορείας για τη συγκρότηση της
εργατικής τάξης και στο πώς θα την βοηθήσουμε να προχωρήσει. Μας βγάζει
μπροστά πολλά καθήκοντα στο να τη μελετήσουμε, να την «εντοπίσουμε» μέσα
στην πολυδιάσπασή της, με τις ενεργές στο εσωτερικό της αντιφάσεις και
αντιθέσεις, και να συμβάλουμε στην ενότητά της. Και στη βάση των άμεσων
καθηκόντων αρχικά αλλά και προοπτικά.<br />
Με ποια γενική γραμμή πηγαίνουμε, με ποιους γενικούς και ειδικούς
στόχους; Πού επικεντρώνουμε από άποψη ζύμωσης και προπαγάνδας; Το ζήτημα
της οργάνωσης, της συγκρότησης της εργατικής τάξης και του ταξικού της
κινήματος (συμπεριλαμβανομένου και του μεγάλου ζητήματος των μεταναστών)
δεν είναι τόσο ζήτημα οργανωτικό. Έχει κι αυτή την πλευρά, αλλά
κυρίαρχα είναι πολιτικό και, γιατί όχι, στρατηγικού χαρακτήρα.<br />
Γι’ αυτό και όταν αναφερόμαστε στο κεφάλαιο αυτό, συμπεριλαμβάνουμε -και
σωστά- το κεφαλαιώδες ζήτημα της οργάνωσής της σε ανώτερο επίπεδο. Η
υποχώρηση, η διάσπαση, η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης αφορά σε όλα
τα επίπεδα. Στη φάση που βρισκόμαστε και έχοντας απορρίψει τις ανοησίες
περί «αντεπίθεσης» κ.λπ., το πεδίο που πιστεύουμε ότι πρέπει να
δοκιμαστούν αυτά που αναφέρουμε είναι το πεδίο της αντίστασης. Η
δοκιμασία για τους εργαζόμενους, για τις πολιτικές δυνάμεις, για τη
συνδικαλιστική και πρωτοβάθμια συγκρότησή της, θα είναι εκ των πραγμάτων
σκληρή στο πεδίο της αντίστασης που αναφέραμε. Γιατί -εκτός των άλλων-
θα μας «υποχρεώσει» να αλλάξουμε πολλά και σε πολλά, έτσι ώστε από
οργάνωση με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προφίλ να γίνουμε
αγωνιστές που θα είμαστε «ένα» με τους καταπιεσμένους και τους φτωχούς
αυτής της κοινωνίας. Αγωνιστές που θα πρέπει να πρωτοστατήσουμε και να
«θυσιάσουμε» αρκετά πέρα από τη βολή μας.<br />
Το ότι όμως δεν αισθανόμαστε ακόμα «έτοιμοι» δεν σημαίνει ότι το καθήκον
(με όλες του τις πλευρές) παραπέμπεται. «Ξεκινώντας», λοιπόν, θα λέγαμε
ότι έχουμε την ανάγκη να εξειδικεύσουμε και να αναδείξουμε τους
στόχους, τα συνθήματα πιο συγκεκριμένα πάνω στη γραμμή της αντίστασης.<br />
Όπως έχουμε δει, μια σειρά κομμάτια της Αριστεράς (ΚΚΕ και αρκετοί
εξωκοινοβουλευτικοί) στα προγράμματά τους, εκεί που μας κριτίκαραν για
ατολμία, συντήρηση και άμυνα, τώρα με βάση τις τελευταίες εξελίξεις και
τις απανωτές επιτυχίες του συστήματος να περνάει μέτρα και μνημόνια,
έχουν καταλήξει από την απογείωση της «αντεπίθεσης» στην ανώμαλη
προσγείωση που εκφράζεται στον μεταξύ τους συναγωνισμό στο ποιος θα
κατεβάσει πιο πολύ τον πήχη των απαιτήσεων. Όλοι, από ΚΚΕ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ
και εξωκοινοβουλευτικοί, ζητούν, «διεκδικούν» να «γυρίσουν» μισθοί,
εργασιακές σχέσεις, δικαιώματα, νομοθεσίες σε κάποια χρόνια πίσω που
αυθαίρετα ορίζουν σαν «ορόσημο». Όταν βέβαια «θυμηθούμε» τη δράση τους
και τη συνθηματολογία τους, τη χρονιά ή τα χρόνια που αναφέραμε (2008,
2004 κ.λπ.) ήταν άκρως βερμπαλιστική, απογειωμένη και συνδυασμένη με μια
πρακτική εντελώς αντίθετη. <br />
Το ότι ζούμε την εποχή του πισωγυρίσματος και, όπως χαρακτηριστικά
έχουμε αναφέρει, της επιστροφής στο Μεσαίωνα, δεν σημαίνει ότι μια
αγωνιστική, ταξική γραμμή αντίστασης ξεπέφτει στο να «διαπραγματεύεται»
το πόσο πίσω και πού πίσω, νοσταλγώντας είτε την Παπανδρεϊκή εποχή είτε
της Μεταπολίτευσης.(3) Με την ίδια έννοια που, όταν διακηρύττουμε την
αντίθεσή μας και την αντίστασή μας με αφορμή τη συνεχή υποβάθμιση των
υπηρεσιών του κράτους προς τον πολίτη, υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα στη
μόρφωση, την Υγεία, την Παιδεία κ.λπ. Δεν αποενοχοποιούμε την προ
μνημονίων παιδεία, υγεία, το κράτος, ούτε ξεχνάμε τον ταξικό χαρακτήρα
τους και τον προορισμό τους στην αναπαραγωγή της ταξικής διαίρεσης της
κοινωνίας.<br />
Συνεπώς, η γραμμή που εμείς επεξεργαζόμαστε σαν γραμμή αντίστασης δεν
είναι μια στάση αποδοχής των σημερινών συσχετισμών. Σαφώς και μας
απασχολεί η μη χειροτέρευση αυτών των συσχετισμών, αλλά αυτό που
ουσιαστικά στοχεύουμε και μέσα από τη γραμμή της αντίστασης είναι η
ποσοτική και ποιοτική διαφοροποίηση των συσχετισμών υπέρ των
εργαζομένων, του λαού, της εργατικής τάξης. Αυτό που στοχεύουμε σ’ αυτήν
τη φάση μέσα από τη γραμμή της αντίστασης είναι μια πρώτη συγκέντρωση
δυνάμεων μέσα στους εργαζόμενους, που σαν δυναμικό θα «πιέζει» και θα
«σπρώχνει» τις εξελίξεις σε κατεύθυνση ανατροπής των συσχετισμών.<br />
Άλλωστε, η γραμμή της αντίστασης δεν αποκόβεται από τη διεκδίκηση και,
τουλάχιστον η δράση μας στην υπηρεσία της αντίστασης, στη διαμόρφωση
μορφών αντίστασης, στο ζωντάνεμα των συνδικάτων, στις επιτροπές πόλεων
ανέργων, έστω και προπαγανδιστικά, πρέπει να επιμένει για την ανάγκη
διεκδίκησης μιας σειράς πραγμάτων, έστω και αν η φαινομενική
παντοδυναμία του συστήματος αλλά και η στάση της Αριστεράς «μας» τα
κάνουν να φαίνονται «αδύνατα» και «ακατόρθωτα». <b>Η γραμμή της αντίστασης δεν είναι γραμμή ήττας ούτε «διαχείρισης» της υποχώρησης.</b>
Η γραμμή της αντίστασης έχει σαν στόχο να αναδεικνύει, μέσα από την
ανάπτυξή της και τη δοκιμασία της, αγωνιστές, περήφανους ανθρώπους που
κοιτάζουν το μέλλον και αντικρίζουν τον ταξικό εχθρό στα μάτια. Η γραμμή
της αντίστασης δεν έχει στόχο να συγκεντρώσει «τους σύγχρονους
ζητιάνους», τους «άνεργους που θα επιδοτούνται», τους «απόμαχους που θα
τους ελεημονούν». Στις σημαίες της δικιάς μας αντίστασης, είτε δρούμε
στα πλαίσια της σπουδάζουσας νεολαίας είτε στα πλαίσια της υπόλοιπης
νεολαίας είτε στην επιτροπή ανέργων, θα είναι γραμμένο με μεγάλα
γράμματα το σύνθημα ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ (ίση αμοιβή για ίση δουλειά χωρίς
διακρίσεις φύλου, εθνικότητας κ.λπ.).<br />
Φυσικά και αυτό το σύνθημα που οδηγεί στην πραγματική αμφισβήτηση με τις
λιγότερες αυταπάτες για την επίθεση και τις επιλογές τους συστήματος,
δεν θα πρέπει από μια άλλη πλευρά να αποτελεί άλλοθι για το σύστημα <b>και
την απαλλαγή του από τις «υποχρεώσεις» που πρέπει να έχει απέναντι σ’
όλους εκείνους που τους έχει οδηγήσει στην ανέχεια, στην αναδουλειά,
στην εξαθλίωση.</b> Φυσικά, μια γραμμή αντίστασης δεν αδιαφορεί απέναντι
στον άνεργο που του αμφισβητούνται και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα
(υγεία, παιδεία, ασφάλιση) επειδή ακριβώς είναι άνεργος αλλά όχι με δική
του ευθύνη. Επίσης όμως (και εδώ ανοίγει άλλη συζήτηση) είμαστε κάθετα
αντίθετοι με τις κατευθύνσεις της αναρχίας και της αυτονομίας, έτσι όπως
εκφράζονται μέσα από «τεμπελιάδες» και με τη λογική να «κάθομαι και να
πληρώνουν» (ποιοι αλήθεια θα «πληρώσουν», ποιους και γιατί;).<br />
Και οι ρεφορμιστές, βέβαια, όταν αναγκαστούν να «πολιτικοποιήσουν» τα
τελευταίας κοπής «παντοπωλεία» και «κοινωνικά φαρμακεία» και όλη αυτή
την επίθεση «φιλανθρωπίας», αναδεικνύουν και αυτοί το ζήτημα της
δουλειάς. Με το δικό τους, όμως, τρόπο που οδηγεί -από άλλη πλευρά
υποτίθεται- στη συμπίεση μισθών και συντάξεων. Ο «ορθολογισμός» σε όλο
του το μεγαλείο! Δουλειά, παραγωγική ανασυγκρότηση και επενδύσεις. Γιατί
δεν γίνονται επενδύσεις; Φταίει η κακιά κυβέρνηση, αλλά και η χαμηλή
ελκτικότητα της χώρας. Οπότε, ναι μεν επενδύσεις με δουλειά, αλλά η
δουλειά, για να γίνουν οι επενδύσεις, πρέπει να είναι κάτι λίγο παραπάνω
από δουλεία προς όφελος των επενδυτών. (4)<br />
Η γραμμή της αντίστασης δεν παλεύει για δουλειά που να αμείβεται με
ψίχουλα, που να προϋποθέτει εργαζόμενους ανοργάνωτους, έρμαια στις
ορέξεις των κεφαλαιοκρατών, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς
υποχρεώσεις του κράτους και χωρίς εισφορές για τους εργοδότες.(5)
Δουλειά που τις απολαβές της δεν θα τις «κουρεύει» η αβάσταχτη
φορομπηξία κ.λπ.<br />
Η γραμμή της αντίστασης θέλει δουλειά που να αμείβεται με βάση τις
πραγματικές ανάγκες της ζωής, θέλει δουλειά που μαζί της θα διεκδικεί
αυξήσεις με βάση τους συσχετισμούς και όχι τις φαεινές του κάθε
«επαναστάτη». Που δεν θα περικόπτει τις διεκδικήσεις για αυξήσεις, για
αξιοπρεπείς όρους και σχέσεις εργασίας, γιατί έτσι δήθεν προφυλάσσει το
δικαίωμά του στη δουλειά, ενώ στην πραγματικότητα το υπονομεύει.<br />
Φυσικά, μια τέτοια γραμμή που πάει τελείως κόντρα όχι μόνο στο κεφάλαιο
αλλά και σε μια συνείδηση που έχει δημιουργηθεί μέσα σε δεκαετίες και με
τη βούλα της Αριστεράς, είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από πλούσια
πολιτική, προπαγανδιστική, αποκαλυπτική δουλειά με μαζώξεις, συσκέψεις,
ανοιχτές διαδικασίες, έντυπα, διαδίκτυο κ.λπ. Απαραίτητο, βέβαια,
συμπλήρωμα της προώθησης αυτής της γραμμής είναι οι φορείς της (κάθε
είδους και επιπέδου). Επίσης, προϋποθέτει να έχουμε ευέλικτη κατεύθυνση
μοιράσματος των προσπαθειών μας στους χώρους των εργαζομένων στο
δημόσιο, στον ιδιωτικό και στις συνοικίες όπου «συναντιούνται» διάφορα
στρώματα εργαζομένων μαζί με άνεργους και μετανάστες. Ευελιξία που έχει
να κάνει με μοίρασμα δυνάμεων και όχι τόσο με άποψη ή με υπόκλιση στο
αντικειμενικό.<br />
Στο πάγιο ερώτημα<b> πόσο, πώς και αν έχουμε δυνάμεις</b> (και στην
οργάνωση, αλλά και στα πλαίσια πρωτοβουλιών κοινής δράσης) για να τις
ρίξουμε -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- στη μάχη της συγκρότησης των
εργαζομένων απ’ τα μέσα στους χώρους δουλειάς ή αν θα πρέπει να
«πλαγιοκοπούμε» <b>μέσω συνοικιακής δράσης και παρέμβασης,</b> δεν
έχουμε απάντηση «αρχής». Ούτε έχουμε διάθεση να φορτώσουμε με
χαρακτηρισμούς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Είναι ζήτημα εκτίμησης,
αξιοποίησης δυνατοτήτων. Λαμβάνουμε, βέβαια, υπόψη ότι οι δυνάμεις που
«διαθέτουμε» στη συνοικία, ενώ τυπικά επιφορτίζονται με το κύριο καθήκον
της προώθησης και της υποστήριξης της γραμμής της αντίστασης και
απέναντι στην πολιτική των Δήμων και στην πολιτική της κυβέρνησης, στην
πράξη αναγκάζονται να «ξεστρατίσουν» κάτω από διάφορες πιέσεις προς μια
δουλειά «ζητημάτων πόλης» την οποία, χωρίς να της δίνουμε τα
χαρακτηριστικά και τις προτεραιότητες των εποχών πριν το 2009, δεν
μπορούμε να την αγνοήσουμε. Είναι, λοιπόν, γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι
αυτά που έχουμε να συμβάλουμε αλλά και αυτά που έχουμε να πάρουμε είναι
πολύ πιο πλούσια και πολύ ουσιαστικά όταν εκδηλώνονται και προκύπτουν
μέσα από τους όποιους χώρους δουλειάς. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε έναν
«αμιγή» εργατικό τομέα και μια ουσιαστική σχέση με πλατύτερες
σχηματοποιήσεις που θα συγκεντρώσουν ένα πρώτο δυναμικό παρέμβασης και
στήριξης όσων συναγωνιστών <b>θα δράσουν μέσα σε χώρους.</b><br />
Δεν πρέπει να υποτιμάμε σαν οργάνωση του δουλειά στους χώρους τού (μέχρι
πότε αλήθεια;) Δημοσίου. Θα συνεχίσουμε και θα αναβαθμίσουμε τη δράση
μας σ’ αυτούς τους χώρους (εκπαίδευση, υγεία κ.λπ.). Θα συνεχίσουμε να
παρεμβαίνουμε, θεωρώντας ότι η αντίθεση εργαζομένων στον δημόσιο και
στον ιδιωτικό τομέα είναι μια υπαρκτή αντίθεση που, όμως, τη θεωρούμε
αντίθεση μέσα στους κόλπους του λαού, ανεξάρτητα από το πόσο την οξύνει η
πολιτική του συστήματος για να προετοιμάσει, να οργανώσει, να
προχωρήσει τις επιθέσεις του. Και φυσικά αναγνωρίζοντας ότι η αντίθεση
αυτή και η απ’ τα σήμερα αντιμετώπισή της θα βρει λύση στα πλαίσια της
υλοποίησης μιας γραμμής πάλης που θα ηγεμονεύει η εργατική τάξη. Είναι
κι αυτή η προσπάθεια μια -έστω προκαταρκτική- «εξέταση» για το πώς
μπορούμε να ανταποκριθούμε σε μια γραμμή συμμαχιών κοινωνικών στρωμάτων.
<br />
Στην οπτική μας οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα και στον ιδιωτικό
είναι, στη δυναμική των πραγμάτων, σύμμαχα στρώματα. Δεν ήταν -ή
τουλάχιστον δεν φαίνονταν- έτσι σε άλλες φάσεις εξέλιξης της εξαρτημένης
Ελλάδας. Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο καπιταλισμός με την αγριάδα του
ευνοεί αντικειμενικά το πλησίασμα αυτών των στρωμάτων. Αυτό που πρέπει,
βέβαια, να υποσημειώσουμε είναι ότι στη σχέση-αντίθεση αυτή τα
μικροαστικά στρώματα, με δεδομένη την επίθεση του συστήματος δεν μπορούν
και δεν πρέπει να παρακολουθούν αδιάφορα τη συμπίεση της εργατικής
τάξης. Πολύ δε περισσότερο να έχουν απέναντι στο σύστημα μια παλιότερη
συμπεριφορά στηρίγματος του καθεστώτος, με συνέπεια να επιδιώκουν να
επωφεληθούν από την αισχρή εκμετάλλευση και σύνθλιψη της εργατικής
τάξης, του προλεταριάτου (ανεξαρτήτως εθνότητας).<br />
Συνεπώς, για τη φάση που ξανοίγεται, τα παλιά κοινωνικά συμβόλαια της
μεγαλοαστικής τάξης με τα διάφορα μικρά και μεσαία στρώματα της πόλης,
για όσο μπορούμε να δούμε μπροστά μας, είναι ανέφικτα. Συνεπώς, τα
μικροαστικά στρώματα εξ αντικειμένου δεν έχουν σχεδόν τίποτε να
ωφεληθούν από τη μεγαλοαστική τάξη, ενώ θα έχουν συμφέρον (έστω στη
δυναμική τους) κοιτάζοντας προς την εργατική τάξη. Αν αυτή η εξέλιξη
καθυστερεί, είναι διότι τα υποκειμενικά εμπόδια είναι πολλά, η δύναμη
αδράνειας τόσων δεκαετιών μεγάλη, η αίσθηση ότι ο καπιταλιστικός
μονόδρομος δεν εγκαταλείπεται ακόμα παγιωμένη. Και το κυριότερο είναι
ότι κόμματα, οργανώσεις και αγωνιστές που αναφέρονται στην Αριστερά και
που τα βασικά τους ερείσματα βρίσκονται σ’ αυτά τα μικροαστικά στρώματα
και επιδιώκουν να τα εκφράσουν πολιτικά, συντηρούν τις αυταπάτες για τη
δυνατότητα αυτών των στρωμάτων να επαναδιαπραγματευτούν με το σύστημα
παρά να «ακουμπήσουν» στην «πλέμπα» και τους «άξεστους» εργάτες. Βοηθάει
βέβαια σ’ αυτή την αρνητική εξέλιξη και η καθυστέρηση της συγκρότησης
της εργατικής τάξης.<br />
Εκτιμάμε λοιπόν, και αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί, ότι το ξεδίπλωμα,
το στέριωμα του κινήματος αντίστασης της εργατικής τάξης με τα πολιτικά
χαρακτηριστικά, όσο και εφόσον ξεδιπλώνονται, θα λειτουργήσει θετικά και
για την έκφραση αντίστασης της υπαλληλίας (ιδιωτικού-δημόσιου τομέα)
και γενικότερα των μικροαστικών στρωμάτων.<br />
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, με ορόσημο τις κινητοποιήσεις του
2000 ενάντια στο ασφαλιστικό και παρά την υποχώρηση των πιο δυναμικών
κομματιών εργαζόμενης υπαλληλίας (εκπαιδευτικοί, τράπεζες) άρχισε μια
διαδρομή συμπίεσης της υπαλληλίας, που οδήγησε σε σημαντικά ξεσπάσματα
τα οποία βιώσαμε τα τρία τέσσερα τελευταία χρόνια. Στα ξεσπάσματα αυτά η
συμμετοχή και βαρύτητα των κομματιών εργατικής τάξης και προλεταριάτου
ήταν σαφώς υποβαθμισμένη, γεγονός που βοήθησε στην καλλιέργεια
αντιθέσεων. Αντιθέσεις που το ΚΚΕ με την πολιτική του όχι μόνο δεν
άμβλυνε αλλά όξυνε με την «αριστερίστικη» (στην ουσία δεξιά) πρακτική
των αποκομμένων εργατικών κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ (που και σ’ αυτές το
στοιχείο της υπαλληλίας και της νεολαίας κυριαρχούσαν). <br />
Πώς, όμως, πρέπει να αντιμετωπίζει η εργατική τάξη τα μικρά και μεσαία στρώματα που συνθλίβονται, που προλεταριοποιούνται; <b>Είναι λίγο-πολύ γνωστή η μαρξιστική αλλά και λενινιστική</b>
αντιμετώπιση του ζητήματος έτσι όπως το ενέτασσαν και το ερμήνευαν στα
πλαίσια της πρωταρχικής συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου
(εδώ βέβαια περιλαμβάνονται και τα μικροαστικά αγροτικά στρώματα, οι
αυτοαπασχολούμενοι κ.λπ.) Καθοριστικός παράγοντας, θέλουμε να
πιστεύουμε, σ’ αυτή την «ουδέτερη» αντιμετώπιση της προλεταριοποίησης
και εξαθλίωσης, ήταν η όλη πραγματικότητα του τότε καπιταλισμού αλλά και
του κράτους που τον υπηρετούσε. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην προσέγγιση
που έβλεπε σ’ όλες αυτές τις μάζες που «ξεπατώνονταν» να αυξάνονται οι
νεκροθάφτες του καπιταλισμού, έπαιξε και ο επαναστατικός ταξικός
προσανατολισμός της ανατροπής του καπιταλισμού που είχε ωριμάσει.
Σχηματικά, δηλαδή, το «κέρδος» απ’ όλη αυτή την καταστροφή ήταν
πολλαπλασιασμός των στρατιών της προλεταριακής επανάστασης και της άλλης
ζωής που υποσχόταν με ρεαλιστικό τρόπο να πραγματώσει. <b>Η ελπίδα,
δηλαδή, και η βεβαιότητα των κομμουνιστών της εποχής ότι το τέλος του
καπιταλισμού πλησιάζει γοργά δημιουργούσαν σε πλατιά μαζική κοινωνική
κλίμακα μια τελείως άλλη «θετική» ψυχολογία αλλά κυρίως πρακτική
κοινωνικών συμμαχιών.</b><br />
Σήμερα, η εργατική τάξη (που αντιμετωπίζει πρώτα και κύρια το «δικό» της
πρόβλημα) και το κομμουνιστικό κίνημα (που βιώνει τις «δικές» του
αγωνίες ανάπτυξης) πρέπει να διαφοροποιήσουν τη στάση τους και να
προτείνουν διευρυμένο κίνημα αντίστασης στην επίθεση, αφού πολλές
πλευρές της επίθεσης, έχοντας σα στόχο τη διεύρυνση της σφαίρας δράσης
του κεφαλαίου, διαμορφώνουν ένα «νεκροταφείο» δικαιωμάτων που σίγουρα
επιβαρύνουν τη θέση και τη βαρύτητα της εργατικής τάξης.<br />
<b>Έχει, λοιπόν, και η εργατική τάξη ανάγκη να μην υποκύψει στις κραυγές
για «κηφήνες» και «χαρτογιακάδες», μιας και η επίθεση αποδόμησης των
τομέων Υγείας-Παιδείας κ.λπ.</b> δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αλλά και εναντίον της και των παιδιών της σαν τάξη.<b>
Έχει κάθε συμφέρον η εργατική τάξη να απλώσει χέρι αλληλεγγύης και
στήριξης στα μικροαστικά στρώματα υπαλληλίας, ακριβώς για να διευρύνει
το μέτωπο αντίστασης στην επίθεση και τη διάλυση δικαιωμάτων. </b><br />
Τελευταία, ιδιαίτερα μετά τις πρώτες εκλογές, ένα «καινούριο» πρόβλημα
εμφανίστηκε να απασχολεί την Αριστερά (εντός εκτός εισαγωγικών).
Καλύτερα θα έλεγα, αγχώνει και τροφοδοτεί περισσότερες συζητήσεις παρά
πολιτική δράση και συμπεριφορές. Για μια ακόμη φορά, η ανεπάρκεια, η
ηττοπάθεια, η υποχώρηση της Αριστεράς βάζει τη σφραγίδα της στον τρόπο
που αντιμετωπίζεται το όλο ζήτημα του φασισμού και της αντιφασιστικής
δράσης.<br />
Κατά πρώτον, το όλο θέμα δεν τσουβαλιάζεται σε ένα. Έχει πολλές πλευρές και πολλές προεκτάσεις. <br />
Σε μια από τις πολλές πλευρές είναι το θέμα Χρυσή Αυγή, το οποίο με τη σειρά του έχει υποθεματικές:<br />
<blockquote class="tr_bq">
1. Γιατί και πώς φούντωσε μέσα σε μήνες το εκλογικό της ποσοστό;<br />
2. Γιατί και ποιο έδαφος βρήκε να πατήσει;<br />
3. Σε συνδυασμό με το σημείο 2, γιατί η αστική «μας» δημοκρατία και
τα αστικά πολιτικά κόμματα δημιούργησαν, ευνόησαν κενά που καλύφθηκαν
όπως καλύφθηκαν;<br />
4. Ποιοι και γιατί έχουν συμφέρον (πέραν της ίδιας της Χρυσής Αυγής)
να την παρουσιάζουν σαν αντισυστημική δύναμη; Έχουμε ευθύνες και πόσες
(εμείς και η υπόλοιπη Αριστερά);<br />
5. Σε συνδυασμό με το σημείο 4, η ενίσχυση, πριμοδότηση, προβολή της
Χ.Α. προχώρησε βάσει σχεδίου αστικών μερίδων και ιμπεριαλιστών ή
αποτελεί ένα ακόμα (μέσα στα τόσα πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά)
σημάδια αποσταθεροποίησης και αστάθειας που προκάλεσε η κατάρρευση και
συντριβή του παλιού πολιτικού σκηνικού;<br />
6. Σε συνδυασμό και με το σημείο 5, αποτελεί ένα προσωρινό φούσκωμα
που έχει όρια (ποια και ποιος τα βάζει;) ή μήπως το μόρφωμα αυτό
κατορθώσει (με βοήθειες ποικίλες) να μετατραπεί σε σοβαρό πολιτικό
εκφραστή (αυτόνομο από τα λοιπά αστικά κόμματα) μιας ολόκληρης πολιτικής
και κοινωνικής φασιστικής κίνησης που έχει πάρει σάρκα και οστά στην
ελληνική κοινωνία και απαιτεί ρόλο και βάρος μέχρι και στη διακυβέρνηση
του τόπου με όλα τα μέσα;<br />
7 Θα μπούμε, λοιπόν, σε μια δράση που θα επικεντρώνει στο τσάκισμα
με όλα τα δυνατά μέσα (και κυρίως στρατιωτικά) της ΧΑ; Και πόσο είναι
σίγουρο ότι αυτή η προσπάθεια θα εξουθενώσει την ΧΑ και όχι εμάς τους
αντιπάλους της; Και πόσο είναι σίγουρο ότι αυτό το κυνήγι της ΧΑ θα
κεντρίσει τα «δημοκρατικά αντανακλαστικά» της αστικής δημοκρατίας ή θα
οδηγήσει σε ένα φούντωμα που θα βρίσκει ακροατήρια «για δύο άκρα» που
συγκρούονται και που, τελικά, το «ξύλο» θα το τρώει ο δημοκράτης και ο
αντιφασίστας;<br />
Όλη αυτή η δράση που προτείνεται θα βοηθήσει να μπουν φυλακή για
παραδειγματισμό φασίστες τραμπούκοι ή θα στέλνει φυλακή αντιφασίστες και
θα αφήνει τους φασίστες ελεύθερους να αλωνίζουν;<br />
Θα οδηγήσει όλη αυτή η δράση στο να ενεργοποιηθούν νόμοι και θεσμοί που
θα προάγουν το αντιφασιστικό φρόνημα ή θα συμβάλουν στην ενίσχυση θεσμών
και μέσων φανερής φασιστικής πρόκλησης;</blockquote>
Υπό το πρίσμα των απαιτήσεων, σε ορισμένα απ’ αυτά θα καταλήξουμε ότι
όσο ο κουρνιαχτός της όλης αυτής θολούρας και αναστάτωσης που
δημιουργήθηκε στο πολιτικό σκηνικό δεν κατακάθεται (και ακόμα δεν έχει
κατακάτσει) θα μένει αδιευκρίνιστο και προς στενή παρακολούθηση το μέγα
ζήτημα της αναβάθμισης των σχέσεων μερίδων του κεφαλαίου και του
ιμπεριαλισμού με αυτές τις φασιστικές πολιτικές.<br />
Ωστόσο, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να περιμένουμε. Πρέπει να
επικεντρώσουμε στην απομυθοποίηση του όλου «αντισυστημικού» λούστρου,
του όλου δήθεν αντιΕΕ προσωπείου που φοράει η ΧΑ. Μια τέτοια
προτεινόμενη πολιτική διέξοδος αντιμετώπισης της ΧΑ δίνει τη δυνατότητα
να βρει έδαφος να πατήσει η ευρύτερη αντιφασιστική δράση στα πλαίσια του
αριστερού αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος αντίστασης.
Περιορίζει τις «αστοχίες» στην αντιμετώπιση της Χ.Α. και την φέρνει (σαν
«αντισυστημική» πρόταση) αντιμέτωπη με τους ίδιους τους καταπιεσμένους
και εξαθλιωμένους που δήθεν αυτή η «πρόταση» θέλει να υπηρετήσει.<br />
Το πιο σημαντικό θέμα που αντιμετωπίζεται με βάση τα γενικότερα
καθήκοντα της περιόδου είναι κατά πόσον οι φασιστικές, ρατσιστικές (και
ό,τι άλλο θέλετε) αντιλήψεις έχουν ριζώσει, έχουν φωλιάσει για τα καλά
σε τμήματα του λαού, της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των ανέργων κλπ.
Το θέμα μας, δηλαδή, είναι κατά πόσο έχουν δηλητηριαστεί και σε ποιο
βάθος τα μυαλά των λαϊκών ανθρώπων με τη λογική του μεσσιανισμού, του
φασιστικού-δικτατορικού καθεστώτος που «θα μας απαλλάξει από τους
διεφθαρμένους πολιτικούς». Πόσο έχουν τσιμπήσει και πόσο μόνιμα οι
λαϊκοί άνθρωποι και είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν τυχοδιωκτικές
εξορμήσεις σε βάρος γειτονικών λαών, σύμπλευσης με ιμπεριαλιστικά σχέδια
για να χτυπηθεί ο άλλος ιμπεριαλιστής ή ο άλλος τοπικός ανταγωνιστής;<br />
Πόσο, λοιπόν, η δράση της ΧΑ αναβαθμίζει όλες αυτές τις απόψεις και
πρακτικές που είναι, βέβαια, ζώσες στην ελληνική κοινωνία, αλλά δεν ήταν
έτοιμες να απαιτήσουν να γίνουν κυρίαρχη πολιτική, να δώσουν το στίγμα
τους και το χαρακτήρα στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό;<br />
Οι απαντήσεις (οριστικές και αμετάκλητες δεν υπάρχουν) ούτε είναι
εύκολες, ιδιαίτερα όταν παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστο αν και ποιοι ξένοι
παράγοντες (εντός ΕΕ ή πέραν του Ατλαντικού) έχουν τέτοια σχέδια, για
το Νότο καταρχάς και την Ευρώπη γενικότερα.<br />
• Θα λέγαμε, λοιπόν, σαν κατεύθυνση να μην προτρέχουμε, να μη βλέπουμε
δογματικά και να μην πανικοβαλλόμαστε, να διατηρούμε την πολιτική μας
ψυχραιμία, να συνεχίζουμε να διαβάζουμε τις εξελίξεις και να μην
μπερδεύουμε κάθε τόσο όλους τους κινδύνους που μας απειλούν σαν λαό αλλά
και σαν χώρα. Μέχρι στιγμής, η όλη αυτή δυσμενής εξέλιξη είναι κυρίως
μια ακόμη συνέπεια της καπιταλιστικής επέλασης, της υποχώρησης του
κινήματος και της διαμορφούμενης ανάγκης αυτό το σύστημα να γίνει όλο
και πιο σκληρό, όλο και πιο σιδερόφραχτο, για να τα βγάλει πέρα με τις
μελλούμενες εκρήξεις και εξεγέρσεις. Κυρίως, να τις εμποδίσει να
συναντηθούν με την κομμουνιστική προοπτική.<br />
Όπως γίνεται αντιληπτό, δεν είμαστε σε θέση να κλείσουμε όλα τα
ζητήματα. Όμως δεν χωράει καμία καθυστέρηση στο ξεδίπλωμα όλων των
κινήσεων και των πρωτοβουλιών και από εμάς αλλά και από όσες
«συμμαχικές» δυνάμεις μας προκύπτουν (και βέβαια στα πλαίσια της ΠΑΑΣ)
που θα προσανατολίζονται να γεμίσουν τα πολιτικά και οργανωτικά κενά που
έχει αφήσει η ήττα του κινήματος και η υποχώρηση της Αριστεράς. <br />
Δεν κλείνουμε τα μάτια, βέβαια, σε έκτακτες ανάγκες και κινήσεις που να
επικεντρώνουν στο φασιστικό κίνδυνο και την ΧΑ, αρκεί να δίνουν την
ευκαιρία της δράσης και της αποκάλυψης μέσα στις μάζες των
χαρακτηριστικών της ΧΑ. Αρκεί να ευνοούν κυρίως την πολιτική μαζική
καταδίκη των φασιστικών πρακτικών, λιγοστεύοντας το οξυγόνο και τον αέρα
που αναπνέει το φασισταριό. <br />
Σαφέστατα δεν έχουμε καμία αντίρρηση να στηρίξουμε -κατά περίσταση και
κατά περίπτωση- αντιφασιστικές επιτροπές και δράσεις που θα πατούν,
όμως, σε ένα πλαίσιο εκτιμήσεων και στοχεύσεων που δεν θα είναι
απαγορευτικό στη σύνδεση της αντιφασιστικής πάλης με την πάλη ενάντια
στην επίθεση και την εξάρτηση. Αυτό, όμως, για να το κάνουμε ξεκάθαρο
δεν σημαίνει αυτόματα ότι πρέπει να ρίξουμε τις δυνάμεις μας στη
δημιουργία ενός κατεξοχήν αντιφασιστικού μετώπου με εξειδικευμένα
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και δράσεις. Και αυτό γιατί δεν θεωρούμε
(ακόμη) ότι η ανώτερη βαθμίδα για τη σημερινή φάση πολιτικοποίησης και
συγκέντρωσης δυνάμεων είναι η αποτροπή του φασιστικού κινδύνου. Αυτό,
όμως, ας μην παρεξηγηθεί και φανεί σαν υποτίμηση του φασιστικού
κινδύνου. Θα είμαστε παρόντες και ανοιχτοί για οποιαδήποτε περίπτωση
πλατιάς αντιφασιστικής δράσης κριθεί σαν τέτοια από το εύρος των
δυνάμεων και το βάθος της πρόκλησης.<br />
Είμαστε παρόντες, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, και με διάθεση να
πρωτοστατήσουμε, κόντρα σε κρούσματα φασιστικής-ρατσιστικής βίας, χωρίς
να μας διαφεύγει η διαρκής ανάγκη μαζικής πολιτικής απεύθυνσης. Γι’ αυτό
και πρέπει να οπλιστούμε όχι μόνο με «άλλα» μέσα, αλλά με επιχειρήματα
και σθένος να παρεμβαίνουμε και να απομονώνουμε, να ξεμπροστιάζουμε τον
φασίστα. Μερικές φορές, το να υπονομεύσεις μέσα σε ένα χώρο τον φασίστα
που έχει σηκώσει κεφάλι είναι περισσότερο χρήσιμο από το να τον δείρεις.<br />
Όσον αφορά τα «άλλα» μέσα, το μόνο που μπορούμε να δηλώσουμε δημοσίως
είναι ότι μπορούμε και πρέπει να τα έχουμε όταν οι πρωτοβουλίες, οι
δικές μας και άλλων αριστερών οργανώσεων, χτυπιούνται από τη φασιστική
δράση. Πολύ περισσότερο, όταν μ’ αυτά τα «άλλα» μέσα χρειάζεται να
περιφρουρήσουμε επιτροπές, σχήματα νεολαίας, συνελεύσεις εργαζομένων,
σωματείων και γενικά ό,τι μπορεί η φασιστική πρακτική να θεωρήσει ότι
πρέπει από κοινού με την αστυνομία ή από «μόνη» της να χτυπήσει.<br />
Όσον αφορά το ζήτημα των μεταναστών, δεν το εντάσσουμε κυρίως στην όποια
αντιφασιστική δράση, παρ’ όλο που δεν θα αρνηθούμε την έμπρακτή μας
καταγγελία ενάντια σε οποιονδήποτε διανοηθεί να τους χτυπήσει και να
τους εξαθλιώσει παραπέρα. Το εντάσσουμε στο κεφάλαιο της ενότητας της
εργατικής τάξης και από εκεί θα επιχειρήσουμε να το προσεγγίσουμε.(6)<br />
<br />
<b>ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ</b><br />
<br />
<b> (1)</b> Δεν αναφερόμαστε στις δικές μας, ως οργάνωση, προσπάθειες
και επιδόσεις. Όσο μας αφορά, έχουμε παρουσιάσει με διάφορες ευκαιρίες
μικροαπολογισμούς όπου δεν περιοριστήκαμε στο να παρουσιαζόμαστε
«δικαιωμένοι» που η κατεύθυνση της αντίστασης δικαιώνονταν από τις
εξελίξεις αλλά κάναμε σημαντική αυτοκριτική για τις αδυναμίες μας. Το
«εμείς» αναφέρεται βασικά στα λαϊκά στρώματα, όπου όπως έχουμε
εκτιμήσει, τα τρία ιδιαίτερα τελευταία χρόνια αντιστάθηκαν όπως
μπορούσαν και όσο τους επέτρεπαν οι υποκειμενικές τους δυνατότητες (μέσα
σ’ αυτές τις δυνατότητες συμπεριλαμβάνουμε και την ευρύτερη Αριστερά).<br />
Οπωσδήποτε ο χαρακτήρας, οι δυνατότητες και τα όρια αυτών των
αντιστάσεων που βιώσαμε όσο μπορούσαμε από τα μέσα ήταν τέτοιες που δεν
έφεραν μεν νίκες αλλά γενικά πιστώθηκαν τη συμβολή του λαού στην
αποδιοργάνωση του προηγούμενου πολιτικού σκηνικού.<br />
Την ίδια στιγμή χρεώθηκαν το ότι δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν σε βάθος
και ουσία τους συσχετισμούς, δεν συνέβαλαν στην ισχυροποίηση
κομμουνιστικών και γνήσια ταξικών απελευθερωτικών δυνάμεων .<br />
Πολλές από τις διαπιστώσεις, εκτιμήσεις και προσανατολισμούς που
επιδιώκουμε να κατακτήσουμε και να μετατρέψουμε σε γραμμή και κατεύθυνση
έλαβαν πολύ καλά υπόψη όσα βιώσαμε μετά τον Φλεβάρη του 2012 μέχρι
σήμερα. Και για να συντομεύω, παραπέμπω σε πολλές από τις εκτιμήσεις και
διαπιστώσεις του κειμένου του Βασίλη Σαμαρά «Οι βαθιές ρίζες του
οπορτουνισμού» (περιοδικό «Αντίθεση», τεύχος 9, Οκτώβριος 2012, εκδόσεις
«Εκτός των τειχών») που, παρά το γεγονός ότι γράφτηκε πολλούς μήνες
πριν τις εκλογές, είναι σε γενικές γραμμές μέσα στα πράγματα και
ερμηνεύει σωστά μια σειρά φαινόμενα που μεσολάβησαν από τότε.<br />
<br />
<b>(2)</b> Αναφερόμαστε στις εκλογές του 2009 σαν ορόσημο που έκλεισε
επί της ουσίας μια ολόκληρη προηγούμενη περίοδο και που άνοιξε την
περίοδο που ακόμη βιώνουμε και που χαρακτηρίζεται από την όξυνση της
επίθεσης και του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών στη χώρα και στην
περιοχή και που σηματοδοτήθηκε από την υποταγή της χώρας στο ΔΝΤ και τον
εγκλωβισμό της στα δεσμά του μηχανισμού της ΕΕ.<br />
<br />
<b>(3)</b> Για να γίνει αντιληπτό ας φέρουμε στο μυαλό μας το θέμα που
μας απασχόλησε π.χ. με τις αυξήσεις στα εισιτήρια. Από τη μια πλευρά
οφείλαμε να εναντιωθούμε σε μια ακόμη αύξηση και με βάση αυτή τη στάση
να επιδιώξουμε κοινή δράση. Φυσικά απ’ την άλλη δεν έπρεπε να
παραιτηθούμε από την προβολή της ζύμωσης μέσα στην κίνηση της θέσης μας
που αποδεικνύεται από τα πράγματα όλο και πιο σωστή για δωρεάν
συγκοινωνίες και μάλιστα για όλους, χωρίς προϋποθέσεις. Θέση που δεν
αρκεί να τη γράφεις σε ένα πλαίσιο ή σε μια προκήρυξη αλλά πρέπει να την
υποστηρίζεις, να την δικαιολογείς, μιας και αρκετός κόσμος δεν είναι
πεισμένος ότι «υπάρχουν λεφτά» για να στηρίξει το κράτος τις
συγκοινωνίες. Μάλλον με την χρόνια επίθεση τον έχουν «πείσει» ότι
τέτοιες διεκδικήσεις είναι απαράδεκτες. Όπως θέλουν να τον «πείσουν» ότι
δεν θα υπάρχουν λεφτά ούτε για σχολεία, ούτε για υγεία, ούτε για
ασφάλιση. <br />
Το πρόβλημά μας είναι οι λιγοστές δυνάμεις αλλά κυρίως η απειρία τους να
συνδυάζουν την ανάγκη της αντίστασης με την δυνατότητα να αποκτήσει
περιεχόμενο και χαρακτήρα που να μην εγκλωβίζεται στα πλαίσια του
ρεφορμισμού και την πίεση του συστήματος. Όχι βέβαια ότι στη φάση αυτή
μπορούν να γίνουν «θαύματα» και να έχουμε τόσο μεγάλη βαρύτητα στις
κινητοποιήσεις ώστε να τους δώσουμε τον δικό μας χαρακτήρα. Ωστόσο οι
εποχές που περνάμε σήμερα είναι τελείως διαφορετικές από το 1993 και το
1996 όταν οι μάζες ακόμα βρίσκονταν στο περιθώριο και σε «ύπνωση».
Σήμερα που οι αντιστάσεις εκδηλώνονται πιο συστηματικά, πιο επίμονα, πιο
μαζικά, με την «ευθύνη» του συστήματος, πρέπει να σκύψουμε περισσότερο
στην πλευρά του πώς αξιοποιούμε τις κινητοποιήσεις για να αφήσουμε εκτός
των άλλων και πιο διακριτό το στίγμα μας, πιο φανερή την παρουσία μας
που να μας διαφοροποιεί απ’ τον χυλό.<br />
<br />
<b>(4)</b> Φαίνεται λοιπόν ότι οι σημαίες της εργατικής μας προσπάθειας
θα έχουν το σύνθημα του ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Πέραν όμως των άλλων
επισημάνσεων σε σχέση με το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτού του συνθήματος
και πως εξειδικεύεται θέλουμε να σταθούμε και σε ένα άλλο ζήτημα. Έχει ή
δεν έχει λόγο το εργατικό κίνημα, ο λαός κατά προέκταση, στο
περιεχόμενο, στο πεδίο δράσης, στη χωροταξική οριοθέτηση των επενδύσεων ή
θα ρίχνει πολύ νερό στο κρασί του αφού, έστω και προσωρινά,
δημιουργούνται θέσεις εργασίας <br />
Για να το διευρύνουμε σαν ζήτημα ας δούμε και κάποιες «άλλες» επενδύσεις
οι οποίες προκαλούν αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του λαού,
προβληματίζουν την περιοχή και δημιουργούν συγχύσεις ως προς τη στάση
που θα πρέπει να έχει το κίνημα.<br />
<blockquote class="tr_bq">
α) Επενδύσεις για «μεγάλα» έργα αμφίβολης ή υπαρκτής αναγκαιότητας<br />
β) Επενδύσεις σε «ενέργεια» έτσι όπως εξυπηρετεί τους ιμπεριαλιστές το
μεγάλο κεφάλαιο και την εξάρτηση της χώρας απ’ την τεχνογνωσία των
ιμπεριαλιστών και στα πλαίσια της διασφάλισης πολιτικής επιρροής στη
χώρα. Ενέργεια, πετρέλαιο φωτοβολταϊκά, φυσικό αέριο, λιθάνθρακας και
γενικότερα όλα αυτά τα πεδία που εμπλέκονται με τον ευρύτερο και
ιδιαίτερο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και τους ποικίλους καβγάδες των
μεγαλοκαπιταλιστών της Ευρώπης .<br />
γ) Επενδύσεις σε εξορύξεις<br />
δ) Επενδύσεις για τουρισμό<br />
ε) Επενδύσεις για σκουπίδια<br />
στ) Αποεπένδυση, αποβιομηχάνιση</blockquote>
Αν θέλουμε να είμαστε ένα βήμα μπρος στη στάση μας θα πρέπει να θέσουμε
ορισμένα κριτήρια που δεν θα ικανοποιούν μόνο το δικαίωμα στη δουλειά
αλλά και τις συνθήκες και σχέσεις εργασίας.<br />
Κριτήριο επίσης πρέπει να είναι και η διασφάλιση μιας σειράς πηγών
πλουτοπαραγωγικών και ενέργειας από την όρεξη των κορακιών μιας και στον
ορίζοντά μας βρίσκεται η προοπτική να αναληφθεί η διαχείριση και η
αξιοποίηση των πηγών αυτών από τη λαϊκή-εργατική εξουσία με γνώμονα τα
συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Με ότι αυτό συνεπάγεται
στον σεβασμό της εργασίας, των συνθηκών, του περιβάλλοντος στην εντατική
και εκτατική αξιοποίηση αυτών των πηγών.<br />
Μέχρι στιγμής (ακόμα και όταν εκδηλώσαμε μια στάση μη δέσμευσης όπως
π.χ. στην εκτροπή του Αχελώου) τα έχουμε θέσει σωστά και οι αντιδράσεις
που ευνοήσαμε και στηρίξαμε ήταν σε γενικές γραμμές δικαιολογημένες.
Πρέπει βέβαια να βαθύνουμε περισσότερο αυτή μας τη στάση να την
εκλαϊκεύσουμε να την κάνουμε κτήμα ενός κόσμου για να πάρουν αυτές οι
αντιδράσεις μαζικά χαρακτηριστικά. Ένα πρόβλημά μας είναι ότι στις μάχες
αυτές μπαίνουμε κυρίως για να ευνοήσουμε μια συγκέντρωση δυνάμεων και
όχι γιατί έχουμε κατά νου ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης για τον
καπιταλισμό. Αυτό όμως μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να συνδέουμε
αυτούς τους αγώνες, τους στόχους και τα αιτήματα με την προοπτική της
άλλης κοινωνίας; Φυσικά εμείς έχουμε κατά νου ότι ορισμένες φορές όταν
δρας στο έδαφος του καπιταλισμού υποχρεούσαι να πάρεις θέσεις που όταν
πας να τις προσαρμόσεις δογματικά στα πλαίσια της κοινωνίας που θα
διαμορφωθεί μετά την κατάληψη της εξουσίας, να φας τα μούτρα σου. <b>Ωστόσο
πρέπει όσο είναι δυνατόν να εντάσσουμε τις αντιδράσεις μας σε
κατεύθυνση και λογική που να υπηρετούν την εργατική τάξη και το λαό και
στην άλλη κοινωνία.</b><br />
Πρέπει, αν είναι δυνατόν, αυτές τις μάχες που αποτελούν και σημαντικό
κομμάτι περιεχομένου της συνοικιακής δουλειάς αλλά και της επαρχιακής να
τις αντιλαμβανόμαστε και σαν σχολείο που μας «μαθαίνει» μας
«προϊδεάζει» μας «ετοιμάζει» (το μας αναφέρεται στην εργατική τάξη) να
αντιμετωπίσουμε ανάλογα ζητήματα που θα τα βρούμε μπροστά μας. <br />
Δεν είμαστε ρεφορμιστές. <b>Αυτό δε σημαίνει ότι δεν διδασκόμαστε ότι μπορούμε από τον καπιταλισμό.</b>
Και φυσικά δεν έχουμε πολλούς τρόπους να «μάθουμε» (αφού τις
«συνδιοικήσεις» και τους «ελέγχους» τους έχουμε απορρίψει) παρά μόνο η
εμπεριστατωμένη, αιτιολογημένη συμμετοχή στο κίνημα και αξιοποίηση της
εμπειρίας της κίνησης των μαζών. Πιθανότατα σε μια επόμενη φάση όταν
γίνουμε μια πιο μαζική και γειωμένη οργάνωση να αξιοποιήσουμε και μια
σειρά άλλα ερείσματα που θα έχουμε αποκτήσει (δήμοι, κοινοβούλια κ.λπ.)
για να αποκτήσουμε γνώση και δυνατότητες που ο καπιταλισμός θέλει να
κρατήσει στα στενά πλαίσια της ταξικής κυριαρχίας της μεγαλοαστικής
τάξης.<br />
<br />
<b>(5)</b> Μιλώντας λοιπόν για αντίσταση που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια
είχαμε τη δυνατότητα κυρίως στο λεκανοπέδιο, αλλά και στην περιφέρεια,
να δράσουμε και να έρθουμε σε επαφή και με πιο «αυθεντικές» αντιδράσεις
εργατών του ιδιωτικού τομέα που βεβαίως για πολλούς λόγους δεν
χρωμάτισαν την αντίσταση των τελευταίων χρόνων. Πιο ειδικά αναφερόμαστε
στη <b>Χαλυβουργία</b> που αποτελεί (ανεξαρτήτως κατάληξης) ένα φωτεινό
παράδειγμα για τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο του αγώνα αυτού. Ένας
αγώνας που ξεκίνησε και εξελίχθηκε με αιχμή το όλο εργασιακό καθεστώς.
Υπάρχουν λοιπόν δυνατότητες για τέτοιους αγώνες και τέτοια αιτήματα.
Βέβαια πρέπει να μελετήσουμε ακόμα περισσότερο τις ευθύνες του ΚΚΕ για
να βοηθηθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για την δική μας κατεύθυνση και
τις ευθύνες που μπορούμε και πρέπει να <b>αναλάβουμε.</b> Να απαντήσουμε
όσο μπορούμε πιο έμπρακτα σε μια άσχημη ατμόσφαιρα που πάει να παγιωθεί
ότι όποια αντίσταση και να εκδηλωθεί, είτε προέρχεται απ’ ευθείας από
την εργατική τάξη είτε από την ευρύτερη υπαλληλία θα οδηγηθεί σε
αδιέξοδο και αποδοχή της επίθεσης.<br />
Γενικότερα πάντως πρέπει να εξοπλιστούμε με την απαραίτητη
αποφασιστικότητα για να προβάλλουμε τη δική μας άποψη ότι η εργατική
τάξη, με βάση τη σοσιαλιστική προοπτική και την κομμουνιστική αντίληψη,
δεν προορίζεται για να «ελέγχει». Όλο το συνονθύλευμα, ρεφορμιστικό και
αναρχοαυτόνομο ξεσηκώνει ολόκληρο θόρυβο γύρω από τον «εργατικό έλεγχο»
που δεν είναι τίποτε άλλο από μια παραλλαγή του συνθήματος για
καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και μια έμμεση ομολογία ότι όλος αυτός ο
χυλός δεν πιστεύει ότι η εργατική τάξη θα μπορούσε να πάρει την εξουσία
και τα ηνία <b>ολόκληρης της κοινωνίας</b> στα χέρια της. Έχουνε τώρα και «επιχείρημα» ότι αν γίνει αυτό θα εκφυλιστεί σε κρατισμό, καταπίεση κ.λπ.<br />
Ίδια αφετηρία έχουν και οι «επιθετικές» υποτίθεται διεκδικήσεις που
«απαντάνε» στα παραπάνω για να «αναλάβουν» οι εργάτες (δεν εννοούμε
βέβαια την επίσχεση εργασίας) την διεύθυνση του εργοστασίου μέσα σε ένα
καπιταλιστικό και τόσο σκληρό πλαίσιο. Αυτό που δεν γίνεται καταρχάς
αντιληπτό, και δείχνει την υποκρισία αυτής της κατεύθυνσης είναι ότι
δικαιολογούν την άρνηση του παρσίματος της εξουσίας ολόκληρης της
κοινωνίας στο όνομα αποφυγής του εκφυλισμού, ενώ δεν βλέπουν τα πολύ
περισσότερα σημάδια εκφυλισμού όταν η «εργατική εξουσία» εμφανιστεί κατά
περίπτωση. Τα μυθεύματα ότι η μια διαδικασία είναι «απ’ τα πάνω» και η
άλλη «από τα κάτω», απλώς κρύβουν την πρόθεση όσων τα λένε να απαλλαγούν
από τους κομμουνιστές και τίποτε άλλο.<br />
Εδώ λοιπόν, παρεμπιπτόντως, αναδεικνύεται και ένα άλλο καθήκον μας που
το έχουμε επισημάνει αλλά δεν το προχωρούμε, σημάδι κι αυτό των μεγάλων
καθυστερήσεων που μας διακρίνουν. Το καθήκον της αποτίμησης αλλά και της
προβολής των κατακτήσεων αλλά και των αρνητικών της εργατικής τάξης σε
συνθήκες σοσιαλισμού.<br />
Ας δούμε με πόση φροντίδα οι γνωστοί αντικομμουνιστές προβάλλουν την
Αργεντινή για παράδειγμα ενώ οι κομμουνιστές τους παρακολουθούμε απλώς
να δηλητηριάζουν μυαλά και συνειδήσεις. <b>Οπωσδήποτε λοιπόν μια
συνεισφορά (όχι βέβαια η κύρια) του εργατικού τομέα της οργάνωσης θα
ήταν και η προετοιμασία για να κάνουμε βήματα προς αυτή την κατεύθυνση,
για να μην αλωνίζουν όλα τα τροτσκιστικά και αναρχοαυτόνομα ρεύματα.</b><br />
Για να το πούμε καθαρά, όταν ένα εργοστάσιο, μια επιχείρηση κλείνει, τότε οι εργαζόμενοι έχουν δύο υποχρεώσεις: <br />
<blockquote class="tr_bq">
α) Να οργανώσουν όσο μπορούν τους αγώνες τους με όποιες μορφές θέλουν
για να αποσπάσουν ότι μπορούν περισσότερο (μέσω αποζημιώσεων, επιδομάτων
ανεργίας, δωρεάν συγκοινωνίες, δωρεάν περίθαλψη κ.λπ.) από τον
συλλογικό καπιταλιστή ή από τον μεμονωμένο που θησαύριζε όλα τα
προηγούμενα χρόνια αποσπώντας με χίλιους δύο τρόπους την υπεραξία. Καμία
«κατανόηση» προς τους «χρεοκοπημένους» καπιταλιστές ακόμα και όταν
είναι μικρότερου μεγέθους και που ζητάνε «κατανόηση».<b> Λες και όταν τα αφεντικά θησαύριζαν μοίραζαν δίκαια τα κέρδη!</b><br />
β) Να οργανωθούν και να οργανώσουν μαζί με άλλα τμήματα της εργατικής
τάξης το κίνημα που θα ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ με όλα τα μέσα ΔΟΥΛΕΙΑ με ανθρώπινους
όρους και ανθρώπινες αμοιβές. Το κίνημα που θα συσπειρώνει ΑΝΕΡΓΟΥΣ δεν
μπορεί να είναι τελείως αποκομμένο από το υπόλοιπο κίνημα εργαζομένων.
Ωστόσο τι είδους οργάνωση θα έχει;<b> Όπως φαίνεται πιο αποτελεσματική θα είναι η τοπικής μορφής οργάνωση αλλά μένει να το δούμε!</b></blockquote>
Οπωσδήποτε για εμάς πιο στενά αλλά και την ΠΑΑΣ, θα πρέπει να δούμε τη
δυνατότητα και το περιεχόμενο των επιτροπών ανέργων, με βάση την
εμπειρία από το Περιστέρι, τη Λάρισα και τον Βόλο. Και πρέπει οπωσδήποτε
να είμαστε σε επιφυλακή για να αντιμετωπίσουμε τις αντιθέσεις ανάμεσα
στους εργαζόμενους και τους άνεργους. Και αυτό που πρέπει να
αναδεικνύεται είναι ότι όταν οι άνεργοι παλεύουν να γίνουν εργαζόμενοι
το εμπόδιο σ’ αυτή την προσπάθεια δεν είναι οι άλλοι εργαζόμενοι αλλά το
καπιταλιστικό σύστημα και οι επιλογές του.<br />
<br />
<b>(6)</b> To ζήτημα των μεταναστών ή των προσφύγων, δηλαδή όλων εκείνων
των στρατιών των ανθρώπων που ξεριζώνονται κατά εκατομμύρια από την
άγρια πολιτική του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού φυσικά και δεν είναι
κάτι που το πρωτοαντιμετωπίζουμε στην εποχή μας. Είχε απασχολήσει ξανά
και ξανά το κομμουνιστικό κίνημα και έχουμε διαβάσει αρκετά επ’ αυτού
ιδιαίτερα από γραπτά του Λένιν. Το αντιμετώπιζε βέβαια κι αυτό σαν μια
από τις συνέπειες της συγκέντρωσης, συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, της
επεκτατικής του δράσης και το αντιμετώπιζε κυρίαρχα από ταξική σκοπιά,
θεωρώντας κι αυτός αυτές τις μάζες σαν τις μελλοντικές στρατιές της
προλεταριακής επανάστασης. Όχι ότι ο Λένιν υποτιμούσε την εθνική πλευρά
του ζητήματος, αλλά όπως φαίνεται από τις τοποθετήσεις του τότε, καθόλου
δεν απασχολούσε τον Λένιν η πλευρά του να γυρίσουν οι περισσότεροι στις
πατρίδες τους και να προσπαθήσουν ν’ αντισταθούν, να παλέψουν με βάση
τις εκεί συνθήκες. Στο κάτω-κάτω οι τότε συνθήκες οδηγούσαν τους
κομμουνιστές να αντιμετωπίζουν το ζήτημα αυτό στη λογική «όπου γης
πατρίς» και «πρόσφεραν» στις μάζες αυτές τη διέξοδο να συνδεθούν με τα
«ιθαγενή» τμήματα της εργατικής τάξης και να παλέψουν από κοινού γα την
ανατροπή του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Η «προσφορά» αυτή
πάταγε σε μια σειρά αντικειμενικά και υποκειμενικά δεδομένα. Πρώτο στο
ότι ο τότε καπιταλισμός βρισκόμενος σε μια άλλη φάση ανάπτυξης ήταν ο
πρώτος «υπεύθυνος» που μετέτρεπε αυτές τις μάζες σε εχθρούς του δίνοντάς
τους δουλειά. Δεύτερον το ταξικό εργατικό κίνημα ήταν από υποκειμενική
άποψη πολύ πιο ισχυρό και πολύ πιο ζώσα σε σχέση με σήμερα η προοπτική
της άλλης κοινωνίας.<br />
Σήμερα έχουμε ορισμένες σοβαρές διαφοροποιήσεις ιδιαίτερα από υποκειμενική <b>άποψη</b>
αλλά και από την άποψη της φάσης του καπιταλισμού. Ουσιαστικά όμως τα
καθήκοντα των κομμουνιστών απέναντι σ’ αυτές τις μάζες δεν έχουν
αλλάξει. Αυτό που επιδιώκουν είναι αυτά τα τμήματα των ξεσπιτωμένων και
των απελπισμένων να σηκώσουν κεφάλι, να αποκτήσουν αξιοπρέπεια και δίψα
για ζωή. Και φυσικά αυτή η προοπτική διασφαλίζεται και μέσα από τη
βελτίωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς για ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους,
αλλά κυρίως μέσα από τη συμμετοχή τους στην ανασυγκρότηση του ταξικού
κινήματος και τη σύγκρουσή τους με το κεφάλαιο.<br />
Αυτό που δεν γίνεται να επιβληθεί σ’ αυτές τις μάζες, ιδιαίτερα με
κρατική αυθαιρεσία, ασυδοσία, τρομοκρατία είναι το τι θα επιλέξουν να
κάνουν για να βελτιώσουν τη ζωή τους. Δεν μπορεί το κομμουνιστικό κίνημα
της χώρας να «διατάξει» με βάση δήθεν το πρόγραμμά του, τους μετανάστες
να κάνουν το ένα ή το άλλο. Απαραίτητο δικαίωμά τους να ορίζουν οι
ίδιοι την τύχη τους και όχι οι ιμπεριαλιστές που τους ξεσπιτώνουν, τα
καθεστώτα που τους ξεζουμίζουν και η κρατική εξουσία που τους
υποδέχεται. Άρα τα κλειστά σύνορα ή τα «ανοιχτά» σύνορα της Αριστεράς
«μας», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δήθεν περιορίζουν τον ρατσισμό και
προωθούν τη φιλοξενία είναι άλλοθι. <br />
Το κομμουνιστικό κίνημα μιας χώρας πρέπει να έχει ανοιχτά αυτιά, να
αφουγκράζεται να ακούει και να προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες. Το
εργατικό κίνημα που πρέπει να ανασυνταχθεί, να ανασυγκροτηθεί πρέπει να
έχει σαν <b>ενεργή πολιτική και μόνιμη</b> την ισότιμη ένταξη ΟΠΟΙΟΥ
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ στην πρωτοβάθμια οργάνωση των εργατών ή των ανέργων όπου αυτή
προωθείται και στεριώνει Και προφανώς για να «διευκολύνει» αυτή την
κατεύθυνση οφείλει να έχει μια μόνιμη και σταθερή διεκδίκηση οτι
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΕΝΕΡΓΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ που βρίσκεται στη χώρα.
Και φυσικά έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.<br />
Πιθανόν, λοιπόν, τμήματα μεταναστών να θέλουν να διατηρήσουν εθνικά
χαρακτηριστικά, γλώσσα, κουλτούρα. Αυτό δεν πρέπει καμία κρατική εξουσία
να το αρνείται. Τώρα αν αυτό προϋποθέτει και δικές τους ξεχωριστές
εργατικές ενώσεις ή θα συνεχίζουν να εντάσσουν την πάλη τους στα ενιαία
εργατικά σωματεία, αυτό θα αποφασιστεί από τους κομμουνιστές μετανάστες
και με συντροφική από μας αντιμετώπιση.<br />
Φυσικά αν κατά περίπτωση έχουν «δικές τους» εργατικές ενώσεις τότε θα
συνδέονται με τις ντόπιες εργατικές ενώσεις σε δευτεροβάθμιο επίπεδο.
Επειδή όλα αυτά που συζητάμε έχουν σαν προϋπόθεση να δράσουν χωρίς φόβο
και χωρίς αναστολές οι ίδιοι οι πιο πρωτοπόροι μετανάστες, πρέπει άμεσα
και βασικά σαν αντικείμενο της ΠΑΑΣ να ξεκινήσουμε σταθερά και χωρίς
βιασύνες απόπειρες να συνδεθούμε με τέτοιους κατά περίπτωση. Χρειάζεται
δηλαδή ένα τμήμα μεταφραστικό που να επιμελείται προκηρύξεις «υποδοχής»
και απεύθυνσης σε διάφορα μεταναστευτικά κομμάτια με αριστερή
φρασεολογία. Η προσπάθεια αυτή δεν παίρνει άλλη μετάθεση και θα
αποτελέσει τμήμα του ενιαίου εργατικού τομέα της οργάνωσης με
πανελλαδική δικτύωση (σε μια επόμενη φάση).<br />
Και αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να βρει συνέχεια αν δεν συνοδεύεται από
εξορμήσεις σε περιοχές που βρίσκονται μετανάστες και προσπάθεια
πλησιάσματός τους. Είναι επιτακτικό να βρεθεί ένας πρώτος κύκλος
αγωνιστών (ανοιχτόμυαλων και όχι θρησκόληπτων) που να μπορεί και να
θέλει να σχετίζεται έστω και χαλαρά στην αρχή, μαζί τους.
Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-40345619576544112352012-10-31T14:30:00.000+02:002012-10-31T14:30:05.016+02:00Για την Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία<i>Αγαπητοί σύντροφοι/ισσες</i><br /><br />Χάρηκα για το ξεκίνημα της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, γιατί πιστεύω, ότι αυτή την ώρα είναι η ελπίδα του λαού και της χώρας μας και όχι μόνο. Επειδή εγώ εξαιτίας της φυσικής μου κατάστασης δεν μπορώ να συμμετέχω σε καμία συζήτηση (ούτε να χρησιμοποιήσω υπολογιστή) θα 'θελα να στείλω την άποψή μου με το ταχυδρομείο. Ζητώ συγνώμη, αν ορισμένα σημεία θεωρηθούν γνωστά ή αυτονόητα ή εντοπίζεται έλλειψη κατανόησης, αλλά αυτό συμβαίνει, γιατί είμαι μακριά από το μαζικό κίνημα.<br />
<a name='more'></a>Πιστεύω ότι η Πρωτοβουλία δεν θα πρέπει να καταργήσει το Μέτωπο Αντίστασης και Κοινής Δράσης, αλλά να το στηρίζει και να το συμπληρώνει, στο πνεύμα των συμμαχιών έστω και σε μίνιμουμ βάση, που χαρακτηρίζει τη μέχρι σήμερα φυσιογνωμία και πολιτική αντίληψη του ΚΚΕ(μ-λ), για να υπηρετηθούν με αποτελεσματικότητα οι στόχοι που βάζετε (απόσπαση από λάθος επιρροές, σύνδεση με τις μάζες, αριστερό μέτωπο). Κινήσεις και πρωτοβουλίες στα ειδικά πεδία με θέματα όπως φοροληστεία, εργασιακό, νέοι, περίθαλψη, θέρμανση, ιδιωτικοποιήσεις, ΕΟΖ, εμπορική-τουριστική εκμετάλλευση με καταστροφή περιοχών, βιομηχανικές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κλπ, να μην αποκτούν σαν προϋπόθεση για συμμετοχή την Αριστερά και τον αντιιμπεριαλισμό, αλλά η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση να γίνεται μέσα στις κινήσεις. Πολλοί πλησιάζουν τέτοιες κινήσεις με αρχικό κίνητρο το προσωπικό τους πρόβλημα, χωρίς να έχουν έρθει ποτέ πριν σε επαφή με την Αριστερά και τον αντιιμπεριαλισμό. Άλλοι πάλι έχουν μια προκατάληψη για λόγους οικογενειακής παράδοσης ή παρόμοιους, χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει ουσιαστική αιτία για μη συμμετοχή. Όλοι αυτοί είναι φυσικό να κάνουν πίσω απέναντι σε μια ταμπέλα “Αριστερά – Αντιιμπεριαλισμός” στην είσοδο, πιστεύοντας ότι το κάλεσμα δεν τους αφορά. Κανείς δεν πρέπει να αποκλειστεί, αφού τέτοιες κινήσεις είναι προνομιακό πεδίο για τους κομμουνιστές, όπου είναι εύκολο να κερδίσουν την ηγεμονία και να αναδειχτεί η υπεροχή της επαναστατικής πάλης. Το Αριστερό Μέτωπο θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας και όχι να μπει από την αρχή σαν όρος, για να την αυτοπεριορίσει, με συνέπεια τελικά να την πνίξει. Για να έχουμε νίκη πρέπει να δώσουμε τη μάχη με τον αντίπαλο, δηλαδή τις αστικές και τις ρεφορμιστικές επιρροές και όχι να τον αποφύγουμε.<br />Η Αριστερά και ο Αντιιμπεριαλισμός ασφαλώς και είναι προϋπόθεση για την πρωτοπορία των οργανώσεων και των αγωνιστών που σε πολιτική συνεργασία θα ξεκινήσουν, θα προωθήσουν και θα συντονίζουν όλη αυτή την προσπάθεια. Οι αγωνιστές αυτοί να ξεκαθαρίζουν μέσα στις μετωπικές κινήσεις, ότι οι ίδιοι είναι αριστεροί και αντιιμπεριαλιστές, αλλά η συμμετοχή είναι ανοιχτή για τον καθένα που θέλει να παλέψει οργανωμένα για τα κοινά προβλήματα, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις.<br />Όσο για τον τρόπο λειτουργίας όλων των κινήσεων και πρωτοβουλιών, αυτός πιστεύω ότι πρέπει να είναι δημοκρατικός, όπως στα εργατικά σωματεία, με την αρχή της πλειοψηφίας και όχι της ομοφωνίας, αλλά με δικαίωμα διαφοροποίησης-αποστασιοποίησης για όποιους και σε όποια σημεία έχουν άλλη γνώμη.<br />Και ακόμη:<br />Πώς είναι δυνατό, να λέγεται πως οι μετωπικοί, κοινοδρασιακοί αγώνες είναι χάσιμο κόπου για τους κομμουνιστές επειδή ωφελεί τους ρεφορμιστές (Π.Σ. 14/07/2012 σ.11); Μα η Αριστερά και η οργάνωση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το εργαλείο για την ικανοποίηση των αναγκών μας, και σαν τέτοιο καταξιώνεται. Εσείς οι ίδιοι γράφετε ότι “οι δυνάμεις της Αριστεράς μπορούν να δώσουν νόημα και αξία στης ύπαρξή τους μέσα στους αγώνες” (Π.Σ. 15/09/2012 σ.3, “Άποψη”). Πως μπορούν λοιπόν οι κομμουνιστές να αδιαφορήσουν για τις κινητοποιήσεις που σηκώνουν από τους καναπέδες τόσους ανθρώπους κατά τα άλλα άσχετους με την πολιτική; Ρεφορμισμός δεν είναι τα αιτήματα που στοχεύουν απευθείας στη βελτίωση της ζωής των μαζών, αλλά εκείνα που αποβλέπουν στη βελτίωση της λειτουργίας του συστήματος, όπως έχει πει και ο Λένιν. Αλλά οι ρεφορμιστές και οι σεχταριστές σκόπιμα δεν διακρίνουν τη διαφορά.<br /><br />Συντροφικά,<br />Ο.Λ.<br />
<br />Σημείωση: Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν από την κυκλοφορία της τελευταίας Π.Σ. και δεν είχα υπόψη μου όσα γράφονται εκεί. Νομίζω όμως ότι δεν αλλάζουν τόσα πολλά πράγματα (δεν τα διάβασα όλα) και γι' αυτό δεν θεώρησα απαραίτητο να το ξαναγράψω.Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-78714014706875393412012-10-29T22:58:00.003+02:002012-10-29T22:59:14.609+02:00Πολιτικός απολογισμός της περιόδου 2008 - 2012<div style="text-align: right;">
του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ)</div>
<b><u>Εισαγωγή</u></b><br />
Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί έναν απολογισμό των τομέων της οργάνωσης με συγκεκριμένες εκτιμήσεις-διαπιστώσεις-συμπεράσματα για τη δουλειά μας. Μια τέτοια προσπάθεια δεν «χωράει» στα πλαίσια της Σύσκεψης, αλλά και κυρίως προϋποθέτει μια ουσιαστική διαδικασία απολογισμών τομέων-πόλεων-περιοχών πάνω στην οποία θα μπορέσει να χτιστεί. Σε σχέση με αυτές τις αναγκαιότητες υπάρχουν ενόψει της Σύσκεψης και στα πλαίσια της άλλες εισηγητικές παρεμβάσεις που επιχειρούν να προσεγγίσουν ζητήματα των τομέων.<br />
<a name='more'></a><br />
Με το κείμενο αυτό επιχειρείται ένας πολιτικός απολογισμός της τελευταίας περιόδου (2008-2012), στα βασικά και κύρια πολιτικά χαρακτηριστικά και ζητήματα που αναδείχτηκαν από την πολιτική-κοινωνική κατάσταση και την ταξική πάλη στη χώρα μας και σε αναφορά με το πώς «είδε», συμμετείχε, παρέμβηκε η οργάνωσή μας σε αυτά. Σε αυτή τη βάση επιχειρείται με το κείμενο αυτό να δούμε τις ανάγκες, τις δυνατότητες, τις καθυστερήσεις και τα ελλείμματά μας στη θυελλώδη περίοδο που έχουμε μπει. Να ξεκαθαρίσουμε, να ενισχύσουμε όσο το δυνατό περισσότερο από πολιτική άποψη την κατεύθυνση του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που εδώ και πολλά χρόνια θέτουμε και παλεύουμε. Που σημαίνει να τη δούμε αφενός μέσα στο συνολικό πλαίσιο της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί και τις συνολικές εκρηκτικές απαιτήσεις που αυτή θέτει στη λαϊκή πάλη και στην επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση που εμείς θέλουμε και πασχίζουμε να αναδείξουμε και να συγκροτήσουμε μέσα στη λαϊκή πάλη. Αλλά και αφετέρου να τη δούμε πρακτικά πολιτικά, στο επίπεδο των άμεσων στόχων που πρέπει να θέσει και να παλέψει και βέβαια σε άμεση σύνδεση με την πρόταση μας και την πρώτη της διαμόρφωση (Πρωτοβουλία) που βρίσκεται σε εξέλιξη.<br />
<br />
<b><u>Μια πολιτική αναδρομή</u></b><br />
«Από πού ήρθαν» λοιπόν όσα ζήσαμε τα 4 τελευταία χρόνια, όσα ζούμε σήμερα και όσα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι μπροστά μας, τόσο σε επίπεδο συστήματος, όσο και σε επίπεδο μαζών στη χώρα, στην περιοχή, στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς;<br />
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό που αναφέρεται στο σύνολο των ανατροπών, εκρήξεων, εντάσεων που μέχρι πριν λίγα χρόνια έδειχναν παροδικές και αποσπασματικές, αλλά τώρα πια συνειδητοποιείται σχετικά ευρύτερα και οπωσδήποτε από το δικό μας δυναμικό πως παγιώνονται και θα αποτελούν το βασικό έδαφος των εξελίξεων σε όλα τα επίπεδα, βρίσκεται κατά βάση στις εκτιμήσεις-θέσεις που έχουμε διατυπώσει από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι σήμερα! Δεν επιχειρούμε εδώ κάποια «δικαίωση», εξάλλου αυτή τελικά καταχτιέται και κερδίζεται στα πεδία της πράξης, στα αποτελέσματα της παρέμβασης μέσα στην ταξική πάλη, στην οικοδόμηση πολιτικών και οργανωτικών όρων σε κάθε επίπεδο. Αλλά όμως θεωρούμε ότι πράγματι η τροχιά των θέσεων-εκτιμήσεων που διατυπώσαμε τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, όχι μόνο δεν είναι ασύμβατη με τη σημερινή κατάσταση στη χώρα και διεθνώς (όπως ολοφάνερα συμβαίνει με μια σειρά κόμματα και οργανώσεις που αναφέρονται στην Αριστερά), αλλά αντίθετα δίνει τους βασικούς όρους πάνω στους οποίους διαμορφώθηκε η κατάσταση αυτή. Εντελώς συνοπτικά και σχηματικά, είχαμε όλα αυτά τα χρόνια στο επίκεντρο των διαπιστώσεών μας τη θέση για την εξελισσόμενη επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς, τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της επίθεσης αυτής και ταυτόχρονα τη διαλεκτική σχέση της με το ζήτημα της διάταξης των δυνάμεων στον κόσμο και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Είχαμε πριν το ΄89-΄90 και βέβαια μετά τις καταρρεύσεις, επισημάνει τα «όρια» που έπιασε ο μεταπολεμικός κόσμος αναφορικά με τη διάταξη των δυνάμεων σε αυτόν και το ζήτημα που έμπαινε και μπαίνει για τη μοιρασιά του, πάλι σε σχέση αλληλοτροφοδότησης με την εξελισσόμενη επίθεση και τη διαρκή επιδείνωση του ταξικού συσχετισμού για τις εργατικές-λαϊκές μάζες. <br />
Αυτά ήταν και συνεχίζουν να είναι τα βασικά στοιχεία, ο πυρήνας που διαμόρφωσε τις εξελίξεις και τη σημερινή κατάσταση, που βέβαια όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από μια σειρά σταθμούς και γεγονότα που καθόρισαν τη συγκεκριμένη σημερινή μορφή της. Τόσο αναφορικά με το σύστημα και τις δυνάμεις του, όσο και σχετικά με τη στάση και την πράξη των λαών και των εργατών που διαμορφωνόταν και διαμορφώνεται ακόμη από ένα αντιφατικό δίπολο: Από τη μια το δεδομένο της ήττας και της αποσυγκρότησης-διάλυσης του κινήματος που είναι ισχυρό και παρόν σε όλα τα πεδία. Το πολιτικό, το θεωρητικό, το ιδεολογικό, το οργανωτικό. Από την άλλη την ανάγκη αντίστασης που οξυνόταν και οξύνεται όσο κλιμακώνεται η επίθεση και η βαρβαρότητα που το προλεταριάτο και οι λαοί αντιμετωπίζουν. <br />
Ας καταγράψουμε όμως σε «τίτλους» ορισμένες από τις θέσεις-εκτιμήσεις που διατυπώσαμε ιδιαίτερα την τελευταία 20ετία –και πάντα σε αναφορά με τον πυρήνα της προσέγγισής μας που προηγούμενα εκθέσαμε- οι οποίες θεωρούμε ότι σήμερα αποτελούν βασικές αφετηρίες για την ερμηνεία-ανάλυση της κατάστασης και της δυναμικής της.<br />
<b>1. Αναφορικά με τη διεθνή κατάσταση:</b><br />
• Την επιδίωξη χειραφέτησης της Ευρώπης από την Αμερικάνικη κηδεμονία, με την αναβάθμιση της ΕΟΚ σε ΕΕ. Την ιδιοτυπία και τις «γενετικές αστάθειες» της ΟΝΕ και του ίδιου του ευρώ που από την αρχή το προσδιορίσαμε ως μια επιθετική κίνηση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στο παγκόσμιο ταμπλό και ιδιαίτερα ενάντια στις ΗΠΑ. Τον χαρακτηρισμό ως παράλληλης και αντιθετικής, όσον αφορά τη δίπολη κούρσα επέκτασης από τη μια του ΝΑΤΟ και από την άλλη της ΕΕ.<br />
• Το ζήτημα της αναντιστοιχίας στόχων και μέσων αναφορικά με τις ΗΠΑ, που αναδείχτηκε με σαφήνεια ιδιαίτερα μετά το βάλτωμά τους στο Ιράκ. Την παράλληλη ανάδειξη ενός «πολυπολικού κόσμου» καθώς μαζί με την αναβάθμιση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων των ευρωπαίων ως ΕΕ (που ήταν και παραμένουν «ανεπαρκείς», γιατί δεν μπορούν να έχουν σαν ΕΕ πολιτικό-στρατιωτικό βάθρο), είχαμε και την ανάδυση μιας σειράς άλλων δυνάμεων. Ανάδυση που εκτός των άλλων στις αρχές του 2000 εκφράστηκε και με τη χρήση των πολυποίκιλων FORUM.<br />
• Την πορεία ανασυγκρότησης της Ρώσικης ΝΑΤ που, με πολλές αντιφάσεις, επιδίωκε και συνεχίζει να επιδιώκει να ενώσει το «μαφιόζικο με το νόμιμο» πλούτο της και ταυτόχρονα να εκδηλώσει-ισχυροποιήσει τις παγκόσμιες επιδιώξεις της. Τις ανάλογες, και με διαφορές, προσπάθειες της Κίνας και συνολικά της Ανατολής, που παρά τις ακόμη και θεαματικές ορισμένες φορές τακτικές κινήσεις της ως τέτοια (πχ BRICS, συνεργασία της Σαγκάης) δεν μπορεί να νοείται στρατηγικά δεδομένη ως «Ανατολή».<br />
• Την αξιολόγηση των συνεπειών της επιδρομής της Δύσης σε Βαλκάνια-Γιουγκοσλαβία, ως ιδιαίτερα αρνητικών για τη συγκρότηση-πάλη των λαών της περιοχής στη βάση του πολύπλευρου κατακερματισμού και της από κάθε άποψη ενίσχυσης της ιμπεριαλιστικής παρουσίας και δράσης στη χερσόνησο.<br />
• Με βάση όλα τα προηγούμενα, τη διαμόρφωση μιας κατάστασης σύγκρουσης «όλων εναντίον όλων». Η κατάσταση αυτή –παράλληλα με μια σειρά σημαντικά άλλα γεγονότα που για λόγους συντομίας παραλείπουμε, όπως πχ την αποτυχία όσον αφορά τις Δυτικές στοχεύσεις των λεγόμενων «χρωματιστών επαναστάσεων» και κυρίως στην Ουκρανία- πριμοδότησε ακόμη περισσότερο τις παρασιτικές επιλογές του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πραγματικών και εικονικών αξιών. Δηλαδή, την πολλαπλή και βαθύτερη υποθήκευση του πλανήτη στις μελλοντικές προσδοκίες και αξιώσεις κέρδους και κυριαρχίας που έκφραζε για λογαριασμό της κάθε ιμπεριαλιστικής πλευράς ο χορός των κάθε λογής χρεογράφων. Αυτή ακριβώς η σχέση-κατάσταση επιτάχυνε σε πολύ μεγάλο βαθμό τους όρους της κρίσης που σοβούσε, και την ανάδειξη σε παγκόσμια πολιτική-οικονομική-κοινωνική πραγματικότητα. <br />
Σε μια πραγματικότητα που δεν έχει επιστροφή σε προηγούμενες ισορροπίες-συνθήκες-συμβιβασμούς. Ούτε μεταξύ των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου με τους λαούς και τους εργάτες, ούτε όμως μεταξύ των επικυρίαρχων του πλανήτη. Η διέξοδος από τη σημερινή «αταξία», από τα σημερινά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει και το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και οι λαοί και οι εργάτες (και εννοείται ο καθένας από τη σκοπιά του) θα γίνει με όρους συγκρούσεων και αναμέτρησης. Και θα διαμορφώσει νέα αποτελέσματα στη βάση ακριβώς αυτών των συγκρούσεων, αυτής της αναμέτρησης.<br />
<b>2. Αναφορικά με την πολιτικοκοινωνική κατάσταση στη χώρα: </b><br />
• Την «απώλεια προσανατολισμού και ρόλων» που υπέστη η αστική τάξη της χώρας στη βάση της γενικότερης έντασης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή, αλλά πιο συγκεκριμένα μετά τον τεμαχισμό-διάλυση Βαλκανίων και Γιουγκοσλαβίας, που έσπασε παραδοσιακούς άξονες και «ανακάλεσε» τις ελληνικές οικονομικές αποστολές που είχαν βγει στη βαλκανική χερσόνησο. Σε αυτή τη βάση υπήρξε και η οδυνηρή για την αστική τάξη περιπέτεια με τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Ανάλογες εξελίξεις διάρρηξης-ανατροπής σχέσεων και ανάκλησης φιλοδοξιών της αστικής τάξης, υπήρξαν και στο άλλο πεδίο, της Μ. Ανατολής, ιδιαίτερα μετά το ΄90 και επιτάθηκαν σε όλη την 20ετία με τα γνωστά γεγονότα της πρόσφατης Αραβικής άνοιξης συμπεριλαμβανομένης. Έτσι της «προέκυψε» (της αστικής τάξης), η διαμόρφωση της λεγόμενης στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ . <br />
• Αυτή η απώλεια, στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο καταγράφηκε ήδη από το 2004, ως αδυναμία της αστικής τάξης και των κομμάτων της να παρουσιάσει μια «αφήγηση» στο λαό και τη νεολαία, ένα «όραμα» σε συνέχεια με τα αντίστοιχα της δεκαετίας τους ’90 (στόχος για ένταξη στην ΟΝΕ, ισχυρή Ελλάδα, κοκ). Αδυναμία που οπωσδήποτε αντανακλάται μέσα στις διεργασίες και τις κινήσεις των μαζών (πχ νεολαία 2008) σε ισχυρή συνάρτηση προφανώς με τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν.<br />
• Την πάγια και δριμεία επισήμανσή μας για τη διπλή εξάρτηση (ΗΠΑ-Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές) της αστικής τάξης της χώρας και τις αναταράξεις, ως κατακλυσμιαίες ανατροπές, που μπορεί να φέρει στη χώρα και σε όλα τα επίπεδα η ένταση των αντιθέσεων μεταξύ αυτών των δύο πυλώνων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.<br />
• Η, συνακόλουθα με την παραπάνω θέση, αξιολόγηση μιας σειράς στοιχείων στο πολιτικό επίπεδο των τελευταίων χρόνων (17Ν, παραίτηση Σημίτη, ανάδειξη ΓΑΠ, «αναπροσαρμογή» Αλογοσκούφη, σκάνδαλο υποκλοπών κυβέρνησης Καραμανλή, κ.α.) ως ενδείξεις-εκφράσεις αυτής ακριβώς της αντίθεσης.<br />
• Η υπογράμμιση της πολιτικής της αποβιομηχάνισης και του ραγδαίου ξεκληρίσματος της φτωχομεσαίας αγροτιάς (ήδη από τη δεκαετία του ’90), ως βασικό όρο αποσυγκρότησης όχι μόνο της όποιας παραγωγικής βάσης της χώρας, αλλά και αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού με τη δημιουργία εκτεταμένων τμημάτων μισοανέργων και με «περιθωριακά» χαρακτηριστικά. Κατάσταση που επιτάθηκε ιδιαίτερα μετά το 2004 (ολυμπιάδα), με την υποχώρηση-καθήλωση του κατασκευαστικού τομέα (οικοδομή) και των τραπεζών.<br />
• Τα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα που ήρθαν στη χώρα (ξεκινώντας από τις αρχές της δεκαετίας του ’90) και τα μεγάλα –και βέβαια ακόμη αναπάντητα- κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που έθεσαν για την υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος. Ζητήματα που ήδη από την περίοδο των συλλαλητηρίων για τη «Μακεδονία» η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός τα αξιοποίησε συστηματικά σε αντιδραστική-φασίζουσα κατεύθυνση και με τα γνωστά σε όλα τα επίπεδα αποτελέσματα.<br />
• Την πολύχρονη και κλιμακούμενη προώθηση-εφαρμογή των κάθε μορφής ελαστικών εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό, αλλά και στο δημόσιο τομέα και τις παράλληλες αλλεπάλληλες αντιδραστικές τομές στην ασφάλιση που διαμόρφωσε-διαμορφώνει ένα τοπίο «εξορίας» για πολύ μεγάλα τμήματα εργαζομένων και όχι μόνο νέων εργαζομένων. «Εξορία»-μη αναφορά, ούτε έστω τυπική, σε καμία κοινωνική-συνδικαλιστική δομή και συλλογικότητα. Αυτά τα δεδομένα προσθέτουν μια σειρά σοβαρά ζητήματα και προβλήματα στην προϋπάρχουσα βάση της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης, της πολιτικής υποχώρησης-διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Συναντώνται με την προϊούσα κρίση-αποσάρθρωση-κατάπτωση των επίσημων συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ομοσπονδίες. Αποκορυφώνονται με την επικείμενη κατάργηση ακόμη και της «πράξης σύνταξης» της ΕΓΣΕΕ, αλλά και με τις ανάλογες ανατροπές των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο τομέα.<br />
Και βέβαια όλα αυτά εκφράζονται και επιδρούν σε κάθε «στιγμή» και διαδικασία-πράξη στο κίνημα και τους αγώνες. Από το πότε, πως, με ποιο περιεχόμενο και στόχο καλούνται οι απεργίες, ως το πώς οργανώνονται και προετοιμάζονται. Από το ποια είναι η «κοινωνική σύνθεση» στις «πλατείες», μέχρι το αν και ποιες απαντήσεις οικοδομούνται –με όρους ταξικής πάλης- για το στόχο της ενότητας και ενιαίας πάλης των ξένων και ελλήνων εργαζομένων και εργατών.<br />
• Τέλος, χρειάζεται να θυμηθούμε την πορεία αντιφάσεων, παλινωδιών και βασικά προσαρμογών και οχυρώσεων των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, απέναντι στις απαιτήσεις της πάλης που δημιουργούσαν και δημιουργούν όλα αυτά τα στοιχεία που παραπάνω αναφέρουμε. Πορεία που για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από το να «επιστρέψει» στα πεδία και ζητήματα του λαού από όπου (κατά Αλαβάνο) είχε «εξοριστεί»(!) ώστε με τον κινηματικό κυβερνητισμό να γίνει σήμερα αναφορά –ενδεχόμενο κυβερνητικής λύσης για το σύστημα. Για το ΚΚΕ, πορεία ανασυγκρότησης του κόμματος –μετά την κρίση του ΄89-΄91-, η οποία με μικρές ταλαντεύσεις απέκτησε τελικά το χαρακτήρα άρνησης-εναντίωσης στην υπόθεση της συγκρότησης της μαζικής πάλης και του κινήματος, και που με τη σειρά του το ξαναφέρνει μπροστά σε σημείο κρίσης και καμπής, σε νέα αδιέξοδα και σε ακόμα πιο υψηλό επίπεδο. Ενώ αναφορικά με τα μεγαλύτερα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς επρόκειτο είτε για πορεία ανοιχτής και πλήρους ενσωμάτωσης στο αστικό-κοινοβουλευτικό φάσμα και πεδίο, είτε για μεγάλη πολιτική μετατόπιση από μια αγωνιστική κινηματική κατεύθυνση στην αναζήτηση διαμόρφωσης κυβερνητικού («μεταβατικού») προγράμματος που αναζητά κατανόηση και αποδέκτες στον αστικό-ρεφορμιστικό πολιτικό κόσμο…<br />
Συνολικά μιλώντας για την Αριστερά και ιδιαίτερα την τελευταία 10ετία, πρόκειται για μια πορεία υποχώρησης και απομάκρυνσης από τα πραγματικά ζητούμενα της λαϊκής υπόθεσης. Μια πορεία που ιδιαίτερα στην τελευταία 4ετία, θέτει και εκφωνεί ακόμη πιο επιτακτικά το ζήτημα της ανασύστασης του κινήματος, στο πολιτικό, ιδεολογικό, θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.<br />
<br />
<b><u>Ζητήματα της 4ετίας – Η υλοποίηση της Πρωτοβουλίας</u></b><br />
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν πλέον μόνο εκτιμήσεις-θέσεις για την κατάσταση που διαμορφώνεται διεθνώς και στη χώρα. Είναι ζώσα πραγματικότητα, που τη βλέπουμε να εξελίσσεται, «πέφτουμε πάνω της» στην καθημερινή κοινωνική και πολιτική ζωή, στην καθημερινή πάλη. Γι’ αυτό και μια πρώτη απολογιστική επισήμανση που θα πρέπει να κάνουμε θα ήταν ότι «δεν εμπιστευόμαστε», δεν αξιολογούμε επαρκώς και δεν στεκόμαστε με την απαιτούμενη επιμονή σε αυτό που έβγαζαν και βγάζουν οι θέσεις-εκτιμήσεις μας για την πολιτικοκοινωνική κατάσταση.<br />
Δεν αρκεί δηλαδή η (σωστή) εξήγηση πως αυτό οφείλεται σε αντικειμενικούς λόγους, στον ιδιαίτερα αρνητικό ταξικό-πολιτικό συσχετισμό, που «δεν επιτρέπει» ή δυσκολεύει πολύ να κινηθούμε πλατιά και αποτελεσματικά στη βάση των δικών μας θέσεων-εκτιμήσεων. Πρέπει δίπλα σε αυτή την επισήμανση –και απέναντί της- να αναζητούμε κάθε στιγμή το συγκεκριμένο περιεχόμενο και τις κατάλληλες μορφές που θα υπηρετούν την ανάδειξη των πραγματικών ζητημάτων.<br />
Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε ότι είναι σήμερα φανερό πως είναι όλα τα παραπάνω στοιχεία της πολιτικής αναδρομής που επιχειρήσαμε, αυτά που καθορίζουν και διαμορφώνουν τη στάση του λαού και της νεολαίας σήμερα. Γύρω από αυτά και εξαιτίας αυτών παράγονται οι αγωνιστικές εκρήξεις, οι υφέσεις, οι πολλαπλές αντιφατικές διεργασίες που ζούμε και συναντούμε καθημερινά όλη την τελευταία περίοδο. «Μέσα» σε αυτά ζούμε και εμείς, στο πλαίσιο που αυτά διαμορφώνουν καλείται και η οργάνωσή μας να δώσει πολιτικές, κινηματικές, απαντήσεις. Ταυτόχρονα βέβαια η οργάνωση δέχεται τις επιδράσεις «των από κάτω», τις επιδράσεις της στάσης των μαζών. Είτε πρόκειται για εκρήξεις και ξεσηκωμούς, είτε για υποχωρήσεις και «καθίσματα». Δέχεται τις επιδράσεις των διεργασιών είτε αυτές είναι σε κινηματική-αγωνιστική κατεύθυνση αμφισβήτησης των κυρίαρχων δυνάμεων και πλευρών του συστήματος, είτε πρόκειται για διεργασίες που εκφράζουν άγονες περιπλανήσεις, αδιέξοδες αναζητήσεις ή ακόμη και τάσεις άρνησης της μαζικής πάλης, τάσεις παραίτησης και υποταγής. Αυτό το τοπίο είναι φανερό ότι δεν μπορεί σύντομα να «ξεκαθαρίσει». Οι γενικοί και βασικοί όροι του ζητήματος θα αναπαράγουν και θα τροφοδοτούν αυτή τη σύνθετη κατάσταση και δεν έχουμε να περιμένουμε –από ποιους άραγε;- τουλάχιστον στο ορατό μέλλον πως θα συγκροτηθεί μια πολιτική κατεύθυνση που με ένα αποφασιστικό τρόπο θα αναδεικνύει και θα υποστηρίζει έμπρακτα την κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ μέσα στο κίνημα και στη βάση συγκρότησης δυνάμεων αντιπαράθεσης με το σύστημα και τον ιμπεριαλισμό. Πρέπει λοιπόν να «το πάρουμε απόφαση», ότι έτσι έχουν οι όροι του ζητήματος και στη βάση αυτή να διαμορφώσουμε και να παλέψουμε ενιαία και συγκεκριμένα τη δική μας κατεύθυνση. Πριν δούμε τι σημαίνει αυτό, πριν δηλαδή σταθούμε πιο συγκεκριμένα στις επιλογές που έχουμε ήδη διαμορφώσει, στις δυσκολίες τους, στο πως μπορεί να πάει παραπέρα, ας υπενθυμίσουμε ορισμένα δεδομένα από την κατάσταση των τελευταίων 4 χρόνων και το πώς η οργάνωση στάθηκε σε σχέση με αυτά. <br />
Η 6η συνδιάσκεψη της οργάνωσης (Μάρτης 2006) ολοκληρώθηκε αφήνοντας τρεις «εκκρεμότητες». Οι δύο από αυτές αφορούσαν πολιτικά ζητήματα και η τρίτη το ζήτημα της ανασύνθεσης της καθοδήγησης της οργάνωσης. Η σχετική συζήτηση είχε ήδη ανοίξει στο τότε Π.Γ., στη βάση των επιτακτικών αναγκαιοτήτων που εκτιμούσαμε ότι έχουν ανοίξει για το λαό και το κίνημα και βέβαια για την οργάνωση. Οι πολιτικές «εκκρεμότητες» αφορούσαν:<br />
1. Στο ζήτημα μιας συνολικότερης τοποθέτησης για το θέμα της Αριστεράς, με βάση από τη μια τη συνολικότερη αντιπαράθεσή μας με τα ρεύματα και τις τάσεις που είχαν διαμορφωθεί από την περίοδο της παλινόρθωσης στην Σ.Ε., αλλά και -στη βάση αυτής της 50ετούς διαδρομής- για τη σημερινή κατάσταση, τις απαιτήσεις που θέτει στην Ελλάδα και στον κόσμο για το κίνημα, τις «απαντήσεις» που δίνονται και τις απαντήσεις που απαιτούνται.<br />
2. Στο ζήτημα του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, για το οποίο είχαμε φτάσει όχι μόνο στην ανάδειξη της αναγκαιότητάς του, αλλά και σε ένα γενικό προσδιορισμό του. Επιπλέον αναδείχναμε και σωστά την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ σαν τη λογική και την κατεύθυνση με την οποία θα οικοδομούνταν προϋποθέσεις διαμόρφωσης του ΜΕΤΩΠΟΥ. Ωστόσο, με βάση τις υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες, καθυστερήσεις, αρνήσεις, «σταματούσαμε» εκεί χωρίς να μπορούμε να διαμορφώσουμε μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που να παλεύεται στο κίνημα και να υπηρετεί αυτή την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, η έστω «διάσπαρτη» κοινή δράση υποχωρούσε διαρκώς σαν λογική και πρακτική στο κίνημα, όχι με δική μας ευθύνη. <br />
Με αυτούς ουσιαστικά τους όρους και ενώ η επίθεση κλιμακωνόταν και οι απαιτήσεις γινόταν κραυγαλέες, μπήκαμε στην περίοδο 2008-2010. Είχε βέβαια μεσολαβήσει η εκλογική επιτυχία τους 2007, που μπορεί και να θόλωσε σ’ ένα βαθμό τα πραγματικά δεδομένα που αντιμετωπίζαμε, που μπορεί να δημιούργησε την αίσθηση πως σχετικά εύκολα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα συσχετισμό –έστω στην κλίμακα ενός κόσμου της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς- που θα επιβάλλει την κατεύθυνση της κοινής δράσης και του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, όπως εμείς το προσδιορίζαμε. <br />
Ήδη όμως από τις αρχές του 2008 ενισχύθηκαν οι υγειονομικές ζώνες και οι πολιτικές απομάκρυνσης των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς προς την κατεύθυνση του «μεταβατικού προγράμματος», όπως π.χ. αυτό εκφραζόταν με το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» ως κεντρική και απαράβατη προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στο ασφαλιστικό της Πετραλιά. Επιλογές που ενίσχυαν την πίεση στην οργάνωσή μας αναφορικά με τους όρους που μπορούσε να διαμορφώσει στην παρέμβασή της στη μαζική πάλη. Επιλογές που συνολικά –και με δεδομένη την πολιτική του ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ στη δική τους πολύ μεγαλύτερη βέβαια κλίμακα- απομάκρυναν τον κόσμο από το δρόμο του κινήματος και τον έφερναν στην αναζήτηση «άμεσων λύσεων» στα πλαίσια του συστήματος, με τη μια ή την άλλη μορφή. Η ρότα αυτή δεν αναιρέθηκε από την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς (μέσα του Σεπτέμβρη του 2008) που σηματοδότησε με επίσημο τρόπο την έναρξη της κρίσης. Αλλά επίσης η ρότα αυτή δεν ανακόπηκε ούτε από το Δεκέμβρη του 2008 που έδειξε με το δικό του τρόπο τις διεργασίες στη νεολαία και το λαό, που έδωσε συμπιεσμένα σε «μικρή χωρητικότητα» πολλά από τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που είχαν διαμορφωθεί στα προηγούμενα χρόνια και ζητούν απαντήσεις και διέξοδο. Μάλιστα θα λέγαμε πως και εμείς δεν είχαμε και ενώ εξελισσόταν ο Δεκέμβρης, όχι βέβαια τις συνολικές απαντήσεις στα ερωτήματα που έθετε –αυτές δεν μπορούσαμε να τις έχουμε- αλλά τον απαιτούμενο βαθμό εγρήγορσης και παρέμβασης στα γεγονότα. Βαθμός που παρουσίασε διακυμάνσεις κατά πόλη και περιοχή.<br />
Το 2009 ήταν η χρονιά «πρώτης εμπλοκής» σε μια πιο πλατιά κλίμακα της οργάνωσης με το λαό, απέναντι στην επίθεση και την κρίση. Στη φάση αυτή δεν είχε συνειδητοποιηθεί το βάθος και η έκταση του ζητήματος που είχε διαμορφωθεί και αντιμετωπίζαμε. Οι εκλογές του Οκτώβρη του 2009, με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, φωτογράφησαν τους πολιτικούς όρους που το σύστημα (και η Αριστερά…) είχαν πετύχει να διαμορφώσουν και οι οποίοι βρίσκονται βέβαια στον αντίποδα των πραγματικών αναγκαιοτήτων. Ταυτόχρονα το εκλογικό αποτέλεσμα «επανέφερε» και για μας το ζήτημα της συγκρότησης των όρων μαζικής αντίστασης στις πραγματικές διαστάσεις του μας έδειξε πιο καθαρά τους όρους του ζητήματος. <br />
Από εκεί και μετά επιταχύνονται κατά πολύ οι ρυθμοί των εξελίξεων και κλιμακώνεται ο βαθμός εμπλοκής και συνειδητοποίησης στην πράξη των πραγματικών όρων της κατάστασης από τη μεριά της οργάνωσης. Ο ίδιος ο λαός –την 5η Μάη του 2010- επιχειρεί μια μεγαλειώδη αντίσταση στην επίθεση και στην έναρξη της «τροϊκανής περιόδου». Πρόκειται για ένα σημείο καμπής από το οποίο σηματοδοτείται η αποστοίχιση-άρνηση των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος από τις μάζες σε πρωτόγνωρες μεταπολιτευτικά κλίμακες. Αποστοίχιση που καταγράφηκε επίσημα λίγους μήνες μετά στις Καλλικρατικές εκλογές του φθινοπώρου του 2010. Αλλά και για την οργάνωση –και σε όλη της την κλίμακα- το διάστημα αυτό λειτούργησε σαν ο απαραίτητος χρόνος συνειδητοποίησης του βάθους της κρίσης και της «μετάφρασης» των πολιτικών θέσεών μας με τους όρους της ταξικής πάλης.<br />
Παράλληλα βέβαια έχει εξελιχθεί η προετοιμασία και η πραγματοποίηση της 7ης Συνδιάσκεψης (Μάρτης 2010), που έχει αντιμετωπίσει τις δύο από τις τρεις «εκκρεμότητες» που έχουμε αναφέρει: α)Το ζήτημα της ανασύνθεσης της Καθοδήγησης στην κατεύθυνση της δυνατόν πιο μάχιμης και αποτελεσματικής σύνθεσης και λειτουργίας των οργάνων της και β) Το ζήτημα της Αριστεράς –που αποτέλεσε και το επίκεντρο του περιεχομένου της συνδιάσκεψης που έβαλε το βιβλίο του Β.Σ. στην «ημερήσια διάταξη» της οργάνωσης και το σύνδεσε με την κατάσταση διεθνώς και στη χώρα (βλέπε και ντοκουμέντο απόφασης).<br />
Ωστόσο, ούτε αυτές οι δύο βασικές αποφάσεις της Συνδιάσκεψης είναι ασύνδετες μεταξύ τους, ούτε ακόμη περισσότερο είναι αυτές οι δύο αποφάσεις «άσχετες» με το τρίτο ζήτημα. Δηλαδή με το ζήτημα της διαμόρφωσης μιας μάχιμης πολιτικής πρότασης-κατεύθυνσης, η οποία στη βάση των σημερινών όρων να θέτει, να ανοίγει και να οικοδομεί την κατεύθυνση του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.<br />
Το ζήτημα αυτό –ανεξάρτητα από το με ποια μορφή εισπράττεται από τον κάθε σύντροφο- απασχολούσε έντονα την οργάνωση και την καθοδήγηση ήδη πριν την 7η συνδιάσκεψη. Και οπωσδήποτε οι εξελίξεις της περιόδου το έβαλαν ακόμη πιο απαιτητικά μπροστά στην οργάνωση και τη νέα καθοδήγησή της. Και όταν λέμε εξελίξεις, αναφερόμαστε στο σύνολο των ζητημάτων που τίθονταν και τίθενται από το σύστημα και τις δυνάμεις του, από τις επιλογές και τη στάση των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, από τον ίδιο το λαό και τις τάσεις αντίστασης που διαμορφωνόταν και διαμορφώνονται σε αυτόν, αλλά και τις πολλαπλές δυσκολίες και τις αντίρροπες τάσεις που επίσης εκδηλωνόταν και εκδηλώνονται.<br />
Ας θυμηθούμε ότι ήδη από το 2010 και στο διάστημα 2010-2012, ζήσαμε και αντιμετωπίζουμε αυξημένες πιέσεις, απαιτήσεις και δυσκολίες, πολλές από τις οποίες ήταν-είναι πρωτόγνωρες. Όχι βασικά όσον αφορά τον πυρήνα των ζητημάτων που τις συγκροτεί και τις βάζει μπροστά μας, αλλά κυρίως σε σχέση με το μέγεθος, την ένταση και τη μορφοποίηση που αποκτούν.<br />
Παραμένει προφανώς πάντα βασικό ζήτημα η ίδια η επίθεση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου στους λαούς και τους εργάτες, οι ανταγωνισμοί των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και όσα αυτά σημαίνουν και φέρνουν στην Ελλάδα της εξάρτησης και της υποτέλειας. Εδώ βρίσκεται ουσιαστικά η πηγή, η αφετηρία όλων των εξελίξεων. Μια επίθεση τερατώδης που έχει θέσει ανοιχτά για τους λαούς και το λαό μας όλα τα ζητήματα. Από την επιβολή όρων δουλείας για τους εργάτες και τους εργαζόμενους και τη μαζική και εκτεταμένη πείνα και εξαθλίωση. Ως τα ζητήματα της φασιστικοποίησης και των μεγάλων ή μεγαλύτερων πολεμικών μακελειών, ιδιαίτερα στην περιοχή που αποτελεί επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αλλά όχι μόνο σε αυτήν.<br />
Ταυτόχρονα όμως και ακριβώς επειδή απέναντι (ή «απέναντι») στην επίθεση αυτή βρίσκεται μια Αριστερά που προέρχεται από τη διαδρομή της υποχώρησης και της ήττας του κινήματος, μια Αριστερά που ήδη βρισκόταν χαμένη στα αστικά θεωρήματα (παγκοσμιοποίηση, ολοκληρώσεις…), έξω από την υπόθεση της ταξικής πάλη, σε αναζήτηση ρόλων κοντά ή πιο κοντά και πάντως όχι ενάντια στο αστικό πολιτικό σύστημα, μια Αριστερά που μετεωρίζονταν ανάμεσα σε όρους διαμαρτυρίας και ενσωμάτωσης, κάτω από το βάρος της επίθεσης αυτών των μεγεθών, επιταχύνονται οι τάσεις ενσωμάτωσης της ή/και αποχώρησης της από την όποια πάλη. Αυτό αναδεικνύεται ως κύρια τάση στο επίπεδο των πολιτικών σχημάτων της και σε όλη της τη γκάμα. Από τη ΔΗΜΑΡ ως την ΚΟΕ και από τις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως το ΚΚΕ, και βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ!<br />
Για τις ανάγκες «επιχειρηματολόγησης» αυτών των επιλογών, η κάθε μια από τις δυνάμεις αυτές διαμορφώνει –στη βάση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, της προέλευσής της κ.ο.κ.- τη δική της «πολιτική αφήγηση». «Να αποφύγουμε την ακυβερνησία και τη χρεοκοπία», «να επιδιώξουμε ¨αντιφατική¨ κυβέρνηση υλοποίησης του μεταβατικού προγράμματος», «λαϊκή εξουσία εδώ και τώρα», «κυβέρνηση της Αριστεράς εδώ και τώρα»… Ο κοινός τόπος είναι η εναντίωση-άρνηση της οργάνωσης του λαού στη βάση της μαζικής αντίστασης και της επαναστατικής προοπτικής.<br />
Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως όλα αυτά επιδρούν στο λαό και τη νεολαία –είτε ως αυτά καθαυτά, είτε με διάφορες διαθλάσεις- συναντώνται με τα μεγάλα προβλήματα του κινήματος (αποσυγκρότηση εργατικής τάξης, ιδεολογικός-πολιτικός-οργανωτικός αφοπλισμός του λαϊκού κινήματος) και ενισχύουν τις τάσεις καθυστέρησης στην απάντησή αυτών των προβλημάτων, ακυρώνοντας-μπερδεύοντας τις τάσεις αντίστασης και οργάνωσης του λαού που ταυτόχρονα εκδηλώνονται.<br />
Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικά σχήματα. Διατυπώνονται ως γενικεύσεις μιας κατάστασης, αλλά τα ζήσαμε και τα ζούμε πολύ συγκεκριμένα σε μια σειρά περιπτώσεις και καταστάσεις, με μια ποικιλία μορφών. Στο Σύνταγμα και γενικά στις πλατείες, με αυτούς που δεν ήρθαν και τις κατήγγειλαν, με αυτούς που ήρθαν και έβαλαν απαγορεύσεις για το ποιοι μπορούν να έρθουν, τι να θέσουν και με ποια διαδικασία. Στα πολλά και διάφορα «δίκτυα ανταλλαγής και αλληλεγγύης» όπου συνονθυλεύονται οι αυτονομίστικες «αυτοδιαχειρίσεις», η εκκόλαψη του μεταβατικού προγράμματος και ίσως του κομμουνισμού εντός της κοινωνίας της βαρβαρότητας, μαζί με τις κυβερνητικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και όπου πρυτανεύει η απάτη ανακούφισης –αν όχι λύσης- των οξύτατων λαϊκών ζητημάτων επιβίωσης χωρίς αντίσταση, χωρίς ούτε μετατόπιση του σημερινού ταξικού συσχετισμού. Θα λέγαμε ότι ακόμη τα ζήσαμε όλα αυτά και σε πεδία αντιμετώπισης λαϊκών προβλημάτων που επιλέχθηκαν και πριμοδοτήθηκαν από συγκεκριμένες δυνάμεις ως πολιτικά ανώδυνα και με αναντίστοιχη για το περιεχόμενό τους έκταση και κατανάλωση δυνάμεων (λ.χ. διόδια), ή με λαθεμένο-προβληματικό περιεχόμενο και τρόπο αντιμετώπισής τους (π.χ. χαράτσια). Στην πιο ολοκληρωμένη τους έκφραση βέβαια όλα αυτά τα αντιμετωπίσαμε όταν ήδη από τα μέσα του 2011 και πολύ περισσότερο από το Νοέμβρη του ’11 και μετά –μεσούντος του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στο Μνημόνιο2- η Αριστερά σχεδόν συνολικά είχε φορέσει «τα καλά» της και όδευε στην… εκλογική αναμέτρηση. Στην οποία μάλιστα διακήρυξε με τον πιο συνολικό και επίσημο τρόπο την παραίτησή της από τις απαιτήσεις της πάλης.<br />
Όμως –και καθώς ο κατάλογος αυτός δεν έχει τέλος- ας επανέλθουμε στο «τρίτο ζήτημα». Εξάλλου με τα αμέσως προηγούμενα που αναφέραμε θέλαμε να υπενθυμίσουμε στοιχεία των εξελίξεων και της κατάστασης, στη βάση της οποίας η απόφαση του ΚΟ τον Ιούνιο του 2011 εισηγήθηκε την πρόταση που συζητήθηκε στην Σύσκεψη του περασμένου Σεπτέμβρη η οποία στη συνέχεια δρομολογήθηκε ως απόφαση για πράξη. Με όλα λοιπόν τα παραπάνω, την επίθεση και τη βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουν οι λαοί και ο λαός μας, τις προσαρμογές-διαφυγές της Αριστεράς, τις ισχυρές και πλατιές τάσεις αντίστασης και πάλης, αλλά και τα προβλήματα που παρουσιάζονται μέσα στην πάλη με μια ποικιλία μορφών, μας είχε τεθεί ήδη από το 2010 επιτακτικά το δίλημμα: Παραμένουμε στην κατεύθυνση της κοινής δράσης σαν γενική αναφορά και αναγκαιότητα ελπίζοντας σε σποραδικές ανταποκρίσεις και μέσα από αυτήν και αυτές επιδιώκουμε το κέρδισμα αγωνιστικού κόσμου και τη γενική μας ενίσχυση; <br />
Ή στη βάση των συγκεκριμένων πολιτικών όρων που υπάρχουν σήμερα στην Αριστερά και στο κίνημα διατυπώνουμε, παλεύουμε και προωθούμε μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση-κατεύθυνση που θα διαμορφώνει συγκεκριμένα αποτελέσματα κοινής δράσης, συντονισμού, δικτύωσης δυνάμεων και αγωνιστών μέσα στην πάλη και το λαό και βέβαια σε αναφορά με την κατεύθυνση και την αναγκαιότητα του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ; <br />
Η απάντηση που δώσαμε υπέρ της δεύτερης εκδοχής αυτού του ερωτήματος, δεν έχει βέβαια δικαιωθεί ακόμα από αυτή καθεαυτή την υλοποίησή της. Δεν έχει ακόμα δηλαδή η Πρωτοβουλία αποκτήσει σημαντικά στοιχεία της υπόστασης που επιδιώκουμε μιας και στην πραγματικότητα ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα τον περασμένο Σεπτέμβρη. Δικαιώθηκε όμως σαν πολιτική αναγκαιότητα και επιλογή και με τα όσα εξελίχθηκαν και μεσολάβησαν μέσα στο χρόνο που πέρασε από την προηγούμενη Σύσκεψη. Οι αγωνιστικές εκρήξεις των μαζών, η στάση και οι επιλογές του μεγαλύτερου μέρους των δυνάμεων της Αριστεράς, άλλες εξελίξεις και αναδύσεις (ΧΑ) που ζήσαμε τους τελευταίους 12 μήνες, όλα αυτά επιβεβαιώνουν –το καθένα από τη μεριά του και με τον τρόπο του- πως ήταν αναγκαία και σωστή αυτή μας η επιλογή.<br />
Τώρα βέβαια είμαστε μπροστά στην ανάγκη αυτή η επιλογή να περπατήσει. Να αποκτήσει υπόσταση, όπως εμείς την εννοούμε και την επιδιώκουμε! Ως μια ανοιχτή, και πολιτική και κινηματική διαμόρφωση. Που θα χρειάζεται και θα εξελίσσεται με παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες και από πάνω, και από κάτω. Που το κύριο σε αυτήν και για αυτήν είναι το πολιτικό και το «από πάνω», αλλά το βασικό είναι «το κινηματικό» και το «από τα κάτω». Σε αυτή τη βάση χρειάζεται να γίνει αντιληπτό ότι η υπόθεση της Πρωτοβουλίας είναι κεντρική, πανελλαδική υπόθεση όλων των δυνάμεων της Οργάνωσης. Ότι μέσα από αυτήν και δια αυτής χρειάζεται να επιδιώκουμε να περνά και να αναπτύσσεται όλη μας η πάλη και η παρέμβασή μας στο λαό, στη νεολαία, στην ταξική πάλη. Αυτό βέβαια δεν (μπορεί να) συμβαίνει ακόμη τώρα. Όμως αυτή πρέπει να είναι –πολιτικά και οργανωτικά- η κατεύθυνση μας, αν θέλουμε η Πρωτοβουλία να κάνει βήματα προς αυτό που επιδιώκουμε να γίνει. Στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή η Πρωτοβουλία μείνει ως μια «αναφορά κεντρικής συνεργασίας» μεταξύ του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛ ΚΚΕ, αν λειτουργεί ως μια υπογραφή σε ανακοινώσεις ή σε κάποια πανό διαδηλώσεων, θα έχει αποτύχει.<br />
Για το πώς θα γίνει αυτό, πως δηλαδή όλη μας η πάλη «θα περνά μέσα» από την Πρωτοβουλία καθώς θα εξελίσσεται σε ένα πολιτικοκινηματικό δίκτυο σχημάτων πάλης σε όλη τη χώρα, υπάρχουν βέβαια πολλά και σημαντικά πολιτικοργανωτικά ερωτήματα που χρειάζεται να δούμε συγκεκριμένα ανά τομέα, ανά περιοχή, πόλη, πυρήνα. Εδώ θα αρκεστούμε σε μια γενική, αλλά βασική επισήμανση: Το ΚΚΕ(μ-λ) οφείλει στο ζήτημα της Πρωτοβουλίας να πρωτοστατήσει και στο κύριο, και στο βασικό. Επειδή ακριβώς δεν θέλουμε όπως είπαμε η Πρωτοβουλία να γίνει ή να μείνει ως κεντρική πολιτική συνεργασία των δύο οργανώσεων (τέτοια στοιχεία έχει κυρίως και αναπόφευκτα ως τώρα και στη φάση που βρίσκεται) δεν αρκεί η όποια συζήτηση-αντιπαράθεση-συνεννόηση μεταξύ των επικεφαλής των δύο καθοδηγήσεων. Απαιτείται η άμεση και ενεργητική εμπλοκή όλου του κομματικού μας δυναμικού στην υπόθεση της υλοποίησης της Πρωτοβουλίας. Και στους χώρους και τις περιοχές που υπάρχουν σύντροφοι από το ΜΛ ΚΚΕ, και σε αυτές που δεν υπάρχουν. Και εκεί που υπάρχουν ήδη συγκροτημένες επιτροπές, σχήματα αντίστασης και πάλης μέσα στα οποία συμμετέχουμε και με τα οποία παλεύουμε, και εκεί που δεν υπάρχουν τέτοιες επιτροπές και σχήματα και δρούμε μέσα από τα δικά μας. Αυτό είναι «το βασικό» στο οποίο πρέπει να πρωτοστατήσουμε. Σε σχέση με αυτό ανακύπτουν και θα ανακύψουν τα πολιτικοοργανωτικά ζητήματα που αναφέραμε, τα οποία όμως θα τα απαντήσουμε μόνο αν συντεταγμένα και αποφασιστικά υιοθετήσουμε στην πράξη αυτή την κατεύθυνση. Και βέβαια το πρόβλημα δεν είναι και δεν θα είναι οι ανισομετρίες και οι διαφορές ταχύτητας που αναπόφευκτα θα υπάρξουν μεταξύ χώρων, μεταξύ περιοχών, πόλεων, γειτονιών. Το πρόβλημα που μπορεί πραγματικά να υπάρξει είναι να ακυρωθεί στην πράξη η επιλογή που διαμορφώσαμε (Πρωτοβουλία), όχι εξαιτίας αντικειμενικών –έξω από τις δικές μας ευθύνες και δυνατότητες- ζητημάτων. Αλλά εξ’ αιτίας του ότι εμείς οι ίδιοι δεν αναλάβαμε όσο και όπως έπρεπε και μπορούσαμε την προώθησή της και τη υλοποίησή της.<br />
<br />
<b><u>Άμεσες πολιτικοοργανωτικές αναγκαιότητες</u></b><br />
Η κρίση και η επίθεση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος σε λαούς και εργάτες σε όλο τον κόσμο, οι κάθε λογής συγκρούσεις που διεθνώς εξελίσσονται, το βάθος και η έκταση της επίθεσης στη χώρα μας που σπάει κοινωνικές συμμαχίες δεκαετιών, η πολιτική αστάθεια-κρίση με την καθημερινή και απροκάλυπτη δράση του ιμπεριαλισμού στα πολιτικά-κοινωνικά-οικονομικά-γεωπολιτικά ζητήματα που σχετίζονται με τη χώρα, η φασιστικοποίηση και η ανάδειξη της Χ.Α., η ίδια η κίνηση-κινητοποίηση των μαζών σε πολύ μεγάλες -για τα τελευταία 30 χρόνια- κλίμακες στη χώρα μας και αλλού. Όλα αυτά και οι τεράστιες απαιτήσεις που η υλικότητα αυτών των ζητημάτων θέτει προς όλες τις κατευθύνσεις, φέρνουν στην επιφάνεια και τροφοδοτούν τη συζήτηση-αντιπαράθεση για μια σειρά νέα και παλιά ζητήματα. Είτε από την «καλή», είτε –κυρίως και συνηθέστερα λόγω του συσχετισμού και της κατάστασης της εν γένει Αριστεράς- από την «ανάποδη», θέματα ξεχασμένα, απαντημένα ή «απαντημένα», θέματα που είχαν «τελειώσει» λόγω του «τέλους των ιδεολογιών και της Ιστορίας», η μη «ενημερωμένη» περί το «τέλος» της, Ιστορία τα βάζει ξανά στο προσκήνιο. <br />
Κράτος, τάξεις, κόμματα, καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, εξάρτηση, φασιστικοποίηση-φασισμός, δημοκρατία, πόλεμος, Αριστερά, οργάνωση, κίνημα, σωματεία, σοσιαλισμός, επανάσταση, πρόγραμμα, στρατηγική και άλλα μπαίνουν ξανά σε μια διευρυνόμενη διαρκώς συζήτηση. Οπωσδήποτε στους κόλπους της εν γένει Αριστεράς και στον κόσμο που αναφέρεται σε αυτήν, αλλά θα λέγαμε μ’ έναν τρόπο και στα ευρύτερα εργατικά-λαϊκά στρώματα και στη νεολαία. Για όσους θυμούνται την «άνυδρη» δεκαετία του ’90 –ιδιαίτερα το πρώτο μισό της- θα λέγαμε πως σε σύγκριση με τότε ζούμε σήμερα μια έκρηξη πολιτικοποίησης-ιδεολογικοποίησης! Δεν πρόκειται βέβαια για ακαδημαϊκό ενδιαφέρον από όσους και όπως ο καθένας εμπλέκεται σε αυτή τη συζήτηση.<br />
Η βάση της για το λαό και τη νεολαία είναι η αγωνία του για τη ζωή του, για το σήμερα και το αύριο. Αυτήν τον υποχρεώνει να προβληματιστεί, να συζητήσει και με τους όρους που καταρχάς διαθέτει για όλα αυτά ή για κάποια από αυτά. <br />
Για τα μεσοστρώματα και τη διανόηση η αφετηρία εμπλοκής τους σε αυτή τη συζήτηση είναι εκτός των άλλων –και ίσως κυρίως- η έκπληξη, ο αιφνιδιασμός για έναν κόσμο που τον «ήξεραν» καλά (έτσι νόμιζαν), για μια κοινωνία στην οποία είχαν «ακλόνητους» ρόλους και θέσεις (έτσι πίστευαν) και τώρα δεν τον αναγνωρίζουν (τον κόσμο), δεν κατανοούν καθόλου την κοινωνία που τους καταβυθίζει ή καταργεί τους ρόλους τους «στα καλά καθούμενα». <br />
Για τις ηγεσίες της εν γένει Αριστεράς η συζήτηση αυτή είναι λιγότερο «άνετη» και «καλοδεχούμενη» απ’ όσο θέλουν να δείχνουν. Γιατί δεν κολλάνε καθόλου όσα γίνονται σήμερα με ότι αυτοί έλεγαν χθες και προφήτευαν για σήμερα. Γιατί υποχρεώνονται σε απίστευτες θεωρητικές-πολιτικές ακροβασίες, σε ανακατασκευές κατασκευών και σχημάτων που είχαν συνθέσει και που ολοφάνερα δεν στέκονται σήμερα για να ερμηνεύσουν και να δώσουν απαντήσεις στα κοινωνικά-πολιτικά-διεθνή ζητήματα, γιατί τέλος τους προκύπτουν απλώς και μόνο αδιέξοδα.<br />
Όσων μας αφορά και από γενική άποψη, θεωρούμε πως αυτή η συζήτηση είναι μόνο η αρχή της ανασύστασης του κινήματος, αναπόσπαστα και διαλεκτικά δεμένη με την κίνηση και την πάλη των μαζών. Είναι επιτακτικά αναγκαίο να υπάρξει και να ξεδιπλωθεί πλατιά και με όρους κινήματος. Μόνον έτσι μπορεί να φεύγει από το έδαφος του «τέλους της ιστορίας» πάνω στο οποίο σήμερα κατά βάση γίνεται και να βρεθεί στο έδαφος των ζητημάτων που αφορούν στην εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κομμουνιστικού εργατικού κινήματος. <br />
Πιο συγκεκριμένα και από άμεση πολιτική σκοπιά, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι σαν πολιτική οργάνωση είμαστε μέσα στη συζήτηση αυτή. Θέλουμε- δεν θέλουμε (και φυσικά θέλουμε). Είμαστε από αυτούς που και «ρωτούν» και «απαντούν». Πρέπει να την αντιμετωπίσουμε σαν πρόκληση, σαν αξεχώριστο κομμάτι της συνολικής πάλης μας μέσα στο λαό και τη νεολαία, σαν απαράβατη προϋπόθεση για την πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση της οργάνωσης.<br />
Δεν είχαμε ποτέ, ούτε και σήμερα βέβαια, καμία άποψη περί «πληρότητας και επάρκειας» της οργάνωσης σε σχέση με το σύνολο των ζητημάτων που έμπαιναν μπροστά μας, και που σήμερα μπαίνουν με πιο «συμπυκνωμένο», εκβιαστικό θα λέγαμε τρόπο, μιας και ο ίδιος ο λαός εκβιάζεται από την ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική βαρβαρότητα να κάνει πιο γοργά και αποφασιστικά βήματα προς το δρόμο που ο ίδιος πρέπει και μπορεί να ανοίξει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως συμφωνούσαμε και συμφωνούμε με όλους εκείνους που (ήθελαν και θέλουν να) μας καταχωρίζουν και να μας προσδιορίζουν ως «άσχετους», που «δεν αντιλαμβάνονται» τα χίλια μύρια που αυτοί «αντιλαμβάνονταν» και με βάση τα οποία έχουν κατά καιρούς κατασκευάσει τόσες θέσεις και «επαναστατικά σχέδια» και «προγράμματα» που δεν τα θυμούνται ούτε οι ίδιοι.<br />
Εμείς λοιπόν δεν νιώθουμε και δεν είμαστε καθόλου εκτεθειμένοι από όσα από το ’82 και μέχρι σήμερα έχουμε δημόσια εκθέσει, υπερασπιστεί και παλέψει αναφορικά με την ιστορία του κινήματος, την ιδεολογία μας, τις πολιτικές μας θέσεις και εκτιμήσεις για την κατάσταση στη χώρα και διεθνώς, την κατάσταση και τις ανάγκες του κινήματος και την προοπτική που πασχίζουμε να ανοίξουμε μέσα στην πάλη και τους αγώνες.<br />
Στην περίοδο που έχουμε μπει, όλα αυτά για εμάς είναι βάση αναφοράς και θέλουμε και χρειάζεται να τα πάμε παραπέρα. Σε συνάρτηση με την ολόπλευρη συμμετοχή μας στους αγώνες και στην πάλη και τις απαιτήσεις που αυτή θέτει. Απαιτήσεις –που όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε- είναι διαρκώς πιο αυξημένες και σε σχέση με όλες τις πλευρές της πάλης μας: <br />
-Όσον αφορά την ανάγκη να βρισκόμαστε έγκαιρα με τις απαιτούμενες θέσεις-στόχους και με τα απαιτούμενα μέτωπα, μέσα στις κινήσεις και τις εκρήξεις των μαζών. <br />
-Απαιτήσεις που αφορούν στην ανάγκη να αναλαμβάνουμε και να προωθούμε πολιτικές πρωτοβουλίες επί μέρους ή και κεντρικές, με αποφασιστικότητα και διορατικότητα που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες που θέτει η κατάσταση και θα ανοίγουν δρόμο στην κίνηση των μαζών. <br />
-Αλλά ακόμα και απαιτήσεις που αφορούν σε μια πιο συνολική ψηλάφηση-ανάδειξη του δρόμου του λαού και του κινήματος, η οποία όμως πρέπει να συνδέσει το τώρα της πάλης και της κατάστασης του κινήματος με το παραπέρα και όχι να επικαλεστεί το παραπέρα για να υπεκφύγει από το τώρα.<br />
Στη βάση όλων αυτών θεωρούμε ότι πρέπει και μπορεί να αναβαθμιστεί πολιτικά η συζήτηση στο εσωτερικό της οργάνωσης, στους πυρήνες της και σε όλα τα όργανά της. Μια τέτοια τάση θεωρούμε πως ήδη υπάρχει στη βάση των αναγκαιοτήτων και των δεδομένων που επισημάναμε, αλλά είναι ασταθής, δεν υποστηρίζεται, δεν αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Είναι βέβαια πριν απ’ όλα ευθύνη της Καθοδήγησης, από το ΠΓ και το ΚΟ ως τα Γραφεία πόλεων, περιοχών και τομέων όχι απλώς να ενθαρρυνθεί η τάση των συντρόφων να θέτουν ζητήματα, προβληματισμούς και ερωτήματα που προκύπτουν απ’ την όλη κατάσταση και αυτό που ονομάσαμε ευρύτερα ως «συζήτηση». Αλλά πολύ περισσότερο είναι ευθύνη της Καθοδήγησης σε όλη αυτή την κλίμακα να «προκληθούν» όλοι οι σύντροφοι με μια μόνιμη, οργανωμένη και προετοιμασμένη συζήτηση, στο επίπεδο που απαιτούν οι συνθήκες και η πρωτοπόρα συγκρότηση και πάλη που μέσα σε αυτές διεκδικούμε να έχουμε. Ωστόσο και ο κάθε σύντροφος έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να μην «ξεθυμαίνει» τους προβληματισμούς του στον κοινωνικό του περίγυρο, αλλά πριν απ’ όλα να τους εντάσσει γόνιμα και οργανικά μέσα στις διαδικασίες της οργάνωσης. Μια τέτοια στάση ενισχύει προφανώς την ίδια τη δράση και την αποτελεσματικότητα του πυρήνα, του τομέα, των οργάνων και είναι και όρος αναβάθμισης της ΠΣ, συνολικά των εντύπων και των υλικών της οργάνωσης. Είτε αυτά απευθύνονται προς τα έξω, είτε αφορούν σε εσωτερικές διαδικασίες. <br />
Ακόμη με αυτό το ζήτημα συνδέεται και το θέμα των ηλεκτρονικών μέσων παρέμβασης της οργάνωσης (ιστοσελίδα, μπλογκ), το οποίο δεν έχουμε κατορθώσει να το αντιμετωπίσουμε, παρόλο που αντιλαμβανόμαστε πως η πολιτική του σημασία είναι κάθε άλλο παρά μικρή. Αυτή η αυτοκριτική μας έχει βέβαια το νόημα μιας δέσμευσης για άμεση και αποφασιστική αντιμετώπισή του. Αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ευκαιρία για να πούμε πως το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο ζήτημα οργανωτικών-τεχνικών προϋποθέσεων, αλλά και πολιτικών. Δηλαδή είναι πολιτικές οι προϋποθέσεις που χρειάζονται για να υπάρχει η απαιτούμενη, μόνιμη και σταθερή –πρακτικά σε καθημερινή βάση, όπως απαιτείται- ενημέρωση και διαχείριση αυτών των ηλεκτρονικών μας παρεμβάσεων. Από αυτή ακριβώς την άποψη επισημαίνουμε ότι το ζήτημα συνδέεται και με τους πολιτικούς όρους λειτουργίας των πυρήνων και οργάνων.<br />
Εν όψει της Σύσκεψης και στα πλαίσιά της πρέπει ακόμη να τεθεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό και στην πραγματικότητα κρίσιμο για την οργάνωση ζήτημα, με το στόχο μετά από τη Σύσκεψη να μπει και να παλευτεί έμπρακτα από το σύνολο της οργάνωσης. Αναφερόμαστε στο ζήτημα του κερδίσματος κόσμου στις γραμμές μας, στην ένταξη νέων αγωνιστών στην Οργάνωση, αλλά και στα σχήματα εργαζομένων, συνοικίας και νεολαίας που αναφέρονται σε αυτήν.<br />
Θεωρούμε ότι στο ζήτημα αυτό είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με τις δυνατότητες που δημιουργεί η κίνησή μας και η σχέση μας με τον κόσμο, ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο που η εμπλοκή μας με τη λαϊκή-νεολαιίστικη πάλη έχει διευρυνθεί σημαντικά. Και είναι μάλλον προφανές ότι από κάθε άποψη η αναγκαιότητα να κερδίσουμε κόσμο, να διευρύνουμε την οργανωμένη βάση στήριξής μας είναι παραπάνω από πιεστική. Ταυτόχρονα η οργάνωση δείχνει σαν να μην έχει αντιληφθεί –και θα λέγαμε σε όλη της την κλίμακα- πως οι τροποποιήσεις στη συνείδηση και οι πολιτικές μετατοπίσεις στη στάση των μαζών έχουν σε σημαντικό βαθμό τροποποιήσει και το ζήτημα όπως μπαίνει για εμάς. Έχουν δηλαδή διαμορφώσει σαφώς περισσότερες αντικειμενικές δυνατότητες απ’ ότι μια προηγούμενη περίοδο. <br />
Λειτουργούμε στη βάση συνηθειών και αντιλήψεων –που ήταν λαθεμένες και τα προηγούμενα χρόνια- που πρακτικά καταλήγουν στο «αν κάποιος το ζητήσει μπορεί και να το δούμε»! Η θεμελιώδης άποψή μας για τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη του κινήματος και του κόμματος έχει από την πράξη μας διαστραφεί σε «εγκατάλειψη» της ενίσχυσης της Οργάνωσης. Η βασική εκτίμησή μας για το βάθος του «χρόνου» και των απαιτήσεων στην πορεία συγκρότησης του κινήματος και της επαναστατικής του προοπτικής, έχει στο ζήτημα αυτό υιοθετηθεί σαν θέση «άρνησης» της Οργάνωσης.<br />
Λες και δεν παλεύουμε κάθε στιγμή για να αναπτυχθούν αγώνες και αντιστάσεις και να συγκροτούνται όροι κινήματος! Που είναι λοιπόν η διαλεκτική σχέση αυτών των προσπαθειών αναφορικά με την ισχυροποίηση της Οργάνωσης; <br />
Λες και σε αυτό τον «μακρύ δρόμο» για τη συγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας, δεν είναι η οργάνωση καθεαυτή το πιο σημαντικό πολιτικό υποκείμενο για εμάς, αλλά και όχι μόνο για εμάς. Που είναι λοιπόν η διαρκής και έμπρακτη φροντίδα για την μαζικοποίησή της;<br />
Λες και η πάλη ενάντια στον αρνητικό συσχετισμό εκφράζεται με χίλια δυο, έχει χίλια δυο μέτωπα (και πράγματι έτσι είναι!), αλλά ποτέ ή σπάνια μέσα σ’ αυτά τα χίλια δυο δεν βρίσκεται το ζήτημα, νέοι εργάτες, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι να μπουν στις γραμμές μας!<br />
Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει και μάλιστα ριζικά. Δεν εννοούμε εδώ, ούτε φανταζόμαστε κάποιους «τρελούς ρυθμούς» ένταξης ανθρώπων στις γραμμές μας. Εξ’ άλλου πώς να «εννοήσουμε» ή να «φανταστούμε» τους όποιους ρυθμούς, όταν δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου οργανωμένη, καθοδηγημένη προσπάθεια σε σχέση με το ζήτημα αυτό; Πώς να προσδιοριστούν στόχοι –περισσότερο ή λιγότερο συγκεκριμένα- όταν δεν υπάρχουν δεδομένα πραγματικών προσπαθειών;<br />
Η κατάσταση λοιπόν πρέπει να αλλάξει ριζικά ξεκινώντας από μια συνολική πολιτική συζήτηση από τα Γραφεία περιοχών και πόλεων, τα τομεακά όργανα και μέχρι τους πυρήνες, εφ’ όλης της ύλης του ζητήματος και χωρίς τίποτε να θεωρείται δεδομένο ή αυτονόητο. Από το «αν πρέπει και μπορεί», μέχρι τη διαμόρφωση πολιτικών πλαισίων-κριτηρίων για να θεωρηθεί ότι κάποιος αγωνιστής «μας αφορά», ζήτημα που σίγουρα κουβαλάει πολλές παρερμηνείες και στρεβλώσεις στο οργανωμένο δυναμικό μας. Αλλά και ακόμη το «ποιοι» και «πως», με ποια διαδικασία χρεώνονται και επιχειρούν τα σχετικά βήματα. Επιπλέον χρειάζονται να συζητηθούν και άλλες πλευρές (προσωπικές-κοινωνικές) που πρέπει να παίρνονται υπόψη και ακόμα και τακτικές «επιτάχυνσης» ή «επιβράδυνσης» που κατά περίπτωση απαιτούνται! Ή ακόμη πιο ειδικά ζητήματα, όπως π.χ. ότι το να μοιράζεσαι με κάποιον αγωνιστή τη δικαίωση μιας κατεύθυνσης που δεν επικράτησε σε έναν αγώνα και γι’ αυτό ο συγκεκριμένος αγώνας δεν οδηγήθηκε σε νίκη, είναι και αυτό μια πολιτική βάση για το κέρδισμά του και όχι βάση παραίτησης από το να κερδηθεί!<br />
Σε κάθε περίπτωση ο στόχος μας δεν είναι μια συζήτηση που θα κάνει έναν –ή και μισό!- κύκλο, και θα ξεθυμάνει. Ο στόχος μας είναι μια ΜΟΝΙΜΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, που θα γίνει αναπόσπαστο μέρος των διαδικασιών και που προφανώς θα καταλήγει κάθε φορά σε συγκεκριμένες αποφάσεις και στόχους. Στόχοι για τους οποίους θα υπάρχει ξανά και ξανά, έλεγχος και απολογισμός. Στόχοι για τους οποίους δεν θα πρέπει να κυριαρχεί ο «φόβος της αποτυχίας», αλλά η ανάγκη να μάθουμε αυτή τη δουλειά, να μπει στο πετσί μας και στο πολιτικό μας DNA. Να μην υπάρχει σύντροφος που να μην ασχολείται –διαρκώς!- με το ζήτημα και να συμβάλει σε αυτό με όποιο τρόπο και σε όποιο επίπεδο. Και να διαμορφωθεί ένα σημαντικό δυναμικό συντρόφων, που θα έχει «σαν ένστικτο» αναπτύξει τη δυνατότητα να αξιολογεί, να εκτιμά την κατάσταση νέων αγωνιστών και να εντοπίζει γρήγορα τα ζητήματα που χρειάζεται για αυτούς –αλλά και για την οργάνωση- να συζητηθούν και να απαντηθούν, ώστε να έρθουν κοντά μας, στις γραμμές μας.<br />
<br />
<b><u>Επίλογος</u></b><br />
1.Παράλληλα με το κείμενο αυτό θα χρειαστεί οι σύντροφοι να ανατρέξουν σε απολογισμούς της περιόδου που συζητάμε για εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτικές και ευρωεκλογές του 2009, Καλλικρατικές 2010, οι διπλές βουλευτικές του 2012) για τις οποίες είτε αναφερόμαστε εντελώς συνοπτικά είτε και καθόλου στα πλαίσια αυτού του κειμένου. Αντίστοιχα θα χρειαστεί να ανατρέξουν σε εκτιμήσεις-συμπεράσματα για μια σειρά σημαντικές λαϊκές κινητοποιήσεις και γεγονότα της περιόδου αυτής (από το Ασφαλιστικό και το Δεκέμβρη του 2008, ως τις απεργίες και άλλα σημαντικά κινηματικά γεγονότα «εντός» της περιόδου της κρίσης) που υπάρχουν δημοσιευμένα στην ΠΣ και που επίσης είτε δεν αναφέρονται καθόλου στο κείμενο αυτό είτε αναφέρονται εντελώς συνοπτικά. Τα υλικά αυτά μαζί με το ντοκουμέντο της 7ης Συνδιάσκεψης, και τις αποφάσεις της περσινής αντίστοιχης σύσκεψης θα πρέπει να εξασφαλιστεί ότι θα είναι στη διάθεση των συντρόφων. <br />
2. Η επιλογή των ζητημάτων που κάναμε στο κείμενο αυτό σχετικά με την Οργάνωση δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλα και μάλιστα σοβαρά και σημαντικά. Επιλέγουμε να επικεντρώσουμε τη συζήτηση σε αυτά που παραπάνω αναδείξαμε, αλλά αυτονόητο είναι ότι μπορούν να τεθούν και να συζητηθούν και άλλα ζητήματα.Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-24798791986575760362012-10-29T22:49:00.000+02:002012-10-29T22:49:20.947+02:00Ιμπεριαλιστική επίθεση και κινηματικές αναδιατάξεις Ζητήματα ανάλυσης και στόχων<div style="text-align: right;">
του Μανόλη Αρκολάκη</div>
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με την εμβάθυνση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης την έχει φέρει, σε σημαντικό βαθμό, στο κέντρο των εξελίξεων σε σχέση με τις διεργασίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Καταδεικνύονται με αρκετά εμφανή τρόπο οι προθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος για το πώς προσπαθεί να υπερβεί την ενδογενή κρίση του πριν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να καταλήξει στην πολεμική διέξοδο. Η κρίση λοιπόν που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του γενικότερου προβλήματος και δεν περιορίζεται σε τοπικές ιδιαιτερότητες, για παράδειγμα, δημοσιονομικού χρέους και αναδιάρθρωσης.<br />
<a name='more'></a><br />
Θα προσπαθήσω λοιπόν παρακάτω να θίξω, αρκετά συνοπτικά, τη σύνδεση της ελληνικής περίπτωσης με τα γενικότερα χαρακτηριστικά της διεθνούς κατάστασης στο πλαίσιο των εξαρτησιακών σχέσεων της ελληνικής αστικής τάξης και την επιτακτική αναγκαιότητα για το κίνημα να βρει τους τρόπους να αναχαιτίσει την ολοκληρωτική επίθεση που δέχονται οι λαϊκές μάζες. Δηλαδή, πώς μπαίνουν οι στόχοι και τα καθήκοντα για το κίνημα σε περίοδο που, για άλλη μια φορά, γίνεται εμφανέστατο ότι διανύουμε την ιστορική φάση του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων σε συνθήκες όμως αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και αναγκαίας ανασύνθεσης του κομμουνιστικού κινήματος.<br />
<br />
<b>Ο ιμπεριαλισμός σε συνθήκες κρίσης</b><br />
Οι αστοί πολιτικοί και οικονομολόγοι προτιμούν να αναφέρονται στη μικρή χρονική διάρκεια της έξαρσης των κρίσεων, προσπαθώντας έτσι να υποβαθμίσουν τη συνέχεια των προβλημάτων του συστήματος και να τα παρουσιάσουν σαν τυχαία, προσωρινά και αναπόφευκτα γεγονότα που όχι μόνο δεν αποκαλύπτουν τη δομική δυσλειτουργία και τον παραλογισμό του καπιταλισμού αλλά απεναντίας υποτίθεται ότι φρεσκάρουν και υποβοηθούν στην παραπέρα ανάπτυξή του. Όποιος όμως θέλει να κατανοήσει τις εξελίξεις πρέπει να καθορίσει μία ιεραρχία δυνάμεων, ρευμάτων, ιδιαίτερων κινήσεων έτσι ώστε να μπορεί να διακρίνει ανάμεσα σε μακρόχρονες κινήσεις και βραχείες ωθήσεις, κοιτώντας αυτές από κει που ξεπηδάνε και τις άλλες μέσα στην τροχιά ενός χρόνου απόμακρου. Στην προκειμένη περίπτωση, η μακρά διάρκεια μας βοηθάει να εξετάσουμε τα φαινόμενα των κρίσεων στον καπιταλισμό σε βάθος χρόνου σε συνδυασμό με τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες. <br />
Σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο προσέγγισης, μπορούμε να προχωρήσουμε στην περιοδολόγηση ολόκληρης της καπιταλιστικής περιόδου με βάση τους συστημικούς κύκλους συσσώρευσης. <br />
Πολύ συνοπτικά, από την πρώτη εμφάνιση των καπιταλιστικών σχέσεων στις ιταλικές πόλεις κατά το 13ο αιώνα, μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερις μεγάλες περιόδους όπου στο τέλος της κάθε μιας η κυρίαρχη κάθε φορά καπιταλιστική δύναμη, φτάνοντας στα όρια της ανάπτυξης στρέφεται από το εμπόριο στις τραπεζικές συναλλαγές επενδύοντας τα συσσωρευμένα κεφάλαια στην οικονομία της χώρας που θα παίξει ηγεμονικό ρόλο στην επόμενη περίοδο. Πρόκειται για τη Γένοβα, την Ολλανδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ με καθοριστικό χαρακτηριστικό κάθε φορά την αύξηση σε όλα τα μεγέθη -γεωγραφικά, πολιτικά, οικονομικά. Εκτός από τις ποιοτικές διαφορές και την περιπλοκότητα που αποκτά η διαδικασία της συσσώρευσης σε κάθε κύκλο, θα πρέπει να επισημανθεί επίσης η μείωση του χρονικού διαστήματος για κάθε νεότερο κύκλο.<br />
Εκεί που θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή είναι στις αναλογίες που παρατηρούμε στους κύκλους έντασης των οικονομικών κρίσεων και έκρηξης επαναστάσεων καθώς και της έξαρσης των πολεμικών συρράξεων σε ευρωπαϊκό και κατ’ επέκταση σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τα μέσα του 16ου αιώνα γίνονται εμφανή τα σημάδια κρίσης στις ευρωπαϊκές οικονομίες για να φτάσουμε στη Γενική Κρίση του 17ου αιώνα η οποία συμπίπτει με τις πρώτες αστικές επαναστάσεις (Ολλανδία, Αγγλία) και τον πρώτο πανευρωπαϊκό πόλεμο που θα λήξει το 1648. Η δεύτερη περίοδος θα ολοκληρωθεί με την αστική επανάσταση στη Γαλλία, την πρώτη βιομηχανική επανάσταση στην Αγγλία και τους ευρωπαϊκούς πολέμους (1792-1815). Στην τρίτη περίοδο, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής διαμορφώνεται πλήρως σε συνάρτηση με τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση και την πρώτη γενικευμένη κρίση της βιομηχανικής εποχής (1873-1896) και συνοδεύεται από δύο παγκόσμιους πολέμους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και ενδιάμεσα από τη μεγαλύτερη κρίση που είχε γνωρίσει μέχρι τότε ο καπιταλισμός. Για να φτάσουμε σήμερα, στη διάρκεια της τέταρτης περιόδου και σε λιγότερο πια από 100 χρόνια, σε μια παγκόσμια κρίση που ουσιαστικά είναι σφοδρότερη και βαθύτερη από την κρίση του 1929, άρα και οι εκτιμήσεις για πολεμική διέξοδο και επαναστατικές εκρήξεις θα πρέπει μάλλον να είναι ανάλογες.<br />
Στην παραπάνω ιστορική προσέγγιση είναι μάλλον φανερό ότι η μακρά περίοδος της καπιταλιστικής ανάπτυξης εκλαμβάνεται ως ενιαίο συνεχές σύνολο στο οποίο οι διάφοροι περιοδικοί κύκλοι παρουσιάζουν ομοιότητες και διαφορές. Είναι αυτές οι ποιοτικές διαφορές που συναντάμε πλέον με τη μετάβαση στην ιμπεριαλιστική φάση, δηλαδή με τη διαμόρφωση του μονοπωλιακού καπιταλισμού και την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Σε συνδυασμό με τα ενδογενή χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, η μεταπολεμική περίοδος του λεγόμενου κεϋνσιανισμού σχετικά σύντομα έδειξε τις μόνιμες παθογένειες του συστήματος. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 άρχισε να γίνεται εμφανής η τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και τα πρώτα μέτρα αντιμετώπισης από τη μεριά των ΗΠΑ άρχισαν να λαμβάνονται από το 1968 με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κατάργηση των σταθερών ισοτιμιών το 1971. Η επακόλουθη όμως κρίση του 1973 έθεσε επιτακτικά το ζήτημα της αναδιάρθρωσης και της επίθεσης στον ταξικό εχθρό, δηλαδή την επαναφορά στην υψηλή κερδοφορία μέσω της άμεσης υφαρπαγής μεγαλύτερου μέρους από την παραγόμενη υπεραξία από την εργατική τάξη. Αν η Χιλή του 1973 υπήρξε το πρώτο περιφερειακό πείραμα εφαρμογής του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού, η ουσιαστική επίθεση και αναδιάρθρωση ξεκίνησε από το ίδιο το εσωτερικό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού το 1975 με σκοπό τη μείωση των μισθών, τη αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους και την αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί ορόσημο της ταξικής επίθεσης για την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης πριν ακόμη εμφανιστεί στη συνολική της μορφή η πολιτική του μονεταρισμού στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της επόμενης. <br />
Δεν θα υπεισέλθω καθόλου στα βασικά χαρακτηριστικά της τελευταίας αυτής περιόδου, στη διάρκεια της οποίας η κρίση που ξεκίνησε το 1973 συνεχίζεται με εξάρσεις παγκόσμιες και περιφερειακές, επιβεβαιώνοντας τον Ένγκελς που σ’ ένα από τα τελευταία του κείμενα είχε εκτιμήσει ότι ο καπιταλισμός οδεύει σε κατάσταση μόνιμης κρίσης, αφού υπάρχει η ολοκληρωμένη και αναλυτική παρουσίαση στο βιβλίο του σ. Δημήτρη Μάνου, Έγκατα και εδάφη της κρίσης. Θα ήθελα μόνο να κλείσω αυτό το κεφάλαιο με μερικές μόνο επισημάνσεις και σημεία παραπέρα προβληματισμού.<br />
Έχει ιδιαίτερη σημασία πώς πραγματικά ερμηνεύουμε τα συγκεκριμένα φαινόμενα που οδήγησαν στο σπάσιμο της τελευταίας χρηματιστηριακής φούσκας και τις απέλπιδες προσπάθειες υπέρβασης των συνεπειών της κρίσης. Η ενδελεχής ενασχόληση και ανάλυση θα βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα και βαθύτερα τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής δομής του κεφαλαίου πέρα από τα γεωπολιτικά τεκταινόμενα που δυστυχώς πολλές φορές μας επιτρέπουν απλώς να παρακολουθούμε τις εξελίξεις με αρκετό το στοιχείο της ασάφειας λόγω της μόνιμης ρευστότητας των εξελίξεων. Ο βαθμός πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους εκφράζει μία περισσότερο βασική ιστορική εξέλιξη, την τάση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, δηλαδή της σχέσης σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου να αυξάνεται. Στην ουσία όμως η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους δεν είναι αποτέλεσμα τεχνολογικών παραγόντων, συνδικαλιστικής πίεσης των εργαζομένων ή πολιτικού ελέγχου αλλά αποτέλεσμα του διεθνούς ανταγωνισμού και της ανισόμετρης ανάπτυξης. Πρόκειται δηλαδή γι’ αυτό που έχουμε τονίσει επανειλημμένως σε κείμενα της οργάνωσής μας ότι το ζήτημα των αγορών αποτελεί κεντρικό σημείο στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Οι παράμετροι όμως αυτής της θέσης μας οδηγούν σε ζητήματα, όχι καινούρια αλλά πάντοτε επίκαιρα που απαιτούν περαιτέρω διερεύνηση στις συγκεκριμένες σημερινές συνθήκες, όπως η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, η συσσώρευση, η υπερσυσσώρευση, η ζωτική ανάγκη του καπιταλισμού για περιφερειακές αγορές όχι μόνο για τη διάθεση των παραγόμενων προϊόντων αλλά για την άμεση καταλήστευση διατηρώντας τις χώρες αυτές σε μόνιμη κατάσταση εξαθλίωσης και ύφεσης.<br />
Παρατηρούμε λοιπόν ότι το ιμπεριαλιστικό σύστημα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης με νέα συσσώρευση, άλλη μία ένδειξη ότι πρόκειται για δομική κρίση αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Είναι φυσικά θέμα προς διερεύνηση αν πρόκειται για φαινόμενο πρωταρχικής συσσώρευσης ή νέου είδους συσσώρευση όπως αποκαλείται συσσώρευση μέσω της αποστέρησης. Υπάρχει όμως ισχυρή επιχειρηματολογία ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει και να προχωρήσει στη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου χωρίς να καταλήγει κατά διαστήματα σε διαδικασία πρωταρχικής συσσώρευσης. Δηλαδή, η πρωταρχική συσσώρευση δεν εμφανίζεται μόνο στα πρώτα στάδια της καπιταλιστικής επέκτασης αλλά πρόκειται για δομικό χαρακτηριστικό του. Αυτό όμως που παρατηρούμε στη συγκεκριμένη σημερινή συγκυρία είναι ότι η προσπάθεια αυτή γίνεται σήμερα μέσω της άμεσης καταλήστευσης των εργαζόμενων μαζών τόσο στα ιμπεριαλιστικά κέντρα όσο και στις εξαρτημένες χώρες. Έχουμε δηλαδή ένταση της εξαγωγής απόλυτης υπεραξίας χωρίς να διαφαίνεται η προοπτική αύξησης των κερδών μέσω της σχετικής υπεραξίας. Όπως όμως έχει δείξει ο Μαρξ, σε τέτοια περίπτωση το σύστημα, αργά ή γρήγορα οδηγείται σε αδιέξοδο. Άρα τα σημερινά δομικά προβλήματα του συστήματος, δεν φαίνεται να βρίσκουν τρόπο επίλυσης παρά μόνο μέσω της έντασης της ταξικής επίθεσης και του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, έχοντας αφήσει πίσω ανεπιστρεπτί τις πιθανότητες συμβιβασμού των διαφόρων εμπλεκόμενων πλευρών. Αυτό σημαίνει ότι οι στόχοι και τα καθήκοντα του κινήματος θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν ανάλογα με τη συγκεκριμένη συγκυρία, η οποία είναι επακόλουθο της προηγούμενης κατάστασης από την οποία όμως διαφέρει πια τόσο πολύ.<br />
<br />
<b>Σχέσεις εξάρτησης</b><br />
Στο παραπάνω διεθνές πλαίσιο η ελληνική αστική τάξη ένιωσε άμεσα τις συνέπειες της κρίσης αφού βρέθηκε να συνθλίβεται από τους χρόνιους εξαρτησιακούς δεσμούς λόγω των συγκεκριμένων επιλογών της σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μία πλευρά και τη Βορειοατλαντική Συμμαχία από την άλλη. Η έξαρση της κρίσης δεν στάθηκε αφορμή μόνο για την περαιτέρω καταλήστευση και εξαθλίωση των εργαζόμενων μαζών αλλά ανέδειξε στην πράξη την ιμπεριαλιστική πολιτική υφαρπαγής του πλούτου μιας εξαρτημένης χώρας σαν διέξοδο στα δομικά προβλήματα του συστήματος. Έχουμε λοιπόν εμβάθυνση της εξάρτησης σε βαθμό που να αμφισβητούνται μέχρι και βασικά κυριαρχικά δικαιώματα της αστικής τάξης στους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους. Μία παράμετρος αυτής της διαδικασίας ήταν η επιδείνωση των σχέσεων της μεγαλοαστικής τάξης με μεσοστρώματα, τα οποία σε συνδυασμό με τις οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης ένιωσαν να απονομιμοποιείται στο εσωτερικό της χώρας η κυριαρχία με βάση το ενοποιητικό πλαίσιο της εθνικής ταυτότητας, με επακόλουθο την έξαρση των συζητήσεων για καταρράκωση της κυριαρχικής υπόστασης του ελληνικού κράτους και το ουσιαστικό πέρασμα σε καθεστώς υποδούλωσης και κατοχής.<br />
Σύμφωνα με τις πολιτικές αναλύσεις του ΚΚΕ(μ-λ), η Ελλάδα είναι μια εξαρτημένη χώρα από τη στιγμή κιόλας της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της, κι αυτή η σχέση εξάρτησης δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από την ελληνική αστική τάξη. Η ελληνική περίπτωση υπήρξε ιδιαιτερότητα στην περίοδο του 19ου αιώνα, αφού οι δεσμοί εξάρτησης στήθηκαν από το μηδέν όχι τόσο με τα δάνεια της επανάστασης όσο με την επιβολή από τις τότε μεγάλες δυνάμεις ανεξάρτητου αστικού κράτους μετά τη στρατιωτική ήττα του απελευθερωτικού αγώνα. Παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να συγχέουμε την ελληνική περίπτωση με τα νέα ανεξάρτητα κράτη που εμφανίστηκαν την ίδια περίοδο στη Λατινική Αμερική, πρώην αποικίες με συγκεχυμένο το εθνικό ιδεολογικό πλαίσιο για τις αντίστοιχες άρχουσες τάξεις. Παρά τις περιπλοκές και τις διαπλεκόμενες σχέσεις εξάρτησης με τις εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις, παρά τη διαφορετική φύση εξάρτησης πριν και μετά το πέρασμα στην εποχή του ιμπεριαλισμού, η ελληνική αστική τάξη έμαθε να ζει, να επιβιώνει και να διαιωνίζει τη δική της εκμετάλλευση του ελληνικού λαού μέσα σ' αυτό το εξαρτησιακό πλέγμα. Η μόνη φορά που στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους κυριάρχησε η σχέση υποδούλωσης ήταν στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, γι αυτό και το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης διασπάστηκε τόσο έντονα με την κυβέρνηση Τσολάκογλου και την κυβέρνηση Τσουδερού, με τα Τάγματα Ασφαλείας και τις αντάρτικες ομάδες που στήριζαν οι Βρετανοί. Ενώ δεν ήταν λίγα τα μέλη της αστικής τάξης που συσπειρώθηκαν στο εθνικοαπελευθερωτικό πρόγραμμα του ΕΑΜ.<br />
Σήμερα λοιπόν λόγω της εμβάθυνσης της εξάρτησης πληθαίνουν οι περιπτώσεις όπου οι δύο έννοιες εξάρτηση και υποδούλωση θεωρούνται συνώνυμες ή ακόμη χειρότερα παρατηρούμε την αντικατάσταση της εξάρτησης με την υποδούλωση. Η εξάρτηση όμως είναι μια περίπλοκη διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε αστικές τάξεις, εκφράζεται πολυεπίπεδα (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά) και χαρακτηρίζεται φυσικά από θέσεις, αντιθέσεις και συνθέσεις. Εάν λοιπόν η εξάρτηση είναι μια αντιθετική σχέση, η υποδούλωση είναι ένα αντιθετικό δίπολο: υποδούλωση - ανεξαρτησία, δεν μπορούμε να έχουμε ολίγην από υποδούλωση. Μια χώρα στον καπιταλισμό μπορεί να είναι ή υπόδουλη ή ανεξάρτητη, ενώ υποτελείς χώρες έχουμε σε προκαπιταλιστικές κοινωνίες. Παρεμπιπτόντως, δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με την έννοια της υποτέλειας τη στιγμή που είναι εμφανέστατη η δυσκολία όσων την χρησιμοποιούν να την ορίσουν σε διάκριση από την εξάρτηση ή την υποδούλωση. Η περίπτωση επίσης όπου η υποτέλεια εκλαμβάνεται σαν το ανώτερο στάδιο της εξάρτησης, κι αυτό το έχουμε δει, δεν είναι παρά μια ανοησία. Θεωρώ λοιπόν ότι η χρήση του όρου υποτέλεια, όπως και η άλλη τρομερή έκφραση «επιστροφή στο μεσαίωνα», παίζουν το ρόλο της έμφασης και του τονισμού της χειροτέρευσης των κοινωνικών συνθηκών χωρίς παραπέρα ουσιαστικό περιεχόμενο. Στον καπιταλισμό, μια χώρα μπορεί να είναι κρατικά ανεξάρτητη αλλά συγχρόνως να είναι και εξαρτημένη είτε από μια ισχυρή καπιταλιστική είτε -στο στάδιο πλέον του ιμπεριαλισμού- από μια ιμπεριαλιστική χώρα. Όπως και οι εργασιακές σχέσεις επιστρέφουν στο εφιαλτικό επίπεδο του 19ου αιώνα και όχι σε συνθήκες προκαπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.<br />
Για να ολοκληρώσω στο συγκεκριμένο θέμα. Αντί για το πλαίσιο της υποδούλωσης και της μετατροπής σε νεο-αποικία, άλλος ένας προβληματικός όρος, ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας που δεν υπήρξε ποτέ αποικία- είναι καλύτερα να παραμείνουμε στο εννοιολογικό πλαίσιο της εξάρτησης, σύμφωνα με το οποίο ναι μεν οξύνονται οι αντιθέσεις μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της ευρωζώνης, η εμβάθυνση όμως της εξάρτησης και η ανοικτή επέμβαση οξύνουν την αντιθετική σχέση της ελληνικής αστικής τάξης με τους ιμπεριαλιστές. Δηλαδή οι συνεχείς υποχωρήσεις του πολιτικού κατεστημένου εντείνουν την κρίση στο εσωτερικό του, αποδυναμώνουν την ικανότητά του να προβάλει την κυριαρχία του στη βάση ενός κοινωνικού συμβολαίου που απαιτούν οι δομές της αστικής δημοκρατίας, διαρρηγνύοντας δηλαδή τις αναγκαίες σχέσεις με τα μεσοστρώματα με ενδεχόμενο βέβαια απρόβλεπτες εξελίξεις. <br />
<br />
<b>Βία και κατάσταση εξαίρεσης</b><br />
Ανατρέχοντας στην περίοδο από το 1975 και μετά, παρατηρούμε ότι για την εφαρμογή και την επίτευξη των στόχων της αναδιάρθρωσης και της επίθεσης στις εργαζόμενες μάζες, οι δυνάμεις του συστήματος προχώρησαν σταδιακά στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας επιτήρησης και ελέγχου, στο όνομα υποτίθεται της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας από τον κομμουνιστικό κίνδυνο μέχρι το 1993 και ύστερα από την τρομοκρατία. Σήμερα πλέον οι δύο περιπτώσεις συνδυάζονται με την ένταση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και την ταύτιση της κομμουνιστικής ιδεολογίας με οποιαδήποτε πρακτική που εκλαμβάνεται ως επικίνδυνη για τη διαιώνιση των σχέσεων κυριαρχίας. Η έξαρση της κρίσης και η επιβολή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, υποχρεώνει τις δυνάμεις του συστήματος να καταφεύγουν στην ανοικτή βία και στην ουσιαστική ακύρωση παραδοσιακών αστικοδημοκρατικών ελευθεριών, γεγονός που αποτελεί σοβαρή αντίφαση με το γενικότερο θεσμικό πλαίσιο και προκαλεί τριγμούς στη συναίνεση και την αποδοχή της υπάρχουσας κυριαρχίας. <br />
Στην ελληνική περίπτωση, παρατηρούμε ότι η ένταση της ταξικής σύγκρουσης από την πλευρά της αστικής τάξης συνοδεύεται από την καταρράκωση των κοινοβουλευτικών θεσμών και την ενίσχυση του κατασταλτικού πλαισίου. Για την εφαρμογή και την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων απαιτείται πλέον η έξαρση της κρατικής βίας με την αντίστοιχη ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών και τη θεσμοποίηση της δράσης τους σε συνδυασμό με τον εκφασισμό της καθημερινότητας, τη θεσμοποίηση μέτρων έκτακτης ανάγκης, δηλαδή, δημιουργία του κατάλληλου κλίματος ώστε, εάν χρειαστεί, να επιβληθεί «καθεστώς εξαίρεσης» με επίφαση αστικοδημοκρατικής νομιμότητας. Προς αυτήν την κατεύθυνση εντάσσονται, για παράδειγμα, οι αδύναμες κυβερνήσεις συνεργασίας με καθοριστικό το ρόλο των τεχνοκρατών. Φαινόμενο που καλλιεργείται εδώ και καιρό σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας δοκιμάζεται σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.<br />
Από την άλλη πλευρά, η άνοδος του φασισμού σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, για την ώρα πρέπει να εκτιμηθεί ως συμπληρωματική εναλλακτική κατεύθυνση που συντηρείται κυρίως ως εφεδρεία και αντίβαρο στη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Περισσότερο προέχει αυτή τη στιγμή η προετοιμασία και οι τρόποι αντίδρασης των λαϊκών μαζών στην επέκταση της κρατικής καταστολής στους δρόμους, στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας. Απαιτείται πλέον από τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς να αναπροσαρμόσουν τη διάταξη και τη στάση τους ώστε να μπορούν να προστατέψουν όσο είναι δυνατόν τη δική τους οργανωμένη δράση και πολύ περισσότερο να εκτιμήσουν έγκαιρα τα χαρακτηριστικά των επερχόμενων λαϊκών αγώνων.<br />
<br />
<b>Διαστρωμάτωση και ταξική συγκρότηση</b><br />
Σύμφωνα με τα παραπάνω, σε συνθήκες κρίσης έχουμε όξυνση της ταξικής πάλης με την αστική τάξη όμως να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να διεξάγει ολομέτωπη επίθεση σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα. Μια τέτοια επίθεση δεν υποχρεώνει μόνο το βασικό αντίπαλο, την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους σε αναδίπλωση, αλλά διαρρηγνύει και τους παραδοσιακούς δεσμούς με τα διάφορα μεσοστρώματα που στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια τις πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Αυτό σημαίνει ότι στη σημερινή φάση οι μορφές και το εύρος της αντίστασης αποκτούν παλλαϊκά χαρακτηριστικά καταδεικνύοντας την περιπλοκότητα και την ποικιλία των αγώνων και των αντιδράσεων των λαϊκών στρωμάτων, όπως παρατηρήσαμε στο διάστημα των τελευταίων χρόνων. Αν από τη μία πλευρά είχαμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις, από την άλλη οι πλατείες, οι κινητοποιήσεις για τα διόδια, τα εισιτήρια και τα χαράτσια εμπεριείχαν αυτό το παλλαϊκό στοιχείο όπου τα μεσοστρώματα εκφράστηκαν δυναμικότερα. Τα γεγονότα αυτά έθεσαν αναγκαστικά ξανά το θέμα των συμμαχιών και τον πρωτοπόρο ρόλο μέσα στο λαϊκό κίνημα. <br />
Σε γενική και απροσδιόριστη προσέγγιση, ο λαός παραμένει μια άμορφη μάζα η οποία μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά «πλήθους» ως κοινωνία των πολιτών ή να αποκτήσει κινηματική ποιότητα όταν η πρωτοβουλία ανήκει στο υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής. Στην πρώτη περίπτωση, όπου κυριαρχεί η απολίτικη φρασεολογία, η πολιτική πρωτοβουλία ανήκει είτε στην αστική τάξη είτε στις δυνάμεις του ρεφορμισμού. Οι μεν δυνάμεις του συστήματος προσπαθούν να ξαναστήσουν τους δεσμούς, πάντοτε μέσα στο πλαίσιο της συγκεκριμένης πολιτικής, για παράδειγμα, οι ιδιωτικοποιήσεις και η εμπορευματοποίηση του διαλυμένου κοινωνικού κράτους που εμφανίζεται σαν αλληλεγγύη-φιλανθρωπία μέσω των ΜΚΟ και των δημοτικών προγραμμάτων ενώ συγχρόνως κατοχυρώνονται οι άθλιες εργασιακές σχέσεις. Στο ίδιο ουσιαστικά πνεύμα κινείται και ο ρεφορμισμός με το ΣΥΡΙΖΑ να θέλει να εγκλωβίσει το διαμορφούμενο κίνημα στο στενό πλαίσιο της «δημόσιας σφαίρας» και με την αυτονομία να προσπαθεί να δημιουργήσει παράλληλους αυτοθεσμούς οι οποίοι στην πραγματικότητα συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση και διαιώνιση του μικροαστισμού μέσα στα πιο ριζοσπαστικά τμήματα αυτού του κινήματος. Συγχρόνως όμως έχουμε και τις περιπτώσεις όπου η όξυνση των αντιθέσεων επιτρέπει τη ριζοσπαστικοποίηση και τη δυναμική αγωνιστική εξέλιξη (Κερατέα, Χαλκιδική κ.λπ.) δείχνοντας ότι η κινηματική παρέμβαση σε χώρους λαϊκής συνεύρεσης, όπως είναι οι γειτονιές, απαιτεί επεξεργασμένη πολιτική γραμμή δράσης η οποία θα επιδιώκει την πλατύτερη δυνατή συσπείρωση ενώ συγχρόνως θα δίνει συγκεκριμένη αγωνιστική διέξοδος. Τίθεται δηλαδή ξανά το ζήτημα ποιες είναι οι κατάλληλες οργανωτικές δομές παρέμβασης (σχήματα, επιτροπές κ.λπ.) και πώς δρούμε μέσα στο ποικίλο υπάρχον φάσμα (σύλλογοι, σωματεία κ.λπ.) καθώς και στις αναδυόμενες νέες μορφές (ανοικτές συνελεύσεις).<br />
Ανάλογα στους εργασιακούς χώρους, η απαξίωση των ρεφορμιστικών ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος έχει δημιουργήσει ένα κενό εκπροσώπησης το οποίο προσπαθούν να καλύψουν κυρίως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ανακυκλώνοντας ουσιαστικά τις υπάρχουσες δομές. Είδαμε όμως ότι σε στιγμές έξαρσης των αγώνων εμφανίστηκαν πρωτόλεια κύτταρα νέων οργανωτικών δομών του εργατικού κινήματος (επιτροπές αγώνα, καταλήψεις) που δείχνουν όχι απλώς την αναγκαιότητα των ανεξάρτητων εργατικών θεσμών αλλά ότι παρά την αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος, οι εργαζόμενες μάζες ενστικτωδώς κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Γίνεται μάλλον καθαρό ότι η κατεύθυνση συγκρότησης αγωνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος περνά κατ’ αρχήν από την προσπάθεια δημιουργίας και μαζικοποίησης των νέων αυτών εργατικών θεσμών ώστε να υπάρξει η δυνατότητα αποδυνάμωσης της ρεφορμιστικής κυριαρχίας. <br />
<br />
<b>Αντίσταση και άμεσοι στόχοι</b><br />
Η παραπάνω συνοπτική παρουσίαση θέλει να καταδείξει την αναγκαιότητα για ανάλυση της συγκεκριμένης πολιτικής κατάστασης, για διερεύνηση των διεργασιών που συντελούνται λόγω αυτής της πολιτικής κατάστασης στον κοινωνικό ιστό, δηλαδή σχετικά με τη συμπεριφορά των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, τις σχέσεις τους και τις αλλαγές στη συγκρότησή τους. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να προσεγγίσουμε τόσο τα χαρακτηριστικά της αντίστασης, τους άμεσους στόχους και τις διεκδικήσεις όσο και τη φυσιογνωμία των μετωπικών σχημάτων που απαιτούνται για την προώθηση και υλοποίησή τους.<br />
Το εύρος βέβαια και οι ποικιλόμορφες εκφάνσεις της αντίστασης είναι τέτοιες που να καλύπτουν από περιορισμένες συμβολικές ενέργειες, όπως είναι μια πικετοφορία μέχρι δράσεις ένοπλου αγώνα. Αυτό είναι μάλλον το βασικό της χαρακτηριστικό και όχι, όπως μας κατηγορούν, η αμυντική φύση της και η έλλειψη προοπτικής κατακτήσεων. Καθήκον του κινήματος λοιπόν είναι να προσδιοριστούν οι κατάλληλες μορφές της αντίστασης στις συγκεκριμένες συνθήκες, οι διεκδικήσεις που θέτει και οι στόχοι που θα πρέπει να υλοποιηθούν ώστε να είναι δυνατόν το πέρασμα σε ένα ανώτερο ποιοτικά επίπεδο αντίστασης και πάλης. Με βάση τα παραπάνω στοιχεία ανάλυσης, επιτακτικό καθήκον στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες είναι η συγκρότηση του αγώνα για δουλειά, αυξήσεις μισθών και κοινωνικές παροχές και για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι αναγκαία η πλατύτερη δυνατή κοινή δράση. Μέσα από αυτόν τον αγώνα θα αναδειχθούν τα καίρια ζητήματα της ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής, του αγώνα ενάντια στην εξάρτηση με την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής. <br />
Η σημερινή ένταση της ταξικής πάλης μας δείχνει όμως ότι οι «απλές» αυτές διεκδικήσεις δεν περιορίζουν τους αγώνες σε υποτιθέμενα επιμέρους ζητήματα αλλά τουναντίον αναδεικνύουν άμεσα το πολιτικό ζήτημα της κυριαρχίας μέσα στην κοινωνία. Γίνεται πλέον φανερή η αναγκαιότητα νέων οργανωτικών θεσμών στο εργατικό κίνημα καθώς και νέων οργανωτικών δομών σε πολιτικό επίπεδο (σχήματα, συνεργασίες κ.λπ.), ώστε να δημιουργηθούν οι όροι αλλαγής των συσχετισμών απέναντι στον ταξικό εχθρό. Διαδικασίες δηλαδή που συμβάλλουν στον απώτερο στόχο της υποκειμενοποίησης του επαναστατικού κοινωνικού παράγοντα και της ανασύνθεσης του πολιτικού υποκειμένου ώστε να μπορέσουν να παίξουν τον πρωτοπόρο ρόλο τους. Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-56824577904707255332012-10-29T22:45:00.001+02:002012-10-29T22:45:11.147+02:00TA ΔΙΚΑ ΜΑΣ «ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ»<div style="text-align: right;">
του Δημήτρη Μάνου</div>
<br />
Θα ήθελα να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη από τους συντρόφους για τον προσωπικό χαρακτήρα αυτής της παρέμβασης.<br />
Συγκαταλέγομαι στους συντρόφους που πήρα την ευθύνη να ανοίξω μέτωπο στα πλαίσια της πρωτοβουλίας σωματείων στη Θεσσαλονίκη (και όχι μόνο) μ` εκείνες τις απόψεις που υποκαθιστούσαν και υποκαθιστούν την ανάγκη για τη δημιουργία πραγματικού κινήματος αντίστασης μαζών με ονειροπολήσεις προγραμμάτων «μεταβατικού χαρακτήρα». Εξακολουθώ να μένω σταθερός στην άποψη πως πρέπει «να καταβάλουμε τα διόδια της αντίστασης», ότι οι ονειροπολήσεις αυτές αδυνατούν να απαντήσουν στο μεγάλο πρόβλημα του «υποκειμένου»:ποιος θα τις κάνει πράξη, πόσο έτοιμοι είναι ο λαός και η αριστερά για να θέσουν ζήτημα εξουσίας (διπλής, τριπλής ή… μονής) κλπ.<br />
<a name='more'></a><br />
Ωστόσο πιστεύω πως όπως γράφτηκε και στην εφημερίδα στο εισηγητικό κείμενο για τη σύσκεψη, τα μηνύματα που λαμβάνουμε, ο κόσμος που αποδεσμεύεται από τα κυρίαρχα σχήματα και προχωρά σε αναζητήσεις κλπ μας θέτουν το ζήτημα της σύνδεσης της πάλης για το μέτωπο αντίστασης με την γενικότερη προοπτική της κοινωνικής ανατροπής στην οποία αναφερόμαστε. Πως θα γίνει αυτό;<br />
Βλέποντας την «ακτινογραφία» της διάταξης δυνάμεων που υπάρχει σήμερα από τη μεριά του κινήματος είναι φανερό πως μια ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση (με τις όποιες θυσίες και τα κόστη αυτό απαιτήσει γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι «αφορολόγητο») θα σκοντάψει πάνω σ` αυτή τη… ρημαδοκατάσταση του περίφημου υποκειμενικού παράγοντα. Ο λαϊκός ξεσηκωμός, το πραγματικό κίνημα μπορούν να θέσουν με όρους υλικούς τη διπλή ανάγκη για την διεύρυνση και την ενοποίηση των λαϊκών αντιστάσεων από τη μια και για τη δημιουργία –παράλληλα- λαϊκών οργανώσεων σε διάφορα επίπεδα και χώρους ξεκινώντας από τον οριζόντιο συντονισμό, την ενότητα στη δράση και πηγαίνοντας παραπέρα.<br />
Χωρίς αυτούς τους υλικούς όρους δεν μπορούν να τεθούν ζητήματα εξουσίας ούτε μπορεί να υπάρξει έστω μια μεταβατική διαχείριση, ένα «στάδιο», μια «περίοδος» όπου ο λαϊκός παράγοντας θα προετοιμαστεί –από κάθε άποψη- για την ολοκληρωτική κατάκτηση της εξουσίας. Και φυσικά μέσα σ` αυτό το διάστημα προκειμένου να διασφαλιστεί η πορεία προς τον σοσιαλισμό θα έπρεπε να εδραιωθεί η ηγεμονία της εργατικής τάξης και του κόμματος ή των κομμάτων της. Ή τουλάχιστον η σοβαρή και καθοριστική επιρροή τους στο κίνημα.<br />
Πόσο μακριά ή πόσο κοντά βρισκόμαστε από μια τέτοια εξέλιξη;<br />
Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα να ξεκαθαρίσουμε πως όλα τα παραπάνω που αποτελούν για τη δική μας προσέγγιση την «άλφα βήτα» του πως αναπτύσσονται τα κινήματα δεν έχουν καθόλου πέραση σε όλους –ανεξαιρέτως- τους πολιτικούς χώρους της αριστεράς από τον επίσημο ρεφορμισμό μέχρι την «σκληρή» αυτονομία.<br />
Αντίθετα η θέση και η προσέγγιση για την δημιουργία κινήματος μέσα στον καπιταλισμό που θα θέσει όρους κοινωνικής ανατροπής και τσακίσματος του κρατικού μηχανισμού έχουν υποκατασταθεί από ονειροπολήσεις και φληναφήματα από διάφορες «παρακάμψεις» αυτού του κρίσιμου σημείου. Ακόμα και από τους πιο σκληρούς «αντικρατιστές».<br />
Απαντώντας τώρα το ερώτημα δεν μπορούμε να δούμε πόσο μακριά ή κοντά βρισκόμαστε σε μια τέτοια εξέλιξη λαμβάνοντας υπόψη βέβαια και την συμπύκνωση του ιστορικού και πολιτικού χρόνου, όμως είναι σίγουρο πως βρισκόμαστε στην αρχή. Και αυτό είναι επίσης ένα ζήτημα που δεν μπορεί να παρακαμφθεί αν και το επιχειρούν με διάφορους τρόπους π χ το σύνθημα «ή τώρα ή ποτέ».<br />
Μ` αυτή την έννοια πολύ σωστά επιμένουμε και θα συζητήσουμε στην σύσκεψη ποιο πρόγραμμα πάλης και διεκδίκησης είναι αυτό που θα συνεγείρει και θα βγάλει στον δρόμο όλο και περισσότερες λαϊκές μάζες και πως θα βοηθηθούμε να συνδεθούμε μ` αυτές, ποια αιτήματα και ποιες αιχμές θα πρέπει να έχουν το προβάδισμα κλπ. Όμως…<br />
<br />
<b>Η προοπτική.</b><br />
Η οξύτητα της επίθεσης στο λαό και τα δικαιώματα του, τα υπαρξιακά ζητήματα που τίθενται για το λαό και τη χώρα (και γίνονται υπαρξιακά ίσα-ίσα λόγω της εξάρτησης όπως η τεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων ακόμα και αυτής της καπιταλιστικής οικονομίας που υπήρχε), το γεγονός ότι ο «στόκος» που έχει δημιουργήσει η διαρκής επέλαση των μέτρων για να σπάσει θα χρειαστεί κάτι «μεγάλο» και που πρακτικά εκφράζεται από το γεγονός πως κάθε διεκδικητικός αγώνας βρίσκεται πολύ σύντομα αντιμέτωπος με το «συνολικό» ζήτημα, όλα τούτα σε συνδυασμό με την συνειδητοποίηση πως το σύστημα αυτό –όχι μόνο στην χώρα μας- παράγει πια μόνο αδιέξοδα, εξ αντικειμένου θέτουν το ζήτημα της προοπτικής του κινήματος αντίστασης.<br />
Κι όπως αληθινό είναι πως οι λαϊκές μάζες –όσο δεν ξεπερνιέται το σημερινό επίπεδο οργάνωσης και πολιτικοποίησης- οδηγημένες από την απελπισία και την οργή τους θα φτάσουν στο σημείο «να μη λογαριάζουν τίποτε» άλλο τόσο αληθινό είναι πως δεν αρκεί η απελπισία αλλά χρειάζεται μια ελπιδοφόρα προοπτική στις θυσίες τους.<br />
Ο Σάντας ο σύντροφος του Γλέζου στο κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας είχε δηλώσει σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του πως <i>«τότε έβγαινες από την πόρτα σου και σε αγκάλιαζαν τα ιδανικά και τα οράματα».</i> Σήμερα;<br />
Από μια άποψη ελπιδοφόρα προοπτική θα ήταν η προσωρινή ανακοπή της επίθεσης, η αναδίπλωση των δυνάμεων της επίθεσης, αυτό που λέμε «δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε».<br />
Το παράδειγμα της Αργεντινής όμως αποδεικνύει περίτρανα πως υπάρχει ανάγκη η εξέγερση να πάει παραπέρα, να κατακτήσουν οι λαϊκές μάζες περισσότερες θέσεις, να απλωθεί η κοινωνική ανατροπή σε πλατύτερες σφαίρες. Είναι τραγική ειρωνεία να προτείνεται ως πολιτική λύση το «ελικόπτερο» φυγής της τότε Αργεντίνικης κυβέρνησης από τις πολιτικές δυνάμεις της όποιας αριστεράς που με μεγάλη σπουδή εκπονούν προγράμματα μετάβασης διάφορων σημείων. Αλλά γι όλους αυτούς όλα φαίνονται εύκολα και απλά: θα πέσει η κυβέρνηση και θα ανοίξει διάπλατα ο δρόμος… Το παράδειγμα της Αργεντινής αποτελεί –αντίθετα- κόλαφο για τον πολιτικό δρόμο που προτείνουν. Αποτελεί αντί-παράδειγμα. Και η σημερινή κατάσταση του Αργεντίνικου λαού το αποδεικνύει.<br />
Να γίνει συνεπώς σαφές πως η δική μας πολιτική πρόταση ξεκινάει με μια καταρχήν δυσκολία, με μία «έλλειψη»: Δεν έχουμε να προτείνουμε αυτό τον ενδιάμεσο δρόμο, το αριστερό «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα όχι μόνο γιατί (ιδεολογικά) δεν μας ταιριάζει ούτε γιατί δεν είναι ρεαλιστικό σήμερα αλλά και γιατί από την άποψη της προοπτικής που επικαλούμαστε απλά δεν μπορούμε. Γενικά στο ζήτημα των «ενδιάμεσων» (εργαλείων, σχημάτων, μετώπων κλπ) έχουμε ένα ζητηματάκι… <br />
Πολύ καλά κάναμε –επίσης- τόσα χρόνια που αποφύγαμε τον «πειρασμό» των προγραμμάτων.<br />
Όμως από τη στιγμή που διαπιστώνεται ότι πρέπει να ξεκινήσουμε τη σύνδεση της αντίστασης με την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής πρέπει στοιχειωδώς να περιγραφεί ένα πλαίσιο για το πώς θα βαδίσουμε σ` αυτό το δρόμο. Αλλιώς παραμένουμε στο επίπεδο των ευχών και των προτροπών και είναι καλύτερο να μην το αναφέρουμε.<br />
Θα προσπαθήσω να περιγράψω-κατά τη γνώμη μου- αυτό το πλαίσιο.<br />
1. Βασική και θεμελιώδης είναι η άποψη που διαπιστώνεται από τα πρώτα κείμενα ανασυγκρότησης της οργάνωσης το 1982 ότι δεν υπάρχει «καθαρή» επανάσταση. Είχε ταλαιπωρήσει το «παλιό», «ενιαίο» ΚΚΕ(μ-λ) ο χαρακτήρας της επανάστασης -αν θα είναι σοσιαλιστικός ή λαϊκοδημοκρατικός- την περίοδο του 2ου Συνεδρίου. Η διατύπωση για τον μη «καθαρό» χαρακτήρα της επανάστασης κάνει πιο γόνιμη την προσέγγιση και αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του δικού μας οικοδομήματος σκέψης, χαρακτηριστικού και «ανάδελφου» σε σχέση με την ιδεολογική πραμάτεια της υπόλοιπης αριστεράς. Γιατί η «καθαρή» σοσιαλιστική επανάσταση των μπολσεβίκων «νόθευσε» το πρόγραμμά της με την υιοθέτηση του αγροτικού προγράμματος των αριστερών εσέρων, και με τον συμβιβασμό της ΝΕΠ ενώ η πιο «καθυστερημένη» λαϊκοδημοκρατική κινέζικη επανάσταση όταν προχώρησε στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της άγγιξε ζητήματα πολύ πιο προωθημένης σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής, με την εξαπόλυση της ΜΠΠΕ .<br />
2.Μια ενδεχόμενη αντιϊμπεριαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα όπως έχουμε γράψει τόσο στην συνδιάσκεψη του 1988 όσο και του 1992 (που λόγω «μακεδονικών» πιέσεων είχε ασχοληθεί περισσότερο με τα λεγόμενα εθνικά) δεν θα πραγματοποιηθεί εν κενώ. Θα πραγματοποιηθεί μέσα σε μια γενικότερη ανάφλεξη βαλκανική ή τουλάχιστο νοτιοευρωπαϊκή ή και τα δύο. Θα αναζητήσει διεθνή και τοπική στήριξη πάνω σε αυτή τη βάση..<br />
3.Ο χαρακτήρας και τα μέτρα που θα πάρει δεν μπορούν να προκαθοριστούν μέσω ενός προγράμματος που θα εκπονηθεί ανεξάρτητα από χρόνους και όρους ωρίμανσης. Το πρόγραμμα π χ του ΚΚΕ του 1934, το πρόγραμμα δηλαδή που το έκανε μαζικό κόμμα ικανό να καθοδηγήσει την αντίσταση στον κατακτητή και να κατακτήσει την τάξη δεν ήταν μια εγκεφαλική κατασκευή αλλά βασίστηκε σε μια συγκεκριμένη ανάλυση της τότε ελληνικής κοινωνίας. Εμείς τόσο χρόνια επειδή ασχολούμασταν… φανατικά με την ταξική πάλη δεν είχαμε το… χρόνο να κάνουμε φαίνεται τέτοιες αναλύσεις, ίσως δεν είχαμε ως δυναμικό –μιλώντας συνολικά- και τις δυνατότητες. Δεν θα γίνει κάτι τέτοιο «επί παραγγελία» σήμερα.<br />
4.Η επίθεση και η κρίση, η κοινωνική καθίζηση μας εξαναγκάζει να ασχοληθούμε πιο σοβαρά με τις αλλαγές που επισυμβαίνουν στον κοινωνικό ιστό, στις ταξικές ισορροπίες και τις σχέσεις των τάξεων και να πάρουμε στα πιο σοβαρά την ιδεολογική-θεωρητική δουλειά. <br />
Η ανάλυση πχ του '34 έκανε λόγο για αγροτοβιομηχανική χώρα, αργότερα, μετά τον πόλεμο είχαμε αναλύσεις για μια βιομηχανικοαγροτική χώρα και υπάρχει και η θέση μας για μια χώρα ενδιάμεσης ανάπτυξης. Τι ισχύει σήμερα όταν τόσο η πρωτογενής παραγωγή και η μεταποίηση όσο και ο τομέας των υπηρεσιών στον οποίο αρκετοί «φωτισμένοι» μετά την είσοδο στην ευρωζώνη πρότειναν ως διέξοδο έχουν καταρρακωθεί; <br />
5.Επίσης περισσότερο σοβαρά πρέπει να πάρουμε δύο μεγάλα καθήκοντα που έχουμε θέσει στον εαυτό μας:την υπεράσπιση της απόπειρας για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και ταυτόχρονα την κριτική της αποτίμηση, την προσπάθεια προσέγγισης του φαινόμενου της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.<br />
6.Στο οραματικό επίπεδο και επειδή γίνεται πολύς λόγος για την δημοκρατία, το φασισμό, τον κοινοβουλευτισμό, άμεση δημοκρατία κλπ είναι ανάγκη να προβάλλουμε τη σοσιαλιστική δημοκρατία. Τι ήταν η σοσιαλιστική δημοκρατία; Σοσιαλιστική δημοκρατία ήταν τα δύο διατάγματα που φέρουν την υπογραφή του Στάλιν για τους πληθυσμούς που είτε συνεργάστηκαν με τον ναζιστή εισβολέα (όπως οι Τάταροι) είτε κράτησαν επαμφοτερίζουσα στάση σε κρίσιμες στιγμές (όπως κάποιοι ποντιακοί πληθυσμοί που μέχρι τη ναζιστική εισβολή επέμεναν πχ να έχουν διαβατήρια σφραγισμένα από το «βασίλειο της Ελλάδας»-και η σοβιετική εξουσία το δέχονταν!). Τα διατάγματα μετακίνησης (εκτοπισμού για τους δυτικούς) θα μπορούσε να τα κατηγορήσει κανείς για… μεροληψία εναντίον των υποδοχέων πληθυσμών-κατά κανόνα πιστών στην σοβιετική εξουσία- καθώς προέβλεπαν αναλυτικά μέτρα σε κάθε επίπεδο (δουλειάς, στέγασης, περίθαλψης, σπουδών και κλήρου) υπέρ των πληθυσμών που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περισσότερο ή λιγότερο αντισοβιετικοί. Αυτή ήταν η σοσιαλιστική δημοκρατία και αυτού του είδους την δημοκρατία θέλουμε και γι' αυτήν παλεύουμε.<br />
Με δυο λόγια το ζήτημα της σύζευξης και της προσέγγισης του μετώπου αντίστασης με την γενικότερη κοινωνική ανατροπή είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς. <br />
Πόσα «τρένα» έχουμε χάσει σ` αυτό το επίπεδο; Τι αποστάσεις θα χρειαστεί να διανύσουμε; <br />
Πάντως ένα είναι σίγουρο: «Αυτοί» που έρχονται και απ` ότι φαίνεται θα είναι «πολλοί» και θα ζητούν εξηγήσεις για πολλά δεν πρόκειται να μας αφήσουν στην ησυχία μας…Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-23796538319048771922012-10-25T21:52:00.002+03:002012-10-25T21:52:43.369+03:00Για τη δουλειά στη Σπουδάζουσα νεολαία<div style="text-align: right;">
της Σ.Τ.</div>
Τα τελευταία χρόνια η σπουδάζουσα νεολαία ζει μια επίθεση στα δικαιώματά της που όμοια δεν ξανάγινε. Ακόμη και ο ν815, την περίοδο που περνούσε, αντιστοιχεί σε πιο λάιτ καταστάσεις αν τον «μεταφράσουμε» στο σήμερα. Ο συνδυασμός του μνημονίου και των συνεπειών του από τη μία, και ο περσινός νόμος πλαίσιο από την άλλη δημιουργούν ένα εκρηκτικό τοπίο και <b>φορτώνουν τη σπουδάζουσα νεολαία με ένα βάρος που την προκειμένη στιγμή δεν μπορεί να αντέξει.</b><br />
<a name='more'></a><br />
Η πίεση από το σπίτι να τελειώσει γρήγορα γιατί δεν υπάρχουν λεφτά, αφού το να βρει γρήγορα δουλειά δεν παίζει τόσο πλέον σαν επιχείρημα, το άγχος της ανεργίας και η αγωνία για το μέλλον, καθώς τα όνειρα ενός νεολαίου γίνονται χίλια κομμάτια στην αναγγελία κάθε νέου μέτρου, λειτουργούν στην κατεύθυνση της υποταγής μπροστά στην παντοδυναμία του συστήματος, της παραίτησης από κάθε δικαίωμα και της ατομικής λύσης. Μπορεί να δούμε στο μέλλον, φαινόμενα και κινήσεις όπως το περσινό κίνημα «ανοιχτά πανεπιστήμια» να συγκροτούνται ξανά ίσως με άλλες αφορμές για να καναλιζάρουν τη δυσαρέσκεια του κόσμου σε αντιδραστική κατεύθυνση.<b>(1)</b> Σε αυτό συντελεί και η κατάσταση του κινήματος, που δεν έχει καταφέρει κάποια σοβαρή νίκη τα τελευταία χρόνια, οι λογικές που επικρατούν σε αυτό, που δεν το οργανώνουν σε νικηφόρα κατεύθυνση αλλά ανακυκλώνουν με περισσότερες αυταπάτες κάθε φορά, την ίδια ρεφορμιστική συνταγή της ήττας.<br />
Κοινώς, όσο αυτή η γενιά δεν μπορεί να εμπνευστεί, όσο δεν της δίνεται μια διέξοδος που να αξίζει θυσίες, όσο δεν ανατρέπεται η διαλυτική κατάσταση στους φοιτητικούς συλλόγους, όσο δεν οργανώνεται ο κόσμος στις συνελεύσεις του, τόσο θα πηγαίνει πίσω η συγκρότηση του κινήματος, τόσο θα αργούν οι νίκες, και θα δυσκολεύει η παρέμβαση μιας δύναμης σαν τη δική μας στη νεολαία, αφού <b>εκτός από τα συστημικά επιχειρήματα, έχουμε να απαντάμε και στις ρεφορμιστικές αυταπάτες</b> και αφού η δική μας άποψη πάντα φαίνεται, δοκιμάζεται, και, μέχρι στιγμής σε μεγάλο βαθμό, επιβεβαιώνεται <b>μέσα</b> στο κίνημα.<br />
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις δυνάμεις της ΚΝΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν το κυβερνητικό και εκλογικό τους άγχος, αλλά και ούτε από την ΕΑΑΚ που βρίσκεται στη δίνη των εσωτερικών συγκρούσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που περνάει μια κρίση μετά την περσινή ήττα του Οκτώβρη, καθώς τα καύσιμα και τα περασμένα μεγαλεία του 2006-2007 σβήνουν. Αυτή η αριστερά που το δεκατεύον το κάνει πρωτεύον, που κοιτάει πώς θα πλασαριστεί στο κεντρικό πολιτικό, που μέσες άκρες πλέον πιστεύει πως ο κόσμος των πανεπιστημίων είτε δεν πλήττεται από τα μέτρα, είτε δεν τον ενδιαφέρει, και <b>εφευρίσκει δικαιολογίες και αφορμές για να αναχωρεί από το κίνημα, να το «συγκροτεί» ή μάλλον, να το εμφανίζει και να το εξαφανίζει όποτε τη βολεύει,</b> θα ξεπεραστεί από τον κόσμο. Αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα θελήσει να αντισταθεί στην καθημερινότητα που βιώνει. Θα θελήσει να αγωνιστεί, να αμφισβητήσει τα προγράμματα του καθενός και θα αναζητήσει τους τρόπους να το κάνει σε μια κατεύθυνση ανατρεπτική.<br />
Θέλουμε να ξεκινήσουμε μια μεγαλόπνοη δουλειά στη σπουδάζουσα νεολαία, ίσως εξίσου δύσκολη με τη δουλειά που θέλουμε να κάνουμε συνολικότερα για να συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση του κινήματος.<br />
Πλέον το πανεπιστήμιο του μνημονίου φτιάχνεται. Είναι οι προαπαιτούμενες εργασίες που μπαίνουν δειλά δειλά, οι παρουσίες που παλιά αποδίδονταν από πολλούς σε βίτσιο του καθηγητή γίνονται καθεστώς, οι πτυχιακές εξεταστικές που καταργούνται, τα βιβλία που σε μερικούς μήνες κόβονται. <b>Όλα όσα εδώ και χρόνια λέμε πως έρχονται, «επιτέλους» ήρθαν. </b>Πώς θα τα αντιμετωπίσουμε αν όχι συγκροτώντας, φυσικά, τις αντιστάσεις του κόσμου. Βασικό, να σπάσουμε την καθηγητική «αυθεντία». Βλέπουμε σε αγώνες που ξεσπάνε, παρά την εξόφθαλμη στάση των καθηγητών, να εξακολουθούν να καλλιεργούνται από την αριστερά αυταπάτες για το ρόλο τους. Εμείς εκεί πρέπει να ανοίγουμε μέτωπο. Αν δεν καταφέρουν οι φοιτητές να τα σπάσουν με τον καθηγητή, να αμφισβητήσουν την αυθεντία του, πώς θα συγκρουστούν με τρόικες και κυβερνήσεις; Και πώς θα γίνει αυτό, αν δεν έχουμε επαφή με τα αμφιθέατρα και το τι συμβαίνει σε αυτά;<br />
Θα πρέπει να επεξεργαστούμε συνολικά τη δράση μας. Δε μας παίρνει πια να αποφασίζουμε κάποιες γενικές κατευθύνσεις και να κάνει ο καθένας στη σχολή του ό,τι του κατέβει. <b>Πρέπει να συνεχίσουμε τα βήματα προς την ενιαιοποίηση των Αγωνιστικών Κινήσεων. </b>Πολιτικά, ιδεολογικά, πρακτικά. Να διαμορφώσουμε το δικό μας προφίλ που θα δίνει νέο αέρα και θα εμπνέει κόσμο. Ένα προφίλ μαχητικό και αγωνιστικό, μαζικό, και όχι την ελιτίστικη λάιφσταιλ μπούρδα που βλέπουμε από διάφορους χώρους. Να μιλάμε τη γλώσσα της νεολαίας, να εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Οι τελευταίες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη έδειξαν πολλές προοπτικές.<br />
Σε σχολές όπου παρεμβαίνουμε και κατάφεραν να γίνουν συνελεύσεις, παρουσιάζουμε μια νέα εικόνα. Είμαστε δυναμικοί και λέμε συγκροτημένα την άποψή μας. Φαίνεται το ανώτερο πολιτικό επίπεδο που έχουμε κατακτήσει. Κόσμος μας εμπιστεύεται και στηρίζει τα πλαίσιά μας. Ακούει τις τοποθετήσεις μας και μας σιγοντάρει στις κόντρες που δίνουμε με άλλες δυνάμεις. Όμως<b> δεν αρκεί μια καλή τοποθέτηση σε μια συνέλευση.</b> Δεν μπορούμε πια να κάνουμε μια «γαμάτη» τοποθέτηση και να περιμένουμε τις μάζες να μας ακολουθήσουν ή να ‘ρθουν να μας βρουν στο τραπεζάκι, που πολλές φορές δεν έχουν προσέξει καν πού βρίσκεται.<b> Πρέπει να πάμε παρακάτω.</b> <br />
Πρέπει να βρούμε αυτό τον κόσμο, να συζητήσουμε, να μιλήσουμε. Όσες φορές τολμάμε και το κάνουμε, τότε αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι κάτι δύσκολο. Πρέπει να τον καλέσουμε στις κινητοποιήσεις που στηρίζουμε, στις δράσεις μας, στα σχήματα και τα συντονιστικά μας. Να κινηθούμε μαζί για ζητήματα της σχολής. Να του δίνουμε ρόλο. Να δημιουργούμε κινήσεις και δράσεις, <b>να παίρνουμε πρωτοβουλίες που να ευνοούν τη συμμετοχή ανένταχτου κόσμου με αγωνιστικές διαθέσεις. </b>Να σταθούμε δίπλα στις κόντρες με τους καθηγητές. Να τον βοηθήσουμε να γίνει αγωνιστής. Να του δείξουμε στην πράξη την άποψή μας ώστε να πειστεί.<b>(2)</b> Να τον εντάξουμε.<br />
Αυτή τη χρονιά, περισσότερο από κάθε άλλη, ξεκινάμε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Πρέπει να κινηθούμε μεθοδικά, «διαβάζοντας» και «μυρίζοντας» τα ζητήματα που τρέχουν, τα μέτωπα που ανοίγουν ή μπορούμε να ανοίξουμε και να δημιουργήσουν μια κίνηση κόσμου (και που πιθανό να συμπαρασύρει τις άλλες αριστερές δυνάμεις ή να τις αναγκάσει να πάρουν θέση). <b>Να εξειδικεύουμε το λόγο και την παρέμβασή μας στις απαιτήσεις του κάθε χώρου.</b> Να συνδέουμε πχ το εργασιακό μέλλον του με το νέο πανεπιστήμιο και να βρίσκουμε αιτήματα και αιχμές που μπορούν να ξεσηκώσουν πιο συγκεκριμένα το κάθε σύλλογο. Ακόμη να διερευνήσουμε τους τρόπους σύνδεσης των αγώνων που ξεσπάνε σε εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για το μελλοντικό πεδίο της κάθε σχολής (πχ εκπαιδευτικοί), με τις αντίστοιχες σχολές και τα ζητήματα που ανοίγουν σε αυτές. Να δούμε πώς θα πετύχουμε τη σύνδεση φοιτητών – εργαζομένων που είναι ζητούμενη κάθε φορά που ξεσπάνε φοιτητικές κινητοποιήσεις.(3) <br />
Πρέπει να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία να δημιουργήσουμε μαζικές κινήσεις και να καλλιεργούμε τη λογική της οργάνωσης όπου παρεμβαίνουμε, <b>να φτιάχνουμε δηλαδή παραστάσεις του πώς εννοούμε την οργάνωση μέσα από τους συλλόγους,</b> να ενεργοποιούμε τον κόσμο. Πχ τη διοργάνωση μιας παρέμβασης για το ζήτημα των βιβλίων ή για κάποιο ζήτημα της σχολής, ένα μάζεμα με κόσμο για να κάνουμε στράτσα ή να γράψουμε συνθήματα στους τοίχους της σχολής, να γράψουμε μαζί το πλαίσιο και μετά τη συνέλευση να φτιάξουμε μαζί το πανό του συλλόγου για τη διαδήλωση κλπ. Να είμαστε σίγουροι πως αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανένας.<br />
Όπου είναι δυνατό να έχουμε το δικό μας σημείο αναφοράς στη νεολαία, είτε λέγεται στέκι που θα λειτουργούμε εμείς, είτε στέκι μιας πρωτοβουλίας πχ γειτονιάς ή πόλης, είτε ακόμη και ο καφενές όπου συχνάζουμε (πχ σε πόλεις που δεν έχουμε οργανώσεις ή όταν δεν υπάρχουν τα άλλα), να παίρνουμε πρωτοβουλίες για τη λειτουργία και τη δράση τους, να αναζητούμε τρόπους για την αξιοποίησή τους. Έχουμε δει πόσο βοηθάει στην κοινωνικοποίηση και τη δικτύωσή μας αλλά και στην παρέμβασή μας. Ο κόσμος που μιλάμε μας γνωρίζει πιο εύκολα, νοιώθει ότι υπάρχει συλλογικότητα. Και πως δεν έχουμε μόνο αναφορά στα πανεπιστήμια και τη νεολαία γενικότερα αλλά πως η σπουδάζουσα είμαστε κομμάτι μιας σοβαρής οργάνωσης. Πως δεν κάνουμε το κομμάτι μας για να περνάμε καλά τα φοιτητικά μας χρόνια, αλλά θέλουμε πραγματικά να φτιάξουμε κίνημα. Αυτό βέβαια γινόταν μέχρι τώρα σε ένα βαθμό αλλά θα μπορούσε να βάλει κάποιο κόσμο που δεν έχει πεδίο παρέμβασης σε κίνηση (πχ μια συζήτηση ανέργων). Αλλά και να βοηθήσει καθώς θα απλώνουμε την παρέμβασή μας σε ΙΕΚ ή άλλα εκπαιδευτήρια, ή σε νέες πόλεις. Θα μας βοηθήσει επίσης να διερευνήσουμε την πολιτιστική πρότασή μας στη νεολαία, θέμα που τόσο μας απασχόλησε μετά το κάμπιγκ. <br />
Κλείνοντας το κομμάτι αυτό, θέλω να καταλήξω πως για να τα καταφέρουμε όλα αυτά, <b>χρειαζόμαστε πρώτα από όλα την ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση καθώς και την αυτοπεποίθηση</b> που θα μας δώσουν τα καύσιμα να φέρνουμε εις πέρας τους στόχους που θέτουμε. Αυτό προϋποθέτει την ουσιαστική κουβέντα στο εσωτερικό μας, την ισχυροποίηση της σπουδάζουσας, τόσο ιδεολογικά – πολιτικά όσο και οργανωτικά, αλλά και την πλήρη ενεργοποίηση των σχημάτων. Να εντοπίζουμε έγκαιρα τα προβλήματα, τα κενά κλπ και αυτά να αντιμετωπίζονται, όπου αυτό επιτρέπεται και κρίνεται θεμιτό, μέσα από διαδικασίες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν και έναν κόσμο πιο κοντά σε μας. Δηλαδή και τους συναγωνιστές, ή και κόσμο που μας παρακολουθεί. Είτε μέσα από κύκλους συζητήσεων για ιδεολογικά ζητήματα, είτε με κομματικά αχτίφ, είτε μέσα από τη μελέτη και συζήτηση κάποιας βιβλιογραφίας, η οποία καλό θα είναι να υπάρχει ούτως ή άλλως για διάφορα ζητήματα. Αν πχ θέλει κάποιος να ασχοληθεί με το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, να μπορεί να ανατρέξει σε μια λίστα, και όχι να ψάχνει στα τυφλά, ώστε να βοηθήσουμε στην αυτομόρφωση που λέμε και ξαναλέμε.<br />
<br />
Τέλος, <b>όσον αφορά τη συμμετοχή της σπουδάζουσας νεολαίας στην πρωτοβουλία.</b> Νομίζω πως είναι ένα ζήτημα πως το οργανωτικό του κομμάτι και όχι μόνο, θα λυθεί διαφορετικά ανά περίπτωση.<b>(4)</b> Πώς συγκροτούμε δηλαδή το νεολαιίστικο κομμάτι της πρωτοβουλίας σε μέρη όπου υπάρχουν Αγωνιστικές Κινήσεις και σε μέρη χωρίς. Εκεί που υπάρχουν, αν βρίσκονται και άλλα φοιτητικά σχήματα της πρωτοβουλίας ή κινούμαστε μόνοι μας. Αν υπάρχουν μόνο σπουδαστές ή αν έχουμε και νεολαίους εργαζόμενους/άνεργους.<br />
Γενικά θα πρέπει να κινούμαστε βάσει των ζητημάτων που ανοίγουν ειδικότερα για τη νεολαία, αλλά και να εξειδικεύουμε την άποψη της πρωτοβουλίας για τους νέους. Πχ πώς θα μιλήσουμε στη νεολαία για το πού πιστεύουμε πως βρίσκεται η διέξοδος; Πώς θα ανοίξουμε με επίκαιρο τρόπο την κουβέντα για το σοσιαλισμό ώστε να είναι ουσιαστική και όχι ιστορική, τετριμμένη ή «γραφική»; Θα πρέπει να επεξεργαστούμε τις θέσεις μας για τη στράτευση και τα σώματα ασφάλειας, να δούμε πώς θα μιλήσουμε για τον πόλεμο σε μια πραγματική βάση ώστε να μην αντιμετωπίζεται σαν κινδυνολογία. Να δίνουμε τον τόνο της νεολαίας στην πρωτοβουλία, ώστε να γίνει χώρος ζωντανός που κινείται κι εξελίσσεται, αναλαμβάνοντας παρεμβάσεις, οργανώνοντας δράσεις, δρώμενα κλπ στα οποία φυσικά θα εντάσσουμε τον κόσμο που μας παρακολουθεί. Να συμβάλουμε ώστε η πρωτοβουλία να πάρει σάρκα και οστά, στο δρόμο και στο κίνημα, και να διαμορφώσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τη νεολαία και το λαό.<br />
<br />
<b>Να συμβάλλουμε όσο μπορούμε στη δημιουργία ενός μαχητικού, διεκδικητικού, ανατρεπτικού ρεύματος στη νεολαία, που θα παλεύει για τη συγκρότηση ενός νεολαιίστικου μετώπου στο πλευρό της εργατικής τάξης και της λαϊκής αντίστασης.</b><br />
<b><br /></b>
<b>Ενός ρεύματος </b><br />
• <i>Κόντρα</i> στο μέλλον που επιφυλάσσει αυτό το σύστημα για τη νεολαία<br />
• <i> Κόντρα </i>στον ατομισμό, το μηδενισμό και το φασισμό<br />
• <i>Για </i>την ανατροπή του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος <br />
και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας<br />
<br />
<b>Παρατηρήσεις - σχόλια</b><br />
(1) Θεωρώ πιθανό το ενδεχόμενο μιας κίνησης «καθαρό πανεπιστήμιο» αν οξυνθεί και άλλο η κατάσταση με την απεργία των εργολαβικών στο ΑΠΘ<br />
(2) Να είμαστε εμείς στην πρώτη γραμμή μιας σύγκρουσης με την καταστολή για την υπεράσπιση μιας κινητοποίησης (βλ ΣΜΑ) για να αποδείξουμε πως η άποψή μας για τη συγκρότηση του κινήματος και όσον αφορά τις «συγκρούσεις» δεν είναι ούτε δικαιολογία για να αναχωρούμε από το κίνημα και να αποφεύγουμε την καταστολή, ούτε για το θεαθήναι.<br />
(3) Εδώ πιθανόν να μας βοηθήσει και το πως θα εξελιχθεί η ΠΑΑΣ, αν καταφέρει να κατακτήσει ένα βηματισμό και να διαμορφώνει καταστάσεις ή έστω να θέτει ζητήματα σε κεντρικό επίπεδο<br />
(4) Παραθέτω μόνο κάποιες παραμέτρους και πρώτες σκέψεις για οικονομία χώρου και λόγω πίεσης χρόνουΠρολεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-61268390746199271482012-10-25T00:37:00.000+03:002012-10-25T21:53:07.583+03:00ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ: ΠΑΛΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ<div style="text-align: right;">
του Τάσου Σαπουνά</div>
Με συνείδηση ελπίζω των περιορισμών που μου επιβάλλει η απόσταση (η οποία όλο και μεγαλώνει) από τη νεολαία, και των κακοτοπιών που πιθανά να μην μπορέσω να αποφύγω (δασκαλίστικο ύφος κλπ), είπα να εκφράσω μαζεμένες σκέψεις για τις πηγές και τις εκφράσεις ενός σημαντικού ιδεολογικού ρεύματος που φτιάχνει κλίμα στη νεολαία, και εμποδίζει την προσέγγιση της από επαναστατική σκοπιά, αλλά και να γράψω και δύο λόγια για το πώς πρέπει να δράσουμε στη νεολαία. Ελπίζοντας μέσα στα άλλα πως θα παροτρύνω και τους κατ εξοχήν «αρμόδιους», το νεολαιίστικο δυναμικό της οργάνωσης, να μπει πιο βαθιά στο πρόβλημα-πρόκληση που λέγεται παρέμβαση στη νεολαία. <br />
<a name='more'></a><br />
<b>Η ήττα, ο μικροαστισμός και η νεολαία </b><br />
Μια σειρά παράγοντες, είχαν αυξήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια το «ειδικό βάρος» των μικροαστικών απόψεων στη κοινωνία. Πρώτος από όλους είναι, η σημαντικότερη εξέλιξη που σημαδεύει τον κόσμο πάνω από μισό αιώνα, δηλαδή η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και η καπιταλιστική παλινόρθωση που «πάει» παράλληλα με την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα η καρικατούρα «σοσιαλισμού» με την οποία μασκαρεύονταν ο παλινορθωμένος καπιταλισμός έως ότου ολοκληρωθεί (καταρρεύσεις 1989-1991) και η μετατροπή (μεγάλου μέρους) του κομμουνιστικού κινήματος σε προωθητή ή/και απολογητή (ρεβιζιονισμός σε Ανατολή και Δύση) αυτής της πορείας με ότι συνεπάγεται (συκοφάντηση του σοσιαλισμού). Επίσης ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι για αρκετές δεκαετίες και για λόγους κοινωνικών συμμαχιών και απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών, η επίθεση του καπιταλιστικού συστήματος σε χώρες όπως η Ελλάδα, αφορούσε κατά ένα μεγάλο μέρος την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενώ απέναντι στα μικροαστικά στρώματα επιδίδονταν σε ένα «πόλεμο χαμηλής έντασης» που όμως δεν ανέτρεπε τους όρους ζωής τους. Αυτά τροφοδότησαν για μια μεγάλη περίοδο τον αστισμό και τον ρεφορμισμό, τις αντιλήψεις πως ο μόνος δυνατός -και γιατί όχι ο καλύτερος- κόσμος είναι αυτός που ζούμε. Τροφοδοτήθηκε η λογική και πρακτική της ταξικής συνεργασίας, αλλά και της ατομικής ανέλιξης κλπ.<br />
Επιπλέον η χώρα μας λόγω των καθυστερήσεων και των περιορισμών που επέβαλλε η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, ποτέ δεν ανέπτυξε μια πλατιά και ισχυρή βιομηχανική βάση, με το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας της να είναι μικρομεσαίο (με ότι αυτό συνεπάγεται στη συγκέντρωση της εργατικής τάξης), με κυριαρχία των εμπορομεσιτικών χαρακτηριστικών στην οικονομία μας, και τις κάθε είδους υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση των αναγκών των οικονομιών των ιμπεριαλιστικών προστατών. Πράγμα που ανέβαζε μέσα στον πληθυσμό τα ποσοστά και το «ειδικό βάρος» των μικροαστικών στρωμάτων. «Σήμερα» το γεγονός της βίαιης καταβύθισης τους, τέτοιας που αλλάζει άρδην τους όρους ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων «εν μία νυχτί», και που έως τότε θεωρούσαν λίγο έως πολύ δεδομένη τη θέση τους (για να μην πούμε «φυσιολογική» και με «αντικειμενικά» κριτήρια «κατεκτημένη») και στο απυρόβλητο, δεν τα βρήκε απλά απροετοίμαστα. Στη βάση των χαρακτηριστικών που είχαν διαμορφώσει αυτά τα στρώματα, η όλη εξέλιξη που τους έπεσε σαν κεραμίδα στο κεφάλι, τα οδήγησε στην πλειοψηφία τους στην αναζήτηση «εύκολων», «γρήγορων», «αναίμακτων» και χωρίς τη δική τους συμμετοχή λύσεων ή (πράγμα που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος) στην αγόρευση του εαυτού τους σε μεσσία, σωτήρα των άλλων που «δεν καταλαβαίνουν». <br />
«Τέλος» η νεολαία που μπήκε σ’ αυτή τη σκληρή περίοδο χωρίς να ξέρει από πού της ήρθε (και φυσικά χωρίς να φταίει η ίδια γι αυτό). Δεν είναι πια ένα χαλί που τραβιέται κάτω από τα πόδια της. Είναι μια καταπακτή που έχει ανοίξει και «καταπίνει» όλες τις προσδοκίες, όνειρα ή και αυταπάτες με τις οποίες την είχαν μεγαλώσει «οι μεγάλοι». Ο μαζικός πολιτικός και κοινωνικός εκβιασμός και ταυτόχρονα εφιάλτης της ανεργίας, η δουλειά (για όσο και όταν) με εξευτελιστικούς όρους, προσδιορίζει το αδιέξοδο, ένα ΜΗ ΜΕΛΛΟΝ, , δημιουργώντας μια μίξη από οργή και απόγνωση. Αυτά έχουν αντικαταστήσει όλους τους πρότερους σχεδιασμούς «για μια θέση στον ήλιο». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως το ανταγωνιστικό πλαίσιο δεν λειτουργεί. Ίσα-ίσα ο κατακόρυφος περιορισμός των διεξόδων μπορεί να οδηγήσει κάμποσες φορές πιο βαθιά μέσα στην ανταγωνιστική δίνη, στην αποδοχή –υποταγή στην κατάσταση. Ενώ η «φυγή» φαίνεται να προσφέρεται πια σε ισχυρές δόσεις και σε όλα τα τμήματα. Και φυσικά δεν λείπει, ίσα- ίσα, η ροπή προς τον κατασκευασμένο και εύκολο εχθρό, τον μετανάστη, που ουσιαστικά κρύβουν τη ροπή προς μια (από)φασιστική αντιμετώπιση των εργατών, της νεολαίας, των κοινωνικών αντιδράσεων. <br />
Αυτές οι συμπεριφορές συνυπάρχουν και εναλλάσσονται με αναζήτηση επιλογών κόντρα και ενάντια στο σύστημα. Που στρεβλώνονται κάτω από το βάρος των συσχετισμών, της έλλειψης κινήματος, της πολύχρονης κυριαρχίας του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού. Και είτε μένουν στα μισά του δρόμου εναποθέτοντας την ελπίδα σε μια εύκολη και γρήγορη αλλαγή της κατάστασης (από τον εφιάλτη να ξυπνήσουμε σε ένα άλλο όνειρο) είτε στην «καλύτερη» περίπτωση οδηγούνται –με διάφορες παραλλαγές είναι αλήθεια- σε έναν ελιτισμό απέναντι στην υπόλοιπη νεολαία και το λαό, σε έναν άκρατο υποκειμενισμό και την ιδεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης. <br />
<br />
<b>«Ήρωες» και «πλήθος» </b><br />
Σ’ αυτήν την τελευταία τάση θα ήθελα να αναφερθώ. Τάση που ενυπάρχει σε μια μεγάλη βεντάλια διαφορετικών πολιτικών και ιδεολογικών επιλογών. Από τους αντιεξουσιαστές, του ελευθεριακούς, τον κλασσικό αναρχικό χώρο, έως το…ΚΚΕ και τις διάφορες συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και η οποία φαίνεται να έχει εμποτίσει τη συνείδηση ειδικά των νέων αγωνιστών που δρουν στις γραμμές τους. Τάση- αντίληψη που είναι πλατιά διαδεδομένη στη νεολαία, επηρεάζει και πιέζει με την «φαντασμαγορία» της και το δικό μας δυναμικό. Επιπλέον σ’ αυτήν την δύσκολη εποχή και με ότι έχει προηγηθεί (ήττα, παλινόρθωση), η λογική του «ήρωα» φαντάζει νέα, απέναντι στην παλαιολιθική όπως λέγεται αντίληψη των κομμουνιστών για τις μάζες (ο μάζες γράφουν την ιστορία- οι ήρωες αναδεικνύονται μέσα στις και μέσα από τις μάζες). Τόσο νέα που την συναντούμε αυτούσια ένα και ενάμισυ αιώνα πριν, όχι μόνο μια φορά και όχι σε μία χώρα. Να μία αναφορά στο πρόβλημα από τον Γ. Πλεχάνωφ όταν ακόμα ήταν μαρξιστής:<br />
<i>«“Η δοξασία κυβερνά τον κόσμο”- έτσι διακήρυξαν οι συγγραφείς του Γαλλικού Διαφωτισμού… Όμως αν η δοξασία κυβερνά τον κόσμο, τότε οι πρώτοι κινούντες την ιστορία είναι οι άνθρωποι εκείνοι που η σκέψη τους κριτικάρει τις παλιές και δημιουργεί τις καινούριες δοξασίες. Οι αδερφοί Μπάουερ έτσι πραγματικά σκέφτονταν. Η ουσία της ιστορικής διεργασίας περιοριζόταν, κατά την άποψή τους στο ξαναφτιάξιμο από το “κριτικό πνεύμα” του υπάρχοντος αποθέματος δοξασιών, και των μορφών ζωής στη κοινωνία που προσδιορίζονταν απ’ αυτό το απόθεμα…<br />
Μιας και φαντάστηκε πως είναι ο κύριος αρχιτέκτονας, ο Δημιουργός της ιστορίας, ο “κριτικά σκεπτόμενος” άνθρωπος, αποσπά, για το λόγο αυτό, τον εαυτό του και τους ομοίους του σε μια ειδική, υψηλότερη ποικιλία της ανθρώπινης ράτσας. Αυτή η ανώτερη ποικιλία φέρεται αντιμέτωπη στη μάζα, τη ξένη στη κριτική σκέψη, και ικανή να παίζει μονάχα το ρόλο του πηλού στα δημιουργικά χέρια των “κριτικά σκεπτόμενων” προσωπικοτήτων. “Οι Ήρωες” φέρονται αντιμέτωποι στο “πλήθος”. Ο ήρωας όσο πολύ κι αν αγαπά το πλήθος, όση συμπάθεια κι αν αισθάνεται για τις αιώνιες ανάγκες του και τα’ ασταμάτητα βάσανά του, δεν μπορεί παρά να το κοιτάζει από ψηλά, δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα εξαρτιόνται από αυτόν, τον ήρωα, ενώ το πλήθος είναι μια μάζα, ξένη σε κάθε δημιουργικό στοιχείο, κάτι που έχει το χαρακτήρα μιας μεγάλης ποσότητας μηδενικών, που αποκτά κάποια θετική σημασία μονάχα στη περίπτωση που κάποιο είδος οντότητας “κριτικά σκεπτόμενης” συγκαταβατικά πάρει τη θέση της στο κεφάλι τους. Ο εκλεκτικός ιδεαλισμός των αδελφών Μπάουερ ήταν η βάση της τρομερής, και μπορεί να λεχθεί αποκρουστικής, ματαιοδοξίας των “κριτικά σκεπτόμενων” Γερμανών “διανοούμενων” της δεκαετίας του 1840. Σήμερα, με τους Ρώσους υποστηρικτές του, τρέφει το ίδιο ελάττωμα στην ιντελλιζέντσια της Ρωσίας. Ο ανελέητος πολέμιος και κατήγορος αυτής της ματαιοδοξίας ήταν ο Μαρξ,…<br />
Ο Μαρξ είπε ότι η αντίθεση των “κριτικά σκεπτόμενων” με τη “μάζα” δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά μια καρικατούρα της Χεγκελιανής αντίληψης της ιστορίας: μια αντίληψη που με τη σειρά της ήταν μονάχα μια αφηρημένη θεωρητική συνέπεια της παλιάς διδασκαλίας της αντίθεσης Πνεύματος και Ύλης….»</i> (1). <br />
Και η διέξοδος: <br />
<i>«…Από πολύ καιρό έχει λεχθεί ότι κανένας δεν ανάβει μια λαμπάδα για να την αφήσει κάτω από ένα κουβά. Έτσι, ο διαλεκτικός υλιστής προσθέτει ότι δεν θα πρέπει κανείς ν’ αφήνει τη λαμπάδα στο στενό σπουδαστήριο του “διανοούμενου”. Όσο υπάρχουν “ήρωες” που φαντάζονται πως είναι αρκετό να φωτίσουν τα δικά τους μυαλά για να είναι ικανοί να οδηγούν το πλήθος όπου τους αρέσει, και να το πλάθουν, σαν πηλό, σε καθετί που τους έρθει στα κεφάλια τους, το βασίλειο του ορθού λόγου, μένει μια όμορφη φράση ή ένα ευγενικό όνειρο. Αρχίζει να μας πλησιάζει με εφτάλευγες δρασκελιές μονάχα όταν το ίδιο το “πλήθος” γίνεται ο ήρωας της ιστορικής δράσης, και όταν σ’ αυτό , στο άχρωμο αυτό “πλήθος” αναπτύσσεται η κατάλληλη αυτοσυνείδηση. Είπαμε, αναπτύξετε την ανθρώπινη συνείδηση. Τώρα προσθέτουμε, αναπτύξετε την αυτοσυνείδηση των παραγωγών. Η υποκειμενική φιλοσοφία μας φαίνεται βλαβερή ακριβώς επειδή εμποδίζει την ιντελλιζένντσια να βοηθήσει την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης αυτής, αντιτάσσοντας τους ήρωες στο πλήθος, και φανταζόμενη ότι το πλήθος δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα σύνολο μηδενικών, που η σημασία τους εξαρτιέται μονάχα απ’ τα ιδεώδη του ήρωα που τους καθοδηγεί.<br />
Αν υπάρχει μονάχα ένας βάλτος, θα υπάρχουν εκεί αρκετοί διάβολοι, λέει η λαϊκή παροιμία με τον άξεστο τρόπο της. Αν υπάρχουν μονάχα ήρωες, θα υπάρχει κάποιο πλήθος γι’ αυτούς, λένε οι υποκειμενιστές. Κι αυτοί οι ήρωες είμαστε εμείς, η υποκειμενική ιντελλιζέντσια. Σ’ αυτό απαντούμε: το γεγονός ότι αντιτάσσετε τους ήρωες στο πλήθος είναι απλά μια ξιπασιά και συνεπώς αυταπάτη. Και θα μείνετε απλοί… φαφλατάδες, ωσότου καταλάβετε ότι για το θρίαμβο των ιδεωδών σας πρέπει να εξαφανίσετε την ίδια τη δυνατότητα μιας τέτοιας αντίθεσης, πρέπει να ξυπνήσετε στο πλήθος την ηρωική αυτοσυνείδηση»</i>(2)<i>. </i><br />
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν συναντήσει αυτή τη ξιπασιά των «διανοούμενων», αυτόν τον ντυμένο με τη φορεσιά του ανατρεπτικού ιδεαλισμό, οι νεολαίοι σύντροφοί μας, τώρα ή και παλιότερα. Στις συγκεντρώσεις «εν κρυπτώ» στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, των 50-100 μελών της ΚΝΕ ενάντια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών στη Γιουγκοσλαβία, ή τα γιγαντοπανώ που σηκώνουν κάθε τόσο δέκα μέλη του ΚΚΕ ή του ΠΑΜΕ στην Ακρόπολη. Ώστε ο λαός ή η νεολαία να παρακολουθεί από την TV και να επιβραβεύει (με τη ψήφο βεβαίως- βεβαίως) τους «μυημένους» στην πάλη. (Εδώ βέβαια θα μπορούσαμε να επισημάνουμε πως η όλη συμπεριφορά είναι το φύλο συκής του ρεφορμιστικού προσανατολισμού του ΚΚΕ-ΚΝΕ. Μα μήπως και οι αντίστοιχες συμπεριφορές από άλλες δυνάμεις δεν έχουν εν τέλει σαν υπόβαθρο τους την υποταγή στον καπιταλιστικό «μονόδρομο» και το αδύνατο της ανατροπής του;). Τα δίλεπτα τζατζαρίσματα των νέων της ΕΑΑΚ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τα ΜΑΤ, ώστε να βγει η φωτογραφία που τάχα θα αποδεικνύει (στο λαό και τη νεολαία) ποιος είναι πρωτοπορία. Και ας ακολουθεί έπειτα το όπου φύγει-φύγει. Ή την «ιερή αγανάκτηση» της ΕΑΑΚ που τα κινήματα της νεολαίας συγκροτήθηκαν σαν τέτοια (όσο και όπως- αυθόρμητα και μισοσυνειδητά) στην παρωχημένη και ολίγη-για τους ίδιους- γραμμή της αντίστασης και δεν υιοθέτησαν την ουτοπική χαρταπιά (αυτών των σύγχρονων Ντύρινγκ) που θέλουν να περιγράψουν το κομμουνιστικό μέλλον με τις προδιαγραφές και τους όρους του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού «σήμερα». Που απογειώνονται ζητώντας «εδώ και τώρα» κομμουνισμό την ίδια στιγμή που προσγειώνονται σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες και κυβερνητισμούς κάθε είδους. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε συναντήσει τη λογική και πρακτική των «ηρώων» στην πιο ξεκάθαρη μορφή. Αυτήν που της δίνει η δράση των αναρχικών, αυτόνομων, ελευθεριακών ομάδων. Όπου οι «κοιμισμένες» μάζες <i>«θα βγουν από τα κλουβιά τους όταν σκοτώσουν οι μπάτσοι τα παιδιά τους»</i>. Που διεκδικούν για τον εαυτό τους την «ελευθερία» να πράττουν ότι θέλουν στη πλάτη του κινήματος, που προσπαθούν να επιβάλλουν ετσιθελικά την αντίληψή και την πρακτική τους στο κίνημα κατηγορώντας όποιον τους κάνει κριτική σαν «μπάτσο». Λογική και πρακτική που οδήγησε έως το γεγονός της Μαρφίν, για το οποίο υπήρχαν ομάδες που –μισοκρυφά, μισοφανερά- έως και δικαιολογούσαν την πράξη με επιχειρήματα που άγγιζαν τον ρατσισμό («αφού ήταν απεργοσπάστες καλά να πάθουν» κλπ). Που δεν υποδύονται πια το ρόλο του «ήρωα» για να παραδειγματίσουν τις μάζες για την ανατροπή, αλλά για να εκφράσουν την βαθιά απογοήτευσή τους που «δεν γίνεται τίποτε». Ή που σε άλλες περιπτώσεις αποσύρονται από τα εγκόσμια, απογοητευμένοι από το λαό που «δεν καταλαβαίνει», για να πάρουν «τζούρες» έστω και μισολαθραία και με την ανοχή του κράτους και των μηχανισμών του (παλιότερα, τώρα τα πράγματα τίθενται αλλιώς), της ζωής που θα ήθελαν να ζήσουν.<br />
<br />
<b>Για τη διαμόρφωση πρωτοπόρων αγωνιστών μέσα στη νεολαία</b><br />
Το κομματικό νεολαιίστικο δυναμικό, πρέπει λοιπόν με τον πιο αποφασιστικό τρόπο, να αντιπαλέψει αυτό το διάχυτο ρεύμα, και να ξεριζώσει τις όποιες επιδράσεις (ασύνειδες) αυτού του ρεύματος από τις γραμμές του εάν θέλει να αναπτύξει μια πρωτοπόρα σχέση με τη νεολαία. <br />
Στον αντίποδα αυτών των αντιλήψεων εμείς πρέπει να επαναφέρουμε και προπαντός να παλέψουμε στην πράξη την κομμουνιστική αντίληψη για τη (διαλεκτική) σχέση μαζών και πρωτοπορίας που συνιστά έναν από τους θεμελιακούς όρους ύπαρξης μιας οργάνωσης που πασχίζει το Κ (Κομμουνιστικό) να μην είναι μια αγιαστούρα αλλά ζώσα πραγματικότητα. <br />
Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να αναμετρηθούμε εκτός των άλλων και με τους δικούς μας «φόβους» και «ανασφάλειες». Που γεννιούνται αυθόρμητα από το γεγονός της γενικά μικρής μας ανάπτυξης, των γενικά μικρών και αδύνατων δεσμών μας με τη νεολαία (και το λαό). Αλλά και από το γεγονός πως την τελευταία περίοδο –και λίγο απότομα- έχει απλώσει αρκετά η παρέμβασή μας. Φέρνοντας μας αντιμέτωπους με τον «φόβο» μήπως διαχυθούμε και χαθούμε μέσα στην «απολιτικοποίητη μάζα» που «στέκει απέναντί μας». Που μπροστά στο φόβο να μην πνιγούμε δεν αποφασίζουμε να μάθουμε κολύμπι. <br />
Ή για να το πω θετικά:<br />
Μπορούμε και πρέπει να μην φοβηθούμε την ανοιχτή και πλατιά δράση μέσα στη νεολαιίστικη πλειοψηφία. Μπορούμε να αναμετρηθούμε με τον φόβο του πνιγμού μαθαίνοντας κολύμπι. Μπορούμε και πρέπει να πάμε εκεί που η νεολαία τρώει καρπαζιές, και να μην την «ατενίζουμε» από μακριά «συμπονώντας» την για τα βάσανα που περνάει. Εάν πχ αναφερόμαστε στην σπουδάζουσα νεολαία, πρέπει να ανιχνεύσουμε όλους τους δυνατούς δρόμους, να ανακαλύψουμε όλους τους δυνατούς τρόπους να χρησιμοποιήσουμε και να φτιάξουμε κι άλλα εργαλεία δουλειάς. Ώστε να είμαστε παρών εκεί που η ίδια βιώνει την εντατικοποίηση, την καθηγητική αυθεντία, που της προπαγανδίζονται οι αστικές αξίες, εκεί που τα κηρύγματα της υποταγής αντηχούν δυνατά. Και εκεί να αναδειχθούμε σαν αγωνιστές, προσπαθώντας να οργανώσουμε από μέσα την αντίσταση της. Αυτό φυσικά δεν θα γίνει μεμιάς, χρειάζεται συσσώρευση εμπειρίας, να φάμε τα μούτρα μας, να ανεβάζουμε το ιδεολογικό και πολιτικό μας φορτίο, να χωνεύουμε την πείρα που θα παράγεται από την παρέμβαση. Μια τέτοια –αυτονόητη θεωρητικά για έναν αριστερό και κομμουνιστή – αντίληψη και πρακτική πρέπει να επανακατακτηθεί, όχι μόνο από τη νέα γενιά των συντρόφων μας, αλλά από το σύνολο της οργάνωσης μας, στις νέες και πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουμε όλοι μας. Αυτή (η αντίληψη και πρακτική) φαντάζει και είναι πολύ πιο δύσκολη από την λογική του «παραδείγματος», των «Ρομπέν», του «εγώ τα είπα-ας κάνουν ότι θέλουν τώρα», του «ήρωα» που στέκεται απέναντι στο «πλήθος». Για να είμαστε όμως ακριβείς, όχι μόνο είναι πιο δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα είναι και η μοναδική που οδηγεί στον μετασχηματισμό των συνειδήσεων και στην ανατροπή των συσχετισμών.<br />
Γιατί σε αυτούς τους καιρούς των μεγάλων και βίαιων αλλαγών, των μεγάλων δυσκολιών αλλά και των μεγάλων ανατροπών, οι νέοι σύντροφοί μας οφείλουν να ανακαλύψουν ξανά στην πράξη τις μεγάλες δυνατότητες του λαού και της νεολαίας, την εργατική-λαική και νεολαιίστικη δημιουργικότητα. Να πειστούν δηλαδή μέσα από την ίδια τους την πείρα και όχι επειδή το λένε «οι γραφές» να δείχνουν απεριόριστη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες των μαζών και πρώτα απ’ όλα της εργατικής τάξης. Και να γνωρίζουν πως «χωνεύοντας» αυτή την πείρα που θα προέλθει από την «συγχώνευσή τους σχεδόν» με τη νεολαία, πως δοκιμάζοντας τις απόψεις τους μέσα στη νεολαία και το λαό, και με μοναδικό κριτήριο εάν υπηρετούν τα συμφέροντά τους, τα τωρινά και τα απώτερα, πως παλεύοντας για τη συγκρότηση της νεολαίας σε κίνημα δίπλα στην εργατική τάξη και το λαό, θα αλλάξουν και οι ίδιοι προς το καλύτερο, θα διαμορφωθούν σε λαϊκούς αγωνιστές. Έτσι οφείλουμε να πάμε εάν θέλουμε να υπηρετήσουμε αποτελεσματικά την κομμουνιστική υπόθεση. <br />
<br />
(1) Γ. Πλεχάνωφ: Η εξέλιξη της μονιστικής αντίληψης στην ιστορία, Εκδόσεις Αναγνωστίδη, σελ. 134-135.<br />
(2) Ο.π., σελ. 265-266.Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-16006273844889632222012-10-20T19:08:00.001+03:002012-10-20T19:09:46.354+03:00Όχι όπως πριν<div style="text-align: right;">
Χ.Μ. </div>
Αποτελεί πλέον κλισέ, αλλά ζούμε πλέον σε μια εποχή η οποία είναι τελείως διαφορετική από την αμέσως προηγούμενη. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να πηγαίνουμε όπως πριν, οι όποιες (ανα)λύσεις δεν είναι δεδομένες, οι (υποτιθέμενες) σταθερές και πεπατημένες έχουν προ πολλού τιναχτεί στον αέρα. <br />
Στην ανάλυση της πραγματικότητας εύκολα στο παρελθόν θα μπορούσε κανείς να πέσει σε σειρά ντετερμινισμών ενώ σήμερα ρέπει μάλλον προς τον αγνωστικισμό. “άγνωσται” αι βουλαί του ιμπεριαλισμού, του κεφαλαίου αλλά και των λαών.<br />
<a name='more'></a> Έχει έρθει το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίσαμε και προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Οι “φωτεινοί φάροι του σοσιαλισμού” έχουν σβήσει και κάποιοι μην μπορώντας να το αποδεχτούν όταν η φαιδρότητα των ισχυρισμών τους περί οικοδόμησης σοσιαλισμού στην Κίνα ήταν πλέον φανερές σε όλους “ψάχτηκαν” στην Καμπότζη και στη Βόρεια Κορέα ενώ άλλοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο Περού και το Νεπάλ. Οι λαοί, η νεολαία δεν συμπεριφέρονται όπως πριν, οι μορφές πάλης δεν μπορούν να μπουν σε κουτάκια και τα στεγανά μεταξύ πολιτικών χώρων/απόψεων έχουν διαρρηχθεί.<br />
<b><br /></b>
<b>“Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και που πάω;”</b><br />
Το ΚΚΕ(μ-λ), ή καλύτερα ορισμένα στελέχη του, κατά διαστήματα έχει επιχειρήσει να δόσει απαντήσεις ή καλύτερα να θέσει ζητήματα. Κάποια απ' αυτά αγκάλιασαν/αγκαλιάστηκαν σχεδόν από το σύνολο της οργάνωσης για διαφορετικούς λόγους (π.χ. Το '17-'53 ή η Παγκοσμιοποίηση: Η πτώση του μύθου), κάποια άλλα έμειναν αδιάβαστα (Η αριστερά απέναντι στον εαυτό της ή το τελευταίο του σ. Μάνου για την Κρίση) ή κάποια δεν θυμόμαστε καλά-καλά ότι υπάρχουν (Καινούρια ρούχα του βασιλιά). <br />
Αυτά τα κείμενα κατά βάση (μαζί με επιμέρους αναλύσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς) συγκροτούν ένα σώμα απόψεων που:<br />
1) Αποδεικνύουν την διαφορετικότητα/ιδιαιτερότητα της οργάνωσής μας από οποιαδήποτε άλλη οργάνωση εντός Ελλάδας αλλά και σε μεγάλο βαθμό κι από εν δυνάμει όμορες δυνάμεις διεθνώς. Δεν πρόκειται για νέο φαινόμενο. Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας η οποία “ανήκει εις τη δύση” όντας εν πολλοίς “ανατολίτικη” δεν αποτελεί ένα σύνηθες φαινόμενο, μάλλον αποτελεί μοναδική περίπτωση.<br />
2) Αποδεικνύει ότι παρότι πολλοί σύντροφοι θεωρούν πως ως οργάνωση έχουμε μια σειρά από θέματα λυμένα η λογική που διέπει αυτά τα συγγραφικά εγχειρήματα προβάλλει το αντίθετο. Θέλουμε να αναδείξουμε τα ζητήματα και όσο μας αναλογεί να τα “λύσουμε”.<br />
3) Σκιαγραφούν πτυχές των νέων εξελίξεων από πλευράς των από πάνω (Παγκοσμιοποίηση, Τα Καινούρια ρούχα του βασιλιά, Έγκατα και εδάφη της κρίσης) και θέτουν ζητήματα που αφορούν τους από κάτω ('17-'53, Η αριστερά απέναντι στον εαυτό της)<br />
4) Θεματικές που απουσιάζουν αναδεικνύουν θεμελιώδη κενά στην ανάλυσή μας. Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση σε σχέση με την Ελλάδα (επί της ουσίας από την μεταπολεμική Ελλάδα μέχρι σήμερα) και μια αντίστοιχη ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, πολιτικής, οικονομίας με ότι εκφάνσεις έχουν αυτές. <br />
<br />
<b>Ας γίνω όμως λίγο πιο αναλυτικός.</b><br />
Τα τελευταία χρόνια —και κυρίως μετά τον Δεκέμβρη του '08— το σύνολο των δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα —αριστερές, αναρχικές, αυτόνομες— τόσο ως συλλογικότητες όσο κι ως μονάδες, βρίσκονται σε μια κρίση προσανατολισμού που λόγω της επίθεσης του κεφαλαίου γρήγορα πήρε και χαρακτηριστικά υπαρξιακής κρίσης, κρίσης ταυτότητας.<br />
Η αδυναμία κατανόησης της φύσης της επίθεσης από πολλούς, η αδυναμία φραγμού της από το σύνολο, η πλήρης αδυναμία εκτίμησης της κίνησης των μαζών και η μη ριζοσπαστικοποίησή τους —στο βαθμό και με τον τρόπο που θα θέλαμε όλοι μας— η άνοδος του φασισμού, η αναντιστοιχία όλων μας αλλά και το γεγονός πως από τα διάφορα κινήματα τα υλικά κέρδη για τις δυνάμεις υπήρξαν αμελητέα σε σχέση με αυτό που θεωρούν πως άξιζαν, αποτελούν ορισμένους από τους λόγους που οδηγούν σε αυτό τον εφ' όλης της ύλης προβληματισμό.<br />
Από την άλλη ευχολόγια απέναντι στο λαό, αυτή την υπερφυσική έννοια η οποία θα συγκροτηθεί ως μια επαναστατική συμπαγής μάζα και θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της. Όχι σύντροφοι, δεν ειρωνεύομαι τις μάζες. Αντιθέτως μας έβαλαν γυαλιά στην Κερατέα, στη Χαλκιδική, σε πορείες όπου συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολείς για να τις εμποδίσουν να διαλύσουν τις πορείες, γιατί πρώτοι αυτοί οι ανοργάνωτοι πήγαν κι αγόρασαν μάσκες και γυαλιά για να αντιμετωπίσουν τα χημικά και μετά το αποφάσισε η αριστερά. Για το ζήτημα του λαού κάποιες σκέψεις θα δούμε πιο κάτω.<br />
Αν “μέμφομαι” κάποιον είναι όσους (κι εμένα μέσα) καταναλώνουν τον χρόνο τους στο να γράφουν για το πως τα πάντα θα λυθούν όταν οι μάζες βγουν στο προσκήνιο και άλλους παρόμοιους βερμπαλισμούς, αντί να προσπαθήσουν να ανιχνεύσουν τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτό. Αντί να προσπαθούν να αναλύσουν το τι πήγε στραβά χθες, για να το διορθώσουν σήμερα, και για να πάει σωστά αύριο. Στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα μας φυσικά.<br />
<br />
<b>Η θεωρία ως εργαλείο ή ως πολυτέλεια;</b><br />
Μια από τις πιο γνωστές φράσεις/θέσεις του Καρλ Μαρξ είναι η ενδέκατη θέση του για τον Φόυερμπαχ:<i> “Οι φιλόσοφοι έχουν μοναχά ερμηνεύσει τον κόσμο, με διάφορους τρόπους, ωστόσο το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε”</i>. Η θέση αυτή χρησιμοποιείται από πολλούς για να αναδείξουν την αναγκαιότητα της ανατροπής ή/και της δράσης/πράξης. Όντως και ο Καρλ Μαρξ αυτό διαφαίνεται να ήθελε να κάνει με τη θέση του αυτή. Αυτό όμως που δεν κάνει ο Μαρξ αλλά συνήθως κάνουν οι διάφοροι ερμηνευτές του ήταν να άρει την αναγκαιότητα ερμηνείας του κόσμου προκειμένου να τον αλλάξουμε. Εν ολίγοις ηθελημένα ή μη (χωρίς να σημαίνει πως και αυτό δεν έχει τη σημασία του) την πλήρη αγνόηση, του θεμελιώδους σκέλους, της αναγκαιότητας ερμηνείας του κόσμου προκειμένου να επιτευχθεί, το δεύτερο σκέλος, η αλλαγή. Και μάλιστα από τους υπέρμαχους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) της αλλαγής.<br />
<b><br /></b>
<b>Η φύση και ερμηνεία του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού </b><br />
Ένα θέμα που πραγματικά ταλανίζει το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα από την πρώτη μέρα είναι ο χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας/κοινωνίας. Αυτό το ερώτημα αποτέλεσε την βασική αιτία σύγκρουσης και κατά τη γνώμη μου τη ρίζα πολλών διασπάσεων στα πλαίσια του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος κι αυτό διότι αποτελεί και ζήτημα ουσίας και ανταγωνιστική αντίθεση, η οποία άρα δεν μπορεί να επιλυθεί.<br />
Αυτό δεν διαφαίνεται μόνο στις διάφορες συζητήσεις περί του χαρακτήρα της αλλαγής αλλά ακόμη (αν όχι κύρια) στην αποτίμηση ιστορικών γεγονότων όπως λόγου χάρη της επανάστασης του 1821. Στις 26/3/2005 στην Π.Σ. δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο Το εθνικό και ταξικό περιεχόμενο του 1821 με βασική βιβλιογραφική αναφορά το έργο του Γιάννη Κορδάτου. Η επίσημη ανάλυση του ΚΚΕ και προ '56 δεν ήταν αυτή του Κορδάτου. Η ουσία της διαφωνίας δεν ήταν για το τι έγινε το 1821 αλλά για τα καθήκοντα των κομμουνιστών, το ρόλο της αστικής τάξης και άρα τη στάση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντί της ένα αιώνα μετά (και μέχρι σήμερα θα έλεγα εγώ). Σχηματικά ο Κορδάτος θεωρεί πως η αστικοδημοκρατική επανάσταση έχει γίνει —από την αστική τάξη, η οποία και υφίσταται (κάτι που 100 χρόνια μετά αμφισβητείται από αριστερούς και κομμουνιστές χωρίς να το εξηγούν βέβαια) και έχει πλέον αντιδραστικό χαρακτήρα— και αυτό έχει λήξει. Ως εκ τούτου το καθήκον είναι για προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση. Ο Ζέβγος αργότερα ανατρέπει το σχήμα λόγω της αλλαγής των θέσεων του ΚΚΕ λέγοντας πως η αστική τάξη δεν μπόρεσε καν να ολοκληρώσει αυτό το καθήκον οπότε η επανάσταση θα έχει και αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα με γρήγορη μετατροπή σε σοσιαλιστική επανάσταση, χωρίς όμως συνεργασία με κανένα τμήμα της αστικής τάξης που είναι αντιδραστική στο σύνολό της. Από το '50 και μετά και την στροφή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μπαίνει από την πίσω πόρτα και η συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης στα πλαίσια της εθνικής δημοκρατικής αλλαγής από τα οποία αποκλείεται μόνο η λεγόμενη πλουτοκρατική ολιγαρχία. Αντίστοιχες θέσεις υπήρξαν και εντός των διαφωνούντων εξ' αριστερών με την ΕΔΑ έχοντας μια μηχανιστική ανάγνωση των κινεζικών ντοκουμέντων όπου έπρεπε να βρουν κι αυτοί την εθνική αστική τάξη για να κάνουν τη Νεο-δημοκρατική ή Λαϊκο-δημοκρατική τους επανάσταση. <br />
Η αστική τάξη ήταν και είναι εθνική, δεν μπορεί να αναπτυχθεί παρά στα πλαίσια ενός έθνους-κράτους. Άρα δεν υπάρχει εθνική και αντεθνική αστική τάξη. Για ευκολία ή έστω για χάρη διάκρισης από την μεταπρατική (κομπραδόρικη) αστική τάξη ονομάστηκε ως εθνική το τμήμα αυτό της αστικής τάξης το οποίο για τους δικούς του λόγους αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. <br />
Εδώ μια παρένθεση, η Ελλάδα έχει την ιδιαιτερότητα η αστική τάξη, η οποία και επιδίωξε την επανάσταση του 1821 είχε αναπτυχθεί εκτός Ελλάδας (βλ. Φιλική Εταιρία) όπως επίσης και τον επόμενο αιώνα έχουμε τμήματα της αστικής τάξης να αναπτύσσονται στο εξωτερικό (Αίγυπτος, τμήμα του εφοπλιστικού κεφαλαίου, κτλ). Υπάρχει ένας ιδιαίτερος κοσμοπολιτισμός του ελληνικού κεφαλαίου που δεν πρέπει να συγχέεται/ταυτίζεται με την εξάρτηση η οποία μάλιστα αποτελεί πρόβλημα στην ανάπτυξη/επέκτασή του διότι οι οικονομικές του δυνατότητες δεν συμβαδίζουν με τις δυνατότητες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού εν γένει και ως εκ τούτου αντί να λειτουργήσει το ελληνικό κράτος προωθητικά αντιθέτως το βαλτώνει (περίπτωση Ωνάση).<br />
Η γέννηση της ελληνικής αστικής τάξης έγινε όπως προείπα στο εξωτερικό κι αυτή η ιδιαιτερότητα δημιούργησε ένα επιπρόσθετο πρόβλημα στην ανάλυση της ελληνικής περίπτωσης. Το δίπολο αστική τάξη – εργατική στην αρχή δεν υπήρξε καν μιας και εκβιομηχάνιση και συγκρότηση εργατικής τάξης έχουμε επί της ουσίας ένα αιώνα αργότερα.<br />
<br />
Εν ονόματι του λαού...για το λαό<br />
<i>λαός ο [laós]: σύνολο ανθρώπων που αποτελούν ενότητα με βάση ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά ή συνεκτικά στοιχεία. 1α. οι κάτοικοι μιας χώρας, πόλης, περιοχής• πληθυσμός || το σύνολο του πληθυσμού ενός κράτους β. οι κάτοικοι, οι πληθυσμοί ευρύτερων περιοχών. 2. οι κάτοικοι καθορισμένου χώρου με κάποια κοινά στοιχεία (ιστορία, παραδόσεις, έθιμα, θεσμούς, συνείδηση κ.ά.). 3. το τμήμα του πληθυσμού, των πολιτών που δε μετέχει στη διεύθυνση της κοινωνίας και στην άσκηση της εξουσίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το κράτος, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του || οι υπήκοοι 4. οι κοινωνικές τάξεις που χαρακτηρίζονται από μικρό εισόδημα ή και χαμηλό μορφωτικό, πολιτιστικό επίπεδο• κοσμάκης. [λόγ. < αρχ. λαός]</i><br />
<div style="text-align: right;">
από την ηλεκτρονική έκδοση του Λεξικού Τριανταφυλλίδη</div>
<br />
Οι αριστεροί και οι συνοδοιπόροι τους σίγουρα μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους σειρά από περιστάσεις στις οποίες ανέγνωσαν ή άκουσαν αναφορά/επίκληση στη λέξη λαός και τα παράγωγά της. Λέξη και όχι όρο γιατί αυτό το εμπειρικό σημείωμα πραγματεύεται ακριβώς αυτό. Την κενότητα όσον αφορά τη χρήση της λέξης (και) στο πολιτικό πεδίο.<br />
Στην πρόσφατη δίδυμη εκλογική αναμέτρηση ο γράφων είχε την ευκαιρία περιδιαβαίνοντας την πρωτεύουσα να διαβάσει προεκλογικά συνθήματα σε αφίσες, προκηρύξεις και έντυπα όσο και να ακούσει σε προεκλογικές ομιλίες την επίκληση στο λαό, για τη μεταπολίτευση του λαού, τη λαϊκή εξουσία, το δρόμο του λαού, τις λαϊκές ανάγκες, για τη λύση που θα δώσει ο λαός κτλ. Αλλά και στην πορεία της αριστεράς δεν ήταν λίγες οι φορές που ανέκυπτε ως όνομα εντύπου ή και πολιτικής οργάνωσης Λαϊκή Πάλη, Λαϊκή Φωνή, Λαοδημοκρατική, Λαϊκή Ενότητα, Λαϊκός Δρόμος, Λαϊκοί Αγώνες κτλ.<br />
Αυτό όμως που συμπεραίνεται από μια εμπειρική έστω προσέγγιση είναι η παντελής απουσία στο λόγο και στα γραπτά της αριστεράς του τι ορίζεται ως λαός. Στην καλύτερη τον περιπτώσεων ο λαός ορίζεται ως το ένα τμήμα ενός διπόλου, αστική τάξη/λαός, ολιγαρχία/λαός, με εξίσου γενικό, θολό ή ανύπαρκτο ορισμό του άλλου μέρους του διπόλου. Η κοινοτυπία αυτή της κενότητας έγινε επανειλημμένα πάθημα αλλά ουδέποτε μάθημα και εάν την πρώτη φορά το πλήγμα ήρθε από τη σοσιαλδημοκρατία με τη μορφή του ΠΑΣΟΚ σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης ο κίνδυνος έρχεται από το νεο-φασισμό/νεο-ναζισμό.<br />
Η αριστερά εν ολίγοις έχει (έστω διακηρυκτικά) ως στόχο ή σκοπό να εκφράσει μια κοινωνική ομάδα (ή ένα άθροισμα κοινωνικών ομάδων) ή θεωρεί πως η όποια αλλαγή θα γίνει με κινητήρια δύναμη την προαναφερθήσα ομάδα την οποία αδυνατεί να ορίσει. Ως εκ τούτου, παραμένει χωρίς συγκεκριμένο ακροατήριο με μια εξίσου γενικόλογη φρασεολογία, ένα προγραμματικό λόγο που απευθύνεται σε όλους και σε κανένα και στο τέλος της φταίει ο...λαός που δεν την ακολουθεί.<br />
Ενώ διαρρυγνύει τα ιμάτιά της για την επιστημονικότητα του μαρξισμού, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και του κάθε -ισμού τον οποίο αυτή θεωρεί ως ορθό, η ίδια είτε αγνοεί, είτε υποτιμά, ή ακόμη και απορρίπτει την ανάγκη της επιστημονικής ανάλυσης και προσέγγισης των ζητημάτων προκειμένου να περάσει από το γενικό(λογο) στο ειδικό, από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο. Έτσι περνάει πολλές φορές σε μια θρησκευτικού τύπου πίστη ότι η ιστορία θα τη (μας) δικαιώσει. <br />
Οι παροικούντες τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα η φοιτητική αριστερά του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης της περασμένης δεκαετίας πιθανό να ενθυμάται τα αίτια και τις ρίζες της διάσπασης και διάλυσης της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης η οποία σε κάποιες σχολές π.χ. Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης είχε υποκαταστήσει μέχρι και την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Η εν λόγω παράταξη διαλύθηκε για ιδεολογικούς λόγους. Συγκεκριμένα η μια τάση υποστήριζε ότι αφού τα πάντα ήταν θέλημα θεού δεν συνέτρεχε λόγος συνδικαλιστικής παρέμβασης, λόγω του προκαθορισμένου της πορείας/εξέλιξης των πραγμάτων. Ενώ η άλλη τάση η οποία υποστήριζε το συν Αθηνά και χείρα κίνει, χωρίς όμως να πείσει και ως εκ τούτου η Χ.Φ.Δ. πέρασε στην λήθη με τα αλυσοδεμένα, σαν κατάδικος του περασμένου αιώνα, ταμπλό της να μας υπενθυμίζουν πως κάποτε υπήρξε κι αυτή.<br />
Έτσι, η κυρίαρχη τάση της αριστεράς σήμερα θεωρεί πως λίγο-πολύ θα εμφανιστούν οι λαϊκές μάζες, θα βγουν στο προσκήνιο και θα αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Όταν γίνει αυτό με ένα εξίσου μεταφυσικό τρόπο θα ακολουθήσουν τη (δική της προφανώς) “σωστή γραμμή”.<br />
Η υπερταξική ή αταξική θεώρηση του λαού ως κάτι συγκεχυμένο και απροσδιόριστο πέρα από μια προχειρότητα κάθε λογής προσέγγισης που διαπερνάει κάθετα και οριζόντια την ελληνική κοινωνία φρονώ πως έχει και πολιτικές σκοπιμότητες. Η τέτοια χρήση του “όρου” υπηρετεί κάθε φορά την εκάστοτε πολιτική γραμμή. Είτε αυτή θεωρεί πως πρέπει να επιδιωχθεί μια διευρυμένη κοινωνική συμμαχία με μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα είτε πως αφορά μόνο την εργατική τάξη (που επίσης ορίζεται κατά το δοκούν) ο λαός όλα τα χωράει και όλα τα αποκλείει κατά πως βολεύει την ανάλυση/γραμμή της στιγμής. Έτσι ο λαός αποτελεί μια πλαστελίνη που πλάθεται κάθε φορά από τον χρήστη του όρου κατά πως τον βολεύει. Η τέτοια αντιμετώπιση του όρου αγνοούσε ή υπέθετε πως μόνο η αριστερά θα συνέχιζε να θέτει το ζήτημα του λαού κι ως εκ τούτου δεν διέτρεχε κίνδυνο απώλειας της επιρροής/ψήφων της στα λαϊκά στρώματα το αντίθετο μάλιστα πως η ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου θα της αποκόμιζε σίγουρα ωφέλη. <br />
Τον τελευταίο χρόνο με την εμφάνιση του διαταξικού πλήθους στις πλατείες στο οποίο παρενέβαιναν, σχεδόν όλοι, οι πολιτικοί χώροι και φορείς με αταξικά/υπερταξικά χαρακτηριστικά και τακτικές είχε μια σειρά από αποτελέσματα που μόνο ευνοϊκά δεν είναι για την αριστερά και τη σχέση της με το λαό. Η εμφάνιση και ενδυνάμωση από εθνικές και πατριωτικές έως και ανοιχτά νεοναζιστικές δυνάμεις και φορείς με ερίσματα σε μέχρι πρότινως προνομιακές περιοχές για την αριστερά, η αποπολιτικοποίηση του λόγου με ταυτόχρονη άνοδο ενός αντιαριστερού-αντικομμουνιστικού λόγου (όχι μόνο από τα πάνω αλλά κι από τα κάτω) έρχεται να πατήσει στο θολό λόγο της αριστεράς τόσο για το ζήτημα του λαού όσο και για το ζήτημα των από πάνω. Τόσο για τον φορέα της όποιας αλλαγής ευαγγελίζεται όσο και για το ποιος αποτελεί τον αντίπαλο. Βεβαίως παρά τα εκατοντάδες κείμενα σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα της αριστεράς για την άνοδο του νεοναζισμού και συναφών ιδεολογημάτων δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη μου καμιά (αυτοκριτική) αναφορά στο θέμα. Οι πλατείες θεωρούνται εν συνόλω και a priori ως ένα μεγαλειώδες κίνημα το οποίο ο καθένας αναγνώσκει όπως θέλει ως είθισται άλλωστε, όπου κάποιοι βλέπουν άπο μια νέα μορφή οργάνωσης ως την αναγέννηση ή την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας και ταυτόχρονα προσπαθούν με την αναδημοσίευση κειμένων για τους Ναζί πως η εργατική τάξη και ο λαός - όπως τον εννοεί ο καθένας - είναι ξένο προς το ναζισμό (1) .<br />
Σήμερα οι συνθήκες είναι τέτοιες που θεωρώ πως πρέπει με ωριμότητα να παραδεχθούμε τις αδυναμίες που έχουν οι μέχρι τώρα αναλύσεις και θεωρήσεις ακριβώς λόγω των επιφανειακών και γενικόλογων προσεγγίσεων και την αναγκαιότητα εμβάθυνσης στα όποια ζητήματα αποφασίζει ο καθένας να καταπιαστεί.<br />
Είτε θα συνεχίσει η επιλογή χρήσης όρων όπως του λαού, στους οποίους προσδίδονται χαρακτηριστικά που δεν έχουν π.χ. ενιαιότητα, ή η πρόσδοση με ένα ντετερμενιστικό τρόπο ενός κοινωνικού ρόλου, π.χ προοδευτική/ριζοσπαστική/επαναστατική δύναμη, τον οποίο η ίδια η πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει, είτε θα σταματήσει μια ιδεολογικού τύπου προσαρμογή της πραγματικότητας στην εκάστοτε ιδεοληψία προκειμένου να γίνουν κάποιες σοβαρές προσπάθειες ανάλυσης της πραγματικότητας με στόχο την αλλαγή της.<br />
Όπως ανέφερε ένας φίλος πρόσφατα: Το ερώτημα “ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε” είναι μια μαλακία. Ο γιαλός είναι αυτός που είναι, εμείς αρμενίζουμε στραβά.<br />
<br />
ΥΓ. Το κομμάτι αυτό δεν είχε ως σκοπό τόσο το να πραγματευτεί τον ορισμό του 'λαού' παρά την θεωρητική ένδεια και την ευκολία χρήσης όρων εκ μέρους της αριστεράς.<br />
<br />
<i><b>Η αναγνώριση και η ανάλυση των τάξεων αναγκαίος όρος για την ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και την ανασύνθεση του κομμουνιστικού κινήματος</b></i><br />
Κοινός τόπος η αναγκαιότητα ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής (και ιδεολογίας θα προσθέσω). Ένα ερώτημα είναι από ποιους θα ανατραπεί αλλά και ποιοι την πρεσβεύουν. Όσον αφορά στο πολιτικό προσωπικό, ποιες ακριβώς δυνάμεις εκφράζει το κάθε κόμμα. Γενικά μπορούμε με ευκολία να πούμε ποια κόμματα εκφράζουν ή θέλουν να εκφράσουν το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Ειδικά τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα και κύρια όσον αφορά το ποιος εκφράζει ποια μερίδα της αστικής τάξης. Βέβαια ένα ερώτημα είναι ποιες είναι αυτές οι μερίδες της αστικής τάξης μιας και σε μια απόφαση του ΚΟ έχουμε αναφορά στα <i>“κεφαλαιοκρατικά τμήματα της αστικής τάξης της χώρας”</i> άρα υπονοείται πως υπάρχουν και μη-κεφαλαιοκρατικά. Επίσης σχετικά εύκολα μπορούμε να πούμε πολύ γενικά ποιος θα είναι ο φορέας της ανατροπής, ο “λαός”, η “εργατική τάξη”, η “φτωχομεσαία αγροτιά”, οι “εργαζόμενοι”. Βάζω σε εισαγωγικά τις έννοιες γιατί αποτελούν ένα χιλιοφορεμένο κοστούμι σε ένα άυλο σώμα, πρέπει επιτέλους να τους δοθεί συγκεκριμένο περιεχόμενο.<br />
Δεν μπορείς να δόσεις περιεχόμενο στην πάλη σου εάν δεν ορίσεις με σαφήνεια τον εχθρό σου, δεν μπορείς να συγκροτήσεις αντιστάσεις εάν δεν έχεις ιδέα σε ποιους απευθύνεσαι, δεν μπορείς να απευθυνθείς συγκεκριμένα εάν δεν ορίσεις ποιος πλήττεται, με ποιο τρόπο, και ποιος στόχος πάλης μπορεί να τον κινητοποιήσει. Κι από την άλλη δεν μπορείς να συγκροτήσεις αντιστάσεις, να εμβαθύνεις θεωρητικά και ταυτόχρονα να βελτιώσεις πρακτικά την άποψη και τη γραμμή πάλης σου εκτός των κοινωνικών διεργασιών και των πολιτικών και συνδικαλιστικών μαχών. Η σχέση μεταξύ των δυο είναι διαλεκτική, όποιος προκρίνει το ένα έναντι του άλλου ή δεν θέλει να μπει στη μάχη ή προσπαθεί να ρίξει τον τοίχο με κεφαλιές.<br />
<br />
1. Επιλέγοντας βέβαια να μην αναφέρεται στην ταξική σύνθεση των Φαιοχιτώνων (SA), του Έρνστ Ρομ, που εξοντώθηκαν εν τέλει από τον Χίτλερ γιατί θα του χαλούσε την “θεωρία”.Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-76951240576520647362012-10-19T15:08:00.000+03:002012-10-19T15:11:07.383+03:00Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ <i>Αναδημοσιεύουμε το κείμενο συμπληρωμένο</i><br />
<div style="text-align: right;">
του Σπύρου Παπακωνσταντίνου</div>
<br />
<b><u>Α. Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ-ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ</u></b><br />
<br />
<u>1. Ορισμένα νούμερα προς αποκατάσταση της αλήθειας</u><br />
Η γενική προπαγάνδα των δυνάμεων του συστήματος κάνει λόγο για πάνω από 1.000.000 Δημοσί-ους Υπαλλήλους. Ορισμένα μάλιστα παπαγαλάκια κάνουν λόγο ακόμα και για 1.500.000 (!!!). Τα νούμερα αυτά είναι φυσικά αναληθή και διογκωμένα σκόπιμα για να δικαιολογήσουν μέτρα και πολιτικές μείωσης του αριθμού των Δ.Υ. και χτυπήματος των δικαιωμάτων τους.<br />
<a name='more'></a><br />
Τα μόνα δημοσιοποιημένα στοιχεία μέχρι σήμερα με κάποια αξιοπιστία αφορούν την περίοδο της περιβόητης απογραφής (καλοκαίρι 2010) πριν την εξαπόλυση της επίθεσης με αιχμή το (τότε) νέο μισθολόγιο. Παραθέτουμε τα σημαντικότερα από αυτά (πηγή : ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14-15/8/2010).<br />
Η απογραφή, λοιπόν, ''έβγαλε'' έναν αριθμό 768.000 αμειβόμενων από το κράτος. Φυσικά σήμερα το νούμερο αυτό είναι αρκετά μικρότερο με βάση την ανυπαρξία ουσιαστικά προσλήψεων και την διεύρυνση (σχεδόν με τη μορφή πανικού) του κύματος συνταξιοδοτήσεων -αποχωρήσεων.<br />
Ένα βασικό στοιχείο που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας είναι ότι ΔΕΝ ταυτίζονται οι μισθοδο-τούμενοι από το κράτος με τους Δημοσίους Υπαλλήλους, δηλ. με όσους καλύπτονται από το κα-θεστώς της μονιμότητας. Η ίδια πηγή-την προαναφερόμενη περίοδο-παραθέτει στοιχεία για πάνω-κάτω 200.000 άτομα με μη μόνιμες σχέσεις απασχόλησης που συμπεριλαμβάνονται στον ανωτέρω συνολικό αριθμό των απογραφέντων. Πρόκειται για συμβασιούχους αορίστου και ορισμένου χρό-νου, stage, επικουρικούς, ωρομίσθιους, εποχικούς, αιρετούς πάσης φύσης, μετακλητούς κλπ.<br />
Αν κανείς αφαιρέσει από τους εναπομείναντες 568.000 τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια (Μέλη ΔΕΠ ΑΕΙ-ΤΕΙ 12.000, Διπλωμάτες 850, Γιατροί 22.000) και ιδιαίτερα όσους επανδρώνουν το ''βαθύ'' αστικό κράτος (Στρατός και Σώματα ασφαλείας - οι λεγόμενοι ένστολοι - 156.000, Δικαστές-Εισαγγελείς 4.200, κληρικοί 12.000) προσεγγίζει το πραγματικό νούμερο των Δημοσίων Υπαλ-λήλων που δεν πρέπει να ξεπερνά σήμερα τις 350.000. Τέτοιος ''πληθωρισμός'' Δημοσίων Υπαλλή-λων, λοιπόν(!!!). Ας λάβουμε υπόψη μας, επίσης, ότι ενώ επικαιροποιούνται τα στοιχεία αυτά κάθε καλοκαίρι πλέον, δεν δίνονται στη δημοσιότητα για ευνόητους λόγους.<br />
Ακόμη πρέπει να γνωρίζουμε ότι ένας αριθμός γύρω στις 250.000 (από το σύνολο των 350.000 ) είναι Δημόσιοι Υπάλληλοι στους τομείς της Δημόσιας Περίθαλψης (Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, Ιατρεία κλπ.), της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης (Δήμοι, Κοινότητες, Περιφέρειες) και της Δη-μόσιας εκπαίδευσης (Νηπιαγωγοί, Δάσκαλοι και Καθηγητές). Όλοι οι υπόλοιποι Δημόσιοι Υπάλ-ληλοι πανελλαδικά κυμαίνονται γύρω στις 100.000.<br />
Χρειάζεται, λοιπόν, να κάνουμε αντιπαράθεση και να καταρρίπτουμε τον πυρήνα της προπαγάνδας των τροϊκανών ιμπεριαλιστών, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών τους περί δήθεν μεγάλου α-ριθμού Δημοσίων Υπαλλήλων, χρησιμοποιώντας τα πιο πάνω δικά τους στοιχεία.<br />
<br />
<u>2. Ο χαρακτήρας των αντεργατικών πολιτικών στο Δημόσιο</u><br />
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο σήμερα και τα δικαιώματά τους βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα και αυτό δεν είναι τυχαίο. Βεβαίως προϋπήρξε σειρά ετών καλλιέργειας του ανάλογου κλίματος, στροφής της κοινωνίας ενάντια στους Δ.Υ. Είτε με τα σκάνδαλα, τις ρεμούλες, τις μίζες, την λεγό-μενη διαφθορά, είτε με τη μη εξυπηρέτηση των πολιτών σε υπηρεσίες που υποτίθεται ότι υπήρχαν γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Συλλήβδην και αδιακρίτως για όλα τα κακά του αστικού κράτους έφται-γαν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ο αποδιοπομπαίος τράγος είχε βρεθεί...<br />
Ταυτόχρονα (και μιλάμε πάντα για τους 350.000 Δημοσίους Υπαλλήλους που μας απασχολούν εδώ και όχι γενικά για το Δημόσιο) αυτοί καλύπτονταν από μια σειρά κατακτήσεις σε εργασιακό, μισθολογικό, συνταξιοδοτικό, σε επίπεδο συνθηκών εργασίας, όρων απασχόλησης, ωραρίων κ.α. που έφτασαν να είναι κραυγαλέα παραφωνία και καρφί στα μάτια των δυνάμεων του συστήματος σε σχέση συνολικά με την επονομαζόμενη (καπιταλιστική) αγορά εργασίας, όπως έχει διαμορφωθεί.<br />
Στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας η ζούγκλα είχε προωθηθεί στην πράξη προ πολλού, το απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα κατοχυρωνόταν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Η εργατική τάξη βρισ-κόταν στο καναβάτσο αποσυγκροτημένη ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ασυγκρότητοι και χωρίς όργανα πάλης να χάνουν τη θέση τους συνεχώς και σχεδόν αδιάλειπτα. Το σύστημα έπρεπε να τελειώνει και με το ''κακό'' παράδειγμα των εργαζομένων στο Δημόσιο.<br />
Έχουμε την άποψη ότι δεν είναι ζήτημα ποσοτικό (είναι και τέτοιο αλλά όχι στη βάση του). Βασικά είναι ζήτημα ποιοτικό το να «τελειώσουν» το ταχύτερο με ένα καλύτερα συγκροτημένο κομμάτι εργαζομένων που θεωρεί (θεωρούσε, για να είμαστε ακριβείς) περίπου δεδομένη τη ζωή του και προδιαγεγραμμένη την πορεία του. Μ 'αυτή την έννοια εργαζόταν με λιγότερο άγχος, χωρίς την α-νασφάλεια και αβεβαιότητα που κάνει τον οποιονδήποτε άνθρωπο ευάλωτο σε πολυποίκιλες πιέσεις σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Συνεπώς και πιο ''εύκολα'' κινητοποιήσιμο.<br />
<b><i>Η εμμονή των τροϊκανών δυναστών σε άμεσες απολύσεις αναδεικνύουν αυτό το στοιχείο κυρί-αρχα. Το ''ταμπού'' της περίπου δεδομένης και τακτοποιημένης ζωής έπρεπε να σπάσει, με τις αναμενόμενες αντιδράσεις, φυσικά, μιας τέτοιου χαρακτήρα ανατροπής. Από αυτή την άποψη, δεν θα κάνουν πίσω στο ελάχιστο επιμένοντας, πιέζοντας και εκβιάζοντας ν' ανοίξει άμεσα, από φέτος, ο δρόμος προς την κόλαση.</i></b><br />
<br />
<u>3. Ομολογημένοι στόχοι</u><br />
Είναι ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει καμιά κατάκτηση, κανένα δικαίωμα που να πάρει τράτο. Μάλιστα η επιλογή του σοκ που επιλέχτηκε για την κοινωνική πλειοψηφία συνολικά, επιχειρείται να ε-πιβληθεί και στο Δημόσιο. Η συνολική καταβύθιση των εργαζομένων στο Δημόσιο (δείγμα της ο-ποίας -τηρουμένων των αναλογιών- είναι και η εμμονή στα ειδικά μισθολόγια) είναι όρος sine qua non.<br />
Η διάλυση και της οργανωτικής δυνατότητας (αφού σχεδόν όλοι οι Δ.Υ. είναι συνδικαλισμένοι ως μέλη σωματείων) είναι στρατηγικός στόχος του συστήματος, πράγμα που απαιτείται ως προϋπόθεση για συνολικότερες ανατροπές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο πρόσωπο της υποταγμένης και συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας χτυπιέται η συνδικαλιστική έκφραση και οργάνωση αυτή καθ' αυτή. Αλλά γι' αυτά παρακάτω.<br />
Ακόμα δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε την διαμόρφωση ''περιρρέοντος κλίματος'' με ανάδειξη πά-σης φύσης τεχνητών διασπάσεων και διαχωρισμών όχι μόνο συνολικά στο σώμα των εργαζομένων (Έλληνες και μετανάστες, άντρες και γυναίκες, παλιοί και νέοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί κ.α.) αλλά και - αν μπορούσαμε να το θέσουμε έτσι - ενδοδημοσιοϋπαλληλικά (Συντεχνιασμός, χαρακτήρας μηχανισμών και υπηρεσιών, υπάλληλοι υπουργείου οικονομικών και οι άλλοι, ακόμα και σε ομοει-δείς υπηρεσίες π.χ. Νοσοκομεία ΙΚΑ και Νοσοκομεία του ΕΣΥ κλπ.). Φυσικά είναι αβέβαιο για το σύστημα πόσο ''πιάνουν τόπο'' πλέον μετά τον οδοστρωτήρα τέτοιοι διαχωρισμοί.<br />
<br />
<u>4. Μέτωπα αντιπαράθεσης – σύγκρουσης</u><br />
Οι μορφές που επιλέγονται για την προώθηση της αντεργατικής πολιτικής στο Δημόσιο είναι ευ-θέως ανάλογες των επιδιώξεων. Έτσι ανοίγουν μια σειρά μέτωπα (με κύρια την πολιτική τους πλε-υρά) με στόχο άμεσα και μακροχρόνια αποτελέσματα. Ευελπιστούν ότι θα διαμορφώσουν ένα νέο τοπίο σε σύντομο χρονικό διάστημα συμβατό με τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων κεφαλαιοκρατών.<br />
<u>α. Προς de facto και de jure κατάργηση της μονιμότητας.</u><br />
Πρόκειται για στρατηγικό στόχο στην καρδιά της συνολικής υπόστασης των Δημοσίων Υπαλλή-λων. Η μια πλευρά αφορά την επίσημη, την συνταγματική ''τάξη'' με στόχευση την θεσμική και στο ανώτερο επίπεδο άρση – κατάργηση της μονιμότητας με ότι αυτή συνεπάγεται. Μέχρι την ώρα αναθεώρησης του Συντάγματος, ωστόσο, μπορούν στην πράξη να έχουν απολυθεί δεκάδες χιλιάδες Δημόσιοι Υπάλληλοι, όχι ως εξαίρεση (πειθαρχικά κλπ.) αλλά ως κανόνας. Η διελκυστίνδα ανάμε-σα στους παράγοντες του συστήματος κυρίως στο εσωτερικό (για τους ιμπεριαλιστές είναι απλά τα πράγματα) αφορά στο πως ακριβώς, μέσω ποιάς μορφής, σε ποιούς τομείς και με ποιές διαδικασίες θα προωθηθεί αυτή η πολιτική. Δευτερεύοντα πράγματα-θα λέγαμε- που έχουν όμως τη σημασία τους.<br />
15.000 απολύσεις μέχρι το τέλος του χρόνου και 150.000 συνολικά μέχρι το τέλος του 2015. Μι-λάμε για περίπου το 1/3 των εργαζομένων και απ' ότι όλα δείχνουν (για να χρησιμοποιήσουμε μια συμβατική έκφραση στην οποία αρέσκονται σοσιαλδημοκράτες και ρεφορμιστές πάσης φύσης) στον ''κοινωνικό'' τομέα του κράτους. Την ίδια στιγμή, φυσικά, ο ''μη κοινωνικός τομέας'' (σώματα ασφαλείας, στρατιωτικοί, δικαστές κ.α.) διογκώνεται καθημερινά και από πλευράς επάνδρωσης αλ-λά και εξοπλισμού. Για εκεί υπάρχουν λεφτά...<br />
<u>β. Συγχωνεύσεις-κλεισίματα φορέων και υπηρεσιών</u><br />
Είναι αυτή η μέθοδος που φαίνεται να προκρίνεται αφού ''... καταργουμένου του φορέα ή της θέσης που υπηρετείς, χάνεται η Δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα '' σύμφωνα με τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα. Έτσι εκατοντάδες φορείς και υπηρεσίες, άλλες ήδη και άλλες στο προσεχές μέλλον οδεύουν προς τυπική συγχώνευση (ουσιαστικά κλείσιμο) με επιπτώσεις και στο κοινωνικό σύνολο σε σχέση με τις υπηρεσίες που παρείχαν αλλά και στους εργαζόμενους σ' αυτούς (αυτές) με τις θέσεις εργασίας να βρίσκονται στον αέρα.<br />
Η διαμόρφωση των νέων οργανογραμμάτων - οργανισμών εντάσσονται σ' αυτή την κατεύθυνση. Πρόκειται για οργανισμούς που στην καλύτερη περίπτωση περιλαμβάνουν μόνο το υπηρετούν προσωπικό, χωρίς ούτε μια (κυριολεκτικά) κενή οργανική θέση. Για ποιές προσλήψεις και σε ποιά θέση να παλέψεις(;).<br />
Πέρα από αυτό, όμως, δεν θα αργήσει η ώρα που θ' απολύονται όσοι ''περισσεύουν'' και δεν θα μετακινούνται, όπως γίνεται μέχρι σήμερα, σε άλλους φορείς ή υπηρεσίες του Δημόσιου τομέα. Το πότε θα επιλέξει η κυβέρνηση ν' ανοίξει και το «εσωτερικό» μέτωπο είναι συνάρτηση και των αντιδράσεων που θ' αντιμετωπίζει στην προώθηση αυτής της πολιτικής της απ' τους ''απ' έξω'' αλλά και της εκτίμησής της για την κατάσταση του Δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος γενικά και ειδικά στους συγκεκριμένους χώρους. Ένα διπλό μέτωπο (''εξωτερικό'' και ''εσωτερικό'') μάλλον θα της ήταν πιο δύσκολα χειρίσιμο.<br />
Σ' αυτό το κεφάλαιο οι συγχωνεύσεις-κλεισίματα σχολείων, νοσοκομείων, ο ''Καποδίστριας'' και ο ''Καλλικράτης'' ακόμα και η κατάργηση εφοριών είναι ενδεικτικές μόνο της ρότας που έχει χαραχθεί.<br />
<u>γ. Ξεπουλήματα και ιδιωτικοποιήσεις</u><br />
Είναι φυσικό εκεί που ''αποσύρεται'' ο συλλογικός καπιταλιστής- το αστικό κράτος- να σπεύδει να καταλάβει τον χώρο το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ιδιαίτερα σε τομείς που είναι κερδοφόροι (κυρίως αυτό) και που δεν απαιτούνται και ιδιαίτερες επενδύσεις μιας και η υποδομή είναι ήδη έτοιμη από τις περιόδους της ''κρατικής εφόρμησης''. Έτσι ενέργεια, επικοινωνίες, υποδομές, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι κ.α. έχουν μπει στο ''ενδιαφέρον'' διεθνών και εγχώριων παικτών. Το fast truck είναι στην ημερήσια διάταξη και οι όποιες καθυστερήσεις οφείλονται στις κόντρες συμφερόντων που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.<br />
Επί της ουσίας διευρύνεται το πεδίο δράσης του κεφαλαίου με επιπτώσεις στο λαό άμεσες μιας και η παραπέρα εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών κατά κανόνα οδηγεί σε μετατροπή τους σε ακριβά εμπορεύματα.<br />
Παράλληλα οι εργαζόμενοι των συγκεκριμένων τομέων (που με το πρόσχημα της κρίσης παραχω-ρούνται αντί πινακίου φακής στους υποψηφίους ''επενδυτές'') παραδίδονται χωρίς κανένα δικαίωμα αφού καταργούνται τις περισσότερες φορές με νόμο εσωτερικοί κανονισμοί και συλλογικές συμβάσεις. Έτσι δεν ισχύουν μισθοί, επιδόματα, ωράρια, παροχές και οτιδήποτε άλλο είχαν κατακτήσει με την πάλη τους και υπογράφουν καινούργιες συμβάσεις από την αρχή με ότι σημαίνει αυτό και με την απόλυση να επικρέμεται πάνω απ' τα κεφάλια τους.<br />
Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, λοιπόν, με την συνδικαλιστική ηγεσία (κάποτε κραταιά) να πηγαίνει από υποχώρηση σε υποχώρηση.<br />
<u>δ. Αξιολόγηση: το όχημα που επιλέχτηκε</u><br />
Είναι γεγονός πως μέχρι σήμερα ο λεγόμενος οριζόντιος τρόπος που επιλέχτηκε έστειλε το μήνυμα αλλά παρουσίασε και προβλήματα. Π.χ. πώς θα εκδιωχθούν από το Δημόσιο οι ''μη αρεστοί'' (αγωνιζόμενοι, αριστεροί, κοστίζοντες περισσότερο κλπ.) και με ποιά διαδικασία εξατομίκευσης. Γιατί είναι ένα ζήτημα μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά για το σύστημα.<br />
Έτσι φαίνεται πως επιλέγεται η διαδικασία της αξιολόγησης (υπηρεσιών, φορέων και προσωπικού) ως μέθοδος για το μεγάλο ''ξεσκαρτάρισμα''. Εντός των άμεσα προσεχώς εβδομάδων σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα θα προχωρήσει η πρώτη της εφαρμογή με στόχο μέχρι τέλους του χρόνου να έχει δώσει τα πρώτα αποτελέσματα.<br />
Μέσα από αυτήν θα επιδιώξουν να αποκτηθούν ''δεδομένα'' που θα τους δίνουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε εξατομικευμένες απολύσεις, παρουσιάζοντας τους απολυόμενους ως επίορκους, ανίκανους και ''ανάξιους'' να φέρουν την ιδιότητα του Δ.Υ., «άχρηστους και αχρείαστους» για το Δημόσιο. Είναι μια σοβαρή μάχη που πρέπει να δώσουμε με τους καλύτερους δυνατούς όρους.<br />
<u>ε. Εισόδημα και βιοτικό επίπεδο</u><br />
Στο κεφάλαιο αυτό δεν θα είχαμε ίσως να πούμε πολλά αφού είναι γνωστός ο άμεσος και έμμεσος τρόπος αφαίμαξης των Δ.Υ., όπως συνολικά του λαού. Να ''αρκεστούμε'' στο μισθολόγιο και τα μέτρα των 2 πρώτων μνημονίων που οδήγησαν σε άντληση κατά μέσο όρο πάνω από 4 ετήσιους μισθούς (σε σύνολο 14/12 μισθοί + 13ος +14ος) μέσα από την κατάργηση των επιδομάτων, την με-ίωση των βασικών μισθών, την περικοπή και στη συνέχεια κατάργηση των δώρων-επιδόματος αδείας, την δραστική μείωση των όποιων πρόσθετων αμοιβών (υπερωρίες, εκτός έδρας κλπ.), την αύξηση της άμεσης φορολογίας με την μείωση του ετήσιου αφορολόγητου στα 5.000, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, την επιβολή ''έκτακτων'' εισφορών.<br />
Η σύνδεση μισθού-βαθμού-απόδοσης, διακαής πόθος του συστήματος από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ακόμα στα τέλη της δεκαετίας του '80 αρχές αυτής του '90, έγινε - αν και όχι στην ολότητά της - πράξη με οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Και σίγουρα τροχοδρομεί τις εξελίξεις για τον άλλο μεγάλο στόχο τους στο κεφάλαιο αυτό, την εξατομίκευση της αμοιβής που θα σπάσει κάθε έννοια συλλογικότητας και ενοποίησης.<br />
Αλλά και με έμμεσο τρόπο (αυξήσεις στους διαφόρους έμμεσους φόρους, τα χαράτσια, τον πληθωρισμό) έχει οδηγηθεί το σύνολο των Δ.Υ. σε συνθήκες διευρυμένης πλέον φτωχοποίησης, με βάση και το γεγονός της προσδοκώμενης σταθερής σχέσης εργασίας, σταθερού σχετικά εισοδήμα-τος και ''ανοίγματος'' σε επιλογές (δάνεια κλπ.). Από αυτή την άποψη το μέγεθος της επίθεσης στο εισόδημα και το βοιωτικό επίπεδο αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα για διευρυμένα κομμάτια της χαμη-λόμισθης-χαμηλόβαθμης δημοσιοϋπαλληλίας.<br />
<u>στ. Κύριες, Επικουρικές συντάξεις, Εφάπαξ</u><br />
Μ' έναν ανάλογο τρόπο κινούνται τα πράγματα στο κεφάλαιο αυτό στο πλαίσιο φυσικά της συνο-λικότερης αντιασφαλιστικής επιδρομής. Το τρίπτυχο χειρότερα, αργότερα, λιγότερα είναι πυξίδα της πολιτικής της κυβέρνησης ( και όχι μόνο της τελευταίας 3κομματικής), κεφαλαίου και ιμπερια-λιστών.<br />
Έτσι έχουμε την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια (κάπου 1 δις υπολογίζουν το κέρδος κατ' έτος εφεξής), γεγονός που θα σημάνει μάλλον όχι την αύξηση του εργασιακού βίου μέχρι τα γεράματα, όσο και κυρίως την διεύρυνση του αριθμού και του ποσοστού των μακροχρόνια ανέργων μετά τα 50-55 αφού κανένας εργοδότης (και το κράτος ανάμεσα σ' αυ-τούς) δεν φαίνεται διατεθειμένος να ''διατηρήσει'' τέτοιου είδους ''μη παραγωγικό'' προσωπικό.<br />
Από εκεί και πέρα οι συντάξεις καταβαραθρώνονται σε αναλογικά μεγαλύτερο βαθμό από τους μισθούς και τα μεροκάματα (είναι και οι συνταξιούχοι που είναι πιο ευάλωτοι στα χημικά και το ξύλο), οι 2 επικουρικές (ΤΕΑΔΥ και ΜΤΠΥ) γίνονται μια για να καταργηθεί ''εν ευθέτω χρόνω'' και το εφάπαξ μειώνεται στο μισό άμεσα για να γίνει -αν και εφ' όσον διατηρηθεί – τμήμα ελάχιστο των κρατήσεων που γίνονται για 30 και 35 χρόνια. Και να σκεφτεί κανείς ότι με το εφάπαξ κάποτε αγόραζες σπίτι(!!!).<br />
<u>ζ. Εκβιασμοί και τρομοκρατία</u><br />
Πλάι σ' όλο αυτό το πλέγμα της επίθεσης επιστρατεύονται πάσης φύσης εκβιασμοί και η ανοιχτή τρομοκρατία για την καθυπόταξη των Δ.Υ.<br />
Από το ''εύκολο'' ότι πλέον -και θεσμικά- δεν έχεις κατοχυρωμένη καμιά οργανικότητα αλλά είσαι κρατικός υπάλληλος που μπορεί να κληθείς να δουλέψεις σ' οποιοδήποτε σημείο της επικράτειας, μέχρι το πιο ''δύσκολο'' ότι είσαι ''ανεπαρκής'' και άρα μπορεί ν' απολυθείς με συνοπτικές διαδικα-σίες.<br />
Η διοικητική ιεραρχία καλείται να παίξει πλέον έναν ανάλογο ρόλο (πρέπει να υπάρχει τυπικά και ''πάτημα'') ενώ χτυπιέται η συνδικαλιστική δράση ποικιλότροπα. Η ανοιχτή καταστολή συμπληρώνει ότι ξεφύγει από ανεκτά και ελεγχόμενα πλαίσια για τους ''απείθαρχους'', (δεν μιλάμε καθόλου τυχαία με όρους στρατού). Είναι ενδεικτική η αντιμετώπιση σε καταληψίες., όπως στους εργάτες και εργαζόμενους των ναυπηγείων στην πρόσφατη κατάληψη του Υπ. Εθνικής Άμυνας. Αυτά προς άρση κάθε ''παρερμηνείας'' προθέσεων και δυνατοτήτων του συστήματος.<br />
<br />
<u><b>Β. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ</b></u><br />
Η κλασική διάρθρωση του σ.κ. των Δ.Υ. (Σωματεία-Σύλλογοι, Ομοσπονδίες-Νομαρχιακά τμήματα, ΑΔΕΔΥ) πρέπει να ειδωθεί μέσα από τις κυρίαρχες απόψεις και την επίδρασή τους στην συνολικότερη συγκρότηση και δράση των εργαζομένων στο Δημόσιο.<br />
Το μόνο θετικό είναι (όπως αναφέραμε και πιο πάνω) ότι σχεδόν όλοι έχουν συνδικαλιστική έκφραση. Είναι γραμμένοι σε συνδικάτα που υπάρχουν από τυπική άποψη και δεν είναι αυτό που λέμε σωματεία-σφραγίδες. Σ' αυτό έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό η μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας αν και με την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης υπάρχουν τμήματα εργαζομένων πλέον που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά.<br />
Το βασικό πρόβλημα, ωστόσο, είναι αυτό που αφορά τη γραμμή και κατεύθυνση που κυριαρχεί στα σωματεία από το 1οβάθμιο μέχρι το 3οβάθμιο. Επί δεκαετίες κυριαρχεί και καθορίζει τις θέσεις και την όποια κίνηση η φιλοκυβερνητική, αστική και ρεφορμιστική αντίληψη των πραγμάτων. Από τα κεφαλαιώδη ζητήματα (ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας -βάσεις -ΝΑΤΟ, ένταξη σε ΕΕ -ΟΝΕ- ΕΥΡΩ) μέχρι τον χαρακτήρα του εργοδότη των εργαζομένων (Αστικό κράτος και χαρακτήρας του, τρόπος αντιμετώπισής του κλπ.) αυτή η λαθεμένη αντίληψη διαμορφώνει χαρακτηριστικά.<br />
Η συναίνεση και η υποταγή, η αναμονή στις κινήσεις από τον αντίπαλο(;), οι ποικίλες αυταπάτες που σκόπιμα καλλιεργούνται, η άμβλυνση του στοιχείου της ταξικότητας στην ερμηνεία των εφαρ-μοζόμενων πολιτικών είναι στοιχεία που καθορίζουν στάση ζωής σε ατομικό και συλλογικό επίπε-δο. Βεβαίως σήμερα, η επίθεση είναι αχαλίνωτη και σμπαραλιάζει τέτοιες λογικές και πρακτικές και δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι όχι απλά ανυπόληπτες αλλά και μισητές σχεδόν στο σύνολο των περιπτώσεων ως ξένες προς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Την ζημιά τους όμως την έχουν κάνει από καιρό και συνεχίζουν να την κάνουν.<br />
Ο όρος κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός ταιριάζει απόλυτα στην ανώτατη και ανώτερη συνδικαλιστική ηγεσία σχεδόν στο σύνολό της. Άνθρωποι αποκομμένοι απ' τους χώρους δουλειάς που στην πορεία διαμόρφωσαν ιδιαίτερα συμφέροντα για το στρώμα τους. (Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνδ. ηγεσία στις ΔΕΚΟ αν και από τυπική άποψη ανήκουν στη ΓΣΕΕ).<br />
Η αποδοχή του καπιταλιστικού μονόδρομου, της αδυναμίας να σταθεί η χώρα έξω και ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς- σχηματισμούς, η άποψη για τον ρόλο και τον χαρακτήρα του κράτους ως ουδέτερου και αλώσιμου (;) από τους ''εργαζόμενους'' (απ' τους ίδιους, δηλαδή) μέσα από θεσμούς ταξικής συνεργασίας σαν τη συνδιοίκηση είναι μερικά από τα κεφαλαιώδη ζητήματα που ερμηνεύουν την εν γένει πολιτική τους συμπεριφορά.<br />
Μα το πιο χοντρό απ' όλα είναι το σνομπάρισμα των ίδιων των εργαζομένων, η αντίληψή τους ότι δεν αποτελούν παρά πιόνια στους σχεδιασμούς τους, ότι δεν μπορούν να πάρουν οι ίδιοι τις ζωές τους στα χέρια τους. Η κατεύθυνση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και ανάθεσης, ο παραγκω-νισμός της μαζικής αυτενέργειας των ίδιων των εργαζομένων για τα δικά τους συμφέροντα αποδε-ίχτηκαν ολέθριοι. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές μας παίρνει η μπάλα και εμάς (και άλλους) που πασχίζουμε για το γκρέμισμα αυτής της αντίληψης απ' τα κάτω, για να καταλάβει τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο κόσμος της δουλειάς.<br />
Χαρακτηριστικό της γραμμής και κατεύθυνσης αυτής της ηγεσίας είναι το γεγονός ότι μετά από κάθε μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση (και είχαμε αρκετές τα τελευταία 2,5 μνημονιακά χρόνια αλλά και πιο παλιά- βλέπε ασφαλιστικό Γιαννίτση) κρύβονται στην κυριολεξία, δεν προχωρούν στην επιθυμητή και μπορετή από τους εργαζόμενους κλιμάκωση, αποφεύγουν τη σύγκρουση. Για 2 λόγους: και γιατί θα ''κινδυνεύσει'' το σύστημα που τους εκτρέφει και γιατί θα πάνε στη γωνία ως στρώμα, αδύναμοι να καθορίσουν το παραμικρό.<br />
Από ανάλογα φοβικά σύνδρομα διακατέχεται η γραμμή και πρακτική του ΠΑΜΕ και στο Δημόσιο. Με ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, τις μικρές αριθμητικά δυνάμεις του. Έξω από τους μεγάλους αγώνες, ετσιθελικά αποκομμένο από την κίνηση των Δ.Υ., είναι σχεδόν παρατηρητής των τεκται-νομένων. Οι βερμπαλισμοί του δεν μπορούν να κρύψουν την έλλειψη γραμμής για τους εργαζόμε-νους. Η συμβολή του στις αντιστάσεις είναι μηδαμινή, ενώ αποτραβιέται όταν τα γεγονότα κάνουν ''τζιζ''. Ο κόσμος που επηρεάζει, ωστόσο, φαίνεται ότι δεν είναι εύκολα χειρίσιμος από την ηγεσία και αυτή η τάση όπως όλα δείχνουν όλο και θα διευρύνεται.<br />
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της λεγόμενης εκτός των τειχών αριστεράς. Αν και εξακολουθεί να είναι ερώτημα το πόσο εκτός των τειχών. Από άποψη αντίληψης- και ιδιαίτερα στο Δημόσιο- δεν διαφέρουν δυστυχώς και πολύ από τις επίσημες ρε-φορμιστικές δυνάμεις στη βασική τους θεώρηση. Χαρακτηριστικός ο τρόπος κίνησής τους και τα ζητήματα που θέτουν σε χώρους όπως η Εκπαίδευση ή οι λεγόμενοι ΟΤΑ που έχουν έναν καλύτερο συσχετισμό (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ) λιγότερο στην περίθαλψη (ΠΟΕΔΗΝ). Πάντως μπορούμε να βρεθούμε μαζί τους στο δρόμο, σε κοινές αντιστάσεις με μια λογική ενότητας και πάλης.<br />
<br />
<u><b>Γ. ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ </b></u><br />
Είναι φανερό, στη βάση των όσων εκτέθηκαν, ότι απαιτείται ένας μακροχρόνιος, συγκροτημένος, αναβαθμισμένος και αποφασιστικός αγώνας ενάντια στην κυριαρχία των αστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων και πρακτικών στο σ.κ. του Δημοσίου. Ένας αγώνας που θα συνδυάζει πολιτικό-συνδικαλιστικό πλαίσιο με την κατάλληλη κάθε φορά μορφή, χωρίς ταμπού και φαεινές.<br />
Βασική παράμετρος αυτής της κατεύθυνσης η όσο το δυνατόν πιο διευρυμένη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στο Δημόσιο που θα βάζουν κάθε φορά τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Η διευκόλυνση της συμμετοχής τους θα επιτυγχάνεται μέσα από την μαζικοποίηση των συνελεύσεων και συγκεντρώσεων στους χώρους δουλειάς. Επιτροπές-πρωτοβουλίες αγώνα (η όπως αλλιώς μπο-ρούν να ονομαστούν) έχουν να συμβάλουν τόσο ενάντια στην ακινησία διοικήσεων σωματείων όσο και υπέρ της διεύρυνσης του κύκλου όσων μπορούν και θέλουν να παλέψουν. Και αυτοί είναι πολ-λοί στις μέρες μας, πολύ περισσότεροι από παλιότερα.<br />
Η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση οφείλει να παλεύεται κάθε ώρα κάθε στιγμή με σταθερότητα και επιμονή. Ιδιαίτερα σήμερα που εκτός από τους Αμερικάνους και τις δολοφονικές τους πολιτικές, έχει αποδομηθεί σε μεγάλο βαθμό το πουλόβερ της ευρωλαγνείας προηγούμενων εποχών και έχει καταδειχτεί ότι η ΕΕ αποτελεί πηγή δεινών και για τους Δημοσίους Υπαλλήλους.<br />
Η αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πρέπει να είναι οδηγός στον τρόπο σκέψης και δράσης μας και να μεταλαμπαδεύεται σε όσο το δυνατόν περισσότερους συναδέλφους. Η ανάδειξη της ταξικής- βασικής πλευράς των μέτρων και της επίθεσης στους Δ.Υ. με πειστικά επιχειρήματα βοηθά στο ξε-πέρασμα αταξικών (όλοι είμαστε το κράτος) και λαθεμένων (μπορεί αυτό το κράτος να λειτουργήσει υπέρ του λαού) αντιλήψεων.<br />
Η αντιφασιστική πάλη οφείλει όχι απλά να αποκαλύπτει αλλά να αποκόπτει τις φασιστικές συμμο-ρίες από την όποια πρόσβασή τους σε λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα σήμερα που προσπαθούν να λει-τουργήσουν σε ρόλο συμπληρωματικό ή υποκατάστατο του κράτους που αποσύρεται από το , ας το πούμε, κοινωνικό πεδίο. Αποφασιστική απάντηση χρειάζεται στα τάγματα εφόδου ενάντια σε Έλ-ληνες εργαζόμενους και μετανάστες και όπου εμφανίζονται.<br />
Η κατεύθυνση της συγκρότησης της αντίστασης των εργαζομένων στο Δημόσιο μέσα από την κα-τανόηση του χαρακτήρα της σύγχρονης-σημερινής βαρβαρότητας που επελαύνει, σαν απαραίτητη προϋπόθεση τόσο για την απόκρουση αυτής της επίθεσης όσο και για τα ζητήματα προοπτικής που έχουν ανοίξει αντικειμενικά. Αντίσταση που οφείλει- με τη συμβολή όσων το κατανοούν- να ανα-βαθμίζεται καθημερινά ποιοτικά και ποσοτικά, για να μπορέσει να φτάσει σε νίκες.<br />
Η κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής αυτής της πολιτικής που θα συμπαρασύρει στο πέρασμά της παλιά και νέα μέτρα, παλιά και νέα μνημόνια και θα θέσει σαν χειροπιαστή αναγκαιότητα το ζήτημα της άλλης σοσιαλιστικής κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς ξένους δυ-νάστες, με την εργατική τάξη στην πρωτοπορία και το κράτος της όργανο επίτευξης στόχων σ' αυτή την κατεύθυνση.<br />
<ul>
<li>Ενάντια στο χτύπημα του δικαιώματος στη σταθερή, πλήρη δουλειά. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ για όλους τους εργαζόμενους στον Δημόσιο τομέα. Παλεύουμε για την μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Ενάντια σε κάθε απόπειρα απολύσεων με όποια μορφή και αν επιχειρείται.</li>
</ul>
<ul>
<li>Ενάντια στη λεηλασία του εισοδήματος παλεύουμε για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Για την ανατροπή του μισθολογίου και της σύνδεσης μισθού-βαθμού-απόδοσης. Ενάντια στην αξιολόγηση-πειθάρχηση-χειραγώγηση.</li>
</ul>
<ul>
<li>Ενάντια στο κλείσιμο, συγχώνευση δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών γιατί στρέφεται ενάντια στο λαό και τους εργαζόμενους στο Δημόσιο.</li>
</ul>
<ul>
<li>Ενάντια στο ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση τομέων του Δημοσίου γιατί επιφέρει διεύρυνση του πεδίου δράσης του κεφαλαίου και χτύπημα των κατακτήσεων των εργαζομένων.</li>
</ul>
<ul>
<li>Ενάντια στη χειροτέρευση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Για το δικαίωμα όλων σε πλήρη και δωρεάν περίθαλψη.</li>
</ul>
<ul>
<li>Ενάντια στην κρατική και παρακρατική βία και καταστολή, για πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.</li>
</ul>
<ul>
<li>Παλεύουμε για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων και των μνημονίων, για το άνοιγμα του δρόμου για νέες κοινωνικές κατακτήσεις.</li>
</ul>
<ul>
<li>Αγωνιζόμαστε για έξοδο της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, για να γίνει ο λαός μας αφέντης στον τόπο του.</li>
</ul>
<ul>
<li>Παλεύουμε για συνδικάτα ταξικά, όργανα πάλης στα χέρια των εργαζομένων. Για την αλλαγή των συσχετισμών στους χώρους δουλειάς και συνολικότερα στην κοινωνία.</li>
</ul>
<ul>
<li>Αγωνιζόμαστε για να μπορούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να καθορίζουν τη ζωή τους ελεύθερα και δημοκρατικά.</li>
</ul>
Στην κατεύθυνση αυτή χρειάζεται ΑΜΕΣΑ να ξαναδούμε και τα μετωπικά μας σχήματα, την συγκρότηση και την αναβάθμισή τους.Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-33307944734962654612012-10-16T00:58:00.003+03:002012-10-16T00:58:56.720+03:00Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ<div style="text-align: right;">
Του ΚΚ</div>
Το “αύριο” ήρθε πιο γρήγορα από ό,τι το περιμέναμε. Και εμείς αλλάζουμε πλέον με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σε αυτή τη σύσκεψη θα κοιταχτούμε, μετά από έναν χρόνο (πόσα χρόνια πέρασαν μέσα σε ένα χρόνο!), στον καθρέπτη. Θα αναγνωρίσουμε το πρόσωπο μας, σύντροφοι, ή θα εκπλαγούμε με αυτό που θα αντικρίσουμε; <br />
Ο παλιός πολιτικός κόσμος καταρρέει με πάταγο: τα παραδοσιακά αστικά κόμματα, μαζί με τους φθαρμένους μηχανισμούς πολιτικής και ιδεολογικής ενσωμάτωσης, δεν μπορούν να αναιρέσουν τη νέα πραγματικότητα. Οι μάζες περνούνε σίγα-σιγά, μισοαυθόρμητα - μισοσυνειδητά, από το επίπεδο της κινηματικής Αντίστασης, στο επίπεδο της αναζήτησης μίας άλλης πολιτικής διεξόδου. Εξέλιξη που σύμφωνα με τη διαλεκτική, είναι αναπόφευκτη.<br />
<a name='more'></a> Αυτή η εκρηκτική διαδικασία παροξυσμού των αντιθέσεων, τινάζει στο αέρα διαμορφωμένες καταστάσεις, διαλύει κόμματα και δημιουργεί νέα, στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων πολιτικά συνθήματα και προσωπικότητες, αναδεικνύει νέα ρεύματα και σχολές σκέψης. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσε κάλλιστα ακόμα και μια μικρή φασιστική συμμορία να γίνει ένα από τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα στη χώρα. (Να κάτι που πολλοί θεωρούσανε “αδύνατο”). Ζούμε, όμως την εποχή του “αδύνατου”.<br />
Η διαδικασία αυτή που χρόνια τώρα συντελείται στη νεολαία, η διαδικασία της πολιτικής απόρριψης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και της αναζήτησης ενός κόσμου διαφορετικού από αυτόν που την έβαλαν οι συσχετισμοί να ζήσει, αποκτά νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η νεολαία στην Ελλάδα είχε προειδοποιήσει τους πάντες. Η νεολαία στην Ελλάδα δε σκέφτηκε τους συσχετισμούς που της παρέδωσε η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος. Η νεολαία στην Ελλάδα προτίμησε να σκεφτεί ότι πρέπει να ζήσει.<br />
Όσοι συμμετείχαμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στις άγριες μέρες και νύχτες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, όσοι ακούσαμε το αποφασιστικό βήμα της Ιστορίας προς τα μπρος, όσοι νιώσαμε τη γη να τραντάζεται κάτω από τα βήματα της οργής, δεν αιφνιδιαστήκαμε καθόλου από τις πλατείες της αγανάκτησης, δεν έχουμε καμία αμφιβολία για όσα πρόκειται να γίνουν, δεν τρέφουμε κατά βάθος αυταπάτες για το τι έκτασης ζητήματα έχουν τεθεί.<br />
<br />
<b><u>Η κοινωνική και πολιτική φυσιογνωμία της νεολαίας στον καιρό του Μνημονίου</u></b><br />
Αυτό που κυρίως καθορίζει το πυρακτωμένο κοινωνικό περιβάλλον της εποχής του Μνημονίου δεν είναι μόνο η κοινωνική καταβύθιση και η κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αλλά και ο ασίγαστος πόθος ενός νέου να ζήσει, όλα αυτά που έχει ονειρευτεί. Είναι η ανάγκη μας να δουλέψουμε, να σπουδάσουμε, να εκφραστούμε ελεύθερα, να κάνουμε οικογένεια, να ζήσουμε στον τόπο μας. Να φάμε. Γιατί εμείς δεν έχουμε αποδεχθεί ακόμα σαν γενιά αυτό που μας ετοίμασαν.<br />
Στη νεολαία είναι όπου η ένταση των ταξικών αντιθέσεων αναδεικνύεται με πιο έντονο τρόπο: η ανεργία, η μετανάστευση, η νέα αμορφωσιά, η πολιτιστική γκετοποίηση, τα ναρκωτικά, η αλλοτρίωση, η κατάθλιψη, η οργή, η οργή, η ΟΡΓΗ! <br />
Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι η Χρυσή Αυγή δεν έρχεται μόνο να καλύψει το κενό της αντιδραστικοποίησης, του ρατσισμού-φασισμού, της παραδοσιακής ιδεολογίας του εθνικού κορμού και των σωμάτων ασφαλείας. Έρχεται να ικανοποιήσει τους πόθους της έκπτωτης μικροαστικής τάξης και των μικρών αφεντικών, που προλεταριοποιούνται, έρχεται να εκφράσει κοινωνικά τα πολιτιστικά αποκλεισμένα λούμπεν εργατικά και μισοάνεργα στρώματα.<br />
Εδώ πρέπει να δούμε, ότι το “φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ”, έρχεται να αναβιώσει όλο εκείνο το σύννεφο των αυταπατών που έχει ανάγκη η μικροαστική συνείδηση για να επιβιώνει, έρχεται να ικανοποιήσει όλες εκείνες τις ανώδυνες σκέψεις που έχουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, έρχεται να αναστηλώσει όλον εκείνο το φανταστικό, μικροαστικό κόσμο όπου οι εχθροί μας θα σεβαστούν ειρηνικά την θέληση μας να ζήσουμε όλοι αγαπημένοι στην ΕΕ και στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.<br />
Εδώ πρέπει να δούμε, πόσο στενά όρια είχε η πολιτική πρόταση της αναρχίας/αυτονομίας, ή καλύτερα η πολιτική αντίληψη ότι δεν πρέπει να έχουμε πολιτική πρόταση και διέξοδο. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πόσο χάνει τη λαμπάδα του το σύνθημα “μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι” και δίνει τη σκυτάλη στο παλλαϊκό “ψωμί-παιδεία-ελευθερία”, ένα σύνθημα που η νεολαία διαχρονικά σήκωσε στα χέρια της και το διατήρησε τόσες δεκαετίες. Ή ακόμα και το “Λαέ πολέμα, μας πίνουνε το αίμα”.<br />
Μέσα σε αυτό το “άγριο” περιβάλλον, όπου μπορεί να βλέπεις να κυριαρχεί η πολιτική σύγχυση, όπου συνυπάρχει η αγωνιστικότητα και ο εκφασισμός, πολλές φορές και μέσα στο μυαλό του ίδιου ανθρώπου, το κίνημα προχωρά και συγκροτείται. <br />
Εργατικές κινητοποιήσεις ξεπετάγονται παντού, χώροι με παραδοσιακό συνδικαλισμό επαναδραστηριοποιούνται, χώροι της ελαστικής εργασίας παίρνουν το βάπτισμα του πυρός. Διαμορφώνεται ένα κοινωνικό μέτωπο με στέρεα και μόνιμα ταξικά χαρακτηριστικά. Οι δεκάδες γενικές απεργίες, οι διαδηλώσεις με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να αντιπαρατίθενται στην κυβέρνηση και τους μηχανισμούς καταστολής, δημιουργούν πλέον ένα αναγνωρίσιμο από όλους κοινωνικό-πολιτικό ρεύμα με πυρήνα την Αριστερά. <br />
Όλα αυτά συγκλίνουν στο ότι οι πολιτικά δραστηριοποιημένοι νεολαίοι, οι πρωτοπόροι στη σκέψη και στη δράση, (ακόμα και αυτοί που οργανώνονται σε αντιδραστική κατεύθυνση), θα διαμορφώσουν τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Αυτό οδηγεί στην ανάγκη για διαμόρφωση των πολιτικών και θεωρητικών εργαλείων εκείνων, με βάση τα οποία ο νέος θα κατασταλάξει πολιτικά.<br />
Διαμορφώνεται, ιδιαίτερα μέσα στη “μαγιά” του κινήματος, στα μυαλά εκείνων που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με την έκβαση των ταξικών συγκρούσεων, στα μυαλά εκείνων που ανατρέπουν τους συσχετισμούς και νιώθουν ολοένα και περισσότερο να είναι οι ίδιοι καθοριστικός παράγοντας για τις πολιτικές εξελίξεις, η ανάγκη για το θεωρητικό και ιδεολογικό προχώρημα.<br />
<br />
<b><u>Ο ρόλος της νεολαίας στο ζήτημα της Αριστεράς</u></b><br />
Έτσι λοιπόν το ζήτημα της Αριστεράς τέμνει το ζήτημα της νεολαίας με τέτοιον εκρηκτικό τρόπο, ώστε να δημιουργείται μία νέα πολιτικό-ιδεολογική πρωτοπορία στο εσωτερικό του κάθε πολιτικού χώρου. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι νεολαίοι αυτοί είναι γνωστοί, είναι φίλοι μεταξύ τους, συναγωνιστές, γείτονες, συμμαθητές, συνάδελφοι. Πολλές φορές μιλάνε πιο ειλικρινά μεταξύ τους παρά στις συνεδριάσεις των πολιτικών τους χώρων.<br />
Είναι τυχαίο, ας πούμε, το πολιτικό ανέβασμα του κάμπινγκ των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης, οι πολύωρες συζητήσεις όπου τσακωνόμαστε ποιός θα πρωτομιλήσει, όπου όταν τίθενται ιδεολογικά ζητήματα που απαιτούν το “κάτι παραπάνω”, δεν “την κωλώνουμε” αλλά θέλουμε και πιο πειστικές απαντήσεις, που δεν έχουν διαμορφωθεί πλήρως; Δεν είναι δείγμα αυτού που συμβαίνει, η θέληση από τη νεολαία (<i>ή και απαίτηση</i>) για συμμετοχή στο κομματικό σχολείο για την αποτίμηση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος; Δεν είναι ενδεικτικό της κατάστασης, ότι οι νεολαίοι της Οργάνωσης είναι αυτοί που απαιτούν, όλο και πιο συχνά, σαν προαπαιτούμενο για να δράσουνε, τη διαμόρφωση ενός “άλλου στυλ”, πιο μαχητικού και άμεσου; <i>Πιο συγκεκριμένου;</i><br />
Όλα αυτά ταυτόχρονα με μία διαδικασία ολοένα και πιο έντονων ταξικών συγκρούσεων, όπου η κλιμάκωση της πολιτικής αντιπαράθεσης θέτει ανοιχτά ζητήματα της προοπτικής της χώρας, και η συμμετοχή ενός ανθρώπου στο κίνημα εξαρτάται και από την πειθώ πάνω σε ερωτήματα για το ευρώ, τη φύση του συστήματος, την δυνατότητα ύπαρξης ενός νέου πολιτικού συστήματος, την δυνατότητα του λαού να πετυχαίνει νίκες.<br />
Όλα αυτά ταυτόχρονα με μία πολύμορφη διαδικασία τόσο κοινωνικής, όσο και πολιτικό-ιδεολογικής ανασύστασης της Αριστεράς, την οποία κανείς δεν μπορεί να αποφύγει και διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Οι Κνίτες φωνάζουν “εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”, οι αναρχικοί “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς”, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στήνουν φόρουμ πολιτικής αναζήτησης, διαγραφές, διασπάσεις, μετατοπίσεις, πολιτικά μέτωπα βραχύβια ή σθεναρά δημιουργούνται.<br />
Όλη αυτή η πραγματικότητα στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο, αναδεικνύει το τεράστιο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ μιας Αριστερής Πολιτικής Διεξόδου στη νεολαία, η οποία θα διαμορφωθεί πολιτικά, θεωρητικά, ιδεολογικά, κινηματικά, οργανωτικά μέσα στη φωτιά της μάχης, αλλά και με όπλο <i>την εξέλιξη της υπάρχουσας επαναστατικής θεωρίας</i>, τη διαμόρφωση νέων πολιτικών συνθημάτων και συμπεριφορών.<br />
<br />
<b><u>Η Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, διαμορφωτής της Αριστερής Πολιτικής Διεξόδου</u></b><br />
Η Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, φιλοδοξεί να αποτελέσει μία ανεξάρτητη πολιτική τάση στο κίνημα και την Αριστερά, που θα διαμορφώσει μια αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιφασιστική γραμμή μέσα στο λαό, μαζί με το λαό.<br />
Η ΠΑΑΣ αυτή τη στιγμή, μπορεί να συνενώσει σε μια πλατιά, δημοκρατική, αγωνιστική βάση τις δυνάμεις εκείνες που βάζουν σαν πρώτη αναγκαιότητα την ανατροπή της στρατηγικής επίθεσης του κεφαλαίου, την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, σαν πρώτο βήμα για την ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος.<br />
Η ΠΑΑΣ συσπειρώνει στις γραμμές τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες, που παλεύουν για την συγκρότηση της κομμουνιστικής τάσης μέσα στο λαϊκό κίνημα, για να γίνει πάλι επίκαιρη η σοσιαλιστική προοπτική στις μάζες.<br />
<b><u><i> Η ΠΑΑΣ αποτελεί αναγκαίο πολιτικό-οργανωτικό προστάδιο, για την οικοδόμηση μιας πλατίας Λαϊκής Αγωνιστικής Συνεργασίας, </i></u></b>που μέσα στις λαϊκές οργανώσεις, τα σωματεία και τους συλλόγους, θα διαμορφώσουν ένα πολιτικό πρόγραμμα πάλης και προοπτικής. Ένα πολιτικό πρόγραμμα που δε θα αρκείται στον λιγότερο ήλιο της συνδιαχείρισης αλλά θα μιλά ανοιχτά για αυτό που έχει ανάγκη η γενιά μας.<br />
Εμείς, οι νεολαίοι του ΚΚΕ(μ-λ), να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της διαμόρφωσης του πολιτικού προγράμματος πάλης και αριστερής πολιτικής διεξόδου της ΠΑΑΣ. Να δώσουμε τον δικό μας τόνο στο στυλ, στη φυσιογνωμία, στον τρόπο κίνησης της ΠΑΑΣ, να τη ζωντανέψουμε. Γιατί είναι ανάγκη μας, αλλά και γιατί μας έχει η ίδια η ΠΑΑΣ ανάγκη. <i>Γιατί πρέπει να αντιληφθούμε την ΠΑΑΣ σαν ένα αναγκαίο σκαλί για την μετεξέλιξη του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια μαζική και μαχητική κομμουνιστική Οργάνωση, με ρόλο και λόγο στα πράγματα.</i><br />
Γιατί εμείς, οι νεολαίοι του ΚΚΕ(μ-λ), έχουμε συγκεκριμένο πολιτικό λόγο να απευθύνουμε στη νεολαία. Γιατί εμείς, οι νεολαίοι του ΚΚΕ(μ-λ) φιλοδοξούμε να καλύψουμε το ΚΕΝΟ, να διεμβολίσουμε πολιτικούς χώρους, να σπάσουμε ιδεολογήματα, να παράξουμε θεωρία. <br />
<br />
<u>Να διαμορφώσουμε μια Αριστερή Πολιτική Διέξοδο για τη γενία μας.</u><br />
<br />
<b>Αντικαπιταλιστική: </b>Ενάντια στην πολιτική που φορτώνει την κρίση πάνω μας και μας στερεί τα όνειρα, γιατί δε χρωστάμε τίποτα σε αυτούς που μας κλέβουν τη ζωή μας, γιατί δε χρωστάμε τίποτα παρά μόνο να τους ανατρέψουμε!<br />
<b>Αντιιμπεριαλιστική: </b>Γιατί δεν πιστεύουμε στην παντοδυναμία των Μεγάλων Αφεντικών, γιατί θέλουμε να ζήσουμε σε μία Ελλάδα ανεξάρτητη και ελεύθερη, και όχι σε ένα προτεκτοράτο-στρατόπεδο εργασίας των δολοφόνων και των τοκογλύφων της ΕΕ και του ΔΝΤ,<br />
<b>Αντιφασιστική: </b>Γιατί δεν θέλουμε να τα βάλουμε με τους αδύνατους, δε θέλουμε να ξεθυμάνουμε την οργή μας πάνω τους μετανάστες και τους κοινωνικά απόκληρους, αλλά θέλουμε, <i>και έχουμε τα κότσια</i> να τα βάλουμε, με αυτούς γεμίζουν τις τσέπες τους με το αίμα του λαού μας.<br />
<b>Δημοκρατική:</b> Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας στην ελεύθερη πολιτική, συνδικαλιστική, πολιτιστική έκφραση και δράση, για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας να αγωνιζόμαστε και να οργανωνόμαστε, για να αποκρούσουμε τις μαύρες στρατιές της καταστολής και της καταπίεσης, να αποκρούσουμε τη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας.<br />
<b>Αντιδιαχειριστική:</b> Για να οικοδομήσουμε μια άλλη, επαναστατική Αριστερά που θα ζει και θα αναπνέει μέσα στις λαϊκές οργανώσεις, μέσα στις ταξικές συγκρούσεις, που θα παλεύει όχι για την μεταρρύθμιση του παλιού κόσμου, αλλά για το γκρέμισμα του και την οικοδόμηση ενός νέου <b>Εργατική:</b> Γιατί κοινωνική πρωτοπορία του κινήματος, και φορέας της επαναστατικής αλλαγής, δεν μπορεί να είναι άλλος από την εργατική τάξη, συγκροτημένη σαν τάξη για τον εαυτό της. Γιατί αυτοί που δημιουργούν τον πλούτο, Έλληνες και ξένοι, είναι οι μόνοι που μπορούν να τον διαχειριστούν προς όφελος όλης της ανθρωπότητας.<br />
<b>Λαϊκή:</b> Γιατί εμείς, ως νεολαία, είμαστε κομμάτι τους εργαζόμενου λαού, είμαστε εμείς που θα βρούμε τα συνθήματα, που θα αψηφήσουμε τα κλομπ και τα χημικά και θα σταθούμε πρώτοι στα οδοφράγματα, εμείς που θα γράψουμε στους τοίχους, που θα κάνουμε την αρχή, εμείς είμαστε εκείνοι που θα εκπληρώσουμε το καθήκον μας και θα παίξουμε το ρόλο του πυροδότη του Λαϊκού Ξεσηκωμού.<br />
<br />
<u>Να διαμορφώσουμε, και να εξειδικεύσουμε, ένα Αριστερό Πολιτικό Πρόγραμμα Πάλης</u><br />
<br />
<ul>
<li>Για ανατροπή των Μνημονίων, των αντιλαϊκών νόμων, της πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-κυβερνήσεων,</li>
<li>Για το δικαίωμα στις ΣΠΟΥΔΕΣ, για την ανατροπή της παιδείας των λίγων κι εκλεκτών,</li>
<li>Για το δικαίωμα στη ΔΟΥΛΕΙΑ, ενάντια στην ανεργία, τους μισθούς πείνας και τον εργασιακό μεσαίωνα,</li>
<li>Για το δικαίωμα στις ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και τον εκφασισμό,</li>
<li>Για το δικαίωμα στην ΑΣΦΑΛΙΣΗ, ενάντια στην διάλυση της υγείας και των συντάξεων,</li>
<li>Για το δικαίωμα στην ΕΙΡΗΝΗ, για να μην χύσουμε το αίμα μας για τ' αφέντη το φαί,</li>
<li>Για την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, για μία Ελλάδα ελεύθερη από την ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ, με αφέντη στα πολιτικά πράγματα το λαό της.</li>
</ul>
Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-25495949195049226142012-10-16T00:36:00.002+03:002012-10-16T01:13:04.758+03:00Για την "Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία"<div style="text-align: right;">
<i>του Γιάννη Χατζή </i></div>
Η πολιτική ενασχόληση και παρέμβαση στις συνοικίες των τόσων προβλημάτων, στριφογύριζε στο μυαλό και την πρακτική πολλών από εμάς, λίγο πολύ κατά περίπτωση, περισσότερο ή λιγότερο συγκροτημένα. Μετά από τις εκλογές όμως του 2009, η παρουσία μας συγκεκριμενοποιείται, αναβαθμίζεται και επεκτείνεται περισσότερο, με τη συγκρότηση πρωτοβουλιών γειτονιάς, σαν πρωτόλιες μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης. Από τότε η παρέμβαση μας έγινε αντικείμενο προβληματισμού και ειδικής συζήτησης, τόσο για το περιεχόμενο, όσο και για τη φυσιογνωμία, τις μορφές, την απεύθυνση και τον τρόπο λειτουργίας που θα έπρεπε να έχει. <br />
<a name='more'></a><br />
Οι πολιτικές συνθήκες που προέκυψαν τα τελευταία δύο χρόνια, από το κίνημα των πλατειών και τις πρόσφατες εκλογές και το πολιτικό κλίμα όπως διαμορφώνεται μετεκλογικά, θα έχουν το αντίκτυπο τους στη συνοικία αλλά και κεντρικά, θα βάλουν νέους προβληματισμούς και θα ζητάν νέες απαντήσεις. <br />
Είναι προφανές ότι είναι άμεση ανάγκη ισχυροποίησης της κοινής δράσης και της δικιάς μας ενεργοποίησης στη συνοικία, στο χωριό, στην πόλη, πάνω σε θέματα και προβλήματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής, όπως αυτά διαμορφώνονται κάτω από το βάρος των τελευταίων εξελίξεων. <br />
Η αντιδραστική λαίλαπα που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στη χώρα μας με όργανα τους τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, επιβάλλει ένα καθεστώς δουλείας και εξαθλίωσης για το λαό μας και την εργατική τάξη. Η αντιλαϊκή αυτή επίθεση αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και βαθαίνει ολοένα περισσότερο με σωρεία μνημονίων, μεσοπρόθεσμων, πολυνόμων κ.λ.π. Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η υποτέλεια αναδεικνύονται σε «μητέρες» κάθε κακοδαιμονίας και νεοαποικιακής επιβουλής για τη χώρα, ενώ την καθιστούν υποχείριο κρίκο των επιθετικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών για παγκόσμια κυριαρχία, με ορατές και άμεσες τις συνέπειες και τους κινδύνους για όλους τους λαούς της περιοχής.<br />
Η Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας έρχεται να καλύψει μιαν αδυναμία και μια ανάγκη. Την αδυναμία έως και την ανυπαρξία της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και τη διαστρέβλωση του περιεχομένου της, με ευθύνη της εντός και εκτός των τειχών Αριστεράς και την ανάγκη για αντίσταση σ’ όλα τα κεντρικά προβλήματα διαβίωσης του λαού και την πάλη ενάντια στα δεσμά εξάρτησης του λαού μας από όλους τους ιμπεριαλιστές. Η Πρωτοβουλία έρχεται να συμβάλλει στην αναγκαία κοινή δράση, σ’ ένα Αριστερό Μέτωπο Αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής. Να συσπειρώσει τους αγωνιστές που δεν ταυτίζονται με τις απόψεις ενάντια στην Αντίσταση και τη λαϊκή μαζική πάλη και ψάχνουν χώρο. Να προωθήσει την κίνηση του κόσμου και να καταστήσει το λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων. <br />
Για το πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας μας και με τις πολεμικές συγκρούσεις που προκλήθηκαν και προκαλούνται, είχαν συγκροτηθεί και στο παρελθόν, ιδιαίτερα με την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, διάφορες αντιπολεμικές επιτροπές, όπως και επιτροπές ενάντια στις βάσεις, που στην πορεία κάποιες από αυτές ατόνησαν. Η σημερινή πολιτική συγκυρία, οξύνει τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών. Στη χώρα μας «στο όνομα της αντιμετώπισης του χρέους και των ελλειμμάτων, δίνονται η χαριστικές βολές στην παραγωγική συγκρότηση της χώρας, ξεπουλιέται κάθε δημόσιος πλούτος της και η εργατική τάξη και ο λαός υποθηκεύονται στο ιμπεριαλιστικό και ντόπιο κεφάλαιο». Η ανάγκη μιας μόνιμης και σταθερής συσπείρωσης οργανώσεων και ανένταχτων σε κοινή δράση, με πολιτικό περιεχόμενο και ευρύτερο προσανατολισμό την αντιπαράθεση με τις αντιλαϊκές και αντεπαναστατικές απόψεις και που θα συμβάλει ουσιαστικά στην αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική πάλη του λαού μας σε πανελλαδικό επίπεδο, είναι προφανής. <br />
Η Πρωτοβουλία Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας έρχεται να καλύψει αυτήν την αναγκαιότητα και ζητά εσπευσμένα απαντήσεις για το πεδίο ύπαρξης και δράσης της. Φυσικά απαντήσεις ζητάν και οι δικοί μας προβληματισμοί για τη μορφή, τη γραμμή, τα αιτήματα και τους τρόπους της κινηματικής παρέμβασης της ΠΑΑΣ στην πόλη, στο χωριό, στη συνοικία, εκεί που εδώ και καιρό παρεμβαίνουμε και δραστηριοποιούμαστε κύρια με τις πρωτοβουλίες κατοίκων της συνοικίας.<br />
<br />
<b>Για την κοινή δράση.</b><br />
Η ήττα του εργατικού, αριστερού και επαναστατικού κινήματος και όλοι οι αρνητικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν από αυτή, η κυριαρχία του ρεβιζιονισμού μ’ ότι αυτό συνεπακόλουθα σημαίνει για το κίνημα, με λίγα λόγια το βαθύτατο αυτό πολιτικό πρόβλημα της Αριστεράς ήταν ο ανασταλτικός παράγοντας που απέτρεψε την ύπαρξη ενός ικανού αντιιπεριαλιστικού κινήματος και την κοινή δράση για μια δυναμική και χωρίς λαθεμένες απόψεις αντίσταση ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτιση της χώρας.<br />
Αναζητώντας την ταυτότητα της ΠΑΑΣ, όπως και τη δική μας σαν αγωνιστών, διαπιστώνουμε ότι η κοινή δράση μέσα σ’ ένα μαζικό κίνημα είναι μονόδρομος και ο μόνος που στις σημερινές συνθήκες μπορεί να οικοδομήσει όρους για την ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής- αντικαπιταλιστικής πάλης. Πρόκειται για μια συνεχή, επίπονη διαδικασία που δεν είναι ευθεία, αλλά είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί αποτέλεσμα.<br />
Στους ανασταλτικούς-εμπόδια παράγοντες στην ανάπτυξη της κοινής δράσης για την επίτευξη αντιιμπεριαλιστικής συνεργασίας και τη μαζικοποίηση των πρωτοβουλιών μπορούμε να αναφέρουμε:<br />
• Τον αναχωριτισμό, την περιχαράκωση και τις ρεβιζιονιστικές απόψεις του ΚΚΕ, που θέλοντας να καλύψει και να μπαλώσει τα αδιέξοδα, τις ήττες του και την εμπλοκή του στις οξυνόμενες απαιτήσεις της ταξικής πάλης, μιλά για «κατάργηση» της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και προβάλλει τη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας».<br />
• Τη φιλοΕΕ πολιτική του Συνασπισμού και τους εξωραϊσμούς και τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργεί για τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς και ιδιαίτερα για την ΕΕ. Τις μεθοδεύσεις με τα διάφορα δίκτυα, συντονιστικά και την «Πρωτοβουλία των Πρωτοβουλιών», στην προσπάθεια του να ποδηγετήσει το κίνημα των πρωτοβουλιών, στις πολιτικές του επιδιώξεις. <br />
• Την υποβάθμιση, διαστρέβλωση, έως και εξαφάνιση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ολοένα αυξανόμενη δεξιά πολιτική της.<br />
• Την αναρχοαυτονομία και τον τροτσκισμό .<br />
• Τη λογική της ανάθεσης, τον κυβερνητισμό και τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό.<br />
• Τις μικροκομματικές λογικές κι εκείνες του «περιπτέρου γωνία». <br />
• Τη δράση των φασιστικών συμμοριών και τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής.<br />
• Τέλος, τις διάφορες απόψεις-περιχαρακώσεις συναγωνιστών μέσα στην προσπάθεια στησίματος και ανάπτυξης αντιιμπεριαλιστικής πρωτοβουλίας, που προτείνουν μιαν κεντρομορφική καθοδήγηση και λειτουργία της ΠΑΑΣ.<br />
• Τη σύγχυση, απολιτική και ηττοπαθή στάση ενός κόσμου, αποτέλεσμα της πολιτικής δράσης των ρεβιζιονιστών και την ανυπαρξία λαϊκού κινήματος.<br />
• Της υγειονομικές ζώνες που στήνονται για την περιθωριοποίηση μας. <br />
Αυτά έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο δρόμο μας για κοινή δράση. Ένα δυσχερέστερο πολιτικό κλίμα, απ’ αυτό που υπήρχε πριν τις εκλογές τόσο σε επίπεδο προθυμίας σε συνεργασίες και οικοδόμηση όρων κοινής δράσης, όσο και στο επίπεδο μπλοκαρίσματος της συμμετοχής και δράσης του κόσμου, από την πολιτική των οπουρτονιστών.<br />
Σήμερα όμως καλούμαστε να συνεχίσουμε την προσπάθεια μας μέσα στα νέα δεδομένα, επιστρατεύοντας τις όποιες εμπειρίες μας από το παρελθόν. Να σταθούμε δίπλα και μέσα στον κόσμο, συμβάλλοντας στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.<br />
<br />
<b>Η απεύθυνσή μας.</b><br />
Απευθυνόμαστε σε κάθε δύναμη και συλλογικότητα, σε κάθε ανένταχτο αγωνιστή. Δημιουργούμε σχέσεις μ’ ένα αγωνιστικό δυναμικό που βρίσκεται σε σύγχυση, σε κάθε αποστοιχισμένο και προβληματισμένο άτομο και γενικά σ’ όλους που πλήττονται από το καθεστώς της εξάρτησης και την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων της τρόικας και θέλουν να αντισταθούν και να συγκρουστούν για την ανατροπή του καθεστώτος της εξάρτησης, της υποτέλειας και τις καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Με λίγα λόγια απευθυνόμαστε σε άτομα με κάποιας εμβέλειας πολιτική και αγωνιστική παρουσία. Η Πρωτοβουλία φιλοδοξεί να γίνει χώρος υποδοχής και φιλοξενίας, πόλος συσπείρωσης συλλογικοτήτων και ανένταχτων, που ως ένα βαθμό έχουν απεγκλωβιστεί από την κυρίαρχη οπουρτουνιστική λογική της επίσημης Αριστεράς κι όχι μόνο. <br />
<b>• Οι συλλογικότητες.</b><br />
Απευθυνόμαστε για συνεργασία σε κάθε πολιτική, πολιτιστική, τοπική συλλογικότητα, προτείνοντας τη συνδιαμόρφωση του πλαισίου και του τρόπου λειτουργίας της Πρωτοβουλίας. Πρόκειται για μια κίνηση πολιτικής ενότητας και πάλης, για τη συσπείρωση δυνάμεων σε κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις. Θεμέλιος λίθος της συνεργασίας ο διάλογος, ο σεβασμός των ιδιαιτεροτήτων των συναγωνιστών, την ισότητα, τις δημοκρατικές διαδικασίες, το διάλογο αλλά και την αντιπαράθεση. Είναι κατανοητό ότι η κοινή μας δράση με συλλογικότητες, μπορεί να παίρνει κατά περίπτωση διάφορες μορφές και εμβέλεια.<br />
_ Όταν οι συλλογικότητες αποδέχονται το πλαίσιο της Πρωτοβουλίας και<br />
λειτουργούν συμμετέχοντας ουσιαστικά στη μορφοποίηση στο περιεχόμενο, τους<br />
στόχους και τη λειτουργία της. <br />
_ Όταν κάποια συλλογικότητα συσπειρώνεται και συνεργάζεται με την Πρωτοβουλία,<br />
μόνο για έναν ή κάποιους στόχους (π.χ. για το κλείσιμο κάποιας βάσης,<br />
παρέμβαση ενάντια στην επίσκεψη κάποιας προσωπικότητας των ιμπεριαλιστών,<br />
απαραβίαστο συνόρων). <br />
_ Όταν αγωνιστές της Πρωτοβουλίας, λειτουργούν μέσα σε μια συλλογικότητα,<br />
προωθώντας, τους στόχους της Πρωτοβουλίας.<br />
_ Όταν η Πρωτοβουλία συμμετέχει και λειτουργεί αυτόνομα μέσα σε μια<br />
συσπείρωση πρωτοβουλιών, επιτροπών ή ένα συντονιστικό. <br />
Στόχος μας πρέπει να είναι η ανεύρεση συμμάχων, έστω και σε ένα μίνιμουμ πλαίσιο<br />
συμφωνίας, έστω σε ορισμένους μόνο στόχους. Το θέμα είναι να βρεθούμε σε μια<br />
πορεία κοινής σύμπλευσης με διάφορες δυνάμεις, να πατήσουμε κάπου, σ’ ένα<br />
σμίξιμο που θα βοηθήσει την αλληλογνωριμία, αλληλοκατανόηση, αλληλοεκτίμηση, <br />
που θα επιτρέψουν τη σύγκληση στους στόχους της Πρωτοβουλίας.<br />
<b>• Ανένταχτοι αγωνιστές.</b><br />
Οι ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, όπως και γενικότερα η οργανωτική της λειτουργία της πρωτοβουλίας πρέπει να διευκολύνουν την προσέγγιση ανένταχτων αγωνιστών. Πρέπει να αποφεύγεται ο συγκεντρωτισμός. Είναι φυσικό η ανταπόκριση των ανένταχτων στους στόχους της Πρωτοβουλίας να είναι διαφορετικής μορφής και εμβέλειας, ανάλογα με το πολιτικό επίπεδο του καθενός και την μέχρι τώρα όσμωση που έχει με το κίνημα, πρέπει η απεύθυνση μας και η <br />
προσέγγιση μας να ανταποκρίνεται στο μέτρο των προσωπικών του δυνατοτήτων και να μην τον τρομάζει. Να αξιοποιούμε κάθε δυνατή προσωπική προσφορά και ιδιαίτερη κλίση του. Βασικά να είμαστε αυστηροί μόνο με τον εαυτό μας.<br />
• Ιδιαίτερη, συνεχής και επίμονη προσπάθεια να είναι η απεύθυνση μας στον εργατικό χώρο και τη νεολαία. Αυτοί είναι που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της αντιλαϊκής επίθεσης.<br />
• Στην πρώτη φάση της απεύθυνσης μας, που θα είναι ένας γνωστός περίγυρος ανένταχτων περισσότερο ή λιγότερο πολιτικοποιημένων, η συμφωνία μαζί τους φαντάζει περισσότερο εύκολη, όμως όλο αυτό το δυναμικό κουβαλά τα δικά του βαρίδια (αυταπάτες, απογοήτευση, λογικές ανάθεσης, εκλογικίστικες τάσεις, ανεμπιστοσύνη, δειλία κ.λ.π). Όμως το ότι δεν είναι εντεταγμένοι και δεν έχουν άμεση εξάρτηση από πολιτικούς οργανισμούς, αφήνει ένα ευρύ πεδίο σύγκλησης<br />
και συμμερισμού των αναγκών και των στόχων της Πρωτοβουλίας.<br />
<br />
<b>Πως παρεμβαίνουμε.</b><br />
Το στυλ της παρέμβασης μας και η όλη παρουσία μας να μη μας αποκόπτει από τον κόσμο, αλλά να ενισχύει το γεγονός ότι είμαστε κάποιοι από αυτούς. Η ίδια η αντιπαράθεση μας, δεν πρέπει να σνομπάρει κανένα και να σέβεται τους ανθρώπους και τις απόψεις τους. Ο τρόπος παρέμβασης μας προσομοιάζει μ’ εκείνον των πρωτοβουλιών γειτονιάς. Η παρέμβαση και η λειτουργία της Πρωτοβουλίας πρέπει να την βοηθούν ν’ ανοίγει ολοένα και περισσότερο την εμβέλεια της στον κόσμο. Ζητούμενο μια λαϊκή οργάνωση που θα μπορεί σε πόλεις, γειτονιές, χωριά, πανελλαδικά να αντισταθεί και να αναμετρηθεί με την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική λαίλαπα, να αγωνιστή για δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία. <br />
Η Πρωτοβουλία δεν είναι δημιούργημα εγκεφαλικό, είναι αντανάκλαση της καθημερινότητας μιας εξαρτημένης χώρας. Μιας καθημερινότητας βάρβαρων, αντιλαϊκών και αντιεργατικών πολιτικών, αποτέλεσμα της εξάρτησης και της υποτέλειας. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί περνούν συνέχεια σε πιο αναβαθμισμένο επίπεδο, γεγονός που δεν πρέπει να αποσιωπάται ή να διαστρέφεται ή να μένουμε μόνο στα μνημόνια και την ΕΕ. Ο αγώνας για τις συνθήκες διαβίωσης δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένα από το γενικότερο πολιτικό περιβάλλον και τα διεθνή, έτσι οι όποιες διεργασίες της απεύθυνσης μας δεν μπορεί να είναι μονοθεματικές και επίπεδες αλλά ποιο σύνθετες, αφού η τραγική κατάσταση που βρίσκεται ο λαός μας είναι αποτέλεσμα της βάρβαρης και αντιλαϊκής πολιτικής των δυνάμεων του συστήματος έξω και μέσα στη χώρα. Η διαπίστωση και η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας, η αναγκαιότητα αντίστασης, σύγκρουσης και ανατροπής και επειδή κανείς δεν περισσεύει, ούτε καν ο χρόνος, πρέπει επιτακτικά να μας ενεργοποιήσει, για μια ανοιχτή και πλατιά πρωτοβουλία, σε μια σύμπλευση κοινού αγώνα και αντιπαράθεσης, στην πορεία συνδιαμόρφωσης μετώπου πάλης ενάντια στο ιμπεριαλιστικό και καπιταλιστικό κατεστημένο. <br />
• Προσπάθεια συγκρότησης στη συνοικίες των μεγάλων αστικών κέντρων, στις μικρές πόλεις και κωμοπόλεις, στο χωριό, πρωτόλειες μορφές αντιιμπεριαλιστικών-αντικαπιταλιστικών Πρωτοβουλιών.<br />
• Πρωταρχική απεύθυνση σε ανένταχτους αγωνιστές του άμεσου περίγυρου και σε συλλογικότητες, με μοναδικό προαπαιτούμενο, κατά περίπτωση, τη βούληση αντίστασης, κοινής δράσης και συμμετοχής στον αγώνα ενάντια στην εξάρτηση και την υποτέλεια. Ο κύκλος αυτός πρέπει να διευρύνεται σε μια τολμηρή όσμωση μας με τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. Οι καιροί από άποψη δεκτικότητας του κόσμου είναι ευνοϊκοί <br />
• Συγκρότηση μιας πλατιάς Πρωτοβουλίας και ενός ανοιχτού συντονιστικού με δημοκρατική λειτουργία, με όλα τα ζητήματα ανοιχτά προς συνδιαμόρφωση, στο δρόμο των σημερινών απαιτήσεων της ταξικής πάλης, ενάντια στις αυταπάτες, το συμβιβασμό, την ενσωμάτωση και την ηττοπάθεια, κύρια πολιτικά χαρακτηριστικά της εντός και εκτός των τειχών Αριστεράς. <br />
• Η Πρωτοβουλία θα λειτουργεί με λαϊκές συνελεύσεις και συντονιστικά.<br />
• Θα λαμβάνει υπ’ όψη της τις τοπικές ιδιαιτερότητες του χώρου ευθύνης της και εκείνες της δικιάς της τοπικής σύνθεσης. Να μην είναι σφραγίδα κανενός.<br />
• Η δομή και η λειτουργία της Πρωτοβουλίας πρέπει να είναι αποκεντρωμένη. Αυτό σημαίνει ότι η ουσιαστική και λειτουργική συγκρότηση και παρέμβαση της στην ταξική πάλη, θα γίνεται στον κατ’ εξοχήν χωροταξικό τομέα ευθύνης (συνοικία, κωμόπολη, χωριό) και ανάλογα με τις συνθήκες ζωής και ύπαρξης της. <br />
`Ενας τέτοιος επιμερισμός δεν αποκλείει, φυσικά πέρα από τις επιμέρους και κεντρικές κοινές εκφράσεις στην πόλη, την επαρχία, πανελλαδικά.<br />
Οι κεντρικότερες εκφράσεις θα αναδειχτούν από την ίδια τη λειτουργία των καταμερισμένων τμημάτων της Πρωτοβουλίας και από τις ανάγκες του πλαισίου ζωής και ύπαρξης της, που πρέπει να είναι «ανοιχτό ως προς τη διαμόρφωση και προσπελάσιμο». . Μια τέτοια δικτύωση είναι ζήτημα συγκεκριμένου προβλήματος και της ανάγκης ευρύτερης συσπείρωσης πάνω σ’ αυτό. Απαιτείται η συζήτηση και απόφαση κατ’ αρχήν των επί μέρους πρωτοβουλιών, μιας κεντρικότερης διεργασίας στη συνέχεια, πάντοτε με γνώμονα την ισότητα, τη συναγωνιστικότητα και τις δημοκρατικές διαδικασίες.<br />
• `Εχοντας στόχο την ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης σαν δύναμη κοινωνικής απελευθέρωσης και με το γεγονός ότι αυτή η τάξη με τη νεολαία δέχονται το μεγαλύτερο βάρος της αντιλαϊκής επίθεσης, η εργατολαϊκή κατεύθυνση της Πρωτοβουλίας είναι αυτή που συνάδει με τη σημερινή πολιτική κατάσταση.<br />
• Η δράση της Πρωτοβουλίας δεν μπορεί να είναι μόνο η απόκρουση της επίθεσης, αλλά και η περιφρούρηση των κατακτήσεων του λαού μας και η διεκδίκηση όσων χάσαμε. Μέσα σ’ αυτή τη δυναμική μπορούν να ενταχτούν αγώνες για αξιοπρεπή διαβίωση στο κόστος ζωής, για αυξήσεις, ασφάλιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λ.π. <br />
• Η επιλογή τοπικά των άμεσων προτεραιοτήτων παρέμβασης και η εξειδίκευση τους κατά τομέα και περίπτωση μπορεί να γίνει αποτελεσματική με την αποκέντρωση της Πρωτοβουλίας και την επί μέρους λειτουργικότητα της τοπικά. <br />
Απευθυνόμαστε σ’ ένα πολιτικά «ψαγμένο» και ευαισθητοποιημένο κοινό, που σήμερα βρίσκεται σε σύγχυση κι η προσέγγιση μας θα πρέπει να έχει αυξημένο πολιτικό περιεχόμενο, που χωρίς να πέφτει σε γενικές θεωριτολογίες, θα συνδέει το πρόβλημα με την παγκόσμια πολιτική σκηνή και τις επιπτώσεις του στην καθημερινή ζωή. Πρέπει να βρούμε λόγο που θα συνταιριάζει με τους στόχους και την πολιτική μας άποψη, αλλά λόγο βατό και εκλαϊκευμένο. <br />
Χωρίς καμιά διάθεση να αποποιηθούμε την πολιτική μας γραμμή, πρέπει να ασκούμε διάλογο και αντιπαράθεση με τις διαφορετικές απόψεις, στην προσπάθεια μας για την επίτευξη ενότητας δράσης. Η διαχωριστική γραμμή της αντιπαράθεσης μας πρέπει να υπερασπίζεται τη μαζική λαϊκή οργάνωση και την κίνηση της μέσα στον κόσμο, με τον κόσμο, σε μια προσπάθεια να τον κάνει πρωταγωνιστή των εξελίξεων, ικανό να πάρει στα χέρια την τύχη του, να αντισταθεί, να συγκρουστεί και να νικήσει. Πρέπει ακόμη να ασκείται κριτικά και κατά περίπτωση ανάλογα με την πορεία και την οξύτητα της αντιπαράθεσης και πάντα σ’ αναφορά με συγκεκριμένες ενέργειες και συμπεριφορές, μπορεί να γίνει και καταγγελία.<br />
Θα βρεθούμε στους δρόμους αγώνα με διαφορετικούς ανθρώπους ανένταχτους και εντεταγμένους, τόσο η πολιτική, όσο και η προσωπική γνωριμία και οι κοινωνικές σχέσεις θα καλλιεργήσουν ένα κλίμα εμπιστοσύνης μια σχετικά κοινή αντίληψη πάνω σ’ αυτά που μας ενώνουν κι όχι αυτά που μας χωρίζουν. Οι κάθε ατομική ή συλλογική δραστηριότητα μας δεν πρέπει να το ξεχνάει αυτό. Όλα αυτά απαιτούν αυξημένη πολιτική κατάρτιση αλλά και την αναζήτηση ενός νέου στυλ και τρόπων παρέμβασης.<br />
<br />
<b>Περιεχόμενο δουλειάς.</b><br />
Κεντρικά πολιτικά ζητήματα αναδεικνύονται σήμερα:<br />
• Το επίπεδο διαβίωσης του λαού που χτυπιέται με όλους τους τρόπους.<br />
• Τα δεσμά της εξάρτησης από όλους τους ιμπεριαλιστές.<br />
Μια βαθύτερη ανάλυση θα έδειχνε ότι στην ουσία βρισκόμαστε μπροστά σε δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος, αφού και το επίπεδο διαβίωσης του λαού μας και η αντιλαϊκή λαίλαπα που δέχεται είναι αποτέλεσμα της εξάρτησης της χώρας μας και της φύσης του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμου. Η αντιϊμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική βάση και κατεύθυνση της Πρωτοβουλίας είναι μια πολιτική, αγωνιστική και κινηματική απάντηση στη σημερινή κεντρική πολιτική συγκυρία, που πολύ απλά, λαϊκά και συνθηματικά μπορεί να συνοψισθεί στον αγώνα μας για «Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία».<br />
Μέσα στον Σεπτέμβρη διατυπώθηκαν οι «Προτάσεις-Σκέψεις για την επικαιροποίηση του πλαισίου και τη συγκρότηση της Πρωτοβουλίας». Συμφωνώντας με τα εννιά ευρύτερα και άμεσα αιτήματα και τους στόχους πάλης που μπαίνουν παρατηρούμε ότι:<br />
• Οι περισσότεροι στόχοι-αιτήματα θα μπορούσαν να αναφέρονται και από τις πρωτοβουλίες γειτονιάς. Εκείνο που προέχει είναι ν’ ανοίξει η πρωτοβουλία ένα δικό της δρόμο, κατεύθυση που μπορεί να συγκλίνει με εκείνον των πρωτοβουλιών γειτονιάς, αλλά δεν θα ταυτίζεται. Η απεύθυνση και οι στόχοι της ΠΑΑΣ είναι πιο συγκεκριμένοι και σ’ ανώτερο πολιτικό επίπεδο από εκείνο των πρωτοβουλιών γειτονιάς. Ακόμη είναι σε ανώτερο και τελείως διαφορετικό πολιτικό επίπεδο από το γενικότερο κλίμα της Αριστεράς και των περισσοτέρων πολιτικών συλλογικοτήτων που αναφέρονται σ’ αυτήν. Η ανάλυση των πολιτικών ζητημάτων και των ιδιαίτερων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός, όπως και ο διάλογος και η αντιπαράθεση, πρέπει να διέπονται και να προβάλλουν τις ιδιαίτερες επιδιώξεις της Πρωτοβουλίας, την αναγκαιότητα συγκρότηση της, την απεύθυνση της και τους απώτερους στόχους της. <br />
• Να μην μας διαφεύγει ότι από τη μια ο σκοπός μας είναι να υποδεχτούμε στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας, όσο το δυνατόν περισσότερες πολιτικές ομάδες και ανένταχτους, αλλά και να κάνουμε, κατά περίπτωση και ανάλογα με την ποιότητα και το εύρος της αποδοχής της πλατφόρμας της Πρωτοβουλίας, όσο το δυνατόν περισσότερες συμμαχίες σε μια μίνιμουμ βάση. Προφανώς θα υπάρξουν συνεργασίες διαφορετικών ταχυτήτων, που πιθανόν να έχουν διαφορετική αξιολόγηση και προτεραιότητα στους στόχους και τα αιτήματα (εννιά σημεία) της Πρωτοβουλίας. Χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί και να «μην χάνουμε το βουνό πίσω από το δέντρο», στον αγώνα μας δεν περισσεύει κανένας.<br />
• Στην προσπάθεια απλώματος και ριζώματος της Πρωτοβουλίας οι κοινωνικές σχέσεις και τα πολιτιστικά μπορούν να γίνουν ουραγός στην αλληλογνωριμία και αλληλοκατανόηση των αγωνιστών και να συμβάλουν στην ποιότητα του διαλόγου και της αντιπαράθεσης. Κοινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκδρομές, κάμπιγκ κ.λ.π.<br />
από τη μια σφίγγουν τους δεσμούς των μελών της Πρωτοβουλίας και από την άλλη<br />
είναι χρήσιμες ευκαιρίες για την όσμωση της Πρωτοβουλίας με μια πλατύτερη <br />
απεύθυνση.<br />
• Να προστατευτεί η Πρωτοβουλία από τις εκλογικές καταγραφές. Αυτές την περιθωριοποιούν και δεν βοηθούν στην επιδιωκόμενη πλατύτητα και μαζικοποίηση της, στενεύουν την προς τα έξω εικόνα της και στις σημερινές συνθήκες σύνθεσης και λειτουργίας της την κομματικοποιούν. Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-75036352338330107042012-10-15T14:24:00.000+03:002012-10-15T14:25:02.557+03:00Πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση Μια συζήτηση που δεν κλείνει. Ένας αγώνας που δεν παρακάμπτεται<div style="text-align: right;">
Ν.Κ.</div>
Η συζήτηση για τα διάφορα προτάγματα και προγράμματα, μεταβατικά ή με εκλογικά άλματα, (πάντα βέβαια ειρηνικά μέχρι που δε θα σπάσει τζάμι ή κατά άλλες εκδοχές με κάμποσες μπουνιές), που γίνεται μπροστά στο υπαρκτό ενδεχόμενο «αριστερής» κυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει εκ των πραγμάτων και το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας. <br />
Το ζήτημα τίθεται βέβαια και συνολικότερα από το σύνολο των καταιγιστικών εξελίξεων που συντελούνται στη χώρα, ιδιαίτερα το δύο – τρία τελευταία χρόνια. Τίθεται έτσι με απαιτητικούς όρους και στις μικρές έστω δυνάμεις του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, που παρά το μικρό μέγεθός τους με τις ταξικές προσεγγίσεις που οφείλουν να κάνουν και στη βάση των δεδομένων της συγκυρίας μπορούν να συμβάλουν έως και καταλυτικά στη συγκρότηση τουλάχιστον ενός υπολογίσιμου πλέον εργατολαϊκού κινήματος στον τόπο μας.<br />
<a name='more'></a> <br />
Το ζήτημα της αντιμετώπισης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αφορά με κρίσιμο τρόπο τη συγκρότηση και ισχυροποίηση των λαϊκών αντιστάσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που τέθηκε και τίθεται είναι το ψευτο-δίλλημα περί ΕΥΡΏ – Ε.Ε. και πόσο το κίνημα μπόρεσε π.χ. να το αντιμετωπίσει στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και στη συνέχεια…<br />
Είναι κοντολογίς ένα ζήτημα που εφόσον κατακτιέται ουσιαστικά κόντρα στον κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας της αστικής τάξης αλλά και κόντρα σε κάθε λογής αταξικούς ψευτο- πατριωτισμούς, δυναμώνει την καθημερινή λαϊκή πάλη αντίστασης και διεκδίκησης και ταυτόχρονα οικοδομεί όρους για την προοπτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Γιατί είναι φυσικό πως αν ο λαός αποδέχεται σήμερα τον ευρω-μονόδρομο π.χ. της αστικής τάξης, τότε η πάλη του θα παραμένει άνευρη και με πολύ συγκεκριμένα όρια ως προς την αποτελεσματικότητά της. Ακόμη πιο φανερό είναι πως με Τρόικα- ΝΑΤΟ- Βάσεις και Ε.Ε. ο λαός δε μπορεί να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του και στο μόχθο του. Εκτός και αν μιλάμε για το σοσιαλισμό π.χ. του Χριστόφια!!<br />
Μιας και αναφερθήκαμε ήδη στο ζήτημα της Ε.Ε. εδώ έχουμε να διακρίνουμε από τη μια την ανοικτή πια φιλο- ιμπεριαλιστική και όχι απλά φιλοΕ.Ε. στάση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει να κάνει με την προθυμία του να διαχειριστεί το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. <br />
Από την άλλη το ΚΚΕ δίπλα στο ντούρο αντικαπιταλισμό της λαϊκής εξουσίας θέτει και τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα ενάντια σε Ε.Ε.- ΝΑΤΟ, όμως κάθε άλλο παρά νοιάζεται να συμβάλλει στην υπαρκτή δυνατότητα μαζικοποίησης και πολιτικοποίησης των λαϊκών αντιστάσεων. Στέκει συστηματικά έξω από τα μαζικά λαϊκά ξεσπάσματα, ενώ ταυτόχρονα κατασκευάζει θεωρητικά σχήματα που δε βλέπουν ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Έτσι τα όποια αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα καταλήγουν να υπηρετούν ένα μηχανιστικό διαχωρισμό από ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οποιονδήποτε άλλο δεν προτάσσει το ΑντιΕ.Ε. πλαίσιο την ώρα που απαιτείται πλατειά κοινή δράση με κρίσιμη, ικανή και αναγκαία αιχμή ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ. <br />
Αξίζει κάποια στιγμή μια ιστορική αναφορά στο ψευτοΚΚΕ για να φανεί πως, με άλλη τακτική κάθε φορά μα σταθερά με ανεμπιστοσύνη στο μαζικό κίνημα, κινείται δεκαετίες τώρα από τότε που απαρνήθηκε οριστικά και αμετάκλητα τον επαναστατικό δρόμο. Έχει την αξία και τη σημασία του του, ότι σ’ αυτή τη χώρα ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ ή όποιο άλλο διατυπώνει όσο διατυπώνει κάποια αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα (το κάνει κατά καιρούς και ο ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και αυτό έχει να κάνει με την ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Όμως σ’ ότι αφορά το ΚΚΕ επειδή το παίζει και ντούρο κομμουνιστικό οφείλουμε να αποκαλύψουμε πως ούτε με συνέπεια διατυπώνει αντιΕ.Ε. π.χ. συνθήματα (δες συνεργασία ΚΚΕ- ΕΑΡ 1986-1990). Ακόμη περισσότερο πως ο αντιιμπεριαλισμός του ήταν κούφιος και κάλπικος ακόμη και τότε που φώναζαν οι κνίτες με πάθος «ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός». Και αυτό γιατί ποτέ το ΚΚΕ δε θέλησε να δέσει στο πεδίο των ταξικών αγώνων και συγκρούσεων και να υπηρετήσει με όρους μαζικού κινήματος τη διαλεκτική σχέση ταξικού – αντιιμπεριαλιστικού. Το ΠΑΣΟΚ βαφτίζονταν δύναμη αλλαγής το 80 και επιδιώκονταν συγκυβέρνηση μαζί του για την πραγματική αλλαγή. Ενώ στη δεκαετία της αντιιμπεριαλιστικής αφύπνισης του 1970 ο Φλωράκης πρότεινε στην ηττημένη στο κυπριακό αστική τάξη, ν’ αλλάξει προστάτες και να πάρει βοήθεια από τη Μόσχα. Σήμερα είναι επιλογή ο σεχταρισμός και όχι παρέκκλιση από μια κατά κανόνα επαναστατική κατεύθυνση. Επιλογή που εξασφαλίζει την αναχώρηση με «επαναστατικά» προσχήματα από το μαζικό κίνημα σε μια εποχή που όπως φαίνεται σύντομα θα σπάσουν πολλά τζάμια…<br />
Όμως το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης με συνεχώς διαφορετικούς όρους τίθεται και στην πλευρά της αστικής τάξης με ζητούμενο το καταστάλαγμα σ’ ένα νέο συμβόλαιο υποτέλειας στη βάση των νέων παγκόσμιων δεδομένων και συσχετισμών και γεωπολιτικών δεδομένων της περιοχής. Και είναι φανερό από τις συνεχείς άγριες αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα, με μια σειρά μάλιστα ανθρωποθυσίες στο πολιτικό προσωπικό, πως στο σημερινό οξυμένο ανταγωνισμό που αλληλοτροφοδοτείται από τη βαθειά και αθεράπευτη κρίση του συστήματος, το καταστάλαγμα σε προηγούμενες σχετικά σταθερές καταστάσεις είναι αρκετά δύσκολο και καθόλου δοσμένο. Από το δαχτυλίδι (τάχα) του Σημίτη στο Γ. Παπανδρέου, περάσαμε στην απόσυρση του Καραμανλή και από κει στη σχεδόν ηρωική έξοδο του Γ. Παπανδρέου παρά τη χρέωση των μνημονίων και του ΔΝΤ.<br />
Δε μπορούμε να ξέρουμε, ίσως και κανένας ακόμη, αν ο Γ. Παπανδρέου έφυγε για να ξανάρθει. Πάνως σε αντίθεση με τον Τζοχατζόπουλο και το Σμπώκο και άλλους που σέρνονται στα δικαστήρια και στις φυλακές ή αυτοκτονούν, ο πρώτος διαπρέπει στο εξωτερικό ως διεθνής προσωπικότητα και ας τον αποκαλεί η Χρυσή Αυγή 30% Έλληνα. Την ίδια ώρα ο Βενιζέλος αγκομαχεί εισπράττοντας στις μέρες μας το κόστος των αδιεξόδων του ντόπιου συστήματος χωρίς δυνατότητα πολιτικής διαφυγής. Είναι σίγουρο πως θα δούμε πολλές ακόμη σκηνές πολιτικής αστάθειας και ανατροπών και η αιτία είναι προφανώς η γενικευμένη κρίση του συστήματος στη χώρα. Κρίση που όχι απλά συμπλέκεται με τις παρεμβάσεις και τις κόντρες των αμερικανών και των ευρωπαίων, αλλά καθορίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά απ’ αυτές. <br />
Καθόλου δε μας διαφεύγει το κοινωνικό – οικονομικό υπόβαθρο της ελληνικής κρίσης, μόνο που και αυτό έχει διαμορφωθεί και συνεχίζει να διαμορφώνεται καθοριστικά από το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Όμως οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές πλέον για να συνεννοηθούν και στο εσωτερικό τους (βλέπε Γερμανία) αναγκάζονται να ομολογήσουν δημόσια μάλιστα πως η κρίση (όπως άλλωστε και η ένταξη στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη) δεν αντιμετωπίζεται με στενά οικονομικούς όρους. <br />
Ομονοούν όλοι τους πως η επιβολή βαθειάς φτώχειας στο λαό και η οικονομική καταστροφή και λεηλασία της χώρας είναι δοσμένα ζητήματα. Όμως το αν η Ελλάδα π.χ. παραμείνει ή όχι στην ευρωζώνη όπως και ο συνολικότερος χειρισμός της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, αντιμετωπίζονται με ευρύτερους γεωπολιτικούς όρους και όχι στενά οικονομικούς. <br />
Να λοιπόν που δεν είναι στον αέρα και η πρόταση του Τσίπρα για νέο σχέδιο Μάρσαλ. Να γιατί οι συναντήσεις με τον Πέρες και τον Ράιχενμπαχ είναι πολύ πιο κρίσιμες εξετάσεις για τους πρόθυμους της αριστεράς μας ακόμη και από τις επίσημες συναντήσεις των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ με το Στουρνάρα και μια σειρά άλλες υπεύθυνες συμπεριφορές σαν του Σκουρλέτη τελευταία κ.λπ.. Με αυτά δε καταλήγουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει τις εξετάσεις και πολύ περισσότερο πως έχει δρομολογηθεί ως διάδοχη λύση. Άλλωστε το πολιτικό τοπίο είναι ιδιαίτερα ασταθές όπως είπαμε και οι προβλέψεις είναι δύσκολες. Όμως παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις έξω από τη μεταμοντέρνα αποπολιτικοποίηση που προσπαθεί να επιβάλλει το σύστημα, αλλά και έξω από ανόητες και συχνά μεταφυσικές και αντιδραστικές συνομωσιολογικές προσεγγίσεις, μπορούμε να αντιληφθούμε τους όρους λειτουργίας του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού στον τόπο μας. <br />
Όχι δεν είναι πιόνι η αστική τάξη, ούτε οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες του λαού μπορούν να κάνουν κινήσεις στη σκακιέρα έξω από τους όρους της ταξικής πάλης. Γι’ αυτό από την πλευρά τους όλοι τους θέλουν τον εχθρό λαό υποταγμένο και στο περιθώριο. Γιατί ο «τρομοκράτης» (όπως λένε οι υπερατλαντικοί ιδιαίτερα προστάτες) ελληνικός λαός, όπως και μια σειρά λαοί πολύ συχνά τους χαλάνε τα σχέδια. <br />
Όμως πριν αναφερθούμε αναλυτικά σ’ αυτό το κρίσιμο και οπωσδήποτε ενδιαφέρον για μας κεφάλαιο της λαϊκής πάλης, είναι αναγκαίο να προσεγγίσουμε όσο μπορούμε ξανά σήμερα αυτό που ονομάζουμε από την πλευρά μας εξαρτημένο χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. <br />
<br />
<b>Τα όρια των σχέσεων εξάρτησης της αστικής τάξης</b><br />
Όταν λέμε ότι η ελληνική αστική τάξη και κάθε εξαρτημένη αστική τάξη δεν είναι πιόνι σε αντίθεση π.χ. με άρχουσες τάξεις στα χρόνια της αποικιοκρατίας σημαίνει πως βλέπουμε τη σχετική αυτονομία με την οποία κινείται και αναπαράγεται. Αυτή η σχετική αυτονομία υπάρχει για την ελληνική αστική τάξη από τα χρόνια του Βενιζέλου και του Μεταξά, μέχρι τα χρόνια του Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου και συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και σήμερα παρά τον Ράιχενμπαχ και την τρόικα. Κατοχή, που είναι ποιοτικά διαφορετικό πράγμα, υπήρξε το 1940-1944 και ποτέ άλλοτε στο διάβα του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα. Και φυσικά το σφίξιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η εξελισσόμενη ανελέητη φτωχοποίηση του λαού και η λεηλασία και υποθήκευση της χώρας σήμερα δεν γίνεται με όρους κατοχής. <br />
Η αστική τάξη της χώρας βιάζεται και εκβιάζεται, πληρώνει και θα πληρώσει ενδεχομένως και ακριβά τη σημερινή κρίση, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να την κάνει ευκαιρία αξιοποιώντας τα μνημόνια, το φασιστικό εκβιασμό και την τρομοκρατία των ιμπεριαλιστών για να ενισχυθεί η ίδια απέναντι στο λαό. Και είναι ήδη φανερό ότι παρά τα κόστη και τα μεγάλα ρίσκα που παίρνει η αστική τάξη από την εφαρμογή αυτής της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής ωστόσο υπολογίζει ήδη (αν καταφέρει έστω και με παραπέρα ενίσχυση του εκφασισμού) να κρατήσει το λαό υπό έλεγχο σ’ ένα νέο τοπίο μετά την αποσοβιετοποίηση της χώρας όπως λένε οι απολογητές της. <br />
Υπολογίζουν όχι μόνο σε θεαματική αλλαγή υπέρ του κεφαλαίου των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς, μα ακόμη περισσότερο ίσως στην ενίσχυση της πολιτικής κυριαρχίας. Μιλάμε για την πολιτική κυριαρχία απέναντι στο λαό, <u><b>γιατί είναι φανερό ότι η ίδια η αστική τάξη πέρα από τα οικονομικά κόστη που ήδη εισπράττει, παραχωρεί στα αφεντικά της πολιτική κυριαρχία όπως ομολογείται ανοικτά. Ακόμη περισσότερο αναγκάζεται να αποδεχτεί τον πλήρη και από κάθε άποψη γεωπολιτικό έλεγχο σε μια πυρακτωμένη περίοδο και σε μια περιοχή ιδιαίτερα εύφλεκτη. Και το χειρότερο είναι αναγκασμένη να προσαρμόζεται στις συμπληγάδες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Και εδώ ίσως τα πράγματα να αποδειχθούν εξαιρετικά επικίνδυνα και άσχημα όταν και μια σειρά άλλες αστικές τάξεις των Βαλκανίων και ευρύτερα της περιοχής αποδέχονται τέτοιους ρόλους και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των λαών καθυστερεί. </b></u><br />
Να γιατί τα ζητήματα της δουλειάς, της προόδου, της ειρήνης και της δημοκρατίας πρέπει να γίνουν κοινή σημαία ιδιαίτερα των γειτονικών λαών κόντρα σε ανόητους, ανιστόρητους και αντιδραστικούς εθνικισμούς και με όρους ολοκληρωτικού ταξικού πολέμου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και όλους τους αντιδραστικούς. Ενάντια δηλαδή στους ντόπιους και ξένους δυνάστες των λαών που πράγματι θα αποδειχθούν χάρτινες τίγρεις όταν στα υπαρκτά κινήματα αντίστασης των λαών αρχίσει να μπαίνει αποφασιστικά και να ενισχύεται η ταξική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Να γιατί η ενίσχυση της πολιτικής κυριαρχίας απέναντι στον εχθρό λαό είναι ίσως το πιο σημαντικό ζητούμενο όπως είπαμε σε χώρες σαν τη χώρα μας με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία σαν προκεχωρημένο φυλάκιο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Αυτή η ενίσχυση της πολιτικής κυριαρχίας μέσα από την αναζήτηση ανανέωσης, αναβάθμισης και βαθιάς αντιδραστικοποίησης του πολιτικού συστήματος επιδιώκεται από την αστική τάξη προκειμένου να αντέξει τις δεδομένες εκδηλώσεις της δίκαιης λαϊκής οργής απέναντι στη βάρβαρη και αντιδραστική πολιτική της. <br />
Ταυτόχρονα το ίδιο επιδιώκεται από ΗΠΑ – Ε.Ε. και στη βάση αυτή βλέπουν από κοινού την ανάγκη να κρατήσει η αστική τάξη σ’ ένα επίπεδο ύπαρξης π.χ. μέσα στην Ε.Ε.και στο ευρώ και με ζητούμενο κάποιο ρόλο στην περιοχή. Βέβαια το ζήτημα συμπλέκεται και με την κρίση στην ευρωζώνη και το συνολικότερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Το μάλλον έκτακτης ανάγκης ταξίδι της Μέρκελ στην Αθήνα αποδείχνει την κρισιμότητα των εξελίξεων στη χώρα τόσο για τη διαχείριση της κρίσης της ευρωζώνης μα ενδεχομένως πολύ περισσότερο για την ενίσχυση της γερμανικής επιρροής μέσω και της Ελλάδας στην πυρακτωμένη από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. <br />
Τώρα ως προς το ρόλο της αστικής τάξης το ζήτημα παραμένει ζητούμενο και ερωτηματικό όσο οι άγριες συγκρούσεις στην περιοχή δεν αφήνουν να στρωθεί σταθερό έδαφος ούτε για αγωγούς ούτε για όποιες άλλες από τις μπίζνες που περιμένουν τα αδηφάγα μονοπώλια. Γιατί και αυτά θα περιμένουν όσο η έκβαση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή και παγκόσμια δε ξεκαθαρίζει το τοπίο. <br />
Βέβαια η Μέρκελ από το λίγο χρόνο παραμονής της στην Αθήνα αφιέρωσε αρκετό στη συνάντηση με τη συνοδεία της με το λεγόμενο επιχειρηματικό κόσμο της χώρας. Σίγουρα οι μπίζνες και η λεηλασία της χώρας είναι στην ημερήσια διάταξη. Και αυτό άλλωστε ενισχύει και εμπεδώνει και τη συνολικότερη επιρροή της Γερμανίας στη χώρα. Όμως λόγο έχουν και άλλοι (ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και όχι μόνο). Και ειδικά στο κρίσιμο γεωπολιτικά θέμα της ενέργειας (ΔΕΠΑ, αγωγοί, κ.λπ.) έχουμε να δούμε πολλά ακόμη επεισόδια. <br />
<br />
<b>Δεδομένη η υπηρέτηση της αστικής τάξης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια</b><br />
Αν όμως είναι ερώτημα αν θα υπάρξει και ποιος ρόλος για την ύπαρξη της ελληνικής αστικής τάξης δεν είναι ερώτημα δύο σημαντικά πράγματα. <br />
<blockquote class="tr_bq">
1. ότι μέσα ή έξω από την ευρωζώνη ο λαός μας στο πλαίσιο άλλωστε της επίθεσης του κεφαλαίου σε πλανητική κλίμακα σπρώχνεται όσο οι αντιστάσεις του υπολλείπονται των απαιτήσεων σε καταστάσεις άγριας φτώχειας, μαζικής εξαθλίωσης και κυριολεκτικής σύνθλιψης βασικών του κατακτήσεων. <br />
2. ότι η κυριαρχία της αστικής τάξης στο λαό θα αξιοποιηθεί για να μετατραπεί η χώρα με πολύ πιο επικίνδυνους όρους απ’ ότι στο παρελθόν σε δολοφονικό ορμητήριο ενάντια σε γειτονικούς λαούς χωρίς να αποκλείεται ακόμη και η άμεσα εμπλοκή σε πολεμικές περιπέτειες. Η διένεξη με τις ΑΟΖ, που υποτίθεται ότι κρύβουν θησαυρούς υδρογονανθράκων και συγχρόνως είναι κρίσιμες για τη διέλευση αγωγών και καλωδίων, εμπλέκει ήδη επικίνδυνα τη χώρα στο πολεμικό άρμα του Ισραήλ και των αμερικανονατοϊκών. Ουσιαστικά στο ίδιο άρμα είναι και η Τουρκία και το έχει αποδείξει και με την αποδοχή στο έδαφός της του αντιπυραυλικού των ΗΠΑ ενάντια στο Ιράν την ίδια ώρα που φιλονικούσε με το Ισραήλ. Πολύ περισσότερο μιλάνε μόνα τους σήμερα τα θερμά επεισόδια στα τουρκοσυριακά σύνορα. Εδώ θα προσθέταμε γι’ αυτούς που βλέπουν την πανίσχυρη αυτόνομη ως ιμπεριαλιστική Τουρκία, πως η τρέχουσα κρίση στην περιοχή της ανοίγει ένα θανάσιμο κίνδυνο στο κουρδικό. Ταυτόχρονα όπως και για την ελληνική αστική τάξη το πάτημα, σε δύο ή και περισσότερες για την Τουρκία βάρκες, ενέχει μεγάλους κινδύνους. Το ζήτημα είναι κρίσιμο και οφείλουμε να το παρακολουθήσουμε με προσοχή.</blockquote>
Από κει και πέρα είναι δεδομένη η κόντρα στα πλαίσια της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Δεδομένη η δίψα της Ε.Ε. για ενεργειακό εφοδιασμό και δεδομένη και η ισχυρή θέση της Ρωσίας στο γεωπολιτικό παιγνίδι στην περιοχή. Την επόμενη της επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα, έρχεται ο Νταβούτογλου, ενώ έχει προηγηθεί πολιτική σύσφιξη με το Ισραήλ που επισφραγίζεται πέρα απ’ όλα τ’ άλλα με συχνές στρατιωτικές ασκήσεις στον ελλαδικό χώρο. Και σίγουρα το «ενδιαφέρον» των ΗΠΑ για τη χώρα δεν εξαντλείται στην κόντρα του Τόμσεν και του ΔΝΤ με την Ε.Ε. για να κουρέψει η ευρω-τράπεζα το ελληνικό χρέος. Είναι σίγουρο πως αμέσως μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ τα υπερατλαντικά αφεντικά της αστικής τάξης θα ενδιαφερθούν πολύ συγκεκριμένα (όχι ότι έπαψαν ποτέ) για τα τεκταινόμενα στη χώρα μας στη βάση των ιεραρχήσεων και των επιλογών που θα προκριθούν για να εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. <br />
Η ασύδοτη και δολοφονική χρήση της βάσης της Σούδας στην περίπτωση της Λιβύης ήταν μονάχα δείγμα του πως αντιμετωπίζουν οι ιμπεριαλιστές σήμερα τις χώρες που εξαρτούν. Η αναλογία με την προσβλητική, βάρβαρη και εξοντωτική αντιμετώπιση του λαού με τα μνημόνια, είναι ευθεία και διόλου άσχετη με τα δεδομένα της συγκυρίας. Θεωρούμε αστείο και σαφώς προσχηματικό για την αναχώρηση από το λαϊκό κίνημα τα περί αλληλεξάρτησης και συμμετοχής της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό κατά τα’ άλλα πόλεμο.<br />
<br />
<b>Επιτακτική ανάγκη η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης στο μαζικό κίνημα</b><br />
Η αντιπαράθεση στο πλαίσιο του κινήματος με δυνάμεις που υποβαθμίζουν τα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στην εξάρτηση, είναι αναγκαία και δεν αφορά θεωρητικά σχήματα τουλάχιστον από την πλευρά μας. οι σύντροφοί μας στα Χανιά πριν μερικά χρόνια χρειάστηκε να δώσουν μάχη για να μπει στην αφίσα κοινής δημοτικής κίνησης με το ΝΑΡ ένα σύνθημα ενάντια στις βάσεις. Όχι σύντροφοι και σ’ αυτό πρέπει να είμαστε κάθετοι η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στην πάλη δεν είναι για μας εμμονή στην υπεράσπιση των μουμιασμένων για κάποιους λενινιστικών σχημάτων. <br />
Η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και η πάλη για το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι όρος για την ταξική συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας. είναι άμεση αναγκαιότητα για να πολιτικοποιηθούν και να δυναμώσουν οι αντιστάσεις του λαού μας. είναι το πρόταγμα που πολιτικοποιεί τη λαϊκή πάλη και τις υπαρκτές αντιστάσεις του λαού μας χωρίς να μπερδεύεται με διαχειριστικά προτάγματα σαν αυτά περί χρέους, κρατικοποιήσεων και τα σχετικά. Και βέβαια ο καθένας καταλαβαίνει πως τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα όχι μόνο δεν είναι ενσωματώσιμα, μα αντίθετα οξύνουν την ταξική σύγκρουση του λαού με την αστική τάξη και το σύστημά της, το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού. <br />
Εδώ έχει σημασία να διακρίνουμε το αντιιμπεριαλιστικό πλαίσιο πάλης ενάντια σε Ε.Ε.- ΝΑΤΟ- ΒΑΣΕΙΣ- ΔΝΤ από τις προτάσεις στην αστική τάξη για αποχώρηση από το ευρώ π.χ. Κάτι τέτοιο παίχτηκε από πολλές πλευρές το προηγούμενο διάστημα και παίζει ακόμη, μόνο που είναι άσχετο και ξένο με την κατεύθυνση που θέλει να συγκροτήσει πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά το λαό απέναντι στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του που αλληλοστηρίζονται και συγκροτούν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του λαού. <br />
Είναι όπως αναφέρουμε συχνά στην αρθρογραφία στην Προλεταριακή Σημαία ζητούμενο το νέο συμβόλαιο μεταξύ ιμπεριαλιστικών αφεντικών της Δύσης πάντα, γιατί η Ρωσία π.χ. δε θα βρει εύκολα θέση σ’ ένα τέτοιο συμβόλαιο τουλάχιστον χωρίς μεγάλες «φασαρίες»…. <br />
Με βάση την κρίση, τα αδιέξοδα, τη συζήτηση περί σουταρίσματος ( GREXIT) πολλοί μπήκαν στη συζήτηση για έξοδο από το ευρώ με τον ίδιο τρόπο που μιλούσαν για κούρεμα του χρέους, πράγμα που υλοποιήθηκε και δεν είναι απίθανο να ξαναγίνει. <br />
Στο νέο συμβόλαιο που ίσως πάει να διαμορφωθεί, αλλά μπορεί να χρειαστεί και πολύ δρόμο ακόμη, φαίνεται να προκρίνεται η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ με πολιτική απόφαση κυρίως Γερμανών και Γάλλων με ώθηση από ΗΠΑ. Ταυτόχρονα ζητούμενο συνολικά για τη Δύση είναι ένα νέο βαθύ κούρεμα χρέους για την Ελλάδα και με ερώτημα μεταξύ Ε.Ε. και ΔΝΤ ποιος πληρώνει το βαρκάρη. Ίδομεν…<br />
Σίγουρα θα χρειαστεί πολύς δρόμος ακόμη και δεν αποκλείονται ανατροπές και εκπλήξεις σ’ ένα ρευστό τοπίο που δεν είναι σίγουρο πως θα ξεκαθαρίσει ούτε μετά τις εκλογές των ΗΠΑ. Πάντως η αστική τάξη και αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα της δε διανοείται καν την ύπαρξή της έξω από το πλαίσιο της εξάρτησης. <b>Μ’ όλα τα προβλήματα, τα κόστη και τα ρίσκα που αναφερθήκαμε η αστική τάξη όχι μόνο δε μπορεί να αρνηθεί τον εξαρτημένο χαρακτήρα της, μα αντίθετα το στρίμωγμα και τα αδιέξοδα την οδηγούν στο να υποταχτεί και να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις απαιτήσεις των αφεντικών της. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να ελπίζει και ελπίζει σε ρόλους πιθανούς και απίθανους, ακόμη και σε σύγχρονες κόκκινες μηλιές. </b><br />
Το πολιτικό προσωπικό κάνει ότι του ζητήσουν οι απ’ έξω και το τι μέλει γενέσθαι στη χώρα αποφασίζεται κυριολεκτικά πλέον στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Για ποια δημοκρατία και για ποιο σχεδιασμό σωτηρίας λοιπόν μας μιλούν τα ελεεινά ανδρείκελα του σάπιου συστήματος της χώρας. Να γιατί παρά το άγχος που μας δημιουργούν οι πιεστικές απαιτήσεις της περιόδου σε σχέση με τα ελλείμματά μας πρέπει να δούμε τα πράγματα αισιόδοξα, ψύχραιμα και αποφασιστικά. Ελέω ψευτο-αριστεράς κυριάρχησε για μήνες ο εκλογικός κρετινισμός και ζήσαμε μια κινηματική αδράνεια την οποία εκμεταλλεύτηκαν η Χρυσή Αυγή δίπλα στον Ξένιο Ζευς και τη συνολικότερη αντιδραστικοποίηση και φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Η παραπέρα αντιδραστικοποίηση μάλλον είναι μονόδρομος για τη συνέχιση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής και της πλήρους υποταγής της χώρας στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Όμως ο λαός μας στις 26 -9 και στην υποδοχή της Μέρκελ και καθημερινά, δείχνει πως όσα μέτρα και αν ψηφίσουν δε θα πάψει ν’ αντιστέκεται και να διεκδικεί τη ζωή και το δίκιο του. Είναι και αυτό το τελευταίο ένα κρίσιμο δεδομένο της περιόδου. <br />
<br />
<b>Να ενισχύσουμε την αντιιμπεριαλιστική ενότητα με τους γύρω λαούς</b><br />
Στη γύρω περιοχή οι λαοί έχουν υποστεί την καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα χρόνια πριν από μας. Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας και των Βαλκανίων χτυπήθηκαν ανελέητα όταν ακόμη δεν είχε τσαλακωθεί η μόστρα της Δύσης και των «δημοκρατικών» ιδανικών της. Σπουδαία παρακαταθήκη η αλληλεγγύη του λαού μας σε κείνη τη φάση για το μέλλον φιλίας και αλληλεγγύης που είναι υποχρεωμένοι οι γύρω λαοί να οικοδομήσουν για να υπερασπιστούν τη ζωή τους κόντρα στο διαίρει και βασίλευε των ιμπεριαλιστών. Σπουδαία επίσης η παρακαταθήκη του παλλαϊκού ξεσηκωμού κατά την ιρακινή επέμβαση που οδήγησε τις ΗΠΑ να μιλήσουν για τον τρομοκράτη ελληνικό λαό. Με τους λαούς των Βαλκανίων αλλά και τους αραβικούς λαούς μας συνδέουν αγώνες και δεσμοί αίματος για να την σπάσουμε με βάση την πραγματικότητα στα φασισταριά της Χρυσής Αυγής και σ’ όσους τσαμπουκαλεύονται και υποτιμούν τα θύματα του ιμπεριαλισμού, την ίδια ώρα που γίνονται ελεεινοί δούλοι των δυτικών αφεντικών που αποκαλύπτονται ξανά καθαρά δυνάστες του λαού μας. <br />
<br />
<b>Η πολιτική του διαίρει και βασίλευε μπορεί και πρέπει ν’ ανατραπεί</b><br />
Μακριά από μας οι διακρίσεις σ’ ότι αφορά τον κόσμο της δουλειάς. Είναι σπουδαίοι οι αγώνες της νεολαίας και των εργαζόμενων στην Αγγλία, τη Γαλλία, της Γερμανίας και των ΗΠΑ. Είναι αγώνες που εξασθενούν τη βάρβαρη ισχύ του ιμπεριαλισμού. Όμως οι αγώνες των λαών του ευρωπαϊκού νότου, σήμερα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, έχουν κοινό στόχο και είναι φανερό πως αλληλοτροφοδοτούνται. Ειδικότερα όμως ο λαός μας επειδή τα πράγματα «πολιτικοποιούνται», δηλαδή συμπυκνώνονται επικίνδυνα στη γύρω περιοχή, πρέπει με την ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης στην πάλη του να αφαιρέσει ένα σημαντικό όπλο των αντιπάλων του. Την πολιτική του διαίρει και βασίλευε. Όχι αυτά δεν είναι ρομαντικές εξαγγελίες παρότι γνωρίζουμε τους συσχετισμούς και το έλλειμμα της κομμουνιστικής αριστεράς στη γύρω περιοχή, ωστόσο επιμένουμε στην παραπάνω κατεύθυνση και θεωρούμε ότι δεν είμαστε στον αέρα και αυτό θα φανεί αν γίνουμε πιο αποφασιστικοί. Οι εργατικοί αγώνες στη Βουλγαρία και κάποιες σημαντικές νίκες στη Ρουμανία πέρυσι, θάφτηκαν σκόπιμα και δυστυχώς δεν προβλήθηκαν ούτε από μας επαρκώς. Αντίθετα επαρκώς και σωστά υπερασπιστήκαμε τις αραβικές εξεγέρσεις κόντρα στη βρώμικη φιλολογία του ιμπεριαλισμού περί αραβικής άνοιξης που αποκαλύφθηκε στον βομβαρδισμό της Λιβύης και ξανά αποκαλύπτεται στην κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση μέσω τρίτων στη Συρία. Σήμερα οφείλουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην περιοχή στη σύμπλεξή τους άλλωστε με το συνολικότερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και να τοποθετιούμαστε σε κάθε ζήτημα που μπαίνει με σαφήνεια. Ταυτόχρονα οφείλουμε να έχουμε μια ταχτική που θα πασχίζει να μπολιάσει τις αντιστάσεις του λαού μας επιτρέποντάς μας να είμαστε μέσα σ’ αυτές όπως το ψάρι στο νερό και να τις στηρίζουμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις. <br />
<br />
<b>Για την πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία</b><br />
Μιλώντας για την ανάγκη αλληλεγγύης και κοινού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα με τους γύρω λαούς, αν γίνουμε πιο αποφασιστικοί θα φανεί ότι δεν είμαστε στον αέρα. Ο λαός μας και οι γύρω λαοί υφίστανται, παρά τις ιδιομορφίες, όλοι τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης που πολλαπλασιάζονται όσο ενισχύεται η ιμπεριαλιστική παρουσία και ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή. Αυτή η κατάσταση βγάζει παντού τους λαούς στο δρόμο!!<br />
Το σύστημα ενισχύει την τρομοκρατία, το φασισμό και σ’ ένα βαθμό δημιουργείται έδαφος και για τον εθνικισμό και το ρατσισμό. Όμως όπως η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας δεν είναι με τη Χρυσή Αυγή, έτσι και οι λαοί της Τουρκίας π.χ. δεν είναι με τους Γκρίζους Λύκους. <br />
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ερντογάν στις βρώμικες πολεμικές του επιχειρήσεις με τη Συρία είναι το αντιπολεμικό κίνημα που σε συνδυασμό με το κουρδικό κάνει τα πράγματα εξόχως δύσκολα για την τουρκική αστική τάξη. Εκτεθειμένες επίσης στους λαούς τους και από πολλές απόψεις είναι οι αστικές τάξεις των βαλκανικών χωρών. Παντού λίγο πολύ υπάρχουν σπουδαίοι όροι για να δυναμώσουν στην πορεία οι αντιστάσεις και οι αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. <br />
Οφείλουμε να πολεμήσουμε την αντίληψη περί παντοδυναμίας του συστήματος που τάχα έχει τους λαούς στο χέρι. Με κρίσιμο το ζήτημα της υπηρέτησης της αντίστασης, που ήδη κατακτιέται σ’ ένα βαθμό μια κοινή γλώσσα και που οπωσδήποτε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά, η πρωτοβουλία οφείλει να προσεγγίσει βαθύτερα και με σαφήνεια τα ζητήματα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτό άλλωστε είναι όρος για το πιο ουσιαστικό μπόλιασμα των λαϊκών αντιστάσεων με την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. <br />
Για να δυναμώσουν οι αγώνες για δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία χρειάζεται να βαθύνει η ταξική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση χρειάζεται να ενισχυθεί η αντιπαράθεση ενάντια στο ρεφορμισμό, τον πασιφισμό, τον αστικό κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας και τον κάθε λογής ψευτο- πατριωτισμό. Οι εξελίξεις τονίζουν την επιτακτική ανάγκη για δυνάμωμα της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και ταυτόχρονα αποκαλύπτουν την πραγματικότητα και αυτό οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε. Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-44394699940406361662012-10-15T14:18:00.001+03:002012-10-15T19:48:07.941+03:00Για τη σύσκεψη του Φθινοπώρου<div style="text-align: right;">
Δ.Γ.</div>
Χωρίς να θέλω να επαναλάβω τις εισηγήσεις από πλευράς ΚΟ και να προσπεράσω τη συζήτηση του απολογισμού, θα τονίσω τα ζητήματα που θεωρώ πρέπει να δοθεί ένα ειδικό βάρος από την πλευρά της οργάνωσης, αλλά και αφορούν κατά κύριο λόγο τη νεολαία. <br />
Καλούμαστε αυτή τη δεδομένη χρονική περίοδο να τροφοδοτήσουμε την πρωτοβουλία για μια Αριστερή, Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία με νέο ‘’αέρα’’. Να λάβουμε υπόψη μας τα έως τώρα βήματά της, (Ακροπόλ, 2 εκλογικές αναμετρήσεις, Δεθ) να <b>ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ</b> το στυλ παρέμβασής μας σε αυτή και να <b>ΕΝΙΑΙΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ,</b> όσον αφορά τα νέα δεδομένα που υπάρχουν και τη συγκεκριμένη στάση μας όσον αφορά τα συγκεκριμένα μέτωπα που ανοίγουν.<br />
<a name='more'></a><br />
<b>Για τη νεολαία συνολικά</b><br />
Με δεδομένο ότι ο κόσμος της εργασίας βιώνει μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση στα δικαιώματά και τις κατακτήσεις του, πρέπει να ειδωθεί με πιο συγκεκριμένο τρόπο το πώς αγγίζει σήμερα η επίθεση τη νεολαία στο σύνολο της. <br />
Υπάρχουν 3 χονδρικά κομμάτια τα οποία ξεχωρίζουν <br />
1. Σπουδάζουσα <br />
2. Εργαζόμενη <br />
3. Μαθητική (Γενικά λύκεια, Επαλ, Επάς, Σχολές ΟΑΕΔ)<br />
Αυτά τα 3 κομμάτια συνδέονται αλλά και διαφοροποιούνται. Η νεολαία για παράδειγμα όπου βρίσκεται σε σχολές ΟΑΕΔ, σε Επαλ ή και Επας πιο πολλά κοινά έχει με την εργαζόμενη νεολαία παρά με ένα μαθητή του Γενικού λυκείου. Έτσι αντικειμενικά άλλο χαρακτήρα και στυλ θα έχει η παρέμβαση στο Γενικό λύκειο και άλλο στα Επαλ, Επας, ακόμα και η προοπτική ενός νέου στις σχολές αυτές είναι τελείως διαφορετική. Στο Γενικό Λύκειο και στα ΑΕΙ-ΤΕΙ έχουμε μια παγιωμένη πλέον κατάσταση που έχει δημιουργήσει συγκεκριμένα δεδομένα. Τι γίνεται όμως με τους νέους έως και 30-35 που δεν ανήκουν σε κάποια σχολή; <br />
Με βάση την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, όλα τα καινούργια δεδομένα που υπάρχουν στις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων (μισθοί διαβίωση κ.α.) αγγίζουν με τον πλέον μαζικό τρόπο ΟΛΗ ανεξαιρέτως τη νεολαία. Αποτέλεσμα πάνω από το 60% της νεολαίας σήμερα είναι άνεργη και αυτή που δουλεύει έχει πάντα έναν από τους παρακάτω προσδιορισμούς: part-time, ελαστασφάλεια, δια βίου εκπαίδευση, χαμηλόμισθοι, οικονομικός μετανάστης, απασχολήσιμος, ανασφάλιστος, κ.α. Κατάσταση που ποιοτικά και ποσοτικά έχει διαφορά από όλο το υπόλοιπο κομμάτι της ‘’παλιάς φρουράς’’ των εργαζομένων.<br />
Σε αυτή την κατάσταση πρέπει καταρχήν να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει πεδίο παρέμβασης. Υπάρχει πλέον και στις γραμμές μας αλλά και στον περίγυρό μας νεαρό δυναμικό που ανταποκρίνεται στο παραπάνω προφίλ. Μπορεί αυτό το δυναμικό να κινηθεί σε πρώτη φάση και να παρέμβει όπου μπορεί (ΟΑΕΔ, στέκια νεολαίας) και να δημιουργήσει νέα δεδομένα, ώστε να εξειδικευτεί καλύτερα η παρέμβαση στο δυναμικό αυτό;<br />
Έχω την αίσθηση πως δεν πρέπει να συγχέουμε το νέο αυτό ‘’είδος’’ εργαζόμενου με τον κλασικό εργαζόμενο στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, που και ηλικιακά είναι αλλού αλλά, και να μην είναι, διαφέρει πάρα πολύ σε επίπεδο σχέσεων εργασίας. Επιπλέον ένας τέτοιος εργαζόμενος που θέλουμε να παρέμβουμε έχει μερική ή παντελή έλλειψη ιστορικής μνήμης όσον αφορά τα δικαιώματα στους εργασιακούς χώρους (βάλτε έναν καθηγητή της τρίτης λυκείου να μιλήσει με ντελιβερά και θα καταλάβετε τι εννοώ ) γιατί δεν έζησε ποτέ του συνδικαλιστικά όργανα (επί της ουσίας), επαγγελματική σταθερότητα κ.α. Επιπλέον, ακόμα και η γλώσσα του νέου εργαζόμενου έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Για να παρέμβεις χρειάζεται απλός μεστός και αγκιταδόρικος λόγος που να απαντάει σε πολύ λίγη ώρα συγκεκριμένα ζητήματα τού σήμερα. Οργανωτικά αυτό το νέο δυναμικό βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη νεολαία και στους εργαζόμενους, η απόσταση όμως από τους εργαζόμενους συνολικά τον φέρνει πιο κοντά στη νεολαία(γλώσσα, πολιτισμός) χωρίς αυτό να σημαίνει πως ταυτίζεται, αντίθετα πως δεν απέχει και από εκεί πάρα πολύ.<br />
Άρα λοιπόν πρέπει επιτακτικά η οργάνωση να κάνει ανάγνωση αυτού του χώρου. Επίσης με δεδομένη την Πρωτοβουλία, να ανοίξει το ζήτημα και να αναγνωρίσουμε αν υπάρχουν συνολικότερα δεδομένα που μπορούν να ανοίξουν πεδίο παρέμβασης και σε αυτό το δυναμικό με όχημα την Πρωτοβουλία.<br />
<b>Για τη σπουδάζουσα νεολαία</b><br />
Είναι φανερό πως η νεολαία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει καιρό να δείξει κινηματικά δεδομένα. Το βάρος της επίθεσης οι απανωτές ήττες και η δράση της υπόλοιπης αριστεράς έχουν σπρώξει τη νεολαία σήμερα στον ατομικό δρόμο της παρακολούθησης μαζικά στα αμφιθέατρα ’’μπας και μπορέσω να τη σκαπουλάρω’’. Το κλίμα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ είναι υποτονικό και η νεολαία απουσιάζει από τα γενικότερα λαϊκά ξεσπάσματα. Πλέον έχουμε να κάνουμε με πιο εντατικούς ρυθμούς σπουδών, πιο συχνό το φαινόμενο της παραίτησης από τις σπουδές (λόγο της επιτακτικής ανάγκης βιοπορισμού) και τα έτη να μετράνε αντίστροφα προς τις πρώτες διαγραφές. Το καθηγητικό κατεστημένο θωρακίζεται και η στροφή στον ατομικό δρόμο ενισχύει τον ιδεολογικό χειραγωγειτικο ρόλο που καλούνται να παίξουν οι καθηγητές. Μπορεί ο νόμος πλαίσιο ή τα μέτρα που αφορούν την τριτοβάθμια εκπαίδευση να αποτελέσουν εναυσμα, που σήμερα θα καταφέρει να ξεσηκώσει τους φοιτητές και τους σπουδαστές και θα αποτελέσει την αιχμή μιας συνολικότερης αντιπαράθεσης; Τα συνδικαλιστικά ζητήματα μέσα στους συλλόγους μπορούσαν και μπορούν να δημιουργήσουν κινηματικές αντιδράσεις, στη νέα αυτή φάση όμως της συνολικότερης επίθεσης είναι επιτακτική η ανάγκη μιας συνολικότερης σύνδεσης με το λαϊκό εργατικό κίνημα για την ανατροπή της επίθεσης με ΣΑΦΗ αντί- ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Το βιβλίο, το άσυλο, οι συγχωνεύσεις και η καθηγητική αυθαιρεσία πρέπει να είναι οι αφορμές για να ξεσηκωθεί ο σπουδαστόκοσμος. Όταν όμως υπάρχει τέτοια πανοπλία από πλευράς συστήματος και το αστικό μπλοκ εξουσίας ντόπιο και ξένο συντάσσεται για να περάσουν τα μέτρα με οποιοδήποτε κόστος; Το 06-07 το φοιτητικό κίνημα με την πάλη του είχε διαρρήξει αυτό το μπλοκ. Σήμερα κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται εύκολα. Πρέπει το φοιτητικό κίνημα λοιπόν να βρει τρόπους άμεσης σύνδεσης με τη συνολικότερη οργή και αγανάκτηση. <b>Καθήκον μας είναι να ξεσηκώνουμε τον μεγαλύτερο αριθμό μαζών, στο συντομότερο δυνατό χρόνο, με την καλύτερη δυνατή μέθοδο. <br />Για τα μετωπικά μας σχήματα και το στυλ δουλειάς</b><br />
Σε γενικές γραμμές η σπουδάζουσα μας είναι σε φάση οργανωτικής ανάπτυξης. Αυτό το καινούργιο δεδομένο δημιουργεί κάποιες ‘’δυσκολίες’’. Πρώτο και κύριο, είναι η ανάγκη, λόγο του νεαρού της ηλικίας (κομματικά και ηλικιακά) να ανοίγουν στις διαδικασίες, σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο ιδεολογικές, πολιτικές συζητήσεις με συγκεκριμένη θεματολογία κάθε φορά, ώστε να καλύπτονται πολιτικά κενά που είναι λογικό να υπάρχουν. Όσον αφορά τα μετωπικά μας σχήματα, η κατεύθυνση παραταξιοποίησης των Αγωνιστικών Κινήσεων δεν είναι μια στατική διαδικασία. Αντίθετα θα πρέπει να καταλάβουμε πως υπάρχει μια κρίσιμη μάγια αγωνιστών στις γραμμές μας ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ πλέον να αναδείξει ζητήματα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Είμαστε λοιπόν σε μία φάση όπου μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες σε κεντρικό επίπεδο και να έχουν ανταπόκριση. Ακόμα περισσότερο είμαστε σε μια ευνοϊκή περίοδο διαμόρφωσης ρεύματος μέσα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που θα έχει κινηματικό προφίλ και θα κοντράρει την υπόλοιπη αριστερά στο επίπεδο της συνδιαχείρισης και θα βγάζει το προφίλ της ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ άρνησης του συστήματος της εκμετάλλευσης. Αυτό θα δημιουργήσει νέα οργανωτικά και πολιτικά δεδομένα που θα μας φέρει πιο κοντά στην ενιοποίηση του μετωπικού μας σχήματος. <br />
Με βάση τα προηγούμενα δεδομένα πρέπει να οικοδομηθεί ένα προφίλ συνολικότερης εργατικής απεύθυνσης. Είναι πλέον γόνιμο το έδαφος (λόγο της συνολικής επίθεσης) για τη δημιουργία ενός εργατολαικού προφίλ που δεν θα εγκλωβίζεται στην γυάλα του Πανεπιστημίου και των ΤΕΙ αλλά θα παρεμβαίνει στο νεολαίο με βάση την μηδενική προοπτική που του ανοίγεται όσον αφορά την εργασία και την ζωή του, την κατάσταση που βιώνει η οικογένειά του και ο κόσμος της εργασίας αλλά και συνολικότερα ζητήματα όπως η εντεινόμενη φασιστικοποίηση και η διάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών. Εδώ έρχεται να κολλήσει η πρωτοβουλία. Να γίνει το εργαλείο της κοινής δράσης που θα μπει στους συλλόγους και θα βάλει με έντονο τρόπο την αντιιμπεριαλιστική πάλη και την αντί -συνδιαχειριστική λογική κόντρα στις αυταπάτες της υπόλοιπης αριστεράς. Η πρωτοβουλία στους χώρους της νεολαίας (όπως και συνολικά) δεν έρχεται μόνο να καλύψει ένα πολιτικό κενό που αντικειμενικά υπάρχει αλλά και να διεκδικήσει ’’χώρο’’ από τις συνειδήσεις αγωνιστών νεολαίων που σήμερα εγκλωβίζονται σε ανέξοδες ’’αριστερές’’ διεξόδους.<br />
Το πώς θα περπατήσει η πρωτοβουλία στα ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι ακόμα ζητούμενο. Καλούμαστε σε πρώτη φάση να διοργανώσουμε κοινές εκδηλώσεις με τις δυνάμεις που ως τώρα έχουν δείξει ότι κοιτάνε θετικά την πρωτοβουλία και να δούμε πως θα βηματίσουμε με σταθερό τρόπο παρέμβασης στους συλλόγους, να ψάξουμε για ανένταχτους αγωνιστές και σχήματα που μπορούν να συμφωνήσουν με το πολιτικό περιεχόμενο της πρωτοβουλίας, Να κάνουμε τα πρώτα βήματα κοινών παρεμβάσεων (καλέσματα συνελεύσεων, κοινά πλαίσια) και να ανοίξουμε από κοινού ζητήματα που αναδεικνύονται στους συλλόγους. Προφανώς και θα υπάρξουν συμφωνίες και διαφωνίες με τις συμμαχικές δυνάμεις όπως και ασυμβατότητες κατά πόλεις με βάση την γενικότερη κατανομή των δυνάμεων. Όμως αν δεν κάνουμε αυτά τα πρώτα αναγκαία βήματα δεν θα δημιουργηθούν τα απαραίτητα δεδομένα ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο ουσιαστικό ρίζωμα των κατά τόπους πρωτοβουλιών. Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-69579391779701040652012-10-14T13:11:00.000+03:002012-10-14T13:11:02.016+03:00Στην κόλαση της ανεργίας να αντιτάξουμε την εργατική αντίσταση και αλληλεγγύη<div style="text-align: right;">
του Γρηγόρη Ανδρεάτου</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
Έξω από την παραγωγική εργασία ο κάθε εργαζόμενος νιώθει και είναι, σήμερα, μόνος, αντιμέτωπος με το βραχνά της επιβίωσης, ευάλωτος σε εκβιασμούς για μαύρη εργασία, ανυπεράσπιστος σε εργασιακές περιπλανήσεις για προσωρινή αντιμετώπιση της κατάστασης.<br />Ο άνεργος εργαζόμενος έχει χάσει το «μαζικό του χώρο», τη δουλειά του, που μέσα σε αυτήν αναγνωρίζει τον εαυτό του ως παραγωγό, ως συνάδελφο, ως οντότητα που μέσα από συλλογικές διαδικασίες μπορεί να υπερασπίσει το επίπεδο της δικής του ζωής και της οικογένειάς του. <br />
<a name='more'></a><br /><b>Οι αριθμοί της εξαθλίωσης</b><br />Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το δεύτερο τρίμηνο του 2012 το ποσοστό των ανέργων έφτασε στο 23,6% και ο αριθμός των ανέργων στο 1.168.761, ενώ το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011 το ποσοστό της ανεργίας ήταν στο 16,3%. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε ένα χρόνο είχαμε αύξηση του ποσοστού κατά 45%. Ενώ οι προβλέψεις του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεση του 2012 υπολογίζουν την ανεργία το 2013 να φτάσει στο 28-29% και, αν συνυπολογιστούν οι υποαπασχολούμενοι και οι μακροχρόνια άνεργοι που έχουν σταματήσει να θεωρούν την κάρτα ανεργίας, τότε προβλέπεται να ξεπεράσει το 34% και ο αριθμός το 1.400.000.<br />Οι νέοι ηλικίας έως 24 ετών είναι άνεργοι σε ποσοστό 53% και οι νέοι μέχρι 29 ετών σε ποσοστό 42%.<br />Ενώ οι μακροχρόνια άνεργοι (πάνω από ένα χρόνο) είναι πάνω από το μισό του συνόλου των ανέργων.<br />Τα στοιχεία του ΟΑΕΔ για τον Αύγουστο του 2012 έχουν 787.035 εγγεγραμμένους άνεργους από τους οποίους 450.718 είναι λιγότερο από 12 μήνες και 336.317 περισσότερο από 12 μήνες. Συγκλονιστικό είναι το στοιχείο ότι από το σύνολο της στατιστικής και της εγγεγραμμένης ανεργίας για το μήνα Αύγουστο πληρώθηκαν 178.449 δικαιούχοι επιδόματος ανεργίας οι οποίοι και συνεχίζουν να έχουν δικαίωμα να πάρουν και τον επόμενο μήνα. Το ποσοστό αυτών που παίρνουν επίδομα ανεργίας είναι 22% των εγγεγραμμένων στον ΟΑΕΔ και το 15% αυτών που υπολογίζονται στατιστικά.<br />Είναι επίσης σημαντικό το στοιχείο που δίνει η έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ ότι από το 1991 ως το 2008 δημιουργήθηκαν 1,2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας οι οποίες χάθηκαν μέσα σε τρία χρόνια και έπεται συνέχεια μιας και οι προβλέψεις λένε ότι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας θα συνεχιστούν για τουλάχιστον επτά χρόνια ακόμα. Και επίσης σημαντικό στοιχείο από τα στοιχεία της ΕΣΤΑΤ για το β’ τρίμηνο του 2012 είναι ότι το ποσοστό ανεργίας των μεταναστών εργατών είναι 32,5% έναντι 22,7% των Ελλήνων, όταν μάλιστα το 71,1% των μεταναστών είναι οικονομικά ενεργό έναντι του 52% των Ελλήνων, σπάζοντας έτσι το συστημικό–φασιστικό μύθο ότι η αιτία της εκτίναξης της ανεργίας είναι ότι «μας παίρνουν τις δουλειές οι ξένοι». <br /><br /><b>Ο αγώνας εναντίον της ανεργίας ξεκινάει από την αντίσταση στις απολύσεις</b><br />Το μαζικό κύμα απολύσεων όλο το προηγούμενο διάστημα και αυτό που θα ακολουθήσει έχει σαν μόνιμη «αιτιολογία» από τη μεριά του κεφαλαίου την πτώση του τζίρου, των παραγγελιών, τη γενικότερη ύφεση στην οικονομική δραστηριότητα σαν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης του συστήματος. <br />Βέβαια, πίσω από αυτές τις δικαιολογίες γίνεται προσπάθεια να κρυφτούν και πολλές απολύσεις που γίνονται για καθαρά συνδικαλιστικούς-πολιτικούς λόγους απέναντι σε πρωτοπόρους αγωνιστές του εργατικού κινήματος, έτσι ώστε να καμφθούν οι αντιστάσεις των εργαζόμενων. Τη σημερινή περίοδο η εργοδοσία έχει στοχοποιήσει εκατοντάδες αγωνιστές εργαζόμενους και με διάφορες παράνομες αλλά και «νόμιμες» προφάσεις επιχειρεί την απόλυσή τους με στόχο την εργασιακή τους εξόντωση και τον πολιτικό-συνδικαλιστικό «αφοπλισμό» τους.<br />Η επίκληση της ύφεσης από τη μεριά του κεφαλαίου για το μαζικό κύμα απολύσεων, διαθεσιμοτήτων και της εκ περιτροπής εργασία αποτελεί την εκλεπτυσμένη ομολογία του ότι δεν μπαίνει στην παραγωγική διαδικασία ωσάν να ήταν «αυτοσκοπός» αλλά μόνο στοχεύοντας την κερδοφορία που επιδιώκει. <br />Σε αντίθετη περίπτωση, όπως η σημερινή περίοδος, δημιουργεί όρους καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων και κυρίως της εργατικής δύναμης με στόχο το γκρέμισμα της τιμής που το κεφάλαιο την πληρώνει, την κατάργηση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, για τη δημιουργία «εύφορου» εδάφους για νέες εξορμήσεις κερδοφορίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου κάνουν αναφορά στις «ευκαιρίες που γεννά η κρίση», ενώ άλλοι πιο κυνικοί μιλούν ανοιχτά για τη «δημιουργική καταστροφή» στα ερείπια της οποίας θα οικοδομηθούν νέες περίοδοι ανάπτυξης κερδοφορίας. <br />Στη βάση αυτή δεν έχουμε κανένα λόγο να συμμεριστούμε τις «ανάγκες» του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση του στις πλάτες μας, αρνούμαστε ολοκληρωτικά την επίκληση της ύφεσης για τις απολύσεις, αποκαλύπτουμε και καταγγέλλουμε στους εργαζόμενους τις πραγματικές προθέσεις της εργοδοσίας, οργανώνουμε μαζικούς αγώνες για την απόσυρση των απολύσεων και για την επαναπρόσληψη εργαζόμενων, αρνούμενοι να υποταχτούμε στους εκβιασμούς και τα «τετελεσμένα» που προωθούν καθημερινά στους χώρους δουλειάς το κεφάλαιο και οι συνεργάτες του (εργατοπατέρες, ΜΜΕ, αναλυτές κ.ά.). <br />Συνδέουμε την πάλη αυτή με την καταγγελία του πολιτικού εκφραστή του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά-αντιδραστικά κόμματα που με την πολιτική τους δημιουργούν το πολιτικό «κλίμα» και το αντεργατικό νομικό πλαίσιο για να κλιμακωθεί η επίθεση στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. <br />Η πάλη ενάντια στην κόλαση της ανεργίας ξεκινάει από την πάλη ενάντια στις απολύσεις και χωρίς ένα μαζικό κίνημα εργατικής αντίστασης και αλληλεγγύης οι εργαζόμενοι νιώθουν μόνοι τους και αδύναμοι απέναντι στις ορέξεις του κεφαλαίου. Στην κατεύθυνση αυτή σημαντικό ρόλο μπορούν να παίξουν οι Πρωτοβουλίες και οι Επιτροπές που έχουν συγκροτηθεί σε γειτονιές Αθήνας και Θεσσαλονίκης, σε εργασιακούς χώρους καθώς και σε πολλές επαρχιακές πόλεις.<br /><br /><b>Αγώνας για το δικαίωμα στη δουλειά</b><br />Οι χιλιάδες άνεργοι εργαζόμενοι έχουν δύο ζωτικής σημασίας προβλήματα. Πρώτα από όλα πρόβλημα επιβίωσης. Η σκληρή λιτότητα στους μισθούς και τα μεροκάματα και η επέλαση της ακρίβειας εξαφάνισε κάθε δυνατότητα στη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων να έχει «κάτι στην άκρη» για να αντιμετωπίσει μία «ώρα ανάγκης» όπως αυτές προκύπτουν σήμερα. Έτσι, χωρίς κανένα «απόθεμα» και με ένα εξευτελιστικό επίδομα ανεργίας που δεν φτάνει παρά για λίγες μέρες και λίγες ανάγκες, οι άνεργοι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με τον εφιάλτη τής πείνας και της εξαθλίωσης. Ταυτόχρονα ο άνεργος εργαζόμενος αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα περίθαλψης μιας και δεν μπορεί να συγκεντρώσει τα ένσημα που απαιτούνται για τη θεώρηση των βιβλιαρίων υγείας. Ενώ για τους μετανάστες η ανεργία «ανοίγει» ή το δρόμο της απέλασης, αφού δεν συγκεντρώνονται τα απαραίτητα ένσημα για την «κάρτα», ή το δρόμο της «παράνομης» παραμονής, αντικείμενο ωμών εκβιασμών και μαύρης εργασίας.<br />Οι παραπάνω όροι δημιουργούν ένα εξαιρετικά δυσμενές πλαίσιο για να μιλήσει κάποιος για «κίνημα ανέργων» που θα συγκροτηθεί, θα επεξεργαστεί θέσεις και στόχους και θα ξεδιπλώσει αγώνες για το δικαίωμα στη δουλειά, για δουλειά με δικαιώματα και ελευθερίες. Ενώ ταυτόχρονα θα απαιτεί για όλο το διάστημα ανεργίας και για όλους τους ανέργους επίδομα ανεργίας που να καλύπτει το κόστος της ζωής, για κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη χωρίς προϋποθέσεις και δωρεάν. <br />Ο παραπάνω αγώνας είναι συλλογική υπόθεση των εργαζομένων σε κάθε κλάδο και σε ολόκληρη τη χώρα, είναι κοινή υπόθεση των ντόπιων και των μεταναστών εργατών, πρέπει να γίνεται υπόθεση του κάθε πρωτοβάθμιου σωματείου και οι εργαζόμενοι να το επιβάλλουν με τη σύσταση επιτροπών ανέργων κατά κλάδο και εργασιακό χώρο, που θα λειτουργεί στο πλαίσιο του κάθε πρωτοβάθμιου σωματείου και θα απαιτεί αλλά και θα επιβάλλει στη διοίκησή του να μη διαγράφεται κανένας άνεργος από μέλος του, να οργανώνονται αγώνες για τα ζωτικά προβλήματα των ανέργων, να οργανώνονται εκδηλώσεις αλληλεγγύης και στήριξης του άνεργου κόσμου. Στο βαθμό που οι διοικήσεις των σωματείων αρνούνται, και κατά κανόνα αυτό συμβαίνει και θα συμβεί όπου συγκροτηθούν τέτοιες προσπάθειες, οι επιτροπές ανέργων μπορούν να λειτουργήσουν αυτοδύναμα απευθυνόμενες σε ανάλογες επιτροπές άλλων σωματείων, αλλά και γενικότερα σε εργατικές-λαϊκές επιτροπές και πρωτοβουλίες, για μεγαλύτερο άπλωμα της οργάνωσης και του συντονισμού τους. Το σημαντικότερο ζήτημα για τους άνεργους εργαζόμενους είναι να διατηρήσουν την πολιτική και οργανωτική τους σύνδεση με το εργατικό κίνημα, με τους συναδέλφους τους, με τους κοινούς αγώνες όλης της εργατικής τάξης ενάντια στην επίθεση κυβέρνησης–κεφαλαίου–ιμπεριαλιστών, γι’ αυτό και η οργάνωσή τους θα πρέπει να διευκολύνει αυτή την κατεύθυνση.<br />Από την άλλη, όμως, υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων που βρίσκεται είτε σε χώρους όπου δεν υπάρχει συνδικαλιστική οργάνωση είτε σε χώρους όπου ο ίδιος δεν είχε σχέση για διάφορους λόγους, από έλλειψη εμπιστοσύνης, από κόντρα με την ξεπουληματική πολιτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Τα φαινόμενα αυτά ιδιαίτερα στο χώρο της εργαζόμενης νεολαίας είναι μαζικά και πρέπει να υπάρξουν σοβαρές προσπάθειες οργάνωσης αυτού του κόσμου, με τρόπους και σε σχήματα που θα διευκολύνουν τη συγκρότησή του.<br />Η σημερινή κατάσταση στο εργατικό κίνημα κάνει τα πράγματα να γίνονται ακόμα δυσκολότερα για την οργάνωση της πάλης όταν οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί εργατοπατέρες έχουν εγκαταλείψει την υπόθεση των ανέργων στην τύχη τους εδώ και χρόνια ενώ τα σωματεία που ελέγχουν δεν παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, διαγράφουν και τους ανέργους από μέλη τους, στερώντας τους με τον τρόπο αυτό τη δυνατότητα της συλλογικής οργάνωσης και πάλης. Ταυτόχρονα η «υπεύθυνη αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ καλεί για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης» και προωθεί, όσο την προωθεί και αυτή, την κατεύθυνση των «δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης» (κοινωνικά ιατρεία, φαρμακεία, παντοπωλεία), μετατρέποντας ένα από τα κύρια πολιτικά-ταξικά ζητήματα από ζήτημα οργάνωσης διεκδίκησης και πάλης σε υπόθεση «αναξιοπαθούντων».<br />Η πάλη ενάντια στην κόλαση της ανεργίας είναι μια πολιτική πάλη για ένα από τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζόμενων ανθρώπων, αυτό της δουλειάς, της δυνατότητας που έχει η εργατική τάξη και όλος εργαζόμενος λαός να ζήσουν, παράγοντας όλα τα αναγκαία κοινωνικά αγαθά. Το δικαίωμα στη δουλειά δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται με αγώνες, δεν μπορεί να τεμαχιστεί σε ελαστική, εκ περιτροπής, ανασφάλιστη, προσωρινή εργασία, αλλά είναι ένα ενιαίο και καθολικό δικαίωμα, όλων των εργαζομένων, που δεν μπορεί να «ανταλλαχτεί» με τις συνθήκες βαρβαρότητας που θέλει να επιβάλει το κεφάλαιο στους χώρους δουλειάς. Είναι στόχος πάλης και διεκδίκησης απέναντι στην κυβέρνηση. Δεν «συμμερίζεται» τους στόχους της «ανταγωνιστικότητας» που θέλουν να οικοδομήσουν ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, κυβέρνηση, ΔΝΤ και ΕΕ πάνω στην εξαθλίωση του κόσμου της δουλειάς.<br />Η περίοδος είναι εξαιρετικά κρίσιμη και δύσκολη, ταυτόχρονα όμως καθημερινά, μέσα από αντιστάσεις σε χώρους δουλειάς, από μικρές νίκες επαναπρόσληψης εργαζομένων σε κάποιους εργασιακούς χώρους, που έχουν μεγάλη σημασία στις μέρες μας, γίνεται φανερό ότι μπορούν να οικοδομηθούν μαζικοί όροι οργάνωσης και πάλης στο βαθμό που αυτό αποτελέσει κοινή κατεύθυνση και υπόθεση κοινής δράσης ενός μεγάλου και υπαρκτού δυναμικού ταξικών αγωνιστών και αγωνιστικών εργατικών σχημάτων.<br /><b><br />Στόχοι πάλης εργαζομένων–ανέργων, παλιών και νέων</b><br />Απέναντι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας, της ατομικής ευθύνης και της ενοχής οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, Έλληνες και μετανάστες, είναι επιτακτική ανάγκη να αποκτήσουν φωνή και να σπάσουν την απομόνωση, να σταθούν αλληλέγγυοι και να ζητήσουν την αλληλεγγύη από όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. <br />Μα πάνω από όλα να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη δουλειά και την αξιοπρέπεια.<br /><br />Με οργάνωση:<br />• Συνελεύσεις και πρωτοβουλίες ανέργων σε κάθε σωματείο και κλάδο, σε κάθε γειτονιά και πόλη.<br />• Εγγραφή στα συνδικάτα όλων των ανέργων, των συμβασιούχων και των απασχολούμενων με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, με ίδια δικαιώματα με τα άλλα μέλη.<br />• Συντονισμός της δράσης κατά κλάδο και περιοχή.<br /><br />και αγώνα για:<br />• Δουλειά για όλους. Με ανθρώπινες συνθήκες και μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες.<br />• Επίδομα ανεργίας για όλο το διάστημα της ανεργίας στους άνεργους και υποαπασχολούμενους, που να καλύπτει όλες τις ανάγκες χωρίς όρους και προϋποθέσεις. <br />• Προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια.<br />• Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των ανέργων, κατάργηση του ορίου των ενσήμων για τη σφράγιση των βιβλιαρίων.<br />• Κανένας φόρος και χαράτσι για όλους τους άνεργους σε όλη τη διάρκεια της ανεργίας.<br />• Δωρεάν χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά γνώσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.<br />• Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που ελαστικοποιούν τις εργασιακές σχέσεις, απελευθερώνουν τις απολύσεις, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και το βασικό μισθό. <br />• Διασφάλιση των αμοιβών και των αποζημιώσεων για όλους τους εργαζόμενους που παραμένουν απλήρωτοι, σε επίσχεση εργασίας κ.λπ. <br />• Να μην περάσουν οι εκβιασμοί των απολύσεων του κράτους και των εργοδοτών.<br />Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-73002991186315770732012-10-14T13:03:00.001+03:002012-10-14T13:03:33.161+03:00Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ<div style="text-align: right;">
του Δημήτρη Μάνου</div>
<br />
Η εκλογική άνοδος της Χ.Α. πυροδότησε τη συζήτηση για το πώς ερμηνεύουμε, αναλύουμε και αντιμετωπίζουμε τη φασιστική απειλή στην εποχή μας.<br />Μπορούμε να παραθέσουμε μερικά βασικά σημεία ερμηνείας και ανάλυσης αυτής για το τι αντιπροσωπεύει σήμερα αυτή η απειλή:<br />
<a name='more'></a><br />1. Μιλώντας συγκεκριμένα για τη χώρα μας, είναι αλήθεια πως πρώτη φορά στην ιστορία της ανοιχτά φασιστικό κόμμα δείχνει να έχει κάποια μαζική επιρροή. Ακόμα και η ΕΟΝ του Μεταξά ήταν δημιούργημα των κρατικών μηχανισμών και δεν μπορεί να συγκριθεί με το φαινόμενο που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Από αυτή την άποψη έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάτι καινούργιο.<br />2. Η εκλογική άνοδος της Χ.Α. δεν πραγματοποιείται «εν κενώ» φυσικά. Τροφοδοτείται από ένα αντιδραστικό και αντιλαϊκό πολιτικό κλίμα εσωτερικά και παγκόσμια, από την προς τα δεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού, την εντεινόμενη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και την ενίσχυση των κρατικών μηχανισμών καταστολής που εξακολουθούν να έχουν το βασικό ρόλο και να δίνουν τον τόνο στην αντιμετώπιση της λαϊκής απειλής.<br />3. Σημαντικό κομμάτι ερμηνείας του φαινομένου αποτελεί η αδυναμία να οδηγηθεί η τόσο πλατιά και αναμενόμενη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών και της νεολαίας στα «μονοπάτια» και αργότερα στις «λεωφόρους» της Αριστεράς, της πραγματικής επαναστατικής πάλης.<br />Χωρίς συνεπώς να μειώνουμε τη σημασία της νέας κατάστασης που αντιμετωπίζουμε (αντίθετα, κάτι τέτοιο τονίστηκε στην αρχή), η ανάπτυξη, διάδοση και κυριαρχία των αριστερών ιδεών, αντιλήψεων και πρακτικών μέσα στο λαό και τη νεολαία είναι αυτό που θα στερήσει από τους φασίστες τη δυνατότητα να ψαρεύουν στα θολά νερά, θα τους αποκαλύπτει, θα στηρίζει τη δυναμική και αποφασιστική αντιμετώπισή τους και στο δρόμο.<br />4. Στην πολιτική ψυχολογία των πλατιών λαϊκών μαζών (ιδιαίτερα των μεσοστρωμάτων) έχει εσωτερικευτεί μια λογική αυτοτιμωρίας και αυτοκάθαρσης για το «πόσο φταίμε ως λαός που οδηγηθήκαμε εδώ» – είναι χαρακτηριστική από αυτή την άποψη η διαφήμιση γνωστής αλυσίδας παιδικών ειδών κ.λπ. «…που σας χρειάζεται». Επίσης καλλιεργήθηκε πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια η απέχθεια για τους πολιτικούς και την πολιτική γενικότερα. Να μην πούμε για την κανονική πλύση εγκεφάλου από μεριάς των ΜΜΕ κ.λπ. για τους μετανάστες που μας κλέβουν τις δουλειές, ανεβάζουν την εγκληματικότητα κ.λπ. Να προσθέσουμε ακόμα το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης που συνοδεύει η επιβολή των μνημονίων στην «ιμπεριαλιστική» Ελλάδα. <br />Αυτά τα στοιχεία και τους όρους αξιοποιεί η φασιστική προπαγάνδα. Μ’ αυτή την έννοια είναι μεγάλο λάθος να πιστώσουμε όλους τους ψηφοφόρους της X.A. στο φασισμό, κάθε άλλο.<br />5. Δεν βοηθούν, αντίθετα συσκοτίζουν τους σημερινούς όρους αντιμετώπισης του ζητήματος, οι άστοχες και εξωτερικές ιστορικές συγκρίσεις με τη δημοκρατία της Βαϊμάρης κ.λπ. Τότε είχε προκριθεί από το σύστημα συνολικά και είχε πριμοδοτηθεί η φασιστική διακυβέρνηση και ο φασισμός-ναζισμός όπως τον έζησε φρικιαστικά η ανθρωπότητα.<br />Η φασιστική διακυβέρνηση «επωάστηκε» και επιβλήθηκε σε Γερμανία και Ιταλία μέσα από μια ολόκληρη περίοδο όπου οι μερίδες του μονοπωλιακού κεφαλαίου «πείστηκαν» να επενδύσουν σ’ αυτήν. Αυτό το αντιφατικό προφίλ του ναζισμού-φασισμού να αξιοποιεί από τη μια το αίσθημα φόβου και ριζοσπαστικοποίησης των μικροαστικών μαζών και να εμφανίζεται ως κίνημα με μαζική επιρροή (η επιρροή στην εργατική τάξη ήταν πολύ μικρότερη από αυτήν που πιστεύεται) και από την άλλη να προκρίνεται ως πολιτική λύση των πιο επιθετικών μερίδων του μονοπωλιακού και χρηματιστηριακού κεφάλαιου είχε «ταλαιπωρήσει» και τους κομμουνιστές του μεσοπολέμου. Μέχρι τουλάχιστον να αναπτύξουν την αντιφασιστική γραμμή με τις αντιφάσεις της και τις… φάσεις της. Και μέχρι ο ίδιος ο φασισμός να απαλλαγεί από τα μικροαστικά και λαϊκιστικά του βαρίδια (νύχτα των μεγάλων μαχαιριών στη Γερμανία, εκτελέσεις και φυλακίσεις φασιστών συνδικαλιστών στη Ρώμη). Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν απλά και ευθύγραμμα ούτε τότε ούτε τώρα.<br />Την περίοδο του μεσοπολέμου μέχρι το φασιστικό πραξικόπημα του Μεταξά είχαμε στην Ελλάδα 4 στρατιωτικά κινήματα (!), το δε φασιστικό μεταξικό πραξικόπημα, αν και βάδιζε πάνω στα βήματα και υιοθετούσε τους τρόπους του «κράτους έκτακτης ανάγκης» των ναζιστών, επιβλήθηκε για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των Άγγλων! Και τότε όπως και σήμερα υπήρχε και υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «μητροπολιτικό» φασισμό του ιμπεριαλισμού και στο φασισμό μιας εξαρτημένης αστικής τάξης. Γι’ αυτό και οι φασίστες των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων της ΕΕ θέτουν ζήτημα εξόδου από την ΕΕ, ενώ οι εγχώριοι ούτε να το σκέφτονται!<br />6. Οι φασιστικές λύσεις στη χώρα μας επιβλήθηκαν μόνο όταν ο κυρίαρχος ιμπεριαλιστικός παράγοντας εξάρτησης της χώρας (παλιότερα οι Άγγλοι, μετά οι Αμερικάνοι) έδινε το πράσινο φως και οι εξωτερικοί γεωπολιτικοί λόγοι έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση με τους εσωτερικούς σ’ αυτού του είδους τις επιλογές τόσο στην περίπτωση της μεταξικής δικτατορίας όσο και στην περίοδο των συνταγματαρχών το ’67 (χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα την ανάγκη να τσακιστεί το λαϊκό-εργατικό κίνημα). <br />Όμως η χώρα διακυβερνήθηκε απολυταρχικά και φασιστικά σε μεγάλες περιόδους αστικής δημοκρατίας είτε μιλώντας για το κακόφημο «ιδιώνυμο αδίκημα» που ψήφισε ο Βενιζέλος και νομιμοποίησε τις εκτοπίσεις των κομμουνιστών, είτε ανακαλώντας το γεγονός πως ο πρώτος νεκρός σε πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση υπήρξε τη σύντομη περίοδο της δημοκρατικής κυβέρνησης Παπαναστασίου και της αβασίλευτης δημοκρατίας, είτε αναφέροντας φυσικά τη μεγάλη περίοδο κοινοβουλευτικού φασισμού που ακολούθησε τα μεταπολεμικά χρόνια.<br />Εκτιμώντας αυτή την ιστορική εμπειρία εξακολουθούμε να θεωρούμε το αστικό κράτος της εξαρτημένης αστικής τάξης το βασικό φορέα της φασιστικοποίησης και τον βασικό παράγοντα που απειλεί τις δημοκρατικές ελευθερίες και κατακτήσεις (ή όσες από αυτές θα απομείνουν σε λίγο διάστημα, όπως δείχνουν τα πράγματα).<br />7. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει… χώρος και ρόλος σε τούτη τη διαδικασία για τη Χ.Α. Κάθε άλλο. Οι παρεμβάσεις των συμμοριών της Χ.Α. έχουν πολλαπλές χρήσεις:<br />Α. Συμβάλλουν και συμπαρασύρουν το ήδη αντιδραστικό πολιτικό κλίμα, διοχετεύοντας κομμάτι της λαϊκής αγανάκτησης στις ατραπούς του συστήματος.<br />Β. Προφανώς εντείνουν τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, το κλίμα ζόφου και φόβου και λειτουργούν συμπληρωματικά στην ανοιχτή κρατική βία και τρομοκρατία.<br />Γ. Ενισχύουν την ενίσχυση και νομιμοποίηση της κρατικής τρομοκρατίας στη βάση της αντιμετώπισης των «άκρων».<br />Δ. Αποτελούν υπολογίσιμη εφεδρεία τους συστήματος για την ωμή και αιματοβαμμένη καταστολή των λαϊκών εξεγέρσεων από παρακρατικές συμμορίες στο πλαίσιο γνωστών ήδη σεναρίων που στήνονται και σχεδιάζονται για την αντιμετώπιση του «εχθρού λαού».<br /><br /><b>Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ</b><br />Αν τα παραπάνω σημεία αποτελούν θέσεις για την ερμηνεία του φαινομένου, χρειάζεται βασισμένοι σ’ αυτά τα σημεία να προσδιορίσουμε τους τρόπους αντιμετώπισης και τα καθήκοντα που απορρέουν σήμερα για τους κομμουνιστές όσον αφορά τη φασιστική απειλή.<br />Να ξεκαθαρίσουμε πως απαράβατος όρος για κάθε αντιμετώπιση αποτελεί η ανάπτυξη ενός κινήματος μαζικής αντίστασης και ανατροπής. Η ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος είναι από μόνη της αποκαλυπτική της πραγματικής στόχευσης των φασιστών ως μιας από τις πιο μαύρες δυνάμεις του συστήματος.<br />Επίσης η δημιουργία ενός κινήματος υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών μαζικού και με τα λιγότερα «προαπαιτούμενα» αποτελεί μια ανάγκη των καιρών επιτακτική.<br />Αφού ξεκαθαρίσουμε αυτά τα δύο ζητήματα μπορούμε να θέσουμε τους άξονες αντιμετώπισης.<br />1. Στο ιδεολογικό επίπεδο, αν και είναι πάντα αναγκαία η ιστορική αναφορά για το ήταν ο φασισμός, τι δεινά επισσυσώρευσε κ.λπ., το βάρος πρέπει να δοθεί στην αποκάλυψη του σημερινού ρόλου της Χ.Α. ως δύναμης του κεφαλαίου και του συστήματος. Το ιδιωτικό ταμείο ανεργίας, π.χ., που ίδρυσε στην Εύβοια μόνο για… Έλληνες με όρους δουλεμπορικούς θα μπορούσε είναι ένα τέτοιο αποκαλυπτικό στοιχείο. Τέτοια στοιχεία θα μας παρέχει η X.A. όσο αναπτύσσει τη δράση της και πρέπει να τα αξιοποιούμε.<br />2. Επίσης ιδεολογικά θα πρέπει να αποκαλύπτεται η κίβδηλη «εθνικοανεξαρτησιακή» φιλολογία που κεντράρει στον φτωχό και πεινασμένο μετανάστη χωρίς να αγγίζει τους βασικούς «προστάτες» της χώρας αν και στα λόγια καταγγέλλονται γενικά οι ευρωπαίοι τοκογλύφοι.<br />3. Η αντιφασιστική δράση, η απάντηση των φασιστικών τραμπουκισμών και προκλήσεων πρέπει να είναι μαζική, ενωτική και με τα λιγότερα προαπαιτούμενα επίσης. Δεν πρέπει να περιοριστεί στην κομματική περιχαράκωση των οργανώσεων της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.<br />4. Οι μεμονωμένες και ατομικές ενέργειες απάντησης στο φασιστικό «τσαμπουκά» δεν οδηγούν πουθενά, αντίθετα τον ενισχύουν.<br />Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ανάγκη δυναμικής απάντησης σε τέτοιες περιπτώσεις (ακόμα και στο δρόμο) που θα «κόβει τον αέρα» της θρασύδειλης επίδειξης δύναμης. Μοναδική προϋπόθεση, η μαζική παρουσία και συντονισμός των αντιφασιστών (όπως έγινε στη Λιβαδειά προεκλογικά π.χ.) .<br />Θα ήταν περιττό να υπογραμμιστεί ότι όλοι οι παραπάνω άξονες αφορούν σε πρώτο ρόλο τη δουλειά στη νεολαία και γενικότερα στους νεολαιίστικους χώρους<br />Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-81617810120303956282012-10-14T12:48:00.001+03:002012-10-14T12:48:44.591+03:00Σημαντική η σύσκεψη στελεχών 27-28 Οκτώβρη για το δυνάμωμα της οργάνωσης και της κοινής δράσηςΈκλεισε πάνω από ένας χρόνος από μια ανάλογη σύσκεψη που έγινε πέρυσι το
Σεπτέμβρη και στην οποία, όπως θυμόμαστε, δρομολογήθηκαν σοβαρές
αποφάσεις οι οποίες μετά από έναν κύκλο εσωτερικής συζήτησης
υιοθετήθηκαν από την οργάνωση. Αποφάσεις οι οποίες καθόρισαν και
επηρέασαν την πορεία και τις πρωτοβουλίες της οργάνωσης σε σημαντικό
βαθμό και τροχιοδρόμησαν τα πρώτα αποφασιστικά βήματα που κάναμε από
κοινού με το Μ-Λ ΚΚΕ στην κατεύθυνση της κοινής αναβαθμισμένης κεντρικής
και τοπικής δράσης, σε συνεργασία με ομάδες ανένταχτων και
συλλογικότητες όπως η Πορεία Αριστερή.<br />
<a name='more'></a><br />
Σε πρώτη φάση αυτές οι αποφάσεις μας, τις οποίες μέσα από το δικό του
φυσικά σκεπτικό στήριξε και το Μ-Λ ΚΚΕ, οδήγησαν να πάρουν σάρκα και
οστά οι πρώτες αποκρυσταλλώσεις αυτής της προσπάθειας κοινής δράσης μέσα
από την Πρωτοβουλία για την ΑΑΣ. Το αντικειμενικό γεγονός (της διπλής
εκλογικής αναμέτρησης), παρ' όλο που από μια άποψη καθυστέρησε την
προσπάθεια αυτή, όπως έδειξαν οι πρώτοι μήνες μετά τις εκλογές και
ιδιαίτερα ο Σεπτέμβρης με σημείο αφετηρίας τη ΔΕΘ, δεν μπήκε εμπόδιο και
οι προσπάθειες αποφασίστηκε να συνεχιστούν πιο πλατιά, πιο επίμονα, με
μεγαλύτερη ένταση και προφανώς επικαιροποιώντας και προσαρμόζοντας στις
καινούριες συνθήκες το πλαίσιό της και την εκτίμησή της.<br />
Σε κάθε περίπτωση, παρ' όλο που ο χρόνος που μεσολάβησε είναι πολύ
μικρός, πολιτικά ήταν πολύ πλούσιος και πολύ συμπυκνωμένος έτσι ώστε το
σήμερα να φαίνεται τόσο «αλλιώτικο» και τόσο «μακρινό» σε σχέση με
πέρυσι. Την ίδια στιγμή βέβαια οι γενικότερες απαιτήσεις και ανάγκες του
κινήματος και της πάλης παραμένουν πολύ υψηλές και επιτακτικές έτσι
ώστε να μη δικαιολογείται κανένας εφησυχασμός και καμία «σιγουριά». Παρά
τα φανερά σημάδια μετατροπής της οργής και της αγανάκτησης των μαζών σε
κίνηση και αντίσταση το χρόνο που μεσολάβησε, με αποκορύφωμα τις ημέρες
του Φλεβάρη που μας πέρασε, ο δρόμος για τη συγκρότηση του κινήματος
και της εργατικής τάξης θα είναι μακρύς και δύσκολος. Όπως έδειξαν οι
μέχρι τώρα (μετακαλοκαιρινές) αντιστάσεις αλλά και οι κινητοποιήσεις
ενάντια στην πρόκληση Μέρκελ, τα σημάδια της επιτυχούς προσπάθειας του
ντόπιου συστήματος και των ιμπεριαλιστών προστατών να ανασυγκροτήσουν
και να φτιασιδώσουν το κλονισμένο πολιτικό τους σκηνικό είναι ορατά.<br />
Οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, παρ' όλο που η λυσσασμένη επίθεση
σε βάρος του λαού βαθαίνει και επεκτείνεται. Η μακρά διαδρομή
οπισθοχώρησης και ήττας του κινήματος έχει αφήσει πολύ ζωντανά τα
σημάδια της, και αν σ' αυτά συνυπολογίσουμε τις συνέπειες από τα φανερά
αδιέξοδα της γραμμής του ΚΚΕ, την προκλητικά συμβιβασμένη κατεύθυνση του
ΣΥΡΙΖΑ και τη δορυφοριοποίηση της εξωκοινοβουλευτικής λεγόμενης
Αριστεράς, μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί οι αντιστάσεις είναι ακόμη
σκόρπιες, αναποτελεσματικές και όχι νικηφόρες.<br />
Ας μην εφυσηχάζουμε, λοιπόν, ούτε να «κρυβόμαστε» πίσω από
εκτιμήσεις-υπεκφυγές ότι «όπου υπάρχει καταπίεση υπάρχει αντίσταση». Το
βάθος της επίθεσης θα είναι τέτοιο, οι κίνδυνοι που απειλούν του λαούς
της περιοχής μας θα είναι τόσοι, που δεν μας επιτρέπουν να έχουμε το
ρόλο του «παρατηρητή» που «προβλέπει» και «εκτιμάει». Δεν μας επιτρέπουν
να «περιοριστούμε» σε μια στάση αναπαραγωγής και διατήρησης ως
οργάνωσης (παρ' όλο που είναι σοβαρή μας υποχρέωση να την ενισχύσουμε).
Πρέπει, αξιοποιώντας εμπειρία, στελέχη, δυναμικό και κυρίως τις εν
δυνάμει δυνατότητες του κινήματος, να διεκδικήσουμε μέσα στην ταξική
πάλη αναβαθμισμένο ρόλο. <b>Ρόλο πρωτοπόρο στη θεωρία και στην πράξη.</b><br />
Η σύσκεψη που προγραμματίζουμε μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία για
να μπει η οργάνωση, από την καθοδήγηση μέχρι τη βάση και επιδιώκοντας τη
συμμετοχή των αγωνιστών εκτός οργάνωσης, σε μια γόνιμη και δημιουργική
διαδικασία παραπέρα επεξεργασίας των στόχων και των καθηκόντων που
απαιτεί η φάση στην οποία βρισκόμαστε. Η σύσκεψη μπορεί και πρέπει να
δώσει το έναυσμα, <b>ρίχνοντας το βάρος στα άμεσα καθήκοντα και στις άμεσες πρωτοβουλίες,</b>
να προσεγγίσουμε σειρά ζητημάτων που αφορούν τα μεσοπρόθεσμα καθήκοντα
και τους μεσοπρόθεσμους προσανατολισμούς μας έτσι όπως τους περιγράφουν
και τους οριοθετούν η γενικότερη στάση μας απέναντι στο καπιταλιστικό
σύστημα και τον ιμπεριαλισμό.<br />
Χωρίς λοιπόν να πέσουμε στο λάθος να αντιστρέψουμε τις προτεραιότητες
και χωρίς αυταπάτες για τις δυνατότητες τις δικές μας αλλά και του
κινήματος σ' αυτή τη φάση, πρέπει να ψηλαφίσουμε αυτές τις μεσοπρόθεσμες
απαιτήσεις στο φόντο της γενικότερης οπτικής που έχουμε διαμορφώσει ως
φυσιογνωμία <b>όλα αυτά τα χρόνια.</b> Όχι βέβαια σαν μια απλή
«εσωτερική» παρόρμηση, ούτε σαν έκφραση υπόκλισης σ' έναν «ονειροπόλο»
ακαδημαϊσμό, αλλά σε σύνδεση και στην υπηρεσία της ταξικής πάλης και του
κινήματος.<br />
Ας μην έχουμε «ενοχές» όταν προκύπτουν ζητήματα τέτοια ευρύτερης
σημασίας και προοπτικής και δυσκολευόμαστε να τα «απαντήσουμε». Δεν
φταίμε ίσως τόσο εμείς όσο η φάση και η περίοδος. Και η φάση αυτή έχει
αναδείξει με πολλούς τρόπους και πολλές ευκαιρίες ότι η ταξική πάλη και
οι αντιστάσεις ζητούν να φωτιστούν, να βρουν προοπτική και μέλλον έξω
από τον καπιταλιστικό μονόδρομο. Σίγουρα συγκρούονται οι δυνατότητές μας
με τις απαιτήσεις. Αλλά δεν έχουμε και από πού να περιμένουμε για να
φωτιστούν πολλές πλευρές της πάλης που διεξάγεται και να αποκτήσουν
προοπτική.<br />
Δεν έχουμε να περιμένουμε από αλλού για να αποκτήσουμε σε μια πορεία μια
ολοκληρωμένη ταξική ανάλυση για τη διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας,
που είναι η βάση για τη χάραξη των καθηκόντων και της γραμμής της
επαναστατικής και ανατρεπτικής διαδικασίας.<br />
<b>Σε κάθε περίπτωση, η άμεση, διπλή και επιτακτική προτεραιότητα που
έχουμε είναι αφενός να ευνοήσουμε τις επιμέρους και ευρύτερες
αντιστάσεις και αφετέρου να τις πολιτικοποιήσουμε, να τους δώσουμε
ορίζοντα και προοπτική, να τις συνολικοποιήσουμε.</b><br />
Πώς μεταφράζεται αυτό το άμεσο διπλό καθήκον είναι το βασικό περιεχόμενο
της σύσκεψης. Ας σκύψουμε λοιπόν ακόμη πιο συγκεντρωμένοι και πιο
αποφασισμένοι και ας δούμε πώς εξειδικεύεται αυτό το διπλό καθήκον.<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
-Στην αξιοποίηση του δυναμικού της οργάνωσης στη νεολαία, στις
γειτονιές, στην αγροτιά, στους χώρους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα
για να πρωτοστατήσει στην οικοδόμηση και την προοπτική των αντιστάσεων.</blockquote>
Δεν είμαστε πολλοί, δεν είμαστε πάντοτε έτοιμοι να παίξουμε έναν τέτοιο ρόλο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. <b>Για
να έχουμε λοιπόν τη δυνατότητα να παίξουμε ρόλο που να δίνει καλύτερο
στίγμα και να διαμορφώσει φυσιογνωμία, πρέπει να αλλάξουν πολλά και να
αλλάξουμε σε πολλά και στο εσωτερικό μας αλλά και στη σχέση μας με το
«έξω».</b><br />
Στο πώς ενεργοποιούμε ακόμα και την πιο μακρινή σχέση μέσα στον κάθε
χώρο. Στο πώς μελετάμε τους χώρους όπου θέλουμε να παρέμβουμε για να
έχουμε γνώμη και άποψη για τη συμπεριφορά, την κοινωνική και πολιτική
πρακτική του κόσμου στον οποίο απευθυνόμαστε. Στο πώς επεξεργαζόμαστε
τους στόχους, τη γραμμή και τις μορφές που θα προτείνουμε για την
προώθηση και την ενίσχυση των αντιστάσεων. Στο πώς επιλέγουμε τους
συμμάχους σε σχέση με το εύρος και το χαρακτήρα της παρέμβασης,
ιδιαίτερα στη φάση αυτή που έχουμε μπροστά μας και μια ακόμη πρόκληση,
αυτήν της ΠΑΑΣ.<br />
Πρέπει να γίνουμε πιο επίμονοι, πιο επιχειρηματολογημένοι, πιο
αποφασιστικοί στην προώθηση της άποψής μας, σ' αυτή την εποχή της
σύγχυσης και της θολούρας, που ταυτόχρονα έχει ανέβει το επίπεδο της
διάθεσης του κόσμου να αντισταθεί. Πρέπει να «πιέσουμε» και να πείσουμε
τον οποιονδήποτε αγωνιστή έχει μια κάποια σχέση μαζί μας αλλά και τους
συμμάχους μας στην ΠΑΑΣ να ριχτούν σ' αυτό το καθήκον της σύνδεσης με
τους χώρους και της ευνόησης των αντιστάσεων.<br />
<blockquote class="tr_bq">
-Πρέπει να αξιοποιήσουμε όλες τις εσωτερικές λειτουργίες της οργάνωσης
έτσι ώστε να μην παρατηρούνται αμηχανίες, καθυστερήσεις, αφωνίες και
ήξεις-αφήξεις στην επεξεργασία γραμμής και στόχων, στη διαμόρφωση άποψης
για τα όσα συμβαίνουν, ιδιαίτερα τώρα που μια σειρά μεσοστρώμματα
θορυβούν και διαμαρτύρονται και μάλιστα δικαίως, φτάνοντας τις
περισσότερες φορές να επισκιάζουν τα βογγητά και τις οιμωγές των
εργατών, των προλεταρίων, των φτωχών, των ανέργων, των μεταναστών.
Έχουμε λογική και αφετηρία να σκεφτόμαστε και να καταλήγουμε, <b>αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε ότι έχουμε λύσει τα πάντα </b>και απλώς μας λείπουν «οι φορείς της άποψης» (όχι ότι δεν λείπουν κι αυτοί). </blockquote>
Χρειαζόμαστε γραμμή και στόχους (δεν είμαστε σε όλους τους χώρους στην
ίδια φάση) με τα οποία θα πορευτούμε άμεσα αλλά και θα προϊδεάζουμε για
το «αύριο» στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους στη χώρα. <b>Σ' αυτό το πλαίσιο πρέπει να βλέπουμε και την παρέμβασή μας (ήδη κάναμε βήματα) στους άνεργους και τους μετανάστες (αργούμε). </b><br />
Μια παρέμβαση που στόχο της θα έχει (ανάλογα με την περίπτωση) την
οργάνωση αυτής της πάλης σε κάθε επίπεδο με ευέλικτα και ανοιχτά σχήματα
πάλης που θα συγκεντρώνουν δυνάμεις και δεν θα διασπούν. Ανάγκη που
έτσι κι αλλιώς είναι επιτακτική και καθοριστική και για έναν ακόμη λόγο:
τα «κενά» στην πάλη και στην οργάνωση της εργατικής τάξης θέλει να τα
κλείσει και να τα καλύψει ο φασισμός και ο ναζισμός.<br />
<blockquote class="tr_bq">
-Γενικότερα η λογική της οργάνωσης, της συλλογικότητας, της συμμετοχής
πρέπει να κερδίσει έδαφος και αυτό δεν θα γίνει κυρίως και μόνο στο
επίπεδο της ιδεολογικής και πολιτικής προπαγάνδας. Θα έρθει μέσα κυρίως
από την καθημερινή πάλη, την καθημερινή σχέση όπου θα δοκιμάζονται και
θα αναβαθμίζονται οι σχέσεις αυτών που σήμερα εμφανίζονται πρωτοπόροι με
τους νέους αγωνιστές που θέλουν και πρέπει να μπουν στον αγώνα. Και
φυσικά δεν αναφερόμαστε μόνο στο ζήτημα της οργάνωσης του κόμματος της
εργατικής τάξης, αλλά και σε ολόκληρο το κεφάλαιο που αφορά την οργάνωση
του ταξικού εργατικού κινήματος σε όλα τα επίπεδα και με όλες τις
μορφές.</blockquote>
Όπως επίσης πρέπει να αναβαθμιστεί στον καθένα μας και συλλογικά η
αίσθηση και η πρακτική της περιφρούρησης και της διασφάλισης από τον
ταξικό εχθρό των κατακτήσεων που έχουμε οικοδομήσει αργά και
βασανιστικά. Δεν εννοούμε μόνο το ζήτημα της οργανωτικής μας προφύλαξης
αλλά και το ευρύτερο κεφάλαιο του προφίλ και της φυσιογνωμίας που
κατακτά ένας αγωνιστής έτσι ώστε να έχει ως «ασπίδα ασφαλείας» τις
λαϊκές μάζες με τις οποίες παλεύει και αγωνίζεται μαζί και δίπλα. Τα
οργανωτικά μέτρα μπορεί να μην αποδώσουν. Αυτό που περιγράφουμε όμως
είναι πολύ πιο δύσκολο για το σύστημα να το χτυπήσει όσο και αν σκορπά
την τρομοκρατία. Γι' αυτό, και χωρίς να τυχοδιωκτίζουμε, χωρίς να
αριστερίζουμε, να προσπαθούμε να «εκτιθέμεθα», να γίνεται γνωστή η δράση
μας και οι θέσεις μας. Πρέπει να έχουμε τελικά περισσότερη εμπιστοσύνη
στις μάζες και στον κόσμο, γι' αυτό και χωρίς αυτήν δεν γίνεται τίποτε.<br />
Συμπερασματικά, λοιπόν, και να μας ευχηθούμε καλή επιτυχία:<br />
<blockquote class="tr_bq">
-Στηρίζουμε τις αντιστάσεις και τους δίνουμε πνοή και προοπτική.<br />
-Πασχίζουμε για τη νικηφόρα έκβασή τους.<br />
-Ενισχύουμε την Πρωτοβουλία.<br />
-Αξιοποιούμε με κάθε μορφή το δυναμικό του αγώνα και της αντίστασης μέσα από την κοινή δράση.<br />
-Επεξεργαζόμαστε γραμμή και στόχους με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.<br />
-Ψηλαφούμε το δρόμο του λαού και της εργατικής τάξης κόντρα και έξω από τον καπιταλιστικό μονόδρομο.<br />
-Αποκτούμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και στις δυνάμεις του λαού.<br />
-Βάζουμε τις βάσεις για την οικοδόμηση της πλατιάς κοινωνικής και
πολιτικής συμμαχίας του Αριστερού Μετώπου για την Αντίσταση, τη
Διεκδίκηση, την Ανατροπή.<br />
-Ενισχύουμε την κομμουνιστική τάση στο κίνημα και τη σοσιαλιστική προοπτική στην κοινωνία.<br />
-Παλεύουμε για την ενίσχυση της οργάνωσης και την αποκρυστάλλωση μιας
σειράς πλατιών σχημάτων. Διαμορφώνουμε μια δημοκρατική, χωρίς
καπελώματα, σχέση ανάμεσα στις διάφορες προσπάθειες όπου συμμετέχουμε.</blockquote>
Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-90746380603380111742012-10-12T14:52:00.000+03:002012-10-14T13:11:23.625+03:00Σκέψεις και προτάσεις για τις πρωτοβουλίες αντίστασης στις γειτονιές <div style="text-align: right;">
<b>Αποσπάσματα από το κείμενο του σ. Γιάννη Χατζή</b><br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<b> [...] Οι πολιτικές συνθήκες που προέκυψαν από τις τελευταίες εκλογές και βρίσκονται σε εξέλιξη απαιτούν και την αναπροσαρμογή της παρέμβασής μας. Η δουλειά μας στη συνοικία είναι ήδη αναβαθμισμένη σε σχέση με το παρελθόν, στο κομβικό όμως σημείο των νέων δεδομένων που βρισκόμαστε, ο προβληματισμός για το «από εδώ και πέρα τι και πώς» απαιτεί αγωνιωδώς απαντήσεις και η παρέμβασή μας την ανάλογη αναπροσαρμογή και αυτό είναι μια διαλεκτική στάση και σε αυτό καλούμαστε όλοι να συμβάλλουμε.</b><br />
<a name='more'></a><b><br /><span style="color: red;">1) Ο χώρος</span><br />[...] Εδώ και αρκετά χρόνια, ο χώρος κατοικίας έχει μεταλλαχθεί και για τμήματα του πληθυσμού είναι χώρος εργασίας και βιοπορισμού. Η αντιλαϊκή επίθεση των δύο τελευταίων χρόνων και τα έντονα προβλήματα που προικοδότησε στον κόσμο της εργασίας αύξησαν θεαματικά την ανεργία που συνωστίζεται στους ΟΑΕΔ της συνοικίας και ανιχνεύεται στα υπάρχοντα νεολαιίστικα στέκια, στα στέκια μεταναστών και στα στέκια ανέργων. Τα εμπορικά της συνοικίας φυτοζωούν και κλείνουν, ενώ οι μικρομαγαζάτορες που τις περισσότερες φορές είναι και κάτοικοι της περιοχής και οι αυτοαπασχολούμενοι διαμαρτύρονται οργισμένα και αναζητούν χώρους πολιτικής έκφρασης της δυσαρέσκειάς τους, με τάση αποστοίχισης από την καθιερωμένη ομπρέλα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.<br />Ο χώρος μιας πρωτοβουλίας κατοίκων πρέπει να είναι βατός και συγκεκριμένος και να μη διαχέεται σε όμορες συνοικίες και στην απεραντοσύνη των τεράστιων συνοικιών. Έχει παρατηρηθεί ότι δύσκολα οι κάτοικοι μιας συνοικίας ή και γειτονιάς πάνε να λειτουργήσουν σε άλλη. Την αισθάνονται απόμακρη και ξένη και ας είναι τα προβλήματα ίδια και κοινά. Ακόμη δύσκολα κινητοποιεί ένας τον άμεσο περίγυρό του για δραστηριοποίηση ή και απλή παρουσία σε αρκετά απομακρυσμένο χώρο. Με λίγες δυνάμεις είναι αδύνατη η δραστηριοποίηση και η παρουσία στο σύνολο μιας μεγάλης συνοικίας, με αποτέλεσμα μεγάλα χρονικά κενά, τη δυσχέρεια στη γνωριμία και το δέσιμο του κόσμου μεταξύ τους, τη μεγαλύτερη προσπάθεια και σπατάλη δυνάμεων και το ανάλογο οικονομικό κόστος.<br />Οι αγωνιστές που δραστηριοποιούνται σε μια πρωτοβουλία πρέπει να είναι κάτοικοι της περιοχής ή να έχουν άμεσο κοινωνικό ή επαγγελματικό δέσιμο με αυτήν. Η κατ’ ανάθεση δραστηριοποίηση αγωνιστών σε χώρους πέρα από τη σφαίρα ζωής και ύπαρξής τους, τους ταλαιπώρησε, δεν βοήθησε στην αναγνωρισιμότητά τους, δεν τους έδεσε λειτουργικά με τη δουλειά και τους κατοίκους, δεν συνέβαλε στη μαζικοποίηση των πρωτοβουλιών και όχι λίγες φορές έγινε αντικείμενο προβοκάτσιας.<br />Κοντά στα τόσα είναι και ο χώρος και η αναφορά στα προβλήματα που πρέπει να μας ενώνει και να ενισχύει την έννοια του συγκάτοικου. Αυτό πρέπει και μπορεί να επιτευχθεί με σύμπλευση και συνεχή παρουσία στους χώρους των κοινωνικών συναθροίσεων στη γειτονιά (καφενεία, ΚΑΠΗ, πάρκα, βρεφονηπιακοί σταθμοί και σχολείο την ώρα της αναμονής των συνοδών των παιδιών κ.λπ.), στέκια μεταναστών και ανέργων, ιατρεία, λαϊκές αγορές, κέντρα αναψυχής και πολιτισμού και τόσα άλλα. Με λίγα λόγια πρέπει να γίνουμε ζωντανά κύτταρα του χώρου, γι' αυτό και πρέπει να τον γνωρίσουμε καλά. Ο αναχωρητισμός στον προσωπικό χώρο ζωής μας δεν συνάδει με την αριστερή αγωνιστική μας ιδιότητα, ούτε με την παρέμβαση που επιχειρούμε στη συνοικία. <br />Τώρα που η όποια στροφή μας πρέπει κύρια να προσεγγίσει τους ανένταχτους, τους αποστοιχισμένους από την επιρροή των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, πρέπει να γίνει συνείδησή μας ότι πρέπει να υπερβούμε στον χώρο τον ρόλο του κάτοικου και να κατακτήσουμε εκείνον του συγκάτοικου. <br /><br /><span style="color: red;">2) Πού απευθυνόμαστε</span><br />Απευθυνόμαστε βασικά ρίχνοντας το βάρος σε κάθε ανένταχτο, σε κάθε αποστοιχισμένο γείτονα, σε κάθε προβληματισμένο, σε κάθε έναν που έχει σύγχυση (και είναι πολλοί) και γενικά σε όλους που πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων της τρόικας και θέλουν να αντισταθούν. Όλοι αυτοί είναι το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι των κατοίκων της συνοικίας και λίγο-πολύ δυνητικά το πιο δεκτικό στην κοινή δράση. Σε αυτούς πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον μας και η δράση μας την επόμενη περίοδο. [...] <br />Απευθυνόμαστε στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που είναι οργισμένοι από τη φτώχεια και την ανεργία που τους επιβάλλει η κυβέρνηση κάτω από τις προσταγές της τρόικας. Απευθυνόμαστε στη νεολαία που πλήττεται από την εκπαιδευτική πολιτική, την ανεργία και την εκμετάλλευση σε εργασιακές σχέσεις και αμοιβές. Απευθυνόμαστε στους άνεργους, που ολοένα αβγατίζουν στους χώρους κατοικίας στη γειτονιά και όχι στα εργοστάσια και στους άλλους χώρους εργασίας. <br />Απευθυνόμαστε στους μετανάστες, αυτούς τους αχθοφόρους της προσφυγιάς, που γνωρίζουν πια καλά ότι «το νερό της ξενιτιάς» δεν είναι μόνο πικρό, αλλά ενίοτε και ανύπαρκτο ή και «δηλητηριασμένο». Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που το φάσμα της επιβίωσης είναι επιτακτικό καθημερινό πρόβλημα, σε διατροφή, υγειονομική περίθαλψή, εκπαίδευση, θέρμανση, ηλεκτρικό. Απευθυνόμαστε και στεκόμαστε δίπλα σε όλους αυτούς που η διεκδικητική και αγωνιστική αλληλεγγύη μας, έτσι όπως τη ζήσαμε τον τελευταίο καιρό με τα χαράτσια και τα κοψίματα του ρεύματος, ήταν αναγκαία και απαραίτητη για τη συνέχιση της ζωής στο σπίτι. Απευθυνόμαστε και «πιέζουμε δημόσια και τις άλλες τοπικές πρωτοβουλίες για σταθερή κοινή δράση σε συγκεκριμένα ζητήματα και αποκαλύπτουμε στον κόσμο τυχόν αρνήσεις και διασπαστικές πολιτικές».<br /><br /><span style="color: red;">3) Πρωτοβουλίες συνοικίας</span><br />Οι πρωτοβουλίες στις συνοικίες πρέπει να είναι ανοιχτές στον καθένα που θέλει να οργανωθεί και να παλέψει. [...]<br />Η διαχωριστική γραμμή της αντιπαράθεσής μας πρέπει να βάζει και να υπερασπίζεται φανατικά τη μαζική λαϊκή οργάνωση, την απεύθυνση στον κόσμο, την πλατιά συμμετοχή και ενεργοποίηση και την προσπάθεια να μπει μαζικά στον αγώνα, ιδιαίτερα τώρα που οι λογικές της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης «ανθούν και λουλουδιάζουν».<br /><br /><span style="color: red;">4) Η εργατολαϊκή κατεύθυνση</span><br />Επιλέξαμε να κινηθούμε στη συνοικία με εργατολαϊκή κατεύθυνση. Το ότι δεν μπορέσαμε μέχρι τώρα να συγχρονιστούμε και να προχωρήσουμε σε ικανοποιητικό σημείο αυτή μας την επιλογή αποτελεί ένα πολιτικό πρόβλημα που οφείλεται στη λειψή κατανόηση της εργατολαϊκής κατεύθυνσης και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. [...] Η εργατολαϊκή παρέμβαση στη γειτονιά δεν είναι μια με τη στενή του όρου έννοια συνδικαλιστική δουλειά. Πρόκειται για μια προσπάθεια να δώσουμε ένα βάρος της πολιτικής, εργατικής και εργασιακής δραστηριότητας μας στη συνοικία, σε συνδυασμό με ευρύτερα θέματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής κι άλλα ευρύτερου κοινωνικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος. [...]<br />Ακόμη πρέπει να βρούμε: Τους εναπομείναντες χώρους εργασίας στη γειτονιά και να παρέμβουμε συγκεκριμένα σε βιοτεχνίες, εργαστήρια, τράπεζες, καταστήματα, Δημόσιο, ΔΕΚΟ, ΟΤΑ. Χώρους όπου συνωστίζονται εργαζόμενοι και άνεργοι, π.χ. ΙΚΑ, ΟΑΕΔ, εφορίες, καταστήματα ΔΕΗ, ΟΤΕ, ύδρευσης. Χώρους όπου μαζεύονται άνεργοι στη γειτονιά. Πάρκα, καφενεία, σύλλογοι. Χώρους συνταξιούχων, π.χ. ΚΑΠΗ, καφενεία. Χώρους νεολαιίστικους. Μπαράκια, καφετέριες, στέκια στη γειτονιά, πολιτιστικούς φορείς, ίντερνετ καφέ, φροντιστήρια. Να προσεγγίσουμε τον χώρο της δουλειάς και να απευθυνθούμε στον κόσμο του ανάλογα με τα ιδιαίτερα προβλήματα που τον απασχολούν. Να τους φέρουμε σε επαφή μεταξύ τους. Να δημιουργήσουμε στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών επιτροπές. Να στήσουμε σταθερά σημεία επαφής με τους εργαζόμενους, ανέργους και μετανάστες, με ενημερωτικά ταμπλό σε σταθερά σημεία της συνοικίας, εκθέσεις φωτογραφίας, εποπτικό υλικό, τηλέφωνα επικοινωνίας.<br />Οι νέοι σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της εκμετάλλευσης και της ανεργίας. Να ενισχύσουμε τον προβληματισμό τους για το τι γίνεται στον χώρο της δουλειάς, στον επίσημο συνδικαλισμό, τα σωματεία βάσης (αν χρειάζονται, νέα ή παλιά κ.λπ.), για τις αυταπάτες που στήνονται «ολούθε». Να συνδέσουμε τα πολιτιστικά τους ενδιαφέροντα με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση.<br />5) Πρωτοβουλίες σε εργασιακούς χώρους<br />«Το ότι επικεντρώνουμε την προσοχή μας στις γειτονιές δεν σημαίνει ότι υποτιμούμε τη σημασία της παρέμβασης/δράσης στους χώρους δουλειάς. Κάθε άλλο και μάλιστα οφείλουμε να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία και τέτοιες θα πολλαπλασιάζονται το επόμενο διάστημα είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα. <br /><br /><span style="color: red;">6) Πώς παρεμβαίνουμε</span><br />Βασικό, το στυλ μας και όλη μας η παρουσία να μη μας αποκόπτουν από τον κόσμο, αλλά να ενισχύουν το γεγονός ότι είμαστε κάποιοι από αυτούς. Η ίδια η αντιπαράθεσή μας, όπου γίνεται, δεν πρέπει να σνομπάρει κανέναν και να σέβεται τους ανθρώπους και τις απόψεις τους. <br /><br /><span style="color: red;">Περιεχόμενο δουλειάς</span><br />Η φρικιαστική καθημερινότητα που βιώνουμε με την αντιλαϊκή λαίλαπα των μέτρων της αντίδρασης, η ίδια η ζωή μας έτσι όπως εξελίσσεται «από το κακό στο χειρότερο», βάζοντας επιτακτικά το πρόβλημα της επιβίωσης των λαϊκών οικογενειών, οριοθετεί το περιεχόμενο δουλειάς των πρωτοβουλιών, τη δικιά μας καθημερινή παρέμβαση. Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, ουρά σειράς άλλων μνημονιακών μέτρων που εφαρμόζονται, έρχονται να εντείνουν και να αναδείξουν ακόμα περισσότερο τα προβλήματα και τις προτεραιότητες σε αυτά. Τα φορολογικά μέτρα. Η ανεργία. Οι μειώσεις μισθών, συντάξεων, εφάπαξ, παροχών, οικονομικών δικαιωμάτων, έχουν εντυπωσιακά χαμηλώσει το βιοτικό επίπεδο του λαού. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η κοινωνική ασφάλιση. Εκεί ήταν που ήταν «το κλήμα στραβό, το έφαγε κι ο γάιδαρος». […] Η εκπαίδευση που γίνεται απαγορευτική για τα λαϊκά στρώματα. […] Προβλήματα ζωής και ύπαρξης μέσα στη γειτονιά. Σκουπίδια, ελεύθεροι χώροι, κεραίες, πράσινο κ.λπ. [...]<br />Οι προτάσεις μας πρέπει να είναι στην κατεύθυνση δημιουργίας κινήματος και οργάνωσης του λαού, στον δρόμο της αντίστασης και της σύγκρουσης με τους εκμεταλλευτές μας. Μια προτασεολογία διορθωτικών αλλαγών γίνεται χωρίς ταξική ανάλυση και ξεκινά από τη θέση ότι είμαστε συνυπεύθυνοι και πρέπει να βάλουμε πλάτη. Στην ουσία πρόκειται για κινήσεις διάσωσης του συστήματος. […]<br /><br />Ακόμα πιο έντονα θα προβάλλει το θέμα της αλληλεγγύης στη συνοικία το επόμενο διάστημα και όσο οι πρωτοβουλίες θα μαζικοποιούνται στον χώρο, η ανάγκη για συμπαράσταση και αλληλεγγύη θα έχει όνομα και θα προσωποποιείται. Δεν θα είναι κάτι το αφηρημένο. Θα είναι ο γείτονάς μας, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, εμείς. Από κοντά και η αλληλεγγύη θα παίρνει διάφορες μορφές, ανάλογες της αστικής και ρεφορμιστικής αντίληψης γι’ αυτήν. Από τη φιλανθρωπία της Εκκλησίας και τα συσσίτια των δήμων, στον εθελοντισμό, στα κοινωνικά μπακάλικα, τα παζάρια ανταλλαγής ρούχων, από τα κινήματα της πατάτας στα κοινωνικά ιατρεία κ.λπ. [...] Βασικό είναι: Να διασωθεί η αξιοπρέπεια, ο αυτοσεβασμός και η συνείδηση του λαού. Να αναπτυχθεί η αγωνιστική του βούληση και πράξη, για να πάρει ο ίδιος την τύχη της ζωής του στα χέρια του. […] Άμεση ανάγκη στη γειτονιά είναι η αντιμετώπιση των φασιστικών συμμοριών, της κρατικής τρομοκρατίας και της φασιστικοποίησης της καθημερινής δημόσιας ζωής. Οι πρωτοβουλίες να απαντήσουν στη δράση των φασιστικών οργανώσεων. Να συμβάλουν στην όσο πιο πλατιά δημοκρατική-αντιφασιστική ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα στη συνοικία. Είτε με τη δημιουργία επιτροπών στα πλαίσια των πρωτοβουλιών. Είτε με τη δημιουργία αντιφασιστικών πρωτοβουλιών από τα πάνω και από τα κάτω στη συνοικία, στα σχολεία της. [...] <br /><br /><span style="color: red;">Ο στόχος μας</span><br />Οι πρωτοβουλίες αγωνίζονται να επιβάλουν την παρουσία τους σαν πρωτόλειες μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης, με εργαλεία την ενότητα και πάλη, την αντιπαράθεση μέσα από τις συζητήσεις και τον δημοκρατικό διάλογο. Ο στόχος των προσπαθειών μας στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε πρέπει να αναζητηθεί στην αναβάθμιση των πρωτοβουλιών σε μορφές λαϊκής οργάνωσης, έτσι ώστε να μπορέσουμε να συμβάλουμε ουσιαστικά και αποτελεσματικά στη δημιουργία μετώπου αντίστασης και κινήματος που θα μπει κυματοθραύστης στην αντιλαϊκή λαίλαπα και θα βάλει τους όρους για την ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της και την ανασύσταση του κομμουνιστικού κινήματος. Φυσικά οι δυσκολίες πολλές, επίπονες και μακροχρόνιες, όμως όλες μας οι προσπάθειες πρέπει να ενισχύουν τη μορφή των πρωτοβουλιών σαν λαϊκών οργανώσεων. <br />Γ. Χ. </b></div>
</div>
Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-91722952392453494612012-10-12T14:01:00.000+03:002012-10-12T14:59:47.427+03:00ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ (Απόφαση του ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ))Όταν την περασμένη άνοιξη αποφασίζαμε να προχωρήσουμε το φθινόπωρο
του 2012 σε μια πανελλαδική σύσκεψη για να εξετάσουμε ζητήματα γραμμής,
κατευθύνσεων, συμμαχιών δεν είχαμε φανταστεί το πόσο χρήσιμη θα ήταν μια
τέτοια απόφαση με βάση το τι μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα.<br />
Η
εποχή, θα συμφωνήσουμε όλοι, είναι ιδιαίτερα απαιτητική και μπροστά
στους κομμουνιστές, στους αγωνιστές, γενικά στο λαϊκό και κομμουνιστικό
κίνημα, όχι μόνο στη χώρα μας, μπαίνουν πιο καθαρά μια σειρά από
προκλήσεις. Έχει ανοίξει μια ολόκληρη βεντάλια από ζητήματα που αφορούν
τις προοπτικές του συστήματος αλλά και αυτές του κινήματος. Μάλιστα,
είναι καινούριο στοιχείο ότι αυτά τα δύο παράλληλα και αλληλένδετα
ζητήματα έχουν ανοίξει και σε μια σχέση αντίθεσης και όχι κοινής τύχης,
παρ’ όλο που στον κόσμο συνεχίζουν να κυριαρχούν οι ιδεολογίες που
υπηρετούν το σύστημα και η μόνη προοπτική που βλέπουν είναι η «πρόοδος»
του καπιταλισμού, που συνεχίζουν να βλέπουν το μέλλον της ανθρωπότητας
συνυφασμένο με το μέλλον του καπιταλισμού.<br />
<a name='more'></a><br />
Υπάρχει, λοιπόν, ανάγκη
απολογισμού; Ναι, απαντάμε. Η οργάνωσή μας, ιδιαίτερα από το 2008 και
μετά, έχει αναπτύξει μια πλούσια δράση, έχει πάρει μια σειρά σημαντικές
αποφάσεις και πρωτοβουλίες που αφορούν το κίνημα αλλά και την ίδια, στο
εσωτερικό της, στις σχέσεις της, στις λειτουργίες. Έχει σίγουρα την
ανάγκη να δει με σχετική ηρεμία το σε τι και πώς ανταποκρίθηκε, κυρίως
αν και τι χρειάζεται να αναθεωρήσει και να προσαρμόσει, γιατί αρκετά από
τη σημερινή οργάνωση φαίνονται ή και είναι καινούρια, χωρίς φυσικά να
έχει αποκοπεί από την κόκκινη κλωστή που χαρακτήριζε τη φυσιογνωμία της
και τη δράση της. Ο κίνδυνος είναι, χωρίς να το καταλάβουμε, να
θεωρήσουμε ότι ο κύριος λόγος που κάνουμε απολογισμό είναι το δεύτερο,
ιδιαίτερα κακό, εκλογικό αποτέλεσμα. <br />
Οι δύο απανωτές εκλογές
αντιμετωπίστηκαν ως παρεμβάσεις που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε, αλλά
οπωσδήποτε μας ξεστράτισαν μ’ έναν τρόπο. Κυρίως απέσπασαν την προσοχή
μας από εκεί που έπρεπε να βρίσκεται, από εκεί που είχε επικεντρωθεί
πριν το Φλεβάρη. Δηλαδή στο κίνημα, στις πρωτοβουλίες κοινής δράσης,
στην Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.<br />
Μας
ξεστράτισαν γιατί μας υποχρέωσαν (χωρίς να είμαστε έτοιμοι, χωρίς να
είμαστε αρκούντως συνδεμένοι με τις μάζες) να προσεγγίσουμε με έναν
τρόπο που φαινόταν «ακαδημαϊκός» το μεγάλο ζήτημα του ότι «ο λαός πρέπει
να ανοίξει το δικό του δρόμο κόντρα στον καπιταλιστικό μονόδρομο». Το
ανοίξαμε με έναν τρόπο που στα μάτια πλατιών ανθρώπων, αλλά και
«απογειωμένων αριστερών», φάνηκε σαν υπεκφυγή, σαν άρνηση να βγούμε
μπροστά και να χαράξουμε προοπτική, όταν από άλλες μεριές υπήρχε
υπερπροσφορά «προοπτικής» και «λύσεων εδώ και τώρα». <br />
Συμμετείχαμε
σε πολλές εκλογές. Αρνηθήκαμε συμμετοχή σε άλλες τόσες. Οι εκλογές
αυτές (οι δεύτερες, της 17ης Ιούνη) και οι εκλογές του 1981 ήταν οι πιο
κρίσιμες και οι πιο ζόρικες. Με αναλογίες και διαφορές. Γιατί ήταν οι
μόνες που ο κόσμος είχε τόσες πολλές ελπίδες αλλά και τόσες αυταπάτες,
στις οποίες μόνο με σωστή αποκάλυψη και προπαγάνδα μπορούσαμε να
σταθούμε. Και όταν μάλιστα, με ευθύνη της κυρίαρχης Αριστεράς «μας», ο
λαός αισθανόταν σαν να είχε δώσει τα πάντα υπό τη μορφή του κινήματος
και τώρα το μόνο δήθεν που έμενε ήταν η κυβέρνηση.<br />
Τέλος πάντων,
χωρίς να θέλουμε να προσπεράσουμε το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα, ας
δούμε πίσω από τις εντυπώσεις και την όποια πρώτη απογοήτευση.<br />
Το
αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο προϊόν αδυναμιών των δύο-τριών τελευταίων μηνών
ή του τελευταίου χρόνου. Είναι προϊόν χρόνιων αδυναμιών και κυρίως
αποτέλεσμα των χαμηλών βαθμών σύνδεσης με τις μάζες, ιδιαίτερα με εκείνα
τα τμήματά τους που στα χαρτιά και στα κείμενά μας έχουν ιδιαίτερο ρόλο
να παίξουν όχι μόνο στην αντίσταση στην επίθεση αλλά κυρίως στην
προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα και τη σύγκρουση. Είναι επίσης
δευτερεύον στοιχείο το αν κάναμε καλά ή κακά που κατεβήκαμε τη δεύτερη
φορά, διότι, αν περιοριστούμε σ’ αυτό, είναι σαν να δεχόμαστε ότι το
μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να κρυφτούμε ή όχι. Ναι, θα
μπορούσαμε να «κρύψουμε» το αποτέλεσμά μας. Το πραγματικό μας, όμως,
ειδικό βάρος μας μέσα στις μάζες θα παρέμενε.<br />
Μας χρειάζεται ο
απολογισμός για να δούμε αν και κατά πόσο, στις πραγματικές διαστάσεις
του, μας στοίχισε ή όχι ο τρόπος που προχώρησε και πραγματοποιήθηκε η
εκλογική συνεργασία.<br />
Είναι γεγονός, και δεν χρειάζεται να το
κρύβουμε, ότι ένα μέρος της επιρροής μας σε κόσμο που είχε κατακτηθεί
μέσα στην κίνηση και στο κίνημα μπορεί και να «μπερδεύτηκε» με τη
συνεργασία μας με το Μ-Λ ΚΚΕ. Συνεπώς, πρέπει ένα μέρος της επιρροής μας
να μην έχει πειστεί, να μην έχει κατανοήσει τους ουσιαστικούς λόγους
της συνεργασίας. Σ’ αυτό έχει παίξει ρόλο και η πιεσμένη διαδικασία και
ιδιαίτερα η εκλογική συνεργασία που, όπως είπαμε, μπέρδεψε τη συνεργασία
στην Πρωτοβουλία και την ξεστράτισε.<br />
Ωστόσο, δεν πρέπει να
θεωρούμε ότι αυτός ο κόσμος, ακόμα και αν δεν υποστήριξε την εκλογική
συνεργασία, δεν μπορεί να κατανοήσει, αν βρεθούμε μ’ αυτόν και κυρίως αν
προχωρήσουμε στην υλοποίηση της Πρωτοβουλίας έτσι όπως απαιτούν οι
συνθήκες. Ούτε πρέπει να μας διαφεύγει ότι, ιδιαίτερα με τη συμμετοχή
μας στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, αποκοπήκαμε από κόσμο της επιρροής
μας που είχε έντονη αντιεκλογική στάση γενικά και ειδικά.<br />
Αν κάτι
επίσης επιβεβαιώθηκε, είναι ότι η συνεργασία των δύο οργανώσεων από μόνη
της δεν αρκεί για να δημιουργήσει δεδομένα στο κίνημα που δήθεν δεν θα
μπορούσε η όχι τόσο κομμουνιστικοφανής Πρωτοβουλία. Αυτό που μετράει
είναι το περιεχόμενο, η κατεύθυνση, ο προσανατολισμός. Και όσο αυτά
μένουν ακόμη στην αρχή, θολά και αντιφατικά, η Πρωτοβουλία αντί να
προχωράει θα υποχωρήσει όσον αφορά τη δυναμική της. Ή θα την
αντιμετωπίσουμε σαν κεκτημένο και αρχή που θα πάει παραπέρα, ή θα τη
δούμε σαν την «ολοκλήρωση» που θα κλειστεί αυτάρεσκα στον εαυτό της και
θα διαφωτίζει. Με τον πρώτο τρόπο (όχι επειδή το λέμε εμείς) μπορεί να
έχει αποτελέσματα, με το δεύτερο σίγουρα θα οδηγηθεί στο τέλμα και
άμεσα.<br />
Όπως και να ’ναι, το κύριο ενδιαφέρον μας, οι σκέψεις, οι
προτάσεις μας, οι επεξεργασίες μας θα πρέπει να έχουν καθαρό ορίζοντα
στο άπλωμα, στο πλάτεμα της Πρωτοβουλίας με φρέσκιες δυνάμεις που
μπαίνουν στο κίνημα αλλά και με δυνάμεις πολιτικοποιημένες που θα
κερδίζονται στη βάση του έργου και των ενεργειών της Πρωτοβουλίας.<br />
Αν
θέλουμε, λοιπόν, να μείνουμε γειωμένοι, αλλά και φιλόδοξοι,
συμβάλλοντας σε μια ευρύτερη ενίσχυση της κομμουνιστικής προοπτικής στο
κίνημα, πρέπει στη σύσκεψη του φθινοπώρου το δεύτερο θέμα της ημερήσιας
διάταξης να είναι η Πρωτοβουλία και η πολιτική της ενότητας και της
πάλης.<br />
<b>Το βάρος δεν πρέπει να πέσει μόνο στη μορφή, ούτε κυρίως
σε οργανωτικά-διαδικαστικά. Πρέπει να μας απασχολήσει το ζήτημα της
Πρωτοβουλίας σαν μια ζωντανή διαδικασία απλώματος και ριζώματος. Για να
υπάρξει άπλωμα πρέπει η Πρωτοβουλία να «χωθεί». Για να «χωθεί» πρέπει να
έχει γραμμή, στόχους, αιτήματα και, κυρίως, να βρίσκει συμμάχους, έστω
σε μίνιμουμ πλαίσια. Για να βρίσκει συμμάχους πρέπει να τους αποσπά από
τις λαθεμένες επιρροές. Άρα, πρέπει να οργανώνει τη συζήτηση, την
αντιπαράθεση, το διάλογο. Όχι μόνο απέναντι σε τρίτους αλλά και στο
εσωτερικό της.</b><br />
Έχει γίνει σαφές (από τη μικρή έστω εμπειρία
της Πρωτοβουλίας και τη σχέση μας με το Μ-Λ ΚΚΕ) ότι το εγχείρημα έχει
δυσκολίες, χωρίς ακόμη να μπορούμε να πούμε ότι είναι ανυπέρβλητες, αφού
και εμείς δεν έχουμε μπει σαν οργάνωση συνολικά στη μάχη. <br />
Η
Πρωτοβουλία πρέπει, αφού κάνει τις όποιες δοκιμαστικές «πτήσεις» και
βρει καλύτερα το βηματισμό της στο κίνημα (εδώ θα βοηθήσει σίγουρα μια
αφύπνιση του κινήματος), <b>να αποκρυσταλλωθεί σε ό,τι είναι ώριμο και δυνατό.</b><br />
Οπωσδήποτε
δεν θα είναι μια «σφραγίδα» που θα έχει ένα-δύο πανό ανά πόλη και
επαρχία και θα εμφανίζεται σε κεντρικά συλλαλητήρια, σε στρατιωτικές
επεμβάσεις, σε γενικές απεργίες. Σαν κινηματική αντίληψη, σαν κινηματικό
εργαλείο, σαν κινηματική «ομπρέλα» πρέπει να την προφυλάξουμε από
εκλογικίστικες καταγραφές που θα παραπέμπουν απλώς σε βραχίονα των δύο
οργανώσεων. Συνεπώς, θα έχει και κεντρικές εκφράσεις (να τις δούμε) αλλά
και επιμέρους εκφράσεις σε νευραλγικά πεδία του κινήματος. Χωρίς να
είναι δεσμευτικό το όνομα, ούτε απόλυτα δεσμευτικό το περιεχόμενο,
επιδιώκουμε -μέσα στην κίνηση- όλες αυτές οι επιμέρους πρωτοβουλίες να
έχουν σαν πολιτική αναφορά την κεντρική προσπάθεια.<br />
Οι επιμέρους
απόπειρες που θα στοχεύσουν σε συσπείρωση δυνάμεων, σε κοινές
πρωτοβουλίες, σε κοινές δράσεις θα πρέπει με σωστά και μελετημένα βήματα
να εκφραστούν στα παρακάτω, όπως είπαμε, νευραλγικά πεδία:<br />
1. Στο εργασιακό (δημόσιο, ιδιωτικό).<br />
2. Στη νεολαία.<br />
3. Στο πεδίο της αντιφασιστικής δράσης.<br />
4. Στην επεξεργασία πλαισίων όσον αφορά την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.<br />
5. Στη διαμόρφωση ειδικών σχέσεων με ανένταχτους και άλλες συλλογικότητες.<br />
6. Στις γειτονιές και την επαρχία.<br />
7. Στους άνεργους.<br />
<b>Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι: </b>Είπαμε
ότι σημασία δεν έχει μόνο η μορφή (ωστόσο, ας μην υποτιμιέται) αλλά και
το περιεχόμενο. Μ’ αυτή την έννοια, ένα βασικό περιεχόμενο της σύσκεψης
θα είναι να <b>διαμορφωθούν και να προταθούν,</b> προς όσους κάθε φορά
απευθυνόμαστε και ανάλογα με το πεδίο που επιλέγουμε, τα πολιτικά
πλαίσια, τα αιτήματα και οι στόχοι. Κατανοητό, λοιπόν, ότι ζητούμε την
προσαρμογή των πλαισίων μέσα από ανάλογες διαδικασίες κατά τόπους, κατά
πόλη, κατά επαρχία και κατά <b>χώρους.</b><br />
Πρέπει, λοιπόν, με
αποφάσεις-κατευθύνσεις του Π.Γ. και του Κ.Ο. να διευκολυνθούν οι
σύντροφοι να καταθέσουν για συζήτηση και κατάληξη τα βασικά πλαίσια
κίνησης και πρωτοβουλιών. Θα ήταν καλό όλο και περισσότεροι σύντροφοι να
συμμετέχουν στη διαμόρφωση των προτεινόμενων πλαισίων, σε μια ζωντανή
και ανοιχτή διαδικασία.<br />
<b>Α)</b> Με βάση λοιπόν τις
αναγκαιότητες, τις δυνατότητες και τις εκτιμήσεις μας πρέπει να
παρουσιάσουμε ένα πιο εκτεταμένο πλαίσιο για συζήτηση (και ας μην είναι
σήμερα μονομερώς αναδειγμένο) στο επίπεδο του αντιιμπεριαλιστικού
κινήματος στο σύνολό του και επικεντρωμένο στις αιχμές που αναδείχτηκαν
και αναδεικνύονται:<br />
- Παρουσία στρατιωτική, πολιτική, στρατηγική, οικονομική των ΗΠΑ.<br />
- Παρουσία στρατιωτική, πολιτική, στρατηγική, οικονομική της ΕΕ.<br />
- Βάσεις, ΝΑΤΟ, εθνικά λεγόμενα θέματα, Κύπρος, ΑΟΖ, ελληνοτουρκικά, σχέσεις Ελλάδας-ΠΓΔΜ, αλληλεγγύη λαών.<br />
Πρέπει
να έχουμε και ορισμένες γενικές κατευθύνσεις αρχών (π.χ. απαραβίαστο
των συνόρων, άρνηση παραχώρησης εδαφικής κυριαρχίας και εδαφικής
ακεραιότητας). Το προκρίνουμε όχι μόνο λόγω της αναγκαιότητας, να το
αναδείξουμε σε σωστές βάσεις, αλλά και γιατί έχουμε και τις δοσμένες
διαφορετικές αντιλήψεις με το Μ-Λ ΚΚΕ στα ζητήματα του πολέμου, των
ελληνοτουρκικών σχέσεων και ορισμένα άλλα. Φυσικά, σε συνδυασμό με τη
συζήτηση του πλαισίου μένει προς διαμόρφωση η διαδικασία, «πορεία»,
κεντρική και επιμέρους, για τις μορφές και τις διαδικασίες μέσα από τις
οποίες θα αντιμετωπίσουμε τις διαφορές μας. <br />
Θέλουμε ιδιαίτερα η
διαδικασία διαμόρφωσης του πλαισίου αντιιμπεριαλιστικής πάλης να είναι
ανοιχτή και προσπελάσιμη σε όποιον μεμονωμένο ή ομάδα αγωνιστών που
ενδιαφέρεται να συμμετέχει σ’ αυτή την προσπάθεια.<br />
<b>Β)</b> Παρ’
όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες που θα μας προκύψουν, η οργάνωση πρέπει
να αντιληφθεί (πρώτα και κύρια τα στελέχη της, αλλά και όσοι σύντροφοι
νεολαίοι δραστηριοποιούνται στη σπουδάζουσα, ή είναι νέοι εργαζόμενοι
και άνεργοι) τη μεγάλη σημασία που έχει μια κοινή προσπάθεια των δύο
οργανώσεων μέσα στη νεολαία και φυσικά ενταγμένη στη λογική της κοινής
δράσης και της παρέμβασης στο κίνημα.<br />
Να ξεκαθαρίσουμε ότι
επιδιώκουμε μια ευρύτερη και μόνιμη συνεργασία που να μην περιορίζεται
στους χώρους της εκπαίδευσης, αλλά να απλώνεται και σε τμήματα νεολαίας
που πλήττονται ως εργαζόμενοι, ως άνεργοι αλλά και στο
ιδεολογικό-πολιτιστικό πεδίο (διασκέδαση κ.λπ.). Συνεπώς, το πλαίσιο και
το στίγμα αυτής της κοινής προσπάθειας πρέπει να συμπεριλαμβάνει ένα
ευρύτερο σύνολο ιδεολογικών, πολιτικών, πολιτιστικών ζητημάτων
(εποικοδόμημα, κράτος, στρατός, δυνάμεις καταστολής, ανεργία στους
νέους, θητεία, ναρκωτικά, χώροι και τρόποι διασκέδασης). Φυσικά, θα έχει
ως ευρύτερη αναφορά σε διαδηλώσεις, συγκρούσεις, απεργίες την
Πρωτοβουλία, αλλά και τη δική της ιδιαίτερη έκφραση (κοινό στέκι, κοινοί
θίασοι και συγκροτήματα μουσικής, κοινά κάμπινγκ, κοινές συζητήσεις για
ζητήματα ιστορίας του κινήματος, κοινές εκδρομές και εξορμήσεις
κ.λπ.) <br />
<b>Γ)</b> Όπως γίνεται αντιληπτό, εκτός από το μέλλον
της Πρωτοβουλίας και της κοινής δράσης μας ενδιαφέρει και η ιδιαίτερη
δική μας προσπάθεια για σύνδεση με τις εργαζόμενες μάζες αλλά και τους
άνεργους που όλο πληθαίνουν (δυστυχώς) και όλο και κάποιοι από μας
μπαίνουμε στο «κλαμπ».<br />
Έχουμε, λοιπόν, μπροστά μας το ζήτημα του
περιεχομένου και των μορφών για το τρίπτυχο δουλειά στις γειτονιές,
δουλειά στους εργασιακούς χώρους, δουλειά στους άνεργους. Είναι γεγονός
ότι, ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια, ακόμα πιο έντονα σε σχέση με
προηγούμενα, τίθεται και ξανατίθεται το μεγάλο ζήτημα (με πολλές
προεκτάσεις) του περιεχομένου και της προοπτικής των συλλογικών
προσπαθειών των εργαζόμενων, της εργατικής τάξης, του προλεταριάτου (από
κοντά και οι μετανάστες), αλλά και των ανέργων, όχι μόνο να αποκρούσουν
την επίθεση, όχι μόνο να περιφρουρήσουν κατακτήσεις, όχι μόνο να
ξαναδιεκδικήσουν όσα έχασαν αλλά και να συγκροτηθούν σαν δύναμη
κοινωνικής απελευθέρωσης και χειραφέτησης.<br />
Και φυσικά, έχει τεθεί
και το ζήτημα της οργάνωσης (ή αυτοοργάνωσης), απ’ έξω και από μέσα, του
όλου υποκειμενικού παράγοντα «σχεδόν εξ υπαρχής», αφού η άγρια επίθεση
του συστήματος, η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, η ήττα του
κομμουνιστικού κινήματος μαζί με την άρνηση της Αριστεράς «μας» να δει
τις ευθύνες της και την κατάσταση έχουν «αχρηστεύσει» όλα τα όπλα που
μέχρι σήμερα είχε ανακαλύψει η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι για να
πολεμήσουν το κεφάλαιο και την εργοδοσία.<br />
Όλη αυτή η κατάσταση
κάνει την εργατική τάξη να φαίνεται έρμαιο στις διαθέσεις του κεφαλαίου
και το σύστημα να φαίνεται παντοδύναμο.<br />
Μέσα σ’ όλα βάλτε και την
πείνα που εξαπλώνεται, τη φτώχεια που τσακίζει κόκκαλα, την ανεργία που
οδηγεί αρκετές φορές στην τρέλα και την απόγνωση, για να καταλάβετε
γιατί οι «εύκολες λύσεις σωτηρίας» έχουν τόση πέραση, ενώ οι «δικές μας»
προτάσεις οικοδόμησης κινήματος φαντάζουν τόσο «άχρηστες προς το
παρόν». Ιδιαίτερα όταν οι φορείς αυτών των απόψεών μας μέσα στους
εργασιακούς χώρους απειλούνται από την τρομοκρατία και την ανεργία,
δυσκολευόμενοι να αποκτήσουν αποφασιστικότητα και εμπιστοσύνη στις
δυνάμεις τους.<br />
Και όταν, βέβαια, το «κράτος πρόνοιας» όλο και
αποσύρεται και αφήνει τις μάζες απροστάτευτες στον αχαλίνωτο
καπιταλισμό, τότε καταλαβαίνουμε γιατί η μάχη που δίνουμε είναι διπλή:
και απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, αλλά και απέναντι στον «εσωτερικό
εχθρό» που έχει την ευκαιρία να παρουσιάζεται με διάφορες μορφές και
τώρα με τη μορφή της «αλληλεγγύης» την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει και
συνολική αντιπολιτευτική γραμμή.<br />
Σαφώς, λοιπόν, πρέπει να
δοκιμάσουμε να διαμορφώσουμε πλαίσιο και μορφές παρέμβασης στις
συνοικίες και μπορούμε και να προχωρήσουμε, μόνοι μας ή συνεργαζόμενοι.
Ταυτόχρονα, μέσα στις κινήσεις, όχι αφ’ υψηλού και απ’ έξω, <b>πρέπει να
οργανώνουμε και να προωθούμε την αντιπαράθεσή μας λαμβάνοντας υπόψη
θετικές και αρνητικές εμπειρίες από τις πλατείες αλλά και παλιότερα.</b><br />
Τα
πλαίσια αυτά φυσικά και θα επιμένουν στη διεκδίκηση, στην απόκρουση της
επίθεσης, στην περιφρούρηση των όποιων δικαιωμάτων. Θα πρέπει να
υπερασπίζονται τους αγώνες και τις απεργίες των εργαζομένων κόντρα στην
κρατική, παρακρατική και φασιστική επίθεση.<br />
Θα πρέπει να μην
αποκοπούμε από στρώματα των πόλεων (μικρά κυρίως) που ενόψει των
χειρότερων και επειδή έχουν ακόμη αυταπάτες ή «ελπίδες» να γλιτώσουν τα
χειρότερα, στηρίζουν κινήματα ενάντια στα χαράτσια, στη φορολόγηση έστω
και με έναν «υπερταξικό τρόπο». Θα πρέπει να μην αποκοπούμε απ’ αυτό το
σχολείο, γιατί μέσα από τέτοιες «μικρές» προσπάθειες μπαίνουν οι
αυριανές βάσεις των κοινωνικών συμμαχιών.<br />
Πρέπει όπου μπορούμε
(και να πιέζουμε την κοινή δράση) να πρωτοστατούμε στις ιδέες και τις
μορφές που αυτά τα στρώματα εκφράζουν την οργή και την αγανάκτησή τους
(διαμαρτυρίες μπροστά σε μεγάλα σούπερ-μάρκετ, πικετοφορίες στους
σταθμούς του μετρό, παρεμβάσεις αγκιτάτσιας στις ατέλειωτες ουρές στις
εφορίες, στον ΟΑΕΔ). Μην ξεχνάμε, δε, ότι όλα αυτά χωρίς αποκρυστάλλωση
σε μια μορφή οργάνωσης (επιτροπή, συνέλευση κ.λπ.) είναι ουσιαστικά
χωρίς αντίκρισμα.<br />
Να αντιπαρατεθόμαστε αλλά να μην σνομπάρουμε την
προσφυγή σε μορφές υπεράσπισης του πολίτη που έχει κατοχυρώσει το
σύστημα, γιατί όλο και περισσότερος κόσμος απελπίζεται και δεν βρίσκει
«καταφύγιο» στις μορφές και τις δράσεις της Αριστεράς «μας».<br />
Πόσο,
όμως, συνδέεται αυτή η μετωπική κοινοδρασιακή ιστορία και εξυπηρετεί
την οικοδόμηση και ενίσχυση κομμουνιστικής οργάνωσης που θέλει να κάνει
πιο ορατό και φανερό το στίγμα της;<br />
Και στο εσωτερικό μας, αλλά
και από την πλευρά της καθοδήγησης του Μ-Λ ΚΚΕ, ακούγονται φωνές ότι μ’
αυτή μας τη στάση «αφήνουμε το γάμο να πάμε για πουρνάρια». «Αντί να
κοιτάζουμε να δυναμώσουν οι κομμουνιστές, χαραμιζόμαστε σε αμφίβολης
αποτελεσματικότητας κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες και ωφελούνται οι
ρεφορμιστές και οι αντίπαλοι του κομμουνισμού» (στο «κλαμπ» αυτό έχει
προσχωρήσει και η ηγεσία του ΚΚΕ).<br />
Βέβαια, το γεγονός ότι έχουμε
πολλές αδυναμίες, ιδιαίτερα στελεχιακές, να υλοποιήσουμε την ιδιαίτερα
επιθετική πολιτική που έχουμε, την κάνει να φαίνεται «παθητική»,
«κακομοίρικη» και «καραμουρτζούνικη». Το χειρότερο είναι ότι, αντί να
βελτιώσουμε τις αδυναμίες για να κάνουμε αυτό που επιβάλλει η
φυσιογνωμία μας, πέφτουμε στο άλλο άκρο και κλεινόμαστε, κάνοντας
ορισμένες φορές «κηρύγματα» καθαρότητας.<br />
Ναι, είναι γεγονός ότι
δεν είμαστε αποτελεσματικοί ως οργάνωση να φέρουμε κοντά μας, ιδεολογικά
και πολιτικά, μια σειρά αγωνιστές που μας πλησιάζουν μέσα στην πάλη, με
αποτέλεσμα ορισμένοι να χάνονται. Σίγουρα πρέπει να βρούμε τρόπους για
να το αντιμετωπίσουμε. Για να το κάνουμε πρέπει να φυσήξει αέρας
δημιουργίας και αισιοδοξίας μέσα στις γραμμές μας. Και φυσικά, να
είμαστε σταθερά προσανατολισμένοι στην υπηρεσία του κινήματος. Για να
φυσήξουν αυτοί οι αέρηδες χρειάζεται ο σύντροφος, η επιρροή να
βρίσκονται μέσα σε μια διευρυμένη κινηματική πλατύτερη ατμόσφαιρα. Μόνο η
ατμόσφαιρα των γραφείων δεν είναι αρκετή για να ζωογονήσει και να
γονιμοποιήσει την πρωτοβουλία.<br />
Όταν τα στελέχη μιας οργάνωσης
δυναμώνουν, παίρνουν πρωτοβουλίες, αποκτούν κύρος μέσα στους χώρους
τους, στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις, στην αντιπαράθεση, στις
μαζώξεις, τότε ισχυροποιείται η οργάνωση συνολικά. Τότε δημιουργεί
εμπιστοσύνη στο γύρω κόσμο που καλείται να αφιερώσει μέρος της ζωής του
στο κίνημα. Γι’ αυτό μας χρειάζονται οι διαδικασίες κινήματος, τα
σχήματα κινήματος και δεν αρκούμαστε μόνο στην οργάνωση. Όσο λείπουν τα
πρώτα, στην οργάνωση θα έρχονται αναγκαστικά αγωνιστές που δεν είναι
έτοιμοι ακόμα να αφιερώσουν τη ζωή τους. Γι’ αυτό και οι αγωνιστές
πρέπει να περνάνε μέρες της ένταξής τους στο κίνημα μέσα σε «δικά» τους
όργανα δίπλα στους κομμουνιστές. Γι’ αυτό χρειάζονται τα σχήματα.<br />
Δεν
θέλουμε μόνο να δυναμώσει η οργάνωσή μας. Θέλουμε να δυναμώσουν και οι
μορφές οργάνωσης του λαού κάθε επιπέδου. Θέλουμε να ισχυροποιούμαστε
μέσα από μια διαλεκτική σχέση. Η οικοδόμηση μιας κομμουνιστικής
οργάνωσης δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση, αλλά και υπόθεση των μαζών,
και πρώτα και κύρια της εργατικής τάξης, κατακτώντας βέβαια τη
συγκρότησή της κόντρα στην καπιταλιστική επίθεση και διάσπαση.<br />
Θεωρούμε,
λοιπόν, ότι τα δύο αυτά θέματα που αφορούν τη σύσκεψη του φθινοπώρου με
τις υποκατηγορίες τους μπορούμε να τα απαντήσουμε με ικανοποιητικό
τρόπο. Η συμβολή μας πρέπει να εκφραστεί και στο πολιτικό περιεχόμενο
των αιτημάτων και της γραμμής, αλλά και στις ανάλογες πολιτικές
εκτιμήσεις της φάσης που περνάμε. Συμβολή και μέσω εφημερίδας αλλά και
μέσω παρεμβάσεων.<br />
<br />
• Ήδη με τα δύο θέματα που προτείναμε
(με κέντρο βάρους μετατοπισμένο προς το δεύτερο) θεωρούμε ότι η
διαδικασία της σύσκεψης μπορεί να αποβεί χρήσιμη και ωφέλιμη, για τα
ζητήματα που άμεσα αντιμετωπίζουμε. Όμως εκμεταλλευόμαστε την εσωτερική
συζήτηση που θα ανοίξει σαν ευκαιρία να θέσουμε ορισμένες σκέψεις και
κατευθύνσεις για ένα σοβαρό ζήτημα που έχει αναδειχτεί και που φυσικά
έχει και μια σειρά παράπλευρα πολύ σοβαρά θέματα να το συνοδεύουν. <b>Το
ζήτημα αυτό είναι η αντίδραση των μαζών απέναντι στον ασφυκτικά
επιβεβλημένο καπιταλιστικό «μονόδρομο» και η διαλεκτική σχέση αυτής της
αντίδρασης με την παράλληλη απαίτηση της εποχής να διαμορφώσουν οι λαοί
το δικό τους δρόμο για μια άλλη κοινωνία, για μια άλλη ζωή.</b><br />
Έχουμε
βέβαια, εδώ και αρκετά χρόνια, ξεκαθαρίσει ότι το κεφάλαιο αυτό είναι
άμεσα συνδεδεμένο με την επαναστατική διαδρομή της ανθρωπότητας προς τον
κομμουνισμό. <b>Μια πορεία που θα χαραχτεί μέσα από ένα ολόκληρο μεταβατικό στάδιο, το σοσιαλιστικό.</b><br />
Μία
πορεία που οι συσχετισμοί του χθες και του σήμερα την κάνουν να
φαντάζει, αν όχι ακατόρθωτη, αν όχι όνειρο θερινής νύχτας, τουλάχιστον
μακριά, βασανιστική, γεμάτη θυσίες στη διαδρομή. Άρα, από μια πρώτη
ματιά, όχι ιδιαίτερα «ελκυστική» για τις μάζες. <b>Γι’ αυτό και σωστά
επισημαίνεται ότι η μεγάλη αυτή διαδρομή είναι προϊόν ανάγκης μπροστά
στα πολύ χειρότερα που επιφυλάσσει ο αντιδραστικός καπιταλιστικός
«μονόδρομος».</b><br />
Όταν μας ρωτούν τι πρεσβεύουμε, τι επιδιώκουμε,
σε τι συμβάλλουμε και γιατί θέλουμε να υπάρχουμε, να αναπαραγόμαστε και
να διδασκόμαστε σαν κομμουνιστές, η απάντησή μας έχει δύο σκέλη
χονδρικά. Το ένα σκέλος αφορά τις απαντήσεις και τις οριοθετήσεις που
δίνουμε και κάνουμε όσο παραμένουμε στο επίπεδο του καπιταλισμού και
δεχόμαστε, μαζί με τον υπόλοιπο λαό, τις συνέπειες της επίθεσης.<br />
Προφανώς,
και με τα χρόνια, έχουμε κατακτήσει μια ορισμένη αντίληψη, προσέγγιση
και φυσιογνωμία πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού και στο βαθμό της
συμμετοχής μας στην ταξική πάλη, στην ταξική αναμέτρηση.<br />
Από την
άλλη, έχουμε διευκρινίσει (όσο και αν κάτι τέτοιο είναι στην εποχή μας
δυσφημισμένο) ότι για εμάς η δράση στα πλαίσια του καπιταλισμού έχει
κυρίως χαρακτήρα προετοιμασίας και συγκέντρωσης δυνάμεων από την πλευρά
εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν κάθε συμφέρον να ανατρέψουν
τον καπιταλισμό και να βάλουν μπρος τη μεγάλη πορεία προς τον
κομμουνισμό, μέσω μιας μεταβατικής κατάστασης, ενός μεταβατικού σταδίου
που κατοχυρώθηκε ιστορικά να είναι ο σοσιαλισμός με βάση και τις
εμπειρίες της παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.<br />
Οπωσδήποτε,
αναγνωρίζουμε ότι οι αρνητικοί συσχετισμοί των τελευταίων δεκαετιών,
έτσι όπως διαμορφώθηκαν και μετά την παλινόρθωση, έχουν υποχρεώσει το
κίνημα των μαζών, τις ίδιες τις μάζες, να υφίστανται απανωτές ήττες στα
πλαίσια του καπιταλισμού και να εξαναγκάζονται σε πισωγυρίσματα, σε
υπαναχωρήσεις, σε εκχωρήσεις δικαιωμάτων στον ταξικό αντίπαλο.<br />
Όλη
αυτή η κατάσταση που βιώνεται όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο σχεδόν
τον πλανήτη, κάνει επιτακτική την ανάγκη της διαμόρφωσης από την πλευρά
του αριστερού κινήματος και ιδιαίτερα του ταξικού, εργατικού,
κομμουνιστικού, ενός «προγράμματος» «πριν το πρόγραμμα της κατάληψης της
εξουσίας», το οποίο θα έχει διπλό στόχο και περιεχόμενο:<br />
α) Να
εμπεδώσει στις μάζες, μέσα από τις συγκρούσεις, τις αντιπαραθέσεις και
τις όποιες νίκες, την αίσθηση ότι ο καπιταλισμός, ακόμα και στις πιο
άγριες εκδοχές και εκφράσεις του δεν είναι ανίκητος. Να διαμορφώσει τις
βάσεις των κοινωνικών συμμαχιών των στρωμάτων που μπορούν με ένα σταθερό
τρόπο να αμφισβητήσουν τη μονοκρατορία του καπιταλισμού. Και, φυσικά,
να αρχίσει να δίνει σάρκα και οστά στη μεγάλη ανάγκη της εποχής, δηλαδή,
τη συγκρότηση της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της.<br />
β)
Είναι, τουλάχιστον για εμάς, φανερό ότι για να έχει νόημα ένα τέτοιο
«πρόγραμμα» ανατροπής των συσχετισμών (καταρχάς στο έδαφος του
καπιταλισμού και που να έχει προϋποθέσεις προχωρήματος προς τα μπρος και
όχι πισωγυρίσματος) θα πρέπει:<br />
<blockquote class="tr_bq">
1) Να είναι οργανωμένος και κατάλληλα προετοιμασμένος ο λαός από κάθε άποψη<br />
2)
Να έχει διαμορφωθεί ένα κομμουνιστικό κίνημα και κόμμα με
αναβαθμισμένες διασυνδέσεις με την τάξη και τις μάζες, που φυσικά θα
έχει κάνει σαφή βήματα στο προχώρημα των απαντήσεων και των εκτιμήσεων
για τα αίτια της παλινόρθωσης και που θα έχει προσεγγίσει ακόμα πιο
ουσιαστικά τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της σύγχρονης μεταβατικής
σοσιαλιστικής κοινωνίας.<br />
3) Να έχει μπει σε στέρεες βάσεις ο
προλεταριακός διεθνισμός, η αλληλεγγύη των λαών των γειτονικών χωρών και
παρά πέρα, διότι -έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα- το τοπικό και
το διεθνικό έχουν πλέον μια διαφορετική σχέση και διασύνδεση.</blockquote>
Ουσιαστικά,
λοιπόν, έχουμε την ανάγκη και εμείς και ο λαός ενός «εκπαιδευτικού
προγράμματος», ενός ιδιαίτερου «σχολείου» που θα κάνει φανερή τη
δυνατότητα και την αναγκαιότητα σε μαζική, τοπική και διεθνική κλίμακα
να ανατραπούν οι καταθλιπτικοί συσχετισμοί έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος
για το σοσιαλισμό και όχι (όπως ευαγγελίζονται διάφοροι ρεφορμιστές) να
αλλάξουν οι συσχετισμοί έτσι ώστε να παραμείνουμε σε έναν καπιταλισμό
πιο «εξορθολογισμένο» και πιο «ανθρώπινο». Ένα «πρόγραμμα» που θα μας
φωτίσει ακόμα περισσότερο για την ταξική διάρθρωση και προοπτική της
χώρας.<br />
Αν, λοιπόν, θέλουμε να κωδικοποιήσουμε αυτές τις ιδιαίτερες
επιδιώξεις μας, θα λέγαμε ότι στοχεύουμε, συμβάλλουμε σε ένα ΑΡΙΣΤΕΡΟ
ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ, ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ που θα διαμορφώνεται σε
πολιτικό-κοινωνικό επίπεδο διεκδικώντας ΕΙΡΗΝΗ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ,
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Ένα μέτωπο που σαν αριστερό θα
είναι αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό, αντιπολεμικό,
αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό.<br />
Δικαιολογημένα, έστω και σαν
χονδρική περιγραφή, η στόχευση σ’ ένα τέτοιο μέτωπο φαντάζει αρκετά
μακρινή, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τις μικρές μας δυνάμεις, την
κατάσταση του κινήματος, της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και τον
εγκλωβισμό των μικροαστικών στρωμάτων στον καπιταλιστικό μονόδρομο.<br />
Οι
εξελίξεις όμως και στη χώρα μας κινήθηκαν τόσο ραγδαία, που έκαναν
πρόδηλη την ανάγκη ενός τέτοιου μετώπου που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ
μπόρεσαν και μπορούν να του δώσουν σάρκα και οστά.<br />
Γι’ αυτό
οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε και προς τα μέσα και προς τα έξω ότι οι
κινήσεις και οι επιλογές μας έχουν σαν στόχευση ένα τέτοιο ΜΕΤΩΠΟ. Η
προσπάθεια που θέλουμε να κάνουμε για την Πρωτοβουλία (ιδιαίτερα σε
επιμέρους χώρους, αλλά και στο κεντρικό) οφείλει να καθοδηγείται από μια
τέτοια στόχευση.<br />
Σ’ ένα από τα επόμενα Κ.Ο., αφού δρομολογήσουμε
και αποκρυσταλλώσουμε τα όσα μας προκύπτουν από τις άμεσες αποφάσεις, θα
ανοίξουμε πιο ουσιαστικά το ζήτημα με το γενικό τίτλο <b>«ο δικός μας δρόμος».</b>Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6827623053280216955.post-30716294582865203622012-10-12T14:00:00.000+03:002012-10-12T14:56:11.929+03:00Συνολικός απολογισμός των εκλογικών αποτελεσμάτων και της δικής μας παρέμβασης (Απόφαση του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ))Με δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, στις 6 Μάη και 17 Ιούνη, οι
ντόπιες και ξένες δυνάμεις του συστήματος κατάφεραν, έστω και με
σημαντικές απώλειες, μία προσωρινή «λύση» στη συγκρότηση αστικής
κυβέρνησης, «αναβαπτισμένης» από τη λαϊκή ψήφο. Η νέα τρικομματική
κυβέρνηση με επικεφαλής το Σαμαρά είναι απόλυτα προσηλωμένη στην
υλοποίηση των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων των μνημονίων, έχει για
«αρετή» την προώθηση της εξάρτησης από την ΕΕ και θα δώσει εξετάσεις το
επόμενο διάστημα στην αστική ολιγαρχία και τους ιμπεριαλιστές συνολικά
για τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει προς αυτούς.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<b>Η γενική εικόνα </b><br />
Και
στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις οι οποίες έγιναν κάτω από καθεστώς
εκβιασμών και τρομοκρατικών διλημμάτων από τη μεριά των αντιδραστικών
δυνάμεων, αλλά και πόλωσης για κυβερνητική «λύση», η λαϊκή ψήφος
προσανατολίστηκε σε πολλαπλές κατευθύνσεις. Ψηφίζοντας στον «πρώτο γύρο»
ενάντια στο μνημόνιο, ο λαός αναζητά παράλληλα έναν άμεσο και
αποτελεσματικό τρόπο για να σταματήσει τη λεηλασία της ζωής του, ενώ στο
«δεύτερο γύρο» το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η πολιτική αναδίπλωση του
λαού και η ενίσχυση των υποταγμένων δυνάμεων στην ΕΕ και το ΔΝΤ.<br />
Το
χαμηλό επίπεδο πολιτικής συγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, σε
σχέση με τις απαιτήσεις της περιόδου, από τη μία πλευρά και, από την
άλλη, η σχετική απογοήτευση από το γεγονός ότι οι αγώνες του
προηγούμενου διαστήματος δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την επίθεση, η
αντιαριστερή-αντικομμουνιστική παρέμβαση όλων των δυνάμεων του
συστήματος, η «στάση κινήματος» που επιβλήθηκε από τις 12 Φλεβάρη λόγω
προεκλογικής περιόδου, οι σοβαρές ευθύνες των ηγεσιών της Αριστεράς
«μας» στην καλλιέργεια αυταπατών και ευκολιών κάθε είδους έδωσαν τη
δυνατότητα να «δουλέψουν» τόσο τα κάθε είδους αναχώματα του συστήματος,
αλλά, κυρίως, να κινηθεί ο λαός σε κατευθύνσεις που δεν θα θίγουν με
άμεσο τρόπο το πλαίσιο της εξάρτησης έτσι όπως αυτό καθορίζεται από την
ΕΕ αλλά και τις ΗΠΑ.<br />
Και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις
(ιδιαίτερα στην πρώτη) τα ποσοστά και οι ψήφοι με αριστερό,
ριζο-σπαστικό πρόσημο είναι πρωτόγνωρα για τη μεταπολιτευτική περίοδο
(τα ποσοστά για ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και
Μ-Λ ΚΚΕ, ΕΕΚ και ΟΚΔΕ ήταν 27,5% στις 6 Μάη και 32% στις 17 Ιούνη. Το
32%, αν και διευρυμένο ποσοτικά, ποιοτικά ήταν σαφώς πιο απονευρωμένο
από το πρώτο ποσοστό). Ταυτόχρονα, όμως, σημαντικό πολιτικό στοιχείο
αυτών των εκλογών υπήρξε και η αποχή, που στις 6 Μάη έπιασε το 35% ενώ
στις 17 Ιούνη έφτασε το 38,5%. Χαρακτηριστικό του «δεύτερου γύρου» η
σημαντική πτώση των πέρα του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων (για διαφορετικούς λόγους ο
καθένας) με βασική κατεύθυνση την «κυβερνώσα αριστερά», Η οποία
εξασφάλισε το νέο της ποσοστό λόγω της αύξησης της αποχής, από τη μία,
αλλά, κυρίως, λόγω της εκλογικής λεηλασίας όλων των υπόλοιπων δυνάμεων,
από ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι Πράσινους κ.λπ. κατά κύριο λόγο και
δευτερευόντως από το ΠΑΣΟΚ ή άλλους.<br />
Η εμφάνιση στο πολιτικό
προσκήνιο δήθεν αντιμνημονιακών και «πρόθυμων αριστερών» σχηματισμών,
όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και η ΔΗΜΑΡ, αποτέλεσε ένα νέο ποιοτικό
στοιχείο και πιστώνεται στο σύστημα η σοβαρή επιτυχία στη δημιουργία και
λειτουργία «αναχωμάτων» της λαϊκής οργής και αγανάκτησης (τα ποσοστά
των δυνάμεων αυτών ήταν 17% στις 6 Μάη και 13,5% στις 17 Ιούνη).<br />
Η
εκτόξευση της φασιστικής Χρυσής Αυγής στη Βουλή με σταθερό ποσοστό 7%,
σαν αποτέλεσμα της συνολικής αντιδραστικής μετατόπισης του πολιτικού
σκηνικού κάτω από το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής και των δεσμών της
εξάρτησης, αποτελεί ταυτόχρονα τιμωρία αλλά και προειδοποίηση για τις
δυνάμεις που αναφέρονται στους εργαζόμενους και την Αριστερά ότι, αν δεν
δώσουν διέξοδο στο λαό οι αγώνες, τότε τα πράγματα μπορούν να στραφούν
σε ακόμα πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις.<br />
Κορυφαίο γεγονός στην
εκλογική διαδικασία αποτέλεσε η μαζική αποστοίχιση του λαού (παρά τους
εκβι-ασμούς, τις απειλές και το φόβο που έσπειραν όλοι) από τις
«παραδοσιακές» αστικές πολιτικές δυνάμεις και βασικούς πυλώνες της
εξάρτησης στη χώρα, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και η εξαφάνιση του ΛΑΟΣ, του
τρίτου της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. <br />
Οι διεργασίες που
συντελούνται στο λαό θα είναι ακατάπαυστες κάτω από όλα τα διλήμματα,
τους εκβιασμούς και το φόβο που σκορπούν οι αντιδραστικές δυνάμεις. Οι
δυνάμεις που απελευθερώθηκαν από τους πυλώνες της αστικής κυριαρχίας
είναι τεράστιες σε αριθμό και, όσες προσπάθειες και αν κάνουν οι
δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα, δεν θα μπορέσουν να
τον ποδηγετήσουν εύκολα σε νέα καλούπια. Από την άλλη, όμως, μπορούμε να
πούμε ότι, αν από τις αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος έχουμε να
περιμένουμε τις πιο τυχοδιωκτικές και αντιλαϊκές πολιτικές, δεν μας
κάνουν ιδιαίτερα αισιόδοξους οι πολιτικές των αυταπατών και των εύκολων,
χωρίς σύγκρουση, δρόμων της Αριστερά «μας» σε όλες της τις εκδοχές,
είτε ετοιμάζεται για το κυβερνητικό «κοστούμι» είτε ζητάει μονίμως
εκλογές για να «διορθώσει ο λαός την ψήφο του». <br />
Παρόλα αυτά, η
αποστοίχιση αυτή, παρά την προσωρινή αναδίπλωση της 17ης Ιούνη, αποτελεί
ένα σπουδαίο γεγονός και αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για την
επόμενη περίοδο. Η απελευθέρωση σημαντικών λαϊκών δυνάμεων από τις
αστικές πολιτικές δυνάμεις που κυριάρχησαν όλη τη μεταπολιτευτική
περίοδο μπορεί να προσφέρει σημαντικά στη συγκρότηση του κινήματος που
απαιτεί η εποχή μας.<br />
<br />
<b>Τα αποτελέσματα και οι εξελίξεις στην Αριστερά</b><br />
Η
«εκτόξευση» του ΣΥΡΙΖΑ σε αριθμούς ψήφων και ποσοστών κυβερνητικού
επιπέδου ήταν αποτέλεσμα της πρότασής του για «αριστερή κυβέρνηση», που
γέννησε ελπίδες σε τμήματα του λαού ότι μπορεί να υπάρξει ένα άμεσο
πρόγραμμα ανακούφισης ικανό να «περπατήσει» ακόμα και μέσα σε αυτό το
πλαίσιο της εξάρτησης από ΔΝΤ-ΕΕ χωρίς να το αμφισβητήσει. Οι
προσαρμογές του -που τόσο έντονα φάνηκαν κατά τη «διερευνητική» περίοδο-
συνεχίστηκαν με γοργούς ρυθμούς το επόμενο διάστημα, συγκροτώντας όμως
μέσα στο λαό ένα ισχυρό ρεύμα αναμονής, ανάθεσης και αυταπατών. <br />
Η
χρόνια φιλοδοξία του να καλύψει αυτός το κενό του ΠΑΣΟΚ, τόσο σαν
πολιτική έκφραση όσο και -κυρίως- σαν αμορτισέρ των λαϊκών κραδασμών
μέσω της ανάληψης ευθυνών, συγκρούεται τόσο με τις απαιτήσεις της
άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών για πλήρη ευθυγράμμιση με τα
δεδομένα του συμβολαίου του 1974 (διπλή εξάρτηση) όσο και με την
απαίτηση για ιστορικό πισωγύρισμα των εργατικών και λαϊκών καταχτήσεων
και δικαιωμάτων. <br />
Κάτω από αυτές τις σοβαρές αντιφάσεις, αλλά και
την αναμενόμενη πίεση πάνω στο ΣΥΡΙΖΑ από την όξυνση της ταξικής πάλης,
μένει να δούμε πώς και αν αυτός θα καταφέρει να πετύχει όλους αυτούς
τους αντιφατικούς του στόχους και να μείνει σε τροχιά προσέγγισης της
κυβερνητικής εξουσίας.<br />
Ανεξάρτητα από το βαθμό «χαλάρωσης» του
μνημονίου και της λιτότητας που θα διαπραγματευτούν οι ιμπεριαλιστές,
τόσο μεταξύ τους όσο και με τις εξαρτημένες αστικές τάξεις, οι
παραχωρήσεις δεν θα μπορούν να πλησιάσουν καν το «αντι-νεοφιλελεύθερο»
πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η «υπεύθυνη και μάχιμη» αντιπολίτευση, όπως την
προσδιόρισε ο Αλ. Τσίπρας, που θα κάνει «επίθεση νομιμότητας» στην
κυβέρνηση και το σύστημα, μπορεί να ανταποκρίνεται πολιτικά στις
διαθέσεις των μεσοστρωμάτων με τα οποία έπιασε «επαφή», σίγουρα όμως δεν
μπορεί να εκφράσει την αγωνία για αξιοπρεπή επιβίωση του εργαζόμενου
λαού. Και αυτό θα αποτελέσει μόνιμη πηγή αντιφάσεων, αντιθέσεων και
εξελίξεων στο χώρο αυτό.<br />
Το ΚΚΕ, σημαντικά στριμωγμένο από το
εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη, αποτέλεσε «θύμα» των αυ-ταπατών που
σκόρπισε, αλλά και της αλλοπρόσαλλης πολιτικής τού «μια στο καρφί και
μια στο πέταλο». Όταν αντιλήφθηκε ότι το εκλογικό του αμόκ δημιουργούσε
συνθήκες ενίσχυσης της λογικής της «κυβερνώσας αριστεράς», το γύρισε
ενάντια στον εκλογικό κρετινισμό και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Οι
αναταράξεις στο εσωτερικό του μπορεί να καλυφτούν μέχρι ένα σημείο από
την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, τα ζητήματα όμως έχουν ήδη ανοίξει και
σίγουρα θα υπάρξουν εξελίξεις προς διάφορες κατευθύνσεις. Παράλληλα, θα
δέχεται όλο και πιο πολύ μία σοβαρή πίεση από τη βάση του για άμεσα
αποτελέσματα στους αγώνες και σε ευρύτερη μετωπική συγκρότηση και
συνεργασία. Η εξέλιξη της υπόθεσης της απεργίας στη Χαλυβουργία, αλλά
και σε άλλους εργασιακούς χώρους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις,
μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για αυτές.<br />
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνουν την
ανάγκη φιλοτιμία και προσπαθούν να διαχειριστούν το εκλογικό αποτέλεσμα
που δημιουργεί σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό της, κυρίως για την
«ευκολία» μετατόπισης των τριών τετάρτων των ψηφοφόρων της 6ης Μάη. Η
πολιτική «όσμωση» με τον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο στελεχών, κίνησης, αλλά
κυρίως πολιτικών θέσεων (μεταβατικό πρόγραμμα), αποτελεί στοιχείο μίας
μόνιμης αντίφασης μεταξύ επιδιώξεων που κινούνται σε κατεύθυνση
«συγκρότησης του επαναστατικού πόλου», «διερευνώντας» -παράλληλα και
ταυτόχρονα- «ρεαλιστικές» προσεγγίσεις και κυρίως «δυνατότητες». Οι
προεκλογικές προτάσεις της, είτε για κοινή δράση είτε για κοινή εκλογική
κάθοδο, αποτέλεσαν καιροσκοπικές επιλογές για δημιουργία εντυπώσεων.<br />
<br />
<b>Για το δικό μας εκλογικό αποτέλεσμα και τα καθήκοντα της επόμενης περιόδου</b><br />
Μετά
τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2011 είχαμε διαπιστώσει, πολύ σωστά, πολλά
ζητήματα και χαρακτηριστικά της οργισμένης αντίδρασης του λαού, κυρίως
στις πλατείες. <br />
Εκείνο που, κυρίως, είχαμε διαπιστώσει ήταν ότι
υπάρχει άμεση ανάγκη κεντρικής μετωπικής συγκρότησης για να μπορέσουμε
να μπούμε με καλύτερους όρους μέσα στον κόσμο και να επιδράσουμε τόσο
στην πάλη του όσο και στη συνείδησή του. <br />
Οι «διαθέσιμες»
οργανωμένες δυνάμεις για μία τέτοια προσπάθεια ήταν δεδομένες (Μ-Λ ΚΚΕ
και κάποιοι λίγοι ακόμη) με όλα τα γνωστά προβλήματα-ζητήματα των μεταξύ
μας σχέσεων, διαφοράς απόψεων και αντιλήψεων και το βάρος της ονομασίας
μας (μ-λ).<br />
Η καθυστέρηση της υλοποίησης αυτής της πρότασης, με
ευθύνη τόσο δική μας όσο και του Μ-Λ ΚΚΕ, φανέρωσε την αδυναμία μας να
κατανοήσουμε ότι ο πολιτικός χρόνος που είχαμε -αν τον είχαμε ποτέ- σε
άλλες εποχές έχει οριστικά εξαντληθεί.. <br />
Αποτέλεσμα αυτής της
σημαντικής καθυστέρησης λόγω διαφωνιών ή προβληματισμών και ταλαντεύσεων
ήταν η συγκρότηση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική
Συνεργασία να γίνει στα μέσα Μάρτη εν μέσω προεκλογικής παραζάλης και
-παρ’ όλη τη θετική ανταπόκριση που όλοι διαπιστώσαμε- να μην έχει το
χρόνο να κάνει βήματα, πολιτικά και οργανωτικά, κυρίως μέσα σε ένα
αγωνιστικό λαϊκό δυναμικό που αντιδρούσε στις λογικές και πρακτικές του
ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά δεν είχε «χώρο υποδοχής» να
εκφραστεί και να δράσει στην κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. <br />
Η απόφασή
μας για εκλογική συμμετοχή και πολιτική παρέμβαση και στις δύο
εκλογικές αναμετρήσεις ήταν σωστή και αναγκαία, για διαφορετικούς λόγους
στην κάθε περίπτωση.<br />
Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μας δίνει την
ώθηση που θέλαμε και μας άξιζε για τη συμμετοχή μας στο κίνημα όλη την
προηγούμενη περίοδο. Ιδιαίτερα το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη είναι ένα
άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα. <br />
Μεγαλώνει πολύ η «ψαλίδα» με την
αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία σε κάποιους χώρους μπορούσαμε να έχουμε
κάποια κοινή δράση και από εδώ και πέρα κάτι τέτοιο θα γίνεται
εξαιρετικά δύσκολα και με πολύ δυσμενείς όρους.<br />
Έτσι είμαστε
υποχρεωμένοι να διαβούμε μέσα από τις «συμπληγάδες» ενός κυβερνητικού
ΣΥΡΙΖΑ και μίας «μετωπικής-κινηματικής» ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μία και ενός
«ταξικού» ΚΚΕ από την άλλη.<br />
Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε
το δικό μας μονοπάτι-δρόμο-κατεύθυνση, να το στηρίξουμε, να εμπνεύσουμε
και να εμπνευστούμε, να πάρουμε την ευθύνη που μας αναλογεί αυτήν την
κρίσιμη περίοδο. <br />
Ο κόσμος που σταθερά μας παρακολουθεί και
συμφωνεί μαζί μας, αυτοί που μας γνώρισαν το προηγούμενο διάστημα και
τους κερδίσαμε στην άποψή μας, η εμφάνιση ενός μικρού, αλλά αξιόλογου,
αγωνιστικού δυναμικού που θέλει να στηρίξει αυτήν την επιλογή και
συστρατεύθηκε μαζί μας στην υπόθεση της Αντί-στασης, ο κόσμος που μας
ξέρει και δεν συμφωνεί μαζί μας, αλλά αποφάσισε να μας στηρίξει για να
εκδηλώσει τη διαμαρτυρία του, όλος αυτός ο κόσμος που σήμερα τον ξέρουμε
πολύ καλύτερα από άλλες περιόδους, είναι λίγος αλλά επαρκής για να
ξεκινήσουμε μία δύσκολη και βασανιστική πορεία μέσα στον εργαζόμενο λαό,
ακουμπώντας στα θετικά της εκλογικής παρέμβασης:<br />
<blockquote class="tr_bq">
Στην πανελλαδική δράση εκατοντάδων συντρόφων και συναγωνιστών που στήριξαν αυτήν την υπόθεση. </blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Στην προσπάθεια πραγματικής μαζικής απεύθυνσης στον εργαζόμενο λαό με συγκεντρώσεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, εξορμήσεις. </blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
Στη
συντροφική συνεργασία των δύο οργανώσεων που, πολύ γρήγορα, έφερε κοντά
ένα δυναμικό αγωνιστών που είχε διαφορετική περπατησιά, σε ένα κοινό
πολιτικό πλαίσιο επαφής με το λαό. Ενίσχυσε και δεν αποδυνάμωσε την
πρόταση της μετωπικής συγκρότησης για μέτωπο πάλης, παρά τα «κουσούρια»
του παρελθόντος που όμως -κάτω και από τη δική μας αποφασιστική στάση-
δεν εκδηλώθηκαν με τρόπο που θα νόθευε την προσπάθεια. Και αυτό στα
θετικά.</blockquote>
Παρά τις ασφυκτικές πιέσεις ΕΕ-ΔΝΤ να
προχωρήσει άμεσα το κυβερνητικό «έργο» και όλα τα αντεργατικά-αντιλαϊκά
μέτρα που έχουν δρομολογήσει, το πολιτικό προσωπικό που είναι σήμερα
«διαθέσιμο» δείχνει, από τα πρώτα του βήματα, να μην στέκεται καλά στα
πόδια του.<br />
Παραμένουν όμως «αναλλοίωτες» οι επιδιώξεις όλων των
δυνάμεων του συστήματος για «λύσεις» με όλα τα μέσα και τους τρόπους σε
αντιλαϊκή και αντιδραστική κατεύθυνση, με ανοικτές παρεμβάσεις των
ιμπεριαλιστών, με ενεργοποίηση όλων των «διαθέσιμων» δυνάμεων για να μη
θιγεί στο ελάχιστο το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Από
την άλλη πλευρά, οι λαϊκές δυνάμεις δεν έχουν κανένα χρονικό περιθώριο
αναμονής για να οργανώσουν τους αγώνες τους ενάντια στις δυνάμεις της
εξαθλίωσης και της εξάρτησης.<br />
<b>Κεντρικά πολιτικά ζητήματα
αποτελούν σήμερα το επίπεδο διαβίωσης του λαού που χτυπιέται με όλους
τους τρόπους και τα δεσμά της εξάρτησης από όλους τους ιμπεριαλιστές,
που σφίγγουν επικίνδυνα γύρω από το λαό και τη χώρα. </b><br />
Να
υπερασπίσουμε στην πράξη και μέσα στην κίνηση του κόσμου την άποψη ότι ο
λαός, πρωταγωνιστής των εξελίξεων με οργάνωση και πάλη απέναντι στις
δυνάμεις του συστήματος, είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να
δημιουργήσει ρήγματα και να φέρει αποτελέσματα και κυρίως νίκες. <br />
Πάλη ενάντια την αντεργατική λαίλαπα, ενάντια σε ΕΕ-ΔΝΤ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και όλο το πλέγμα της εξάρτησης.<br />
Αντιπαράθεση
στον αδιέξοδο, «αριστερό» κυβερνητισμό, αντιπαράθεση στις λογικές
διαχείρισης του χρέους και «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου.<br />
<b>Προχωράμε
αποφασιστικά την υπόθεση της μετωπικής συγκρότησης. Με την πρόταση αυτή
δημιουργούμε ξανά σχέσεις κυρίως με ένα αγωνιστικό δυναμικό που σήμερα
βρίσκεται σε σύγχυση. Απαιτούμε από όλους να τοποθετηθούν στις παρούσες
συνθήκες και, κυρίως, στηρίζουμε αποφασιστικά την υπόθεση ΜΕΤΩΠΟ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ </b>Προλεταριακή Σημαίαhttp://www.blogger.com/profile/09320159741798623598noreply@blogger.com